Ik belde met mijn nichtje.
Haar groottante was gestorven en ze was met haar papa een laatste groet gaan brengen.
Ze was er echt van aangedaan.
En ik begreep dat maar al te goed.
Ondertussen heb ik al menig mens weten sterven. Maar ik kan maar geen laatste groet brengen.
Sinds er ooit iets gebeurde toen ik een jaar of 8 was.
Het was in Opstal, waar mijn ouders woonden.
In een landbouwersgezin waar we veel gingen spelen was de groottante overleden, tante Dil.
Ik had haar gekend, een lange bonenstaak, heel wit/geel van vel. Heel oud, of althans zoals en kind van 8 zich dat inbeeldt.
Ik ging bij de dochters spelen. Maar eerst moest ik van de oma, zelf al een oud mens, naar Tante Dil gaan kijken. Ze ging een gang in waar ik nog nooit geweest was en we stonden voor een donkerbruine deur.
De deur ging langzaam open en de kamer was volledig donker, zwart, in het midden een catafalque, met daarop Tante Dil, in het zwart gekleed. Rond de dode, 4 grote hoge kaarsen die brandden.
Ik verschoot zo hard dat ik me omdraaide om terug buiten te gaan, maar de oma duwde me naar binnen en deed de deur achter mij toe. Daar stond ik dan,helemaal alleen, te trillen en te beven bij de eerste dode die ik ooit zag. Bij iemand die ik amper kende , die mij vrees aanjoeg.Hoe lang dat geduurd heeft ,weet ik niet, maar het scheen eindeloos.
Als ik eraan terugdenk, dan voel ik nog als het ware die paniek.
En sindsdien ben ik bang van dode mensen.
Toen mijn grootoom stierf, was ik 14. Hem kende ik bijzonder goed. Hij was mijn peter en één van de dierbaarste mensen die ik kende. De dag dat hij gestorven is moest ik met mijn andere grootoom mee naar het sterfhuis. Ik wou niet, maar ik had geen keus , ik moest en zou meegaan.
's Nachts lag ik badend in het zweet , volledig geterroriseerd.
Mijn meme kwam bij me op de kamer, zette zich op mijn bed en sprak heel zacht op me in : " Hij zag me zo graag en ik hem toch ook? Hoe kon ik dan denken dat hij me iets zou komen aandoen?"
Ik kalmeerde, maar was er niet gerust in.
Sindsdien kan ik het gewoon niet opbrengen om een dode een laatste fysieke groet te brengen.
Het is raar, ik weet het, maar ik kan het niet.
En ik bewonder degenen die het wel kunnen.
Maar ik denk bij mezelf : "forceer nooit iemand ". Want de gevolgen kunnen blijvend zijn.
