Ik had ze lang tevoren reeds een plannetje opgestuurd met verschillende reisroutes.
In de zin van "Als je van Cahors komt", "Als je van de autostrade afslag Castelnau-Montratier, Cahors Sud komt", "Als je van Moissac komt", "Als je van Molière komt"...
Het was ondertussen kwart voor zes en Jan stond al te jammeren van "met jouw vrienden is het ook altijd iets" en daarmee moet ik het dan maar doen. Zijn vrienden zijn immers altijd op tijd, vinden altijd de weg, verwittigen steeds als er iets tussengekomen is...je wil het niet weten hoe goed Jan's vrienden wel zijn.
Ik besluit te bellen .
"Ja ik wilde je ook juist bellen!"
"Ja had dat dan gedaan !Waar zijn jullie?"
"Hopeloos verdwaald"
"Iedereen vindt ons met mijn wegbeschrijving, jullie zouden dan de eersten zijn die het niet vinden!"
We lachen wat, maar waar waren ze in godsnaam?
"Ja, het probleem is dat we je juiste adres niet hebben!"
"Pardon? Ik heb het je al een keer of drie opgestuurd!"
"Neen hoor, kijk ik zal het eens voorlezen vanop mijn tablet: Lieu dit Vers. Maar dat is het dan. Naar waar moeten we?"
"Awel dat is de plaatsnaam, Vers"
En toen begon het te dagen in het oosten...
Letterlijk vertaald is ons adres : Plaatsnaam Naar.
Maar naar waar hé? Dat vroegen die vrienden zich af.
Vers is een stadje nabij Cahors waar je lekker kan eten in "La truite dorée", daar niet van. Maar wat ben je ermee als je je afvraagt welk adres je moet bereiken?
We lachten allebei heel hard en ik begon ze uit te leggen hoe ze moesten rijden om tenslotte te beslissen dat ik ze zou gaan oppikken op het pleintje in Castelnau.
En het weerzien was hartelijk.
En Jan vergat dat mijn vrienden niet zo intelligent zijn als de zijne.
En toen we een paar dagen nadien van Molière terugkwamen ontdekten we dat de wegwijzer " Vazérac" verdwenen was en dat ze volgens mijn plannetje daar hadden moeten afslaan. Maar dat konden ze niet vinden want hij was er niet meer.
Wat je hier allemaal meemaakt.
Eenvoudig leven heeft soms ook nadelen.
