Toen beviel het dorpje aan de kust ons reeds en ik had me voorgenomen er ooit terug te keren want in Port Lligat, juist naast Cadaques kan je het huis van Salvador Dali bezoeken . En ik heb iets met surrealisten. Waarschijnlijk omdat ik diep onder de indruk was van de professor literatuurgeschiedenis aan de VUB in 1973 , Dina Van Berlaer-Hellemans ( écht !) waarbij we het enkel over die stroming gehad hebben : André Breton, Dali en zovele anderen. Ook omdat ik in feite liever literatuur dan rechten had gestudeerd maar ik in een seconde van twijfel van gedachten veranderd ben toen ik de ontgoocheling in mijn ouders'ogen zag op het moment dat ik " Romaanse" antwoordde op de vraag wat ik nu wel zou gaan studeren in september ....?
Neen, zei mijn vader, echt? Schooljuffrouw? Echt?
En daarop zei ik "Rechten" ..ah, nu hoor ik je klappen zie ! dat is wat anders ! Goed !
En het was geklonken.
Als ik eraan terug denk kan ik het nauwelijks geloven. Ik die niets liever studeerde dan Frans verloochende in een paar tellen die passie. Ik dacht aan Petrus en de haan. Maar bon, ik heb me tenslotte mijn keuze niet beklaagd.
Maar de surrealisten dus.
Tja, Dali is toch wel echt één van mijn lievelingsschilders.
Dat onwezenlijke, dat dromerige, die haarfijn geschilderde illusies , ja, het geeft me zowaar vleugels.
Cadaques zelf was een logisch vervolg op Collioure, het heeft er wat van weg. Ook niet groot, ook heel levendig en je kan er even goed eten.
We zochten naar de Touristinfo en voilà, om het huis van Dali te bezoeken moet je telefonisch reserveren. Gelukkiglijk genoeg konden we er de volgende morgen reeds heen, dat was een meevaller.
Ondertussen bezochten we het Dali museum waar er een tentoonsteling liep over Dali, Duchamp en Man Ray. Top hoor !
En dus, de volgende dag reden we naar Port Llevat. We begrepen nu beter waarom je moest reserveren. De kamertjes zijn klein en je kan er met moeite met 8 man in staan...en het was de moeite. Ik zou er zo kunnen wonen. In de muren zijn lange of brede ramen die je onbeschrijfelijk mooie beelden van de baai geven, net of je kijkt op een schilderij, maar je bekijkt de realiteit. Knap !
De volgende dag reden we naar Figueres, in het binnenland en daar bezochten we het echte grote onwaarschijnlijke Dali museum. Man, man, man, wat een ontdekking. Ja, het was het me wel waard, die surrealistische onderdompeling in zovele symbolen, je houdt het niet voor mogelijk !
Genoeg Dali ! We trokken verder !
