"Le petit hameau de Vers" is leeggelopen

We wonen dus in een "petit hameau", in feite een groepje huizen bij elkaar. Waarschijnlijk woonde er eerst een boerengezin, breidde dat uit met zoon en schoondochter, de stallen, een hooischuur en van het één komt het ander.
Nu allemaal omgetoverd tot huizen, vakantiehuizen of permanente verblijven, domeinen soms, kleine kasteeltjes ook, pareltjes of gedrochten, alles is mogelijk.

Wij zijn een "hameau" bestaande uit 4 huizen.

En in de vakantieperiode kan het er best druk zijn.

Adam en Carina.
Een Engels koppel, waarvan de man meestal alleen komt met zijn 5 kinderen en dat gedurende een week of zes!
Inderdaad, een held, die daar niks mee inzit om er alleen voor te staan...zou je denken. Want om naar het zuiden te komen brengt hij Steven ,de Australïer mee. Die blijft dan een paar dagen.
En die wordt afgelost door een Lesbisch koppel , twee leuke Engelse meiden. Waarom ik nu precies het woord "meiden" gebruik is een lapsus van jewelste, want die 2 blijven twee weken en ...zorgen voor de 5 kinderen.

Ondertussen reist Adam naar Polen, naar Londen, naar PArijs, naar Dubai en komt hij terug om op zijn computer zitten te werken;

Het meisjeskoppel wordt afgelost door Pauline, Adam's moeder, die dit jaar maar 2 weken van haar tijd opgeofferd heeft om zich over de 5 kinderen te ontfermen.

Ondertussen reist Adam naar Londen, Polen, Nederland en komt hij samen met vrouwlief ,die zich toch 2 dagen vrij kunnen maken heeft deze zomer,ondanks haar drukke bestaan in Londen, om twee van de 5 kinderen terug mee te nemen naar huis voor onderzoek.

Maar nu zijn ze allemaal weg en gaan ze weer naar school, niet naar om het even welke school, maar de allerbeste school in Londen en daarom moeten de ouders zo verschrikkelijk hard werken, want die school is bijna niet te betalen. Dat is tenminste wat ze ons vertellen.

De kinderen leren er in elk geval iets wat de ouders op hun school destijds niet "aan"geleerd hebben : "het volledig negeren van andere Europeanen die niet tot de Commonwealth behoren en het totaal superieur tevreden zijn met het eiland Engeland en al zijn aanhangsels ( genre Canada, Australïe,Gibraltar, de Falklands en al de rest wat we vergeten zijn maar waar ze wel nog altijd baas van zijn op één of andere manier) "

Vreselijk eng.
Is dat een vooruitgang?
Ik denk het niet.


Patrick en Catherine.
Een Frans koppel dat in Parijs woont.
We hebben elkaar nog niet vaak ontmoet.
Maar best vriendelijk.
Doen hun eigen ding en voeren elk jaar verbeteringswerken uit aan hun teloor gegane familiehuis.

Er staan bijenkorven in hun tuin. Die behoren toe aan hun zoon,Adams.
Neen dat is geen typfout.Die heet echt zo en neen dat is geen familie van de Engelse Adam.
Het zijn andere mensen.

Paul en Lynn , de Engelse bovenburen.
Die waren hier allebei en dat was goed en weer leuk om ze samen te ontmoeten.
Wat een verschil een mens kan maken?!
En die is nu ook weer voor een week of drie alle zomerfestivals in Wales aan het afschuimen.
Verloren gelopen hippies die in een andere wereld leven.

En dus zijn wij alleen.
En dat is goed.

We hebben nog veel bezoek. Les "vacanciers", les "passants" zoals ze hier worden genoemd en waar iedereen in het Zuidwesten mee te maken heeft, vrienden en kenissen die op weg naar Spanje, Carcassonne of Portugal langskomen, om hallo te zeggen en om een hapje ( lees hap ) te komen eten, ten huize "Cigalou" ( het krekeltje).

Woensdag was zo'n leuke dag.
Drie oud-klasgenoten kwamen langs.
Eéntje woont in Toulouse waar ze prof Biologie is en de twee anderen in of rond Aalst.
Wat was het een fijn weerzien.
Wat een herinneringen!
Hoe goed je elkaar kent als je 12 jaar in dezelfde klas hebt gezeten en je karakter gevormd hebt met en dankzij hen .
Hoe iemand spreekt, beweegt, zijn ongezouten mening zegt of juist niet.
Alles was "echt" en daar ben ik echt dankbaar voor.

En vanavond een jeugdvriendin Kristien die ook een buurmeisje was aan zee, in Westende.

't Zal ook weer leuk worden.

En ondertussen, tussen al die "degelijke maaltijden" door, heb ik 17 potten confituur van Reines-Claudes en Mirabellen gemaakt, gekregen en gekocht want geen enkele pruim op onze hectare pruimenbomen, evenveel conserven sperziebonen en courgettes ingemaakt, ratatouille gemaakt en gestereliseerd, ook fruit vacuüm getrokken en ingevroren.
Man je wilt het niet weten !
Niks te doen in de sudouest.
Vandaar dat ik zo van die stilte houd als "le petit hameau de Vers" leeggelopen is .

Allergie en Kleenex

Ik zit aan mijn tweede doos papieren zakdoekjes vandaag en ik vrees dat ik er niet mee zal toekomen.
Allergie, allergie, allergie.
Ik vraag me soms af hoeveel dozen kleenex ik onderhand al volgesnut heb gedurende al die jaren.
Het moet enorm zijn.
Een camion? Neen , het moet meer zijn, dat kan niet anders.

Op school gebruikte ik zakdoeken en soms reikte de leraar me gewoon de vuilbak aan om ze rechtstreeks in te gooien en nadien allemaal in mijn boekentas te proppen.

Het stoort enorm al dat gesnut en het wil niet stoppen.

Natuurlijk is het de oogstperiode en dus horen we de tractors op en neer rijden in de vallei, de sproeimachines werken de godganse dag, het graan is afgereden en het stro in balen gerold wat echt mooi is om te zien, maar stof dat dat meebrengt, dat wil je niet weten!

Dus zal ik me maar stilletjes houden vanavond en af en toe eens toeteren , mijn zussen en broer weten heel goed wat ik bedoel, want we hebben allemaal allergie, vandaar.

Geen pruimen en geen vijgen nie

Geen enkele pruimenvarïeteit dit jaar.

Geen précosse of Japonaise , allemaal gehavend door de hagelstorm.
Allemaal vol bruine plekken en als je wat beter kijkt, allemaal rot en vol wormen...

De président en prune d'Agen zien er al even belabberd uit.

Reine -Claude , verschrikkelijk !

VIjgen ?

De witte vijgen zagen er in het begin nog goed uit, maar eenmaal geopend, vol wormen.
De blauwe vijgen zijn nog zo klein dat ik twijfel of het nog wat wordt.

Allez, ik zal zelfs niet één keer confituur moeten maken en dat met 1 hectare pruimelaars.

Vera en Mark, 't is maar dat ge geen manden moet meebrengen om reine-claudes te plukken: er zijn er geen!

Dat geeft me plots een "zee van tijd" om iets anders te doen !

Masterchef

Paul ,de Engelse buurman en zijn vrouw Lynn kwamen eten.
Hij blijft deze zomer niet in Castelnau, hij gaat mee terug met Lynn naar Wales en daar schuimen ze alle muziekfestivals af die je je maar kan indenken. Verloren gelopen hippies in feite, maar samen zijn ze best een leuk stel.
Vandaar dat ik de gelegenheid te baat nam om ze uit te nodigen voor hun vertrek.

En samen kan het ook heel leuk zijn. We overschouwen alle Engelstalige series die we gezien hebben afgelopen seizoen. Ze kondigen ons de spannendste thrillers aan, nieuwe series, diegene die de moeite waard zijn om voor thuis te blijven.

Een paar jaar geleden maakten ze zich zo vrolijk over het feit dat ik graag keek naar "komen eten". Nu is dat iets minder, maar in het begin vond ik dat best een leuk programma.

Masterchef is niet zo mijn ding, die competitie vind ik er te veel aan. Nog erger is Masterchef voor kinderen met Wout Bru, waar ze dat uitgehaald hebben om kinderen van zowat 9 jaar zoveel stress te bezorgen, daar kan ik niet bij.

Soit, Paul en Lynn kwamen eten en ziehier wat hij mij de dag erna schreef als bedanking:

Michelin-starred chef Michel Roux was full of praise for the hors d'oeuvre: "beautifully presented ripe melon and a delightfully spiced soft cheese with the inspirational touch of coriander seeds-- magnifique!". Judge Greg Wallace was enthusiastic about the main course. "This is a classic dish and Genevieve had to get it perfect. I could eat her spaghetti bolognaise all day." The fresh mixed fruit sorbet also attracted praise. The food critics agreed: Genevieve is through to the next round.

Ik was er waarempel blij mee ,zie!

Als dat Paul, de Engelse buurman ook best aardig kan zijn en dat ik dat dan ook moet kunnen toegeven" once in a while" ...

Ik krijg er zowaar ambities van :

Alles is om zeep

Papa belde, met een heel klein stemmetje, op sterven na dood.
"Gene, ik ben zo slecht geweest, je wil het niet weten!"
"Ah, wat is er dan wel?"
"Angst, angst, verschrikkelijk ! Ik heb gedroomd dat ik aan de kabels van een lift hing en die kabels waren ingesmeerd met bruine zeep. En ik gleed daar af...en ik dacht dat ik ging sterven!"

Papa denkt minstens één keer per week dat hij gaat sterven, maar of je dat nu denkt of niet, sterven ga je toch...dus.
Maar goed, ik dwaal af.

Hij ging dus sterven.

"En toen dacht ik, wat zou dat toch betekenen die bruine zeep, die kabels, die lift. EN ik dacht, ja , in het Aalsters zeggen we "alles is om zeep" en tja, dat was dus het einde hé Gene, het was met mij gedaan , kind!"

"Jaaaa, maar je bent er nog"
Geen antwoord.

" En dan papa, wat is er dan gebeurd, wat zegt de dokter?"

"Niks dokter, de helicopter is gekomen en ze hebben me een aspirine gegeven en dat was al"

Kan je dat nu geloven, dacht ik, zo veel schrik, op sterven na dood, veel ophef met helicopter en al, en dan geven ze jou een aspirientje ?

"Ja Gen," roept Renée, zijn vrouw, " Gewoon een paracetamoletje"

Maar nu is het beter.
Gelukkiglijk.

De volgende dag bel ik naar papa, want goed, toch even schrikken met die helicopter en "wat weet ik allemaal"...
Hij klonk al beter, zij het nog niet als tevoren.
Ja, hij is niet ver van de afgrond in de lift geweest hé.

Maar het gaat beter.

Daags nadien, bel ik weer.

Papa is precies alles vergeten van de bruine zeep. HIj klinkt heel opgewekt en vraagt "of hij mij iets mag vragen".
HIer herken ik mijn vader totaal.
Hij is weer de oude.

"Ah papa, ik hoor dat het veel beter met je gaat!

"Ah , ja, inderdaad, maar ik ben heel slecht geweest hoor !"

" Allez, het zal niet voor deze week zijn dus ?"

EN kan je het geloven, zelfs papa moest ermee lachen en zoveel humor heeft hij niet hoor !

17 jaar geleden

David, een jeugdvriend van mij, schreef op Facebook " Raar, zo'n eerste moederdag zonder mijn moeder" en ik antwoordde prompt: " 17 jaar nadien is dat nog altijd éven raar, moederdag zonder je moeder".
Wat vliegt de tijd , hoe vergankelijk zijn we niet, hoe eindig zijn we, hoe snel kan iets voorbij zijn...
Hier , midden van de natuur, valt me dat nog het meeste op.
De ene dag stralen de zonnenbloemen , staan ze kaarsrecht en schijnen ze als waren het "zonnen" recht in je gezicht.

De volgende dag hangen hun kopjes naar beneden en bedenk je dat ze binnenkort als "zwarte dode kinderen" zullen blijven staan tot ze worden geoogst.

Berichten van vrienden die het ene moment foto's sturen van hoe fantastisch hun vakantie was, om een paar weken nadien te horen dat de man een hersentumor heeft.
Berichten van vrienden die het ene moment zo fier als een gieter in Amerika een concert dirigeren ,om een paar weken nadien te horen dat hun dochter vermoord is.
Berichten van vrienden die het ene moment de trotse oma en opa zijn geworden van een flinke spruit , om een paar dagen nadien te horen dat ze in haar slaap gestorven is.

En daarom,enkel en alleen daarom, is het belangrijk niet uit te stellen tot morgen wat je vandaag kan doen. Want er is misschien geen morgen meer...

Het bureau

Ik had ook eens een goed idee, zie!
Waarom het bureau niet verwisselen van plaats en daar waar Gustjes'kamer is zou Jan's bureau komen en omgekeerd...
Niks ergs , maar neen, vlug beslist en zeker even vlug gewisseld!
Twee volle dagen zijn we daar al mee bezig en morgen doen we verder.
Bekaf zijn we, versleten. Ruzie maken is een hobby bij ons als we zo'n gezamelijk initiatief afwerken.

Dus, kast leeggemaakt. Kast verzet. Hier help ik mee.
Kast volgeladen.
Electriciteit aangesloten, lusters verplaatst.
Kabels gelegd. Hier heb ik geen verstand van.
Tapijt verlegd.
Computertafel mee afgebroken. Plankje vasthouden terwijl manlief haken in de muur boort. En hier kan dat tellen een gat in een oude steen boren.
Bureau op zijn kop naar binnengebracht en dan...vastgesteld dat het resultaat heel lelijk was.
Jan had geen zin meer. Wou alles weer verslepen naar zijn oude stek.
Ik wou dat bureau weg. Maar ja, zijn vader was ebenist en heeft het eigenhandig gemaakt. Dat kan je gewoonweg niet weggooien.
Ruzie, komaan Jan, we verzetten die kast naar de overloop.
Kast leeggeladen.
Kast verzet.
Op de overloop.
Dat viel tegen.
Gewoonweg lelijk.
Ruzie. Jan loopt naar buiten en wil nu definitief zijn oude stek terug.
Ik geef niet op.
Ga terug naar het nieuwe bureau.
En ik heb een idee.
Het rek moet eruit.
Rek uitladen.
Bureaukast weer in de nieuwe ruimte.
Ja, we zitten eindelijk goed.
Bibliotheek weer volgeladen.
Bureau verschoven.
Yes!

Jan ook blij.
Bed in nieuwe logeerkamer. Rek weer volgeladen.

Zo moe!
Jan is bijna in slaap gevallen op zijn nieuwe werkplek.

Dat aperootje hadden we welverdiend rond 18 uur.

En morgen doen we verder.
Met evenveel moed.

Het dak

Gisteren zijn de dakwerkers dan eindelijk het dak komen herstellen!
Het was spannend geweest.
Vreselijke hittes brengen uiteraard vreselijke onweders met zich mee. Hier is dat niet anders.
En die onweders zijn dikwijls "kleine stormen" met beken regen, als een gordijn, je ziet niets meer gewoonweg.
En omdat we zoveel ellende meegemaakt hebben tijdens de verschrikkelijke hagelbui in juni wilden we zo vlug mogelijk het euvel herstellen.
Dus kwam mijnheer Gardes kijken, zo'n anderhalve maand geleden en heeft hij in zijn eentje hier en daar mos van het dak weggekrabt, één of andere stuk ijzer van tussen het veluxraam weggehaald, een ijzer dat daar niet hoorde te zitten en die maakte dat de regen terugliep in het venster in plaats van naar buiten.
Alle gelijk, ik bespaar de technische uitleg. Het moest gerepareerd worden .
Zo vlug mogelijk.
Dat was dus anderhalve maand geleden...
En gisteren was het dan zover.
We hadden gebeld naar monsieur Gardes, Jan was er een keer of vier lang geweest, we hebben berichten op zijn antwoordapparaat gelaten, ik ben er ook eens langs geweest. Neen hoor, ze waren ons niet vergeten. Helemaal niet.
Ze werkten gewoon hun rijtje af al naargelang de belangrijkheid van het lek.
Het moet dus zijn dat ons lek niet zooooo belangrijk was, want we zagen Cecilia niet komen, tot gisteren dan.
Ikzelf was gaan shoppen in Montauban, en Jan belde, om me te verwittigen dat niet de Beaujolais nouveau ,maar de dakwerkers gearriveerd waren en ik mijn auto bij mijn terugkeer ergens anders kwijt moest, want onze parking of wat daarvoor moet doorgaan was overvol...
Wachten loont.
Dat begrijp je wel! Na anderhalve maand ongerust te zijn geweest bij elke onweersdreiging, plastic gelegd te hebben op zowat gans Jan's bureau, op zijn computers , op de overloop ook, van twee tot drie maal per nacht opgestaan te zijn om te gaan kijken of het toch niet binnenregende...en de dakwerker nogmaals beloofd had deze week te komen, want anders zou het september worden, aangezien het bouwverlof hier begint zaterdag...had ik "plots" de idee opgevat Jan's bureau gewoonweg te verhuizen van de ene kamer mét velux naar de andere zonder velux. Ah ja, dat moet kunnen.
En dus is manlief de ganse dag zoet geweest met het 'trekken' van leidingen, afhaken,ophangen en verplaatsen van lusters, sleuren met boekenkasten en vooral van boeken.
Maar bon, morgen kan het bureau erin en de computers. En al de rest.
En in feite moest dat helemaal niet, want het dak is waterdicht , ' étanche'. Jaja.
Maar ik hou ervan soms eens een kamer te verhuizen. Mijn meme deed dat ook .
In de lente kreeg ze al de kriebels en zei ze ' Constant, als we morgen nu eens van kamer zouden wisselen' en pepe die antwoordde ' Ah neen hé, 't is toch weeral niet van dat hé!' , waarna hij steevast een sigaretje ging roken aan de voordeur !!!!
Maar gelukkig zag Jan het wel zitten en ik denk dat het zelfs beter zal zijn en aangenamer voor hem. Hij zal nu zicht hebben op de vallei !
En Gustje kan in de kamer naast zijn ouders slapen. En ik zie het al voor me dat we stil zullen moeten zijn als hij komt en wij 's avonds laat nog onder de auvent zitten te kaarten...want zijn raam opent naar de auvent .
Maar dat zijn dan weer zorgen voor later.

Nu nog de trap naar het zwembad en de electricien die eindelijk ( na een jaar) zijn werk moet komen afmaken en ons huis is plots heel veel meer waard, in onze ogen althans!

de vakantiegangers zijn weg

Aude kwam en ging, gevolgd door Bernadette die kwam en ging en ondertussen zijn we drie weken verder en valt de stilte-zoals de hitte - pardoes op ons hoofd.
Als je al in het zuiden woont, dan komen bezoekers niet enkel even langs om te eten, maar ze blijven ook.
En dan zijn de contacten intenser, de emoties dieper, de gesprekken boeiender, de context ruimer, de herinneringen levendiger, de gezamelijke activiteiten "echter" dan als je maar even langskomt.
Je wrijft langs elkaar zoals keien op het strand.

Soms geniet je , soms erger je je.
Soms duwt die ene kei net op een plaats waar er een scherp uitsteeksel nog weggepollijst moet worden, anders nog vallen de stenen juist "gepast" in elkaar als puzzelstukjes.
Zowel in het ene als in het andere geval "werken de stenen op elkaar in".
En dat is juist goed om verder te bouwen aan die tempel van de mensheid.
Dan groeien we.
Dan bekijken we de dingen op een andere manier , vanuit een ander perspectief.

Zoals een diamant die je steeds weer herontdekt als je hem door je vingers heen laat draaien.
Telkens weer naar "af".



En zelfs al zijn drie weken best lang, de tijd raast voorbij en voor je het weet is alles weer als tevoren, en denk je dat je volgend jaar misschien dit of dat ook nog zou kunnen doen, om het nog leuker te hebben en om de herinneringen nog boeiender te maken.
We ontdekten "les jeudis de Lauzerte" ,dit jaar en dat zullen we zeker volgend jaar herhalen.
Aude en Stienus raden ons "Bouziès" aan langs de Lot.
Bernadette bezocht voor het eerst het musée Ingres in Montauban en het viel haar ook op hoe deze stad zienderogen mooier en properder wordt.

We hebben Zwany en Rick gezien, Rita en André samen met Carine ,ook zonder Carine, Janet en Max, Judy en John, Caroline en Constant, Gio en Emilio, Nel en Kees en Bep, Tim en Charlotte en Jack en Molly, Luc en een andere Carine, Jean-Luc en Françoise, Thierry en Florence,Steven de Australïer kwam langs en Adam en zijn vijf kinderen zwaaiden vanop de oprit,alleen Paul de Engelse buurman ontbreekt want die is voor drie weken - en daar zijn we heel blij om- naar Wales, maar voor de rest zien we hier niemand hoor ..."of we ons niet eenzaam voelen ?"wordt er ons wel eens gevraagd.
Nou Moe!

wrong time,wrong place

Aurore was 29 jaar , zo oud als Aude .
Allebei doet hun naam me denken aan het ochtengloren, aan de opgaande zon, aan een begin van iets, altijd weer een nieuw begin.
En ze zijn even oud . En even mooi.
En allebei de oogappel van hun mama.
Maar één van de twee is er niet meer echt.
En ik sta ermee op en ik ga ermee slapen , met het gevoel van onmacht.
Hoe moet Claire zich dan wel niet voelen, denk ik vaak, terwijl ik aardappelen schil of een citroen uitpers.

Hoe bang moet ze geweest zijn toen haar kind niet thuiskwam...
Dat wachten, 48 uur ,72 uur, drie dagen lang.
Je afvragen of ze ergens iets stoms gedaan heeft ,of haar hart gevolgd naar Timboektoe zonder te verwittigen, of gewoon eens weg wou zijn van deze wereld zonder dat iemand het wist.
Hopen dat het maar iets stoms is wat ze gedaan heeft en je tegelijk boos maken daarover. Ineptie.
Je beginnen afvragen of ze een ongeval gehad heeft, of ze gewond is, in een ziekenhuis ligt zonder dat je er iets van weet?
Hopen dat ze je bellen vanuit één of andere kliniek dat alles OK is.Of je boos maken omdat ze juist nog niet gebeld hebben. Ongerijmdheid.
Zenuwachtig beginnen denken dat er nog iets ergers gebeurd is en dat je niet weet wat het is.
Wanhopig zijn en het ergste vrezen.
Hoofdpijn van het nadenken en van je zorgen te maken.

De angst van iemand die niet thuis komt is onbeschrijfelijk. Blijft jarenlang tastbaar .
De hoop maakt plaats voor ongeloof en wanhoop.

Vaststellen dat helicopters boven je hoofd,niet ver van je huis rond cirkelen , op zoek naar...wat in feite?
En dan wordt er aan de deur gebeld, de gerechterlijke politie : "Mevrouw, we hebben haar gevonden"

Als een film zie ik het voor me.
Plots gaan je schouders zakken en wéét je gewoon wat je al die tijd al wist: ze leeft niet meer.

Een paar dagen loop je als door een wolk zonder te zien wat er om je heen gebeurt, want er valt zoveel te regelen.
De telefoon staat niet stil.
En je houdt je recht, want je hebt nog kinderen.

Maar later, een tijdje later drukt de leegte op je, is het verlies ondraaglijk zwaar en ben je alleen met je verdriet.

Sterkte Claire.
Dag Aurore.
Je bent nu een zonnenbloem tussen al die anderen die ik niet vergeet: Hélie,Maggy,Maud,Philippe...