En het werd een bijzonder leuke avond.
Ik was er tot dan steeds van uit gegaan dat Anne niet kon koken.
Haar man liet zich dat toch van tijd tot tijd ontvallen als hij 's zomers bij ons, onder de auvant met haar kwam eten.
Ze waren altijd in superlatieven aan het praten over mijn FOR-MI-DA-BELE kookkunst en ik liet me dat welgevallen....
Maar had ik mij vergist.
Want Anne is niet alleen een gerenommeerd advokate, ze kan wel degelijk koken.
En hoe!
Nu kregen we daar toch een licht gerechtje voorgeschoteld dat het waard ( in alle betekenissen van het woord, dat wordt je zo dadelijk duidelijk !) is om hier uitgebreid te beschrijven.
"Et voilà , j'ai fait quelque chose de tout simple: tourte Quercynoise!"
Waarop de andere disgenoten zich "oh"'s en "ah"'s lieten ontvallen.
Wij, Jan en ik, wisten allerminst waarover ze het hadden en waaraan we ons mochten verwachten.
De oh's en de ah's kwamen dus enigszins later van onzentwege, maar we slaakten de twee lettergrepen slechts een heel korte tijd nadien, op het eigenste moment dat onze smaakpapillen betoverd werden door de verfijnde ingrediënten die erin verwerkt waren.
Als daar zijn : twee vellen bladerdeeg, één onderaan, één bovenaan, een volledige ganzenlever - 600 gr dus-, morilles (morieljes in het Nederlands) , één grote truffel die ze 's middags in Lalbenque gaan halen was , room en eieren ( "l'appareil" genaamd, wat we zouden kunnen vertalen als het bindmiddel ) .
Et voilà, klaar is kees.
En eerlijk gezegd , meer moet dat nu ook weeral niet zijn hé.
Oh lala, ze kan koken Anne !
En "licht" dat dat was.
Bref, soit, ik wil het niet weten.
