Anderhalve week geleden schreef de bovenbuurman mij vanuit Wales :
Hi Geneviève
Look out for your food; safeguard your sausages; lock up your pies; hide your bread! Colin and I are booked onto the 6.50 pm Shuttle next Thursday. See you by the weekend. I shall have the opportunity to call in at a supermarket on the way down.
Love and very best wishes
Bon, vroeger zouden we erom gelachen hebben, nu zagen we zo'n beetje groen .
Maar bon. Jan ging het water en de electriciteit aanzetten, de koelkast dichttrekken, de brievenbus nog eens leegmaken en we verwachtten hem. Niet met plezier, maar bon.
We verwachtten hem voor het weekend, meestal komt hij aan op zondag en net als we dan willen avondeten, rond een uur of zeven , staat hij daar gezwind en heel blij om ons gedag te komen zeggen: " I've arrived!"
Ik verschoot me dan ook een ongeluk toen er vrijdagavond op de achterdeur werd geklopt.
" Hello, I've arrived" was er, volledig doorweekt van de helse regen, modderbottines, Colin zijn hond doornat ...Mijn net gepoetste huis was verleden tijd. En de ergernis begon stante pede.
Mijn rust was verleden tijd.
Mijn stille vallei was verleden tijd, want hij was er.
'Of hij om een gunst mocht vragen?"
"En dat is ?", vraagt Jan.
"Wel, ik heb sinds kort een ipad en een abonnement op de Times. Maar ik heb geen internet. Dus, de vraag is of ik die dagelijks bij jullie mag komen lezen?"
Zien jullie onze gezichten zo'n beetje ?
"Dagelijks ?", bonkte het door mijn hoofd...
Jan bleef er heel cool onder. Neen dat zou niet gaan, want we hebben nu een code die we niet wensen te delen.
Indien hij WIfi laat installeren via Orange- wat hij trouwens verleden jaar reeds had moeten of kunnen doen, of zelfs vanuit Engeland had kunnen regelen, want er zijn Engelse lijnen- dan zou hij ook gratis kunnen bellen naar Engeland etc etc.
Soit.
Hij bleef, dronk een paar glazen en vertrok. Niet heel blij, maar bon.
Ik zit er zo mee, dat ik er mij echt ongemakkelijk bij voel. Zowel met het gevoel dat ik het niet aankan indien hij dagelijks zou langskomen als met het gevoel van hem de deur te wijzen. En ik kom er maar niet uit, ondanks alle gegronde argumenten van mijn vrienden dichtbij en verweg en van Jan.
Vandaag is Jan ( ja, op de dag van de arbeid) het laatste stuk gras aan het kortwieken tussen de pruimenbomen.
"Knock, knock, who's there?", ik schrok me een aap.
Ook omdat ik het echt niet meer gewoon ben te pas en ten onpas volk aan de deur te krijgen.
"Of ik ook een brief gehad had van de Watermaatschappij in verband met de sceptische tank?"
Neen.
"Wat hij moest doen?"
Tja, naar de vergadering gaan op 16 mei in het dorp.
"Useless " ,zegt hij" "I won't understand a word".
Denken dat er wel andere Engelsen zullen zijn met hetzelfde probleem, eens bij de andere buurman langsgaan om te vragen of hij misschien ook zo'n brief heeft gehad, eens naar het gemeentehuis gaan voor inlichtingen, dat komt allemaal niet bij hem op.
En natuurlijk kan ik naar de vergadering gaan, maar dan herbegint het cirkus weer, is het hek weer van de dam en beginnen we dezelfde sukkelgang als verleden jaar....
Goede tips zijn welkom, wondermiddelen nog meer.
Jakkes hé, de buurman !
