het rapport

't Is vandaag de laatste schooldag...een andere titel dan in het liedje van Will Tura over de eerste schooldag.
En Gustje kreeg zijn rapport.
Rond 18.30u belde hij, facetimede hij zou ik eerder moeten zeggen. Ik sla het ene media door het andere .
Gust heeft zijn rapport gekregen mama,zei Aude.
Gustje knikte hevig met zijn blond kopje.
"En?" , vroeg ik benieuwd.
Goed hé, ik zal het voorlezen, want dit jaar zijn er geen punten.

Rekenen : je kent de tafels van vermenigvuldiging goed ! Waarschijnlijk heb je tijdens de corpna lockdown goed geoefend ?

En Gustje knikte zo hard ,dat ik vreesde dat zijn kop het zou begeven.
"Mamie , dat komt door jou!", zei de lieverd.
"Neen hoor ,Gust, dat komt door jou, want jij hebt het werk moeten doen hé"
"Neen mamie, zonder jou was het zo goed niet geweest!"

Zien jullie me smelten? Kunnen jullie zich dat voorstellen?

Lezen was ook heel goed, spelling ook, kom , we gaan er geen doekjes over doen, Gust mag naar het derde leerjaar.

Ondertussen zat Maurice met een droef gezichtje de vreugdedansjes van zijn broer gade te slaan.

"En jij ,Maurice, wat heeft Jufke Eva over jou gezegd?"
"Niks, ik weet nog niet bij wie ik volgend jaar in de klas mag. Wel dat Wout bij mij in de klas zal zitten en ik wou met Tuur in de klas zitten!"

Wout en Tuur zijn de tweeling-neefjes van Maurice en van die twee is Tuur zijn beste vriend....Maar juist daarom worden ze in de klas van elkaar gescheiden, anders zouden ze enkel met elkaar spelen, en dat kan natuurlijk niet.

"Maar Maurice, bij welke juf wil jij dan zitten volgend schooljaar?"
"Bij Juf Liesbeth"
" Dat komt goed jongen, zeker weten!"
"Neen mamie, dat komt niet goed, want ik weet nog niet of ik bij Juf Liesbeth mag zitten!"

Hij is zo grappig, spreekt zo vlug dat je hem soms gewoonweg niet begrijpt.

Het komt allemaal goed, laten we dat vooral nooit vergeten.
Want momenteel ziet het er niet zo goed uit. Momenteel hebben veel mensen de indruk dat alles achter de rug is, het gevaar is geweken...
Maar wat ik nog erger vind, is dat velen denken dat er nooit een gevaar geweest is.
We waren uitgenodigd bij vrienden verleden week en van bij onze aankomst zei één van de gasten- een goede vriend ook, een intelligente architect, we kennen hem al jaren- "mais on s'embrasse quand même Geneviève?"
Ik had daar helemaal geen zin in. Dus zei ik "non" .
Wel we hebben meer dan een uur gediscussieerd over de zin en onzin van alle sanitaire maatregelen.
"Er zijn meer mensen gestorven van kanker dan van dit virus tijdens de afgelopen maanden! Ken jij iemand die positief bevonden is? Neen hé! Wel, dat wil wat zeggen. Allemaal een uitvindsel van de politiek. Er zijn ocharme maar 29.000 mensen gestorven in Frankrijk. Wel let op, op het einde van het jaar zullen er niet meer gestorven zijn dan andere jaren!" En zo ging dat maar door. Ik dacht dat de andere gasten, waaronder ook een apotheker de man zouden op zijn plaats zetten...wel neen.
Ik voelde me slechter en slechter in het gezelschap. IK kon en wou niet geloven dat er zo dicht bij mij intelligente mensen aanhangers waren van een "complottheorie". En zie, toch was het zo.
Toen we later die avond in de auto zaten , zei Jan " Ik kan het niet geloven!"
Ik ook niet...wat was ik blij dat wij tenminste op dezelfde golflengte zaten.

Ik blijf dus hopen dat de tweede golf uitblijft. In elk geval tot na de zomer, want... ik verlang ernaar de kinderen en kleinkinderen weer in mijn armen te houden, ze te knuffelen en "en présentiel" verhaaltjes te vertellen.
Dat hoor ik hier vaak nu "en présentiel"....
Eerst wist ik niet wat de Fransen daarmee bedoelden. Het is het tegenovergestelde van teleworking. Het is "aanwezig zijn" op het werk. Present zijn. "Etre en présentiel" . Allez ,weeral iets bijgeleerd.

En plots werd iedereen ziek

Toen we nog opgesloten zaten in ons kot tijdens de confinement, trachtte ik de dames van mijn vrouwenclubje in Cahors toch een gevoel van samenhorigheid te geven, door onder andere, een wekelijks krantje rond te sturen met nieuws van elk van ons. We zijn met 34 en de leeftijd varieert van 34 jaar tot 93 jaar. Geen enkel lid van de club was of werd ziek. Geen corona, maar ook niks anders. Er zijn dokters,verpleegsters, thuisverpleegsters bij die dagelijks in contact kwamen en nog komen met corona zieken, maar onder onze leden, geen virus.
Er waren er die zich als vrijwilligster opgaven om in ziekenhuizen of EHPAD's - onze Vlaamse Woon Zorg centra- te gaan helpen en die waren soms 4 weken weg van huis, want ze sturen je liefst ver weg (echt hé) , wel ook daar, geen zieken.

Maar sinds de versoepeling van de maatregelen evolueert dat gans anders.

En plots werd iedereen ziek...

Arthritis, een pijnlijke schouder, zona , gezichtsverlamming, hartritmestoornissen, een lek in het hart, kristallen in de oren, een darminfarct, galstenen, overspannenheid,depressies... ik begrijp er niets van, de helft van de ploeg heeft één of andere belangrijke infectie, voelt pijn hier en daar, gaat naar dokter, kiné, specialist, de "urgences" ...kortom, het is net of we sterker waren tijdens de lockdown dan erna....



Ik weet niet wat moeilijker is: de leden warm houden voor de groep tijdens afzondering of ze troosten tijdens de versoepeling.
Ik kwam tot de vaststelling dat -als je voorzitter bent- iedereen je in vertrouwen neemt omtrent zijn kwaaltjes, ziektes, familiegeheimen, vriendenruzies, burenhinder, wantrouwen omtrent iets , "indignation" ten opzichte van inciviel gedrag, ergernis jegens links, jegens rechts, jegens midden.....maar dat je dat als voorzitter voor jezelf moet houden , "ceci n'est pas pour la gazette ", of eerst een ganse litanie over alles wat misloopt en dan : "et pour la gazette"....en dan denk ik bij mezelf " wie zijn we echt?" , waarom vinden we het zo moeilijk om ons kwetsbaar op te stellen?
Waarom mag de groep niet weten dat je ziek bent?
En waarom worden we NU ziek ?

In feite zijn mensen sterk, vind ik. Want in barre levensomstandigheden hoor je niemand klagen. Dan beklagen we degenen die het nog moeilijker hebben dan wijzelf: de verplegers en dokters die dagelijks geconfronteerd worden met zwaar zieken, degenen die op ene klein appartement in grote steden wonen, mensen met veel kinderen die niet naar school kunnen, werklozen, technisch werklozen, homeworkers die geen collega's zien en geïsoleerd zijn, ouden van dagen in een rusthuis zonder bezoek, mensen die alleen sterven....Maar eenmaal het ergste voorbij is, vergeten we zo vlug dat we er gisteren van uitgingen dat de wereld niet meer dezelfde zou zijn als tevoren....
neen, dan lappen we alle veiligheidsvoorschriften aan onze laars en dan zijn we weer op het "IK" -pad terecht gekomen, op de IPAD , letterlijk dan !

Ik hoop dat we ons herpakken.
Ik hoop het echt.
Want dit is voor mij een tweede golf van de corona, ééntje die we niet hadden kunnen voorspellen omdat we zoiets nog nooit hebben meegemaakt.
Jan belde met de longarts uit Clinique des Chaumes uit Montauban en op het einde van het gesprek zei hij " et monsieur, attention, le virus n'est pas parti, il règne toujours parmi nous, restez prudent!
Van een specialist komt dat hard aan.
We werden er stil van.