Het avontuur kon beginnen.

Want wat nu ? Hadden we het geld om zo'n huis te kopen ? Niet onmiddellijk, mijn huis was immers nog niet verkocht. Paniek, zenuwen, ergernissen, wroeging soms, geluk meestal...we tekenden het compromis de vente met de clausule dat we pas na zes maanden de volledige koopsom moesten betalen . En dat was een prima ingeving, want het heeft in feite redelijk lang geduurd vòòr ik mijn huis verkocht zag. Maar die dag is er ook gekomen. Alhoewel het een mooi huis was, waarin wijlen mijn man en ik belangrijke verbouwingen hadden laten uitvoeren, ben ik Er nooit hartstochtelijk 'verknocht' aan geweest. Aan geen enkel huis waarin ik ooit gewoond heb. Eén gelijkenis tussen mijn vorig huis in Belgïe en het huis hier in Castelnau : het was telkens het allereerste huis dat ik zag in een zoektocht naar een huis, wat ik bijzonder vreemd vind. Maar het is ergens als een foto die op je netvlies gegrift wordt en die je herkent op het ogenblik dat je het plaatje ziet , en ja dus, twijfelen moet je dan niet doen vind ik. Zo zou ik kunnen stellen dat indien ik ooit door één of andere omstandigheid Le Cigalou zou moeten verlaten, ik dat aarschijnlijk niet met heel veel pijn in het hart zou doen, ondanks het feit dat het een liefdesgeschiedenis was... Ik kan dus redelijk gemakkelijk alles achter mij laten en herbeginnen. Of laat ik het zo stellen: ik kan gemakkelijk materïele dingen achter mij laten. Want mensen achterlaten, dat is weer een andere belevenis. Mijn dochter was 23 jaar en woonde op een appartementje in Antwerpen, zij had het er wel moeilijk mee, maar ze zou me nooit voor een dilemma hebben gezet , ik zou en mocht mijn droom waar maken. Nu, op één dag staan we voor haar deur, indien dat nodig zou blijken. Zowel met de wagen, met het vliegtuig als met de trein. En wat is één dag ? Ik herinnerde me dat ze enkele jaren tevoren een Spaans lief had gehad en dat ze me ook van vandaag op morgen zei dat ze naar Barcelona zou gaan wonen : ' maar mama, dat is helemaal niet ver, toch ?' ! Castelanu was 550km dichter dan Barcelona, maar nu bleek het ineens toch ver weg. Begrijpelijk is het zeker. Mijn dochter is enig kind, haar vader stierf toen ze 12 was , dus ze is nogal alleen. En ik denk dat ik haar God ben, dat gevoel heb altijd al gehad. Onze band is altijd buitengewoon hecht geweest, het was dus niet zo eenvoudig, noch voor haar, noch voor mij, om de beslissing te relativeren in de zin van ' het is maar een boogscheut ver'. Mijn werk was het tweede knelpunt , want mijn werk was 27 jaar lang toch één van de belangrijkste activiteiten in mijn leven. Tja, ik zou mijn baan moeten opgeven. En als dat zo was, wat zou ik dan toch doen een ganse dag in zuid Frankrijk als ik niets meer om handen zou hebben? Zou ik in een zwart gat vallen nu we besloten hadden geen chambres d'hôtes uit te baten ?