La grande famille 100 %

Een paar weken geleden stond ik te strijken terwijl ik naar de radio luisterde. Meestal beluisteren we radio 100% , een lokale zender van de Tarn. Castelnau-Montratier is een grensstadje op de Lot en de Tarn, vandaar dat we beter een zender uit De Tarn ontvangen dan uit de Lot. De omroeper kondigde een kwis aan. Een acteur beschreef een historisch personnage en je moet raden wie bedoeld wordt. Vrij vlug had ik door dat het om Daudet ging, de schrijver van Tartarin de Tarascon. Waarom zou ik niet bellen, dacht ik? Ik had nog nooit meegedaan met een radiokwis,maar er moet voor alles een begin zijn. Dus, ik bel. Geef mijn antwoord telefonisch door . En een vijftal minuten nadien word ik opgebeld door de omroeper, een man met éen van de mooiste,warmste stemmen die ik ooit heb gehoord. Een stem om op slag verliefd op te worden, echt waar. Ik was van slag, niet door het feit dat ik werd gebeld omdat ik het antwoord juist had, maar door die zwoele stem. Soit, de man begint buitengewoon vriendelijk met me te praten. Waar woon ik, hoe oud ben ik, van waar kom ik. Hij moet lachen als ik zeg dat ik het gevoel heb meer te werken nu ik op pensioen ben dan tevoren ...hij maakt er een grapje over en vraagt me of ik kan herhalen wat ik net zei als ik rechtstreeks op antenne kom, want ik heb gewonnen en maak kans op 1000 Euro . Waaow ! Zeker! En daar sta ik dan, helemaal alleen beroemd te zijn voor een paar minuten. Jan is hout aan het hakken beneden, ik bel hem, hij hoort zijn Gsm niet rinkelen. Niemand anders in de buurt die mijn ' moment de gloire' gaat meemaken. Ik voel me belachelijk, helemaal alleen en verlaten op mijn berg. Het moment is aangebroken, het is aan mij, je suis sur antenne . Nu wachten tot het einde van de week ,als ik eventueel zal uitgeloot worden als winnaar met de prijzenpot. Vergeet het echter, ik had niet alle geluk en beleefde geen tweede gloriedag op de radio, ik heb de 1000 Euro spijtig genoeg niet gewonnen. Maar Daudet en Tartarin de Tarascon, neen, nooit gedacht dat die nog eens van pas gingen komen. Wat hield ik toch van de lessen Frans op school, mijn lievelingsvak eigenlijk en mijn eerste beroepskeuze was Romaanse, vlug weggewuifd door mijn ouders omdat 'ik toch niét van plan was les te geven zeker?' Neen, dat was niét mijn bedoeling, ik wou gewoon Frans leren voor het Frans. Deze week las ik nog in een boek over een jong meisje die gek was op wiskunde maar er niet durfde voor uitkomen dat ze gewoon wiskunde wou leren voor de wiskunde, niet om les te geven. Bij mij was het net zo. En waarschijnlijk was ik gek op Frans omdat mijn moeder franstalig was maar ik niet van die tweetalige opvoeding genoot, vermits ik bij mijn grootmoeder opgroeide. En dus deed ik mijn uiterste best in Frans opdat ik geen achterstand zou hebben als ik naar huis ging of als mijn moeder op bezoek kwam. En zo geschiedde, na zes jaar de beste te zijn geweest op school, kreeg ik de prijs van de Lycée Français, een mooie ingebonden reeks boeken van klassieke Franse auteurs. Ik heb ze nooit kunnen wegdoen, te veel herinneringen. Maar ik heb mijn droom vlug opgeborgen en studeerde rechten, zoals mijn moeder vòòr mij, dus er was toch die link. En hoe meer ik graaf in de herinneringen, hoe vaker ik er me op betrap toch een gemis te hebben gehad , het gemis van een onbereikbare moeder. Raar dat je dat nooit op het moment zelf ontdekt of vaststelt, dat er soms jaren moeten overgaan voor je beseft hoe je in elkaar zit. Alphonse Daudet ja en Tartarin de Tarascon. 't Zijn de mannen !