Een nieuwe identiteitskaart ?

We vragen onze nieuwe identiteitskaart aan via het Consulaat in Marseille.
Alles staat keurig aangeduid op de website van het Consulaat, daar niet van.
Het is een hele boel papierwerk eer je "dossier" volledig is en kan opgestuurd worden. Je moet er de recente pasfoto's bijvoegen, in gepast formaat, twee bij voorbaat gefrankeerde briefomslagen die je aan jezelf adresseert , "lettre suivie" heet dat hier, en dan alles netjes in blokletters invullen.
Ook geen echt probleem.
En dan moet je hopen dat alles daar wel degelijk terecht gekomen is , dat je fier kan zijn op de goede consulaire diensten van ons klein landje en dat je zo'n 8 weken nadien je identiteitskaart in de bus krijgt en tegelijkertijd of een paar dagen nadien de pincode.
Die kan je slechts valideren als je in België bent, of op de ambassade in Parijs.

Deze keer was Jan aan de beurt.
Oei, hij had er niet echt bij stilgestaan dat zijn identiteitskaart verviel op 16 december en dat we een paar dagen later naar België zouden vertrekken....
We maken het dossier klaar en sturen het stante pede op.
Na een week of 6 bel ik naar het Consulaat.
Een vriendelijke Nederlandstalige dame zegt me dat het nog een beetje te vroeg is, dat ze zo rond 20 december zou aankomen in Marseille...geen nood, Jan heeft ook een paspoort.

Maar vandaag, de laatste werkdag van het jaar, lagen de twee door mij eigenhandig geschreven enveloppen in onze spiksplinternieuwe brievenbus die voortaan aan de ingang van onze straat staat.
Ik open de eerste en neem er de identiteitskaart ui. Ik kijk naar de foto, ja, goed gelukt vind ik.
Ik leg er de ongeopende enveloppe met de pincode naast.
Jan bekijkt zijn identiteitskaart.
Ze is verkeerd, zegt hij.
Hoe ze is verkeerd?, antwoord ik onnozel weg.
Ja, deze is voor een Laurent Hellemans die geboren is in Charleroi in 1974....maar de foto, dat is die van mij....
Neen !!!!!!, roep ik verbouwereerd.
Ik bekijk de identiteitskaart en inderdaad, Jan is plots 28 jaar jonger, op slag....ongelofelijk !

Ik bel het Consulaat.
Een Franstalige dame antwoordt mij,
Indien ik een Nederlandstalige medewerkster wil spreken moet ik even wachten, zegt ze.
Het is de laatste werkdag van het jaar, ik ga daar nu echt geen zaak van maken.
Dus we praten verder.
Ik leg haar uit wat er aan de hand is.
Dat gebeurt, zegt ze, het is uitzonderlijk, maar het gebeurt...
En wat nu, vraag ik.
Knip de identiteitskaart midden door, voeg er de ongeopende enveloppe met de pincodes bij. En een briefje met uitleg. Mijn naam is Kukk. Natuurlijk zal de nieuwe identiteitskaart maar binnen een zestal weken voorhanden zijn..... Sorry daarvoor...
Al een geluk dat we niet op reis moeten hé mevrouw, kan ik me toch niet laten van te riposteren...
Daar hadden we dan wel een oplossing voor gevonden hoor, zegt ze meelevend.
Moet ik er dan weer 2 lettres suivies met ons adres op bijvoegen?
Neen dat is niet nodig, een gewone enveloppe met de geknipte identiteitskaart, de pincode van Laurent Hellemans en een briefje met wat uitleg , U mag zelfs een gewone postzegel kleven....
Prettige dag nog, fijn eindejaar mevrouw.

Dit was het onwaarschijnlijke verhaal van de identiteitskaart van Jan Hellemans die op 1 dag 28 jaar jonger is dan wat hij dacht te zijn.

Uit privacy overwegingen druk ik geen foto af van de identiteitskaart. Wel van de omslag met de naam van Laurent Hellemans, die waarschijnlijk vandaag 70 jaar geworden is , volgens zijn identiteitskaart dan, wel te verstaan....

Olga, de bijna slimste mens van de wereld

Ik zou er willen voor tekenen.
Maar aan mij hebben ze niet gevraagd om mee te doen.
Maar had ik meegedaan, dan was ik zeker zo ver niet geraakt als mijn nichtje Olga.

Mijn andere nichtjes horen het niet graag, maar Olga vind ik persoonlijk de slimste.
En dat heb ik al heel lang geleden opgemerkt.

Zo'n 5 jaar geleden onderging ik een halswerveloperatie en was het me verboden om te reizen, met de wagen te rijden, méér dan 1 liter op te heffen, kortom ik mocht niks.
Dat hield ook in dat ik na de operatie niet terug naar huis mocht , naar Frankrijk dus, en dat bij mijn dochter zijn geen optie was aangezien ze overdag werkte en ik niet kon geholpen worden.
Geen nood,zei mijn zus Anne, kom jij maar bij ons, Jan vindt dat ook goed.
Haar Jan dus, maar de mijne vond het ook best.

Anne is zo'n goede zorg-ziel , iedereen kan bij haar terecht om te recupereren.
Haar schoonmoeder vroeger, onze pa later, en ik dus ook.
Olga moet zo'n jaar of 14 geweest zijn , ze kwam terug van school en had haar huiswerk al gemaakt zei ze.
Ik geloofde er niks van en vroeg terstond of ik de les eens mocht opvragen.
Ja hoor , tante Gene, graag zelfs...
En inderdaad, ze noemde foutloos alle Griekse helden van de les op.
Maar dat was niet wat me perplex liet.
Het was het feit dat ze bij elk personage nog eens een ganse filosofische overweging bijgaf.
In de aard van : Chronos is de god van de tijd, hij at zijn kinderen op, net zoals de tijd de minuten en de uren opeet...vind ik hé....maar mijn leraar zegt dat ik te veel fantasie heb....

Sindsdien weet ik gewoon dat zij de slimste is, ondanks het feit dat ze niet de slimste mens geworden is.
Maar hé, wie doet het haar na , pas 19 geworden en 11 maal deelgenomen?
Ha, voilà.
Dus , we blijven fier.
Fier op Olga .

Prettige kerst !

We waren de kerstboom aan het zetten bij Aude en Gustje wou er absoluur een gele ster in hebben. Met 5 punten.
Een vijfpuntige ster.
En in het midden moest en zou zijn mama de letter G schrijven.
De G van Gust.

Is dat geen symbolische ster?
Ah !
Inderdaad.
En de G van Gust, dat hadden de kenners onder jullie er waarschijnlijk ook nog nooit in gezien.
Nu wel dus.

Vroeger deze maand waren Aude en Gustje met Jan en mij aan het face-timen.
Papie, waarom kom jij nooit mee met mamie naar ons thuis? , vroeg Gust.

En de papie was sprakeloos....

Wat later die avond kwam Jan naar beneden en zei Ik heb eens gekeken op internet voor tickets naar België met kerst en die prijzen vallen nogal mee hoor....
Had ik het wel goed begrepen?
Zouden we samen met kerst naar Boechout reizen?

Ik heb maar meteen de daad bij het woord gevoegd en boekte de vlucht.
Stel dat hij van gedacht zou veranderen.

En dus vertrekken we een paar dagen naar Homeland .

De dakwerkers zijn ver geraakt .
Het dak ligt toe en dat is al iets.
Isolatie, golfplaten, dakpannen, parket onder de auvent.
Ze nemen ook een week vakantie tussen kerst en nieuw.
Ze hebben hard gewerkt de mannen.

Op het einde van de eerste week van januari zal het helemaal af zijn.
En dan, dan gaan we erop klinken.
Op het afgelopen jaar waarin er gedurende 6 maanden zware, belangrijke en ingrijpende veranderingen aan ons huis gebeurd zijn en waar we kunnen uitkijken naar een rustiger, lekvrije toekomst.

De culturele toer op

Ik ben dus fan van Hans Op De Beeck en volg hem een beetje overal.
Mijn schoonzoon heeft me ditmaal verrast met een speciale vertoning Nocturnes met beelden van Hans Op De Beeck en muziek van Johan Hoogewijs.
Ik keek er geweldig naar uit. Wij allemaal trouwens.
We gingen naar de Arenberg en dat was jaren geleden dat ik daar nog eens was. Ik meen me te herinneren voor Stef Bos en  Geert Hoste, maar ik kan verkeerd zijn.
Tegenwoordig vertrouw ik mijn geheugen minder en minder....dat belooft!
We hadden  topplaatsen. Op het podium waren piano, synthesizer, cello, contrabas en gitaar her en der verspreid over het podium, een video-installatie waar de magische zwart/wit beelden op zouden verschijnen en naast mij Hubert Damen. Witse zag er sympathieker uit in realiteit dan op het witte doek. Hoe vreselijk ik me kan ergeren aan Mijnheer Damen zijn gefakete woede-uitbarstingen, niet te doen! Hij bleef trouwens de ganse voorstelling lang opvallend stilletjes...zou hij mijn kritiek aangevoeld hebben?

De muziek was afwisselend toegankelijk of moeilijk.
Ik betrapte er me op dat ik bij wijlen indommelde gedurende twee à drie seconden, door de repetitief aanhoudende melodieën, maar dan weer betoverd werd door de ingrijpende heel fijn gedetailleerde beelden van Hans.

Het was TOP, we hebben er alle drie van genoten.

Mijn nichtje Sophie  had me dan weer verrast met topplaatsen bij een jonge Franstalige standup comedian, Guihome. Dat is echt een hilarische performance!
In Le Cirque Royale, waar ik trouwens nog nooit een voet had binnen gezet. Mijn culturele voetafdrukken worden groter.
De zaal zat stampvol met jongeren, ouderen, heel jonge en nogal oude mensen.
Allemaal om naar die jonge Guihome te kijken.
Het is in feite een uit de hand gelopen sketch , Guihome postte op YOUTUBE korte filmpjes over hoe hij zijn studie, zijn professoren, zijn moeder tijdens zijn studies percipieerde.
En dat is zo herkenbaar voor ons allemaal, dat je niet anders kan dan heel hard lachen telkens hij een onderwerp aansnijdt.
Guihome was ontwapenend, omdat hij ook ter plekke dingen uitvindt en dat hij daar ook vaak zelf niet ernstig bij kan blijven.
Een aanrader....maar dit was het allerlaatste optreden van zijn tournee. Even wachten dus als jullie zouden willen gaan kijken.

 Tenslotte ging ik afgelopen dinsdag  ,samen met de ganse familie, Olga aanmoedigen voor haar deelname aan de finale van De Slimste Mens ter wereld.
Als tante van de bijna slimste mens kan je dan niet aan de zijlijn blijven staan.
Dat was voor mij ook echt een ervaring.
Maar ik laat jullie in spanning, want morgen wordt de finale uitgezonden op VT4...
En ik heb beloofd om te zwijgen, en dan doe ik dat, uiteraard...

"Uw land" en andere kinderverhalen...

Een korte week in Belgenland zit er weer op en dat betekent ontdekken hoe de kleinkinderen groeien, veranderen, maar vooral hoe ze "denken".
En ik betrap er me op dat hoe groter Gustje wordt, hoe liever ik het heb.
Neen, ik ben zo geen babyliefhebbertje.
"Goelie-goelie, dada, dada mama, dada papa, aaaa-daaaaaaaaaaaaaa!", hoe onnozel sta je te doen als je voor zo'n weliswaar bloedmooi mensje staat?
En dan mag ik nog niet klagen, want Mauriceke is een doodbraaf kind.

Op woensdag ging ik de oudste kleinzoon afhalen op school. Hij had een mooie ingekleurde elandenkop bij . Helemaal binnen de lijntjes, straf.
We zouden de trein nemen naar de stad. De stad is voor de Antwerpenaren Antwerpen. Er is geen andere stad.
Dus, dat deden we.
Ik kocht twee ticketjes. En daar gingen we. Gustje stopte geen seconde met praten. Hij had op alles en nog wat commentaar. Zou hij dan toch op mij gelijken?
De treinconducteur kwam het kaartje knippen.
Waarom twee tickets mevrouw?, vroeg hij.
We zijn toch met twee....,aarzelde ik.
Tot 12 jaar reizen kinderen die begeleid zijn gratis, knipoogde hij.
Het kaartje terugbetalen zat er niet in, spijtig genoeg.

We stappen uit in Antwerpen Centraal en dat is inderdaad een indrukwekkend station.
Gust had meer oog voor de militairen die er nog steeds patrouilleren.
Eerst zouden we onze bioscooptickets gaan kopen .
Ik liet hem nog eens alle filmen zien die gedraaid werden die dag , opdat ik zeker zou zijn van de juiste keuze.
Vaiana.....dat zou het worden, de allerlaatste Disney film.
Ik zag dat wel zitten.
Een vrouwelijke heldin die het kwaad trotseert en zo haar volk redt van de hongersnood.

We staan aan de kassa en voor ons staat een Joods gezin. Het jongetje van een jaar of 10 heeft een uniform aan. Hij kijkt naar Gust en gaat naar hem toe, legt beide armen rond zijn nek en geeft hem een dikke zoen.
Gust staat er sprakeloos naar te kijken.
Ik lach, de andere mama ook.
Ze vertrekken en de jongen komt nog een keer terug en legt weer zijn armen rond Gust.
Liefde op het eerste zicht, zeg ik.
Soms kan je van niets gelukkig worden dacht ik.
We hebben de tickets en gaan iets eten.
Een happy meal met cola.
Niet aan mama verklappen hé mamie! , waaruit ik afleid dat ik juist een immense opvoedkundige fout gemaakt heb.
Cola mag niet blijkt, maar goed, het is ons geheimpje. Later op de avond zou hij het geheim onmiddellijk verklappen aan zijn vader ...om teleurgesteld in zichzelf dat hij het geheim niet had kunnen verzwijgen, met zijn kop tegen me aan te leunen....
Daarna gaan we naar de film.
Ik koop nog een karton popcorn en daar zitten we, midden tussen rijen joelende kinderen.
En dan wordt het stil. De ganse film lang.
Als het te eng wordt kruipt Gustje dicht tegen me aan.
En als de film gedaan is staart hij nog een tijdlang naar het immense doek.
Het was mooi.
Maar zo luid, niet te geloven. Mijn oren -en die van Gust-deden pijn achteraf.

Terug met de trein naar huis.
En van de trein in mijn Hertz huurauto om Maurice af te halen.
Mamie,  je op-reisauto is wel klein hé.
Mijn op-reisauto Gust?
We ja, in jouw land heb je toch een andere auto. Dan is dit toch jouw op-reisauto?
Ja daar kon ik niets tegen in brengen.


Eenmaal thuis begon Gust  te tekenen.
De tekening heeft een gans verhaal.
Mijn oom Louis de psychiater zou er zeker veel kunnen uithalen.

Mamie, dit is "uw land".
Je ziet ons huis, met steentjes voor het huis. Jan, zonder haar en ikzelf, met véél haar.
Een grote en een kleine hond.
Gras voor het huis.
De pruimenbomen.
Ik vond het gebladerte van zijn bomen nogal magertjes en tekende hem een grote boom met veel groen ( links op de foto) : Mijn bomen moeten nog groeien mamie !
Da's waar Gust, da's waar.

's Avonds voor het slapen gaan mag hij nog even naar TV kijken.
Twee rupsen kruipen naar elkaar toe en de zon verschijnt aan de hemel.
Kijk, de maan mamie.
Neen Gust, dat is de zon.
Neen mamie , dat is de maan.
Neen Gust, dat is de zon. De zon ziet geel, de maan wit.
Neen mamie het is echt de maan.
Neen Gust, het is de zon....

Mijn gedachten dwalen af naar mijn moeder die op een andere kerst meer dan 20 jaar geleden met een nichtje van mij, Anneke in de zetel zat in Boechout, bij mij thuis.
Aude had voor kerst een schaap gekregen waar ze haar pyjama kon insteken.
Anneke zei "vache".
En mijn moeder zei stilletjes : mouton !
Anneke zei "vache"
En mama herhaalde zacht : mouton !

Maar Gust geeft niet af:
Maar mamie, je bedoelt het niet zo, het is echt de maan, ik heb gelijk !
Gust vindt niets ergers dan iemand te kwetsen. Ik hou van zijn taalgebruik, "je bedoelt het niet zo"....
Ik sleur er de tablet bij, zoek de maan en toon hem dat ze wit ziet.
De zon geel.
De aarde- voor zolang dat nog gaat duren- blauw.
Hij kijkt sip.
Mamie heeft gelijk hé Gust?
Ja-aa ! zegt hij verontwaardigd.
Zeg het nu nog eens Gust : mamie heeft gelijk !
En warempel , hij geeft toe.

Een heerlijke dag, echt, echt heerlijk.

Alleen Elvis blijft bestaan

Dat is nu eens een programma naar mijn hart zie.
En deze keer was het voor mij een totaal onbekende persoon : Barbara Baert.
Niks wist ik over deze mevrouw.
Ik las dat ze de Franqui prijs gewonnen had en ik herinnerde me het belang van die prijs.
Aan de VUB was er toch een Franqui leerstoel of vergis ik me nu ?
Bref, ik wil ervan af zijn.

Wel, ik werd omvergeblazen door deze dame die met passie en gedrevenheid haar vak toelichtte.
Iconografie.
Wat was dat?
En naargelang het uur te vlug naar mijn zin verder schreed, legde ze haarfijn uit - ze sprak trouwens veel over "haar" in het algemeen, alle soorten haar trouwens ,als herkenbaar element van een tijd, van een generatie, van een wereldperiode - wat die term precies inhield.
En hoe dieper ze groef in die materie, hoe boeiender ik haar vakgebied vond.

Het is de mooiste studie die er bestaat ,zei ze en ik dacht wat heb ik gemist?

De verbanden die  ze legde, de facetten van elke diamant die ze me deed ontdekken, omdraaien, bekijken en opnieuw anders bekijken deed me duizelen.

Wat had ik graag zo'n professor gehad, dacht ik.

En terwijl zij maar verder weefde totdat haar tapijt helemaal zichtbaar werd, kreeg Thomas , de presentator het net op zijn heupen, als ware het navelstaarderij...wat heeft de wereld aan die iconografie? , vroeg hij haar.
En ze was even uit het lood geslagen, om daarna het volgens mij enige juiste antwoord te geven :
Als ik maar één iemand een andere kant kan doen ontdekken van een beeld....

En dat is nu juist wat ik mijn hele volwassen leven probeer te bereiken: als ik door mijn denken iemand anders , op een andere manier kan doen nadenken, iets anders kan laten zien dan de zekerheid die hij of zij had, iemand kan doen twijfelen aan zijn of haar vastgeroeste denkpatroon, dan ben ik gelukkig.

Met grote verwondering luister ik naar mensen die met een rotsvaste zekerheid beweren dat God bestaat. En met dezelfde verbazing kijk ik naar diegenen die met evenveel punch zeggen dat dat niet het geval is.
Ik ben een twijfelaar.
Ik weet het niet.
Ik zou niet durven zeggen dat het ene of het andere mijn voorkeur heeft. Ik vind evenveel argumenten tegen als voor.

Tja, het was een mooi programma.
De wereld heeft misschien niets aan iconografie, maar ik heb er in elk geval veel aan gehad.

De kleine en de grote post

Vermits ons huis eindelijk in de steigers staat, er een kraan tegen de voorgevel rust, je met moeite je wagen kan draaien omdat we in een doodlopende steeg wonen, dacht ik dat het misschien menslievend zou zijn om de postbode die moeite te besparen en aan het postkantoor in Castelnau te vragen of ik misschien best geen postbus zou huren voor een maand.
De post is hier een bron van ergernis. Je moet volledig ZEN zijn om er naar toe te gaan om bijvoorbeeld postzegels te kopen of een pakje te versturen. Ik heb al menig gezelschap doen gieren van het lachen bij het in scene zetten van een sketch hieromtrent. Het is hilarisch, zonder meer.
Maar Catherine, onze vrouwelijke postbode verdient het dat we haar sparen. Vandaar.

Ik ga naar het kleine , vernieuwde postkantoor in het dorp.
Het is een maand gesloten geweest wegen verbouwingswerken " pour encore mieux vous servir"...
Het is gewoon lelijk. Lelijk verbouwd en onlogisch. Het is zo onlogisch dat de voordeur vol papieren hangt met berichten wat je moet doen of vooral niet moet doen om er binnen te geraken.
"Sonnez pour entrer"; tot daar aan toe.
Maar WAAR moet je bellen?
Na enkele andere berichten te hebben ontcijferd lees ik " poussez sur le bouton vert".
Er is geen bouton vert, alleen een bouton rouge.
Recht voor mij zit de postbeambte te telefoneren en druk te gebaren dat ik moet duwen op een knop.
Ik duw me ziek, niks.
Ten lange leste lukt het me toch en voel ik me al totaal onnozel en incompetent als ik het lokaal betreed.
De mevrouw is nog altijd druk aan het telefoneren. Er staat voor mij een jonge man op één been aan de toog te wiebelen, verzet zich op zijn ander been, wacht af tot de bediende de goedheid zal hebben om haar telefoongesprek te beëindigen.
Ik kijk op mijn polshorloge, we zijn 12 minuten verder.
In het lokaal hangen grote posters waarop  de efficiëntie van de post  geprezen wordt, wat ze allemaal voor ons doet, hoe belangrijk ze is in ons leven van elke dag.
Ik zucht.
De man voor mij ook.
Excusez-moi, c'était ma responsable,zegt de postbeambte.
Maar ik begrijp niet waarom dat een gefundeerd excuus zou zijn.

Eindelijk is het aan mij.
Ik leg de thuissituatie uit en vraag dus of ik zo'n hokje kan huren voor een maand.
De dame achter het loket bekijkt me alsof ik haar om een zak goud gevraagd heb.
Dat is heel duur hé mevrouw, op jaarbasis kost dat 82,5 EURO.
Ok, zeg ik, maar voor een maand zal dat dus 10 EURO zijn of zo en dat vind ik best hoor.
Ik weet niet hoeveel het kost,zegt ze.
Kan je het voor me uitzoeken ?, vraag ik.
Ze begint op haar computer te tokkelen en vraagt mijn naam.
Ik begrijp niet waarvoor dat nodig is, maar ik slik mijn commentaar in.
Op slag zeg ik haar dat Jan zijn naam ook in aanmerking moet komen op die postbus.
Dat is een probleem. Ze kan geen twee namen invoeren voor één bus.
En een Spanjaard dan, vraag ik, die heeft altijd een dubbele naam, toch?
De mevrouw bekijkt me nu als een koe op een elektrische trein, zoals Jan pleegt te zeggen.
Ja ik kan het niet vinden mevrouw, ik kan u de prijs niet zeggen, maar we kunnen wel gewoon voor U de post bijhouden.
Wel, laat ons dat dan doen,zeg ik. In feite wou ik dat niet, want dat betekent- zo stelde ik me dat immers voor- dat ik dagelijks in de wachtrij zou staan- en de wachttijden kunnen zoals hierboven aangetoond oplopen ! - en dat wou ik dus vermijden.
Ze draait zich om om een formulier te pakken , want dat moet je verplicht invullen als je die optie wil.
Oh, de formulieren zijn op, ik zal ze aanvragen in Cahors. Kan U overmorgen terugkomen? ,en ik zag dat ze blij was dat ze van mij vanaf was.
Laat maar mevrouw,zei ik, ik rijd zelf wel naar de grote post in Cahors sud ! Dat zal rapper gaan, dacht ik bij mezelf.

10 kilometer verder gereden dus, naar het rond punt van Cahors sud en daar lieten ze me ook wachten, tot ik doorhad dat ik op een rode knop moest duwen om bediend te worden.
Ze kwamen met twee, de postmeester en een kaderbediende.
Ik leg de situatie uit.
En ook dat ze in Castelnau, in de kleine post, geen formulieren meer hadden.

Madame, zei de kaderbediende op strenge toon , poste restante betekent dat U bij elke brief die U ontvangt zal moeten betalen...
Ik kon me dat bijna niet voorstellen, maar bon, als ze het zegt.
En als we uw post moeten bijhouden, ging ze streng verder, dan doen we dat 14 dagen ( 15 jours in Frankrijk, ze hebben kennelijk altijd 1 dag meer nodig dan een Vlaming) maar dan betekent dat eveneens dat U gedurende  die 14 dagen uw post niet kan inzien. Met andere woorden, U kan niet dagelijks uw post komen afhalen...
Wat kwam ik daar dan feitelijk doen, dacht ik bij mezelf.
Ik had zo de indruk dat ik door mijn "menslievend voorstel" iedereen problemen bezorgde...

Wat stelt U dan voor?  vroeg  ik, kennelijk onder de indruk van de boze blik van de postmeester.
Wel, hebt U geen doos , een waterdichte, waarop U in grote letters uw naam schrijft en die U bij een buur zet? En dan zullen we een papiertje schrijven voor de postbode - ze neemt prompt een gerecycleerd papiertje, een vodje feitelijk, en een pen - en dan zal die uw post tot...ja tot wanneer ? 

Tot 31/12/2016 , repliceerde ik.

Wel OK tot 31/12/2016 , tot dan zal ze uw post daarin leggen.

En dat was het.

Waarom had ik nu het gevoel een lastpost te zijn in plaats van een bruggenbouwer?
Je me le demande !!!! 


( zie ook 'la poste' en andere administratieve diensten , post van 9/7/2012 )

De wonderen zijn de wereld niet uit.

Maandag , een uur of drie.
Ik zit aan de computer een onnozel spelletje te doen en ben volledig zen.
Niets verwachtend , op niets hopend, behalve de rust die ons hier te beurt valt.
Ik hoor buiten een dreun.
Ik schiet naar de voordeur, open ze en kijk om de hoek ...twee dakwerkers die een stelling aan het lossen zijn.
Zou dat echt waar zijn ?, dacht ik .

Ja hoor , ze zijn er.
Ze zijn begonnen.

En toch heeft mijn hart nog een paar keer stil gestaan die dag.
Meestal is Jan degene die zich druk maakt als er iets niet verloopt zoals gehoopt.
En het is buitengewoon zeldzaam dat het omgekeerde gebeurt.
Maar als het gebeurt...
Dan word ik weer een ijskoude verzekeringsjuriste, wit rond de neus en ik boor iemand gelijk de grond in.
Maar ik geef toe, dan moet het hoog zitten.
Zoals Madame Thiran zei, bij wie ik op kot zat  (een doodbrave vrouw bovendien) : Je veux bien être poire aussi longtemps que moi je veux être poire! Non mais !

De dakwerker kwam binnen en zei dat hij de isolatie zoals ze op het bestek stond , niet kon plaatsen, dat dat onmogelijk was....
Het was of de vloer  onder mijn voeten wegzakte.
En dat zegt U nu, na zes maanden...een bestek is een bestek hé meneer .

En Jan probeerde deze keer de gemoederen te temperen: Ja maar meneer gaat kijken wat er dan wel mogelijk is en hoeveel de meerkost is.
Het probleem is dat de firma overgenomen is door de medewerkers van de dakwerker met wie we de werken waren overeengekomen.
Al met al is het zelfs een verbetering en is er maar een verschil van 600 EURO.
Allez , dat valt dan nog mee.

En dus zijn de werken begonnen.
Mogen wordt de kraan gezet en dat zal ook nog een fijn klusje zijn, vrees ik....

Momenteel niemand welkom bij ons, want je kan er gewoon niet geraken...
Onze auto's staan bij de buren.

Hij komt, hij komt, die lieve, goede...

Dakwerker.
Die zou namelijk komen.
Maar die is niet gekomen.
"Ah mais pas de soucis madame Meunier, ce sera fait avant l'hiver!"
't Zou er nog aan mankeren ! En trouwens, l'hiver...is dat nu niet? Neen het is nog herfst.
Dus het zal af zijn voor 21 december.
Als mijn berekeningen juist zijn.

In maart hadden we de devis ondertekend.
Ja hoor, in september werd er een nieuw dak gelegd op ons huis.
Dat is geen klein werkje natuurlijk. Een maand zware arbeid zelfs.
Vrienden worden in die periode niet uitgenodigd. Etentjes worden verlegd. Want parkeren wordt moeilijk met stellingen rond ons huis, dakpannen, golfplaten, isolatiemateriaal, liften...

Eind augustus bel ik de dakwerker. Die is nu met pensioen.
Het bedrijf is ondertussen overgenomen door de twee meestergasten, maar daar moest ik me geen zorgen over maken. " Pas de soucis madame Meunier, le travail sera bien fait"
En dat deed ik ook niet, me zorgen maken ,bedoel ik.
Ik was er gerust in.
Ik belde naar de nieuwe dakwerker.
Tja hij had wat problemen gehad op de andere werf en dus vertraging opgelopen. Het zal november worden...
November....
Stilte aan mijn kant van de lijn.
"November???"
"Aucun soucis madame, le toit sera fait avant l'hiver".
't Zou er nogal aan mankeren! Non mais.
Ik begon me nochtans zorgen te maken, echt hé!


Vrienden worden niet meer uitgenodigd in die perioden, etentjes worden verplaatst.
De reden lezen jullie twee maanden eerder.

Eind oktober bel ik naar de dakwerker.
" Het zal 15 november worden, en ik kom eerst langs met een man die eventueel toch een kraan zou zetten, dat werkt vlugger".
15 november....pff.
Maar ze komen inderdaad het terrein verkennen en de kraan zal gezet worden.
Dat scheelt.
Ik maak me zorgen kunnen jullie dat geloven?

14 november , ik bel naar de dakwerker. Kwestie van mijn auto bij de andere buurman te zetten, zodat ze met de kraan beter langs het huis kunnen rijden.
"Het zal begin volgende week worden"

En dan, ontploffing van de Hellemans-kant die voorwaar roept ' dat hij niet meer moet komen!', waarbij ik mijn ontgoocheling laat blijken , zeker als hij voor de 4 e maal op rij beweert dat ze "door de weersomstandigheden de andere chantier nog niet hebben kunnen afwerken"....want het heeft hier ocharme op zes weken tijd twee dagen geregend...

Ik stuur nadien een boze sms, " que je me fais par contre de très gros soucis" , maar dat zal niet helpen , daar ben ik zeker van.
Ik maak me vanaf vandaag heel grote zorgen.
Met reden, denk ik.

Je moet geduld hebben in de Sud Ouest.
Zover is duidelijk.

En dat is nu net iets wat we te weinig hebben, vrees ik.
Hakuna Matata
( Hakuna Matata, Mais quelle phrase magnifique. Hakuna Matata, Quel chant fantastique! Ces mots signifient. Que tu vivras ta vie, Sans aucun souci ) 

Is mijn leven veranderd nadat ik de Lotto gewonnen heb...?

Bah neen....zegt die man in de reclameboodschap.
En telkens vind ik dat grappig.

We hebben dubbel glas, we hebben verwarming, en maandag beginnen ze (eindelijk) aan het dak.
En als ik naar mijn huis kijk , vanuit de verte, tijdens de ochtendwandeling met de honden, bedenk ik dat ondanks het feit dat ik - tot nog toe - de Lotto niet gewonnen heb, het net aanvoelt of dat wel zo is.
En dan wil ik die man uit die reclameboodschap tegenspreken.
Bah ja, mijn leven is veranderd dit afgelopen jaar.
De stress om het vuur  gaande te houden.
Het op en neer lopen vanuit de zetel naar de Behrman, of vanuit mijn bureaustoeltje naar de kachel in de keuken, en dit om de 20 minuten, uit schrik dat het hout is opgebrand. Want als dat zo is, dan is dat in se geen catastrofe, maar dan heb je toch wel een probleem. EN ik mag zelfs eens egocentrisch zijn, dan heb IK een probleem. Weer klein hout aansleuren, weer een krant opproppen , weer een lucifer nemen en weer een schietgebedje doen tot de Heilige Bernadette die in mijn kast staat : laat het alstublieft vlug weer hard branden zoals het afgelopen uur....
Gedaan die ellende.
Geen vooruitziende vrouw meer zijn als ik de achterdeur achter me dichttrek om naar de markt te gaan in Cahors, of bij een vriendin in Pradines...gewoon zien dat de warmtepompen aanstaan en hupsakee, vroem de auto in en weg zijn wij.
De afgelopen 9 jaar was dat wel een probleem. Alhoewel ik er onmiddellijk moet aan toevoegen dat we hier NOOIT maar dan ook nooit kou gehad hebben.
Integendeel.
Heel dikwijls moest ik diezelfde achterdeur openzetten omdat het net té warm was.

En nu brandt het haardvuur om de gezelligheid aan te wakkeren.
Want vanavond is het feest.
Gilbert komt eten.
Het wordt everzwijn zoals ik alleen dat klaarmaak.
Voor Jan.
Want gisteren was het een heel bijzondere dag voor hem.
Maar nu zijn de jagers nog op pad.
Morgen ook.
Zondag ook.
En maandag gaan ze op de ree om Fredo een plezier te doen.

En ik?
Ik geniet van de kalmte en de rust.
En van de warmte binnen in mijn huis.

't Is gebeurd !

En dat is zowat in één zin samengevat waar mijn gedachten sinds maandag voor vreesden.
Ik was er niks gerust in.
Gisteren bleef ik wakker tot zo'n uur of één , ging slapen, stond terug op, bekeek Canvas en al die blasé politiekers die wel beter wisten, natuurlijk zou Hillary winnen, het gezond verstand drijft altijd boven, toch?
Maar naargelang de minuten voorbij tikten begon ik door al dat gezever heen te horen dat Hillary toch ook niet dé uitgelezen kandidaat was, geen charisma, een ijspegel, ze 'had' het niet...
En ik bedacht dat deze campagne bijzonder vrouwonvriendelijk was geweest en dat over de ganse lijn.
En dan wil ik het zelfs niet hebben over Trump's uitspraken dat vrouwen "honden" zijn, "grote zeugen", ik heb het over het expliciete seksisme  die deze verkiezingsstrijd gekenmerkt heeft van bij de start. Seksisme is spijtig genoeg niet een exclusief alleenrecht van extreem rechts...
Indien Hillary een man was geweest, met krak dezelfde meningen, dezelfde speeches, hetzelfde diploma rechten, dezelfde loopbaan in de Hoge Administratie; indien die man dezelfde problemen zou gehad hebben met zijn emails en het voorwerp zou geweest zijn van dezelfde onderzoeken -waaruit trouwens niets illegaals is naar voor gekomen , ook geen corruptie- , dan zou de strijd minder hard geweest zijn, daar ben ik zeker van.
Jarenlang kreeg Hillary Clinton kritiek op haar kledingstijl, haar haar zat niet goed, of haar décolleté was té diep, haar gebrek aan emotie, of juist haar emoties, haar lach en haar stem vooral....als ze haar stem verheft klinkt ze "verbitterd" of "woedend". Donald Trump heeft niets anders gedaan dan gescholden. Bernie Sanders ook. Maar over hun maatpak, hun das, hun empathie, geen woord.
Haar ambitie maakt haar verdacht, las ik in een tijdschrift hier te lande. Voor een man was het anders geweest. Ambitie is eigen aan de man.

Mijn nichtje Olga is 19 en doorstond 11 afleveringen van de populairste kwis in Vlaanderen. "De slimste mens". Ze kon het record van 12 afleveringen niet breken. Als je je de druk die op haar jonge schouders lag kan inbeelden, is dat niet verwonderlijk. In plaats van het bijzonder te vinden dat zo'n jonge dame van amper 19 zoveel algemene kennis kan ten toon spreiden, van haar knappe prestatie, het feit dat ze zo druk bezig is op TV én geslaagd was in eerste kan Rechten, regende het op de sociale media van haatberichten , haar benen, haar rokjes, haar verschrikkelijk vervelende lach, haar emotie , haar wil om te winnen, kortom haar ambitie ...

Vannacht heb ik een piepklein boekje uitgelezen van Chimamanda Ngozi Adichie " we moeten allemaal feminist zijn". Ik raad het iedereen aan. Het kost amper 2 EURO.
Is het niet zo dat we dikwijls van "onze" mannen horen : "komaan, de tijd dat er ongelijkheid bestond tussen mannen en vrouwen is voorbij"!. Of ook nog "Ik denk helemaal niet na over gender", waarmee ze ons willen aantonen dat wij wat hen betreft hun gelijke zijn. Dat is fijn om te weten.
Maar dat is nu juist deels het probleem. Dat mannen niet bewust nadenken over gender of opmerken dat gender bestaat. Dat veel mannen, ook de mijne, zeggen dat het misschien vroeger slecht was, maar dat tegenwoordig alles oké is. En dat veel mannen niets doen om het te veranderen. Mannen moeten hun stem laten horen , telkens ze in schijnbaar onbeduidende situaties van genderongelijkheid terecht komen.

De uitslag van de Amerikaanse verkiezingen maakt me triest als vrouw. Het was een buitengewone sprong voorwaarts geweest.
We hebben een grote stap achteruitgezet.
Vandaar dat we er vanaf nu -zeker- alles moeten aan doen om onze stem te laten horen.
Misschien kan Michèle Obama binnen 7 jaar het verschil maken.
Ik hoop het .
Voor haar.
Voor mij.
Voor ons.
Voor Olga die aan het begin van een sprankelende carrière staat.
Ik gun het haar van harte.

Artikel Le Soir, Franstalige Belgische krant . En wat het onderwijs betreft : Jan Frans Willemsschool Boechout, Koninklijk Lyceum II Antwerpen, Universiteit Antwerpen. En gij nu https://www.youtube.com/watch?v=Ligb8wICe9w

de lieveheersbeestjesinvasie

Ik vind het een mooi woord.
De lieveheersbeestjesinvasie.
Want dat is het, een invasie.
Met honderden vliegen ze ons in zwermen tegemoet en plakken ze zich vast op onze achtergevel, de achtedeur, de ramen, tussen de voegen en de raamkozijnen...
Tot er zwarte plakken gevormd worden en je met enige schrik terugdenkt aan de film The birds .

Het is de tweede maal dat we dat hier meemaken.
Jaren terug, toen mijn zus en mijn nichtje Sophie hier verbleven, hadden de -overigens heel lieve- beestjes zich in trossen in de gordijnen gewrongen, tot grote ergernis van mijn nichtje en tot wanhoop van mij, want wat doe je daaraan?.

Ze mogen dan wel lief zijn en we noemen ze geen beesten maar beestjes , toch is het geen plezier om het mee te maken.

En doordat ze juist zo lief zijn, niet steken, geen angels hebben, mooi zijn ook met hun rode lijfjes en zwarte stipjes, zo schattig als ze vliegen met hun kleine zwarte vleugeltjes en zoemend grommen, krijg ik al meteen een schuldgevoel als ik ze dood mep.

Eén lieveheersbeestje sla ik uiteraard niet dood.
Twee ook niet en zelfs bij 5 zou ik het niet in mijn hoofd halen om de beestjes kwaad te doen.

Maar honderden....
Tja.

Vanavond belde Lynn, of ik ook zo veel last had van de ladybugs ? .
Ik moest even nadenken wat dat wel zou kunnen zijn.
Ladybugs.
Lieveheersbeestjes.
Ja, ik was meteen mee, ik had er immers ook last van.

Ook mooi in het engels, ladybugs, als je het mij vraagt.

Of in het frans coccinelle. Toch ook mooi.

Of in het westvlaams : piempampoentje...Hoe lief is dat?

Maar vandaag heeft het lichtjes geregend.
De ladybugs en de lieveheersbeestjes zijn weg.
Hopelijk voor een jaar of 5.

Van het ene museum naar het andere : Soulages in Rodez

We zouden met een paar vriendinnen naar een uiteenzetting gaan luisteren in Rodez.
En vermits ze geen van beiden die met mij mee zouden rijden het Soulages museum gezien hadden, besloten we er  een echt uitstapje van te maken.
Renée is Aveyronaise. Een echte. Rondborstig. Goedgezind. Blozend. Blond.
Ze zou ons haar geboortedorp Rieupeyroux leren kennen .

Rieupeyroux
 

Naarmate we dichter bij onze bestemming kwamen, begon Renée heel levendig te vertellen dat de bomen in de Aveyron toch veel groter waren dan in de Lot, vooral de eikenbomen dan. En de essen ook. Veel groter. En de noyers, de notelaars, geen gewone ,maar noyers de plein vent, en dan moet je dat accent van ginder erbij nemen, het wordt uitgesproken als " des noyers de pleing vang ".
Plat van het lachen lagen we, Frederieke en ik. Dat is dan weer een Duitse dame die hier ondertussen al 30 jaar woont. Haar accent is houterig. Het mijne zangerig.

En die drie accenten samen, ik kan het jullie verzekeren, dat is de moeite.

En zoals Renée zo lovend sprak over haar streek, dacht ik terug aan José en Jacqueline, twee medestudenten Rechten. Ik nam ze mee naar huis op een vrijdagavond, want ik had een wagen, zij niet. Jacqueline zou de eerste keer José's ouders ontmoeten. Hij was zo blij. En we naderden zijn geboortedorp, Opwijk. Nu écht, daar valt niets te beleven. Enkel het station was interessant, om naar "ergens" te geraken....

Naargelang we dichter bij Opwijk kwamen, legde José zijn arm rond Jacqueline , en met zijn rechterhand wees hij naar de horizon " zie ne keer Jacqske, overal waar je kijkt, dat is overal Opwijk".....

Ik denk dat ik er daaaaaaaagen om gelachen heb.

En telkens iemand romantisch of verhalend, of fier, of blijmoedig naar de horizon wijst, denk ik daaraan terug.

Wat een "geboortestreek" met iemand doet hé.

De wegen in de Aveyron zijn ook rechter.

De aarde is zwart, nogal een verschil, merkte ze smalend op, met de witte stenen die de velden bedekken in de Quercy Blanc...



Maar, het is er zeker 6 graden kouder dan in de Lot.

Van Rieupeyroux reden we naar Rodez. 
We bezochten de kathedraal en de stad, heel mooie winkels, in niks te vergelijken met Cahors, waar het modeaanbod gewoonweg onbestaande is.

Rodez

En ja , we bezochten het Soulages museum. 

Ik hou ervan. Van zijn glanzend zwart. Net of het zwart lichtgevend is.

Maar niet iedereen is erdoor gecharmeerd, inderdaad.

Soulages ontwierp en maakte ook de glasramen van de Abbatiale van Conques, een werelderfgoed. Betoverend mooi.

En in het museum van Soulages is ook een bijzonder goed restaurant: Café Bras.
Bras is een drie-sterrenkok, die in Laguiole ( bekend om de mooie messen) zijn restaurant-hotel uitbaat. Maar in Rodez heb je een lichtere versie, brasserie-stijl.

Een aanrader  : 

Het was een mooie dag.
Een heel mooie dag.
Voor mij en voor haar en voor Frederieke.

Alleen wat ver hé, twee uur rijden, 115 km van bij mij....

grenzenverleggend: Hans op de Beek , Musée des Jacobins, Toulouse

Een jaar of drie geleden werden we door een vriend van Jan uitgenodigd om in Gourdon te komen eten. Toen we daar aankwamen werden we ondergedompeld in een museum van hedendaagse kunst. Vooraleer we ook maar aan aperitief dachten, honger kregen of ons afvroegen wat we daar feitelijk kwamen doen, hadden we al bijzonder interessante, boeiende en grensverleggende uitleg gekregen bij unieke kunstwerken. Het waren foto's, schilderijen, collages, beeldhouwwerken en installaties.
Onder andere van Hans Op de Beek, een Belg, waarbij we door een piepklein lensje moesten kijken en dat er zich op dat moment onwaarschijnlijke dingen voor onze ogen afspeelden.
Sindsdien ben ik fan.
Fan van Hans Op de Beek.
Hij maakt schilderijen, installaties, muziek en films....
Polyvalent.

www.hansopdebeeck.com

Een andere vriend van ons heeft dan weer een zoon die bij Hans stage liep in Brussel.

Ik ben "bevriend " met hem op facebook en beloofde dat ik zijn nieuwste installatie zou gaan bekijken, nu hij actief was in Le Couvent des Jacobins in Toulouse.
Ah ja, dat zou er nog aan mankeren, zo dichtbij en dat laten passeren....

Wanneer gaan we nu ?, vroeg Jan enigszins geërgerd dat ik er nog geen werk van gemaakt had....
Donderdag dan maar ?

En vandaar dus dat we gisteren richting Toulouse reden om eerst te gaan eten in ons ondertussen gebruikelijke bistrootje, Le Louchebem in de Hallen van Victor Hugo. Een aanrader.

En dan gingen we richting les Jacobins....Jan had een plan, ik had google maps ingesteld, ik vroeg ook de weg aan een jonge gast die een sandwichkraampje uitbaat....om helemaal verkeerd terecht te komen in le musée des Augustins....Ah neen, dat is niet hetzelfde natuurlijk.

Enfin.
Eens we terecht waren moesten we de ingang zoeken. Ik vond dat er te weinig aandacht was besteed aan promotie voor dit event. Maar bon.

L'Eglise des Jacobins is een attractie op zich. Heel mooi, imposant, prachtig gerestaureerd. Thomas van Aquino ligt er begraven.

En dan, de installatie: THE GARDEN OF WHISPERS.

Je wordt er stil van.
Je waant je in de woestijn.
Of is het de Belgische kust?
Je hoort fluisteren.
Je hoort stemmen.
Iedereen is er stil. Of als er al iemand praat, fluistert hij.
Hier en daar zie je een berbertent met een vuur dat brandt.
Her en der zijn lichtjes, als was je in een nachtelijke braderij beland.

Zo vreemd en toch herkenbaar , zo raar en toch eigen, zo ver en toch zo dichtbij.

We zeiden niks toen we buiten kwamen.

Vanmorgen zei Jan : ik heb nog lang nagedacht over die installatie van gisteren hé , en....

Weet je wat Hans?
Je opzet is geslaagd.

net op tijd !

Na drie maanden hitte is het weer plotseling omgeslagen.
Vanmorgen haalden we maar 8 graden en dat is fris ! Héél fris, vind ik.
Maar hé, geen nood , nu we twee warmtepompen hebben kan het niet meer op.
Onmiddellijk eens aanzetten zie....

We hielden onze adem in , net 2 kinderen met een nieuw speelgoedje.
Niks te verwarming!
Er komt geen beweging in dat ding. Er komt ook nauwelijks geluid uit die bak...

Ik hoorde al de "godvermiljaarde" afkomen. Ik sleur het bedieningsbakje uit Jan zijn handen, ik probeer het ook eens met het andere bakje, niks te noppes.
Jan haalt er de gebruiksaanwijzing bij.
Dat komt er natuurlijk van als je ouder wordt en het drie weken geleden is dat specialisten je getoond hebben hoe je te werk moet gaan. Dat is te lang, drie weken ,om te onthouden hoe je in "zes stappen" de verwarming moet aanzetten...

Ik zucht, Jan vloekt , we buigen ons allebei over het boekje.
We bekijken nogmaals de geplastificeerde handleiding als plots de blazer aanspringt....
Geduld is inderdaad een deugd, maar blijkbaar niet de onze....
En sindsdien leven we op een roze wolk.

Zo blij !

En straks steken we de haard aan , hoe gezellig gaat dat zijn?
Laat de winter maar komen, we hebben verwarming, net op tijd !

Composteren

In het boekje van onze streek, de Lot, stond een aanbieding om compostbakken te kopen.
En aangezien het deksel van onze compostbak het begeven had, vond ik dat interessant.
Bovendien zoek ik al een paar maanden - in de Foirfouille of de Gifi- naar een duo-vuilbak, waar je langs de ene kant glas kan verzamelen en langs de andere kant plastic en papier kan opbergen. Want die vuilbak is het langzamerhand ook aan het opgeven.
Hier in Frankrijk komt de vuilkar niet langs als je buiten het dorp of de stad woont. Je moet je vuilzak zelf naar containers brengen die langs de kant van de weg staan en die heel regelmatig worden leeggemaakt. Je huisvuil stop je  in gesloten plastic zakken en het papier, plastic of glas kan je los in de groene- of in de glas-afvalcontainers zwieren.
Groot huisvuil , steenafval, huishoudtoestellen, gras, batterijen  enz enz , daarvoor kan je 3 x per week langs in de déchetterie . Gratis ende voor niks.
In Boechout zagen we daar geweldig tegen op. Een file van hier tot ginder op een baan waar je niet kon draaien, aan het hek zo'n 4 "gendarmes" met een boekje en een stylo in hun hand die je autoplaat opschreven om te zien  wat je mee had,  nagels die je ter plekke uit houten balken moest halen, had je geen tang bij dan moest je het terug mee naar huis nemen, hoeveel je mee had, of het de eerste of de tweede keer was dat je die maand langskwam, want de hoeveelheid was beperkt, ik mag er niet aan denken. Echte terror.
Hier is dat volledig gratis. En relax ! 't Steekt allemaal niet zo nauw, ze zijn al blij dat je de moeite doet om het te komen brengen.

Dus, ik bekijk die aanbieding en voor 20 EURO ( stuur een cheque op ! ) kan je een paar weken nadien de bakken komen afhalen in de plaatselijke déchetterie.
Doen ! , dacht ik.

En inderdaad, een aantal weken nadien belde de man van de déchetterie, ze waren aangekomen.

We kregen een grote compostbak die bij Pôle Vert of bij de Gam Vert alleen al 20 EURO kost, twee kleinere bakken met een speciale vergrendeling zodat dieren ze niet kunnen openmaken, één voor papier en plastic en één voor glas, en een kleine huishoudemmer voor groenten-en fruitafval in te verzamelen.

Fantastisch toch ??? Leve de Lot !

Pompoenen

Feitelijk hebben we dit jaar wel heel veel groenten kunnen oogsten,zei Jan tegen Gilbert.
Ja dat is zo, zei ik, alles is goed en vlug gegroeid. Behalve pompoenen, die hebben we niet gehad.
De verkoopster op de markt in Caussade heeft ons courgettes meegegeven in plaats van pompoenen...
Oh maar dan bezorg ik er je wel een paar hoor,antwoordde Gilbert.

Ik had beter moeten weten , dat Gilbert met "een paar", heel veel bedoelde...

Gisteren gingen we buurten bij de Engelse bovenburen  en  na een leuke avond kwamen we de berg afgereden. In de schijnwerpers van de lichten zagen we kisten staan.



Ah neen hé, riep Jan, Gilbert is geweest en heeft die pompoenen in mijn mooi afgespoten kistjes gelegd en die heb ik nu juist nodig om de schotels in te zetten morgen.

Inderdaad, Jan was van kookcorvee in zijn vereniging en dus had ik voor 36 man eten en dessert klaargemaakt.

Maar die bakjes, ach dat vond ik niet erg, de hoeveelheid pompoenen echter, dat was om U tegen te zeggen.

Eén bakje ben ik op de ochtendwandeling met de honden onmiddellijk gaan afleveren bij de Franse buurman. Die was niet thuis, maar ik heb alles gewoon op een plastieken terrastafel gelegd, een sms-je gedaan om hem te verwittigen....waarvoor hij vriendelijk dankte.

Bergopwaarts belde ik naar Renée, en ja hoor , ook zij wil pompoenen.
Morgen komen Lynn en Paul en die zal ik er ook wat meegeven.
En Martine en Manou moeten er ook maar blij mee zijn. Die zie ik morgenavond.

En wat dus in feite voor mij een vakantiedagje moest worden, mijn huis was op kant zowel boven als beneden, de was en de plas gedaan, eten gekookt voor 36 man en niemand die van mij nog iets verwachtte...werd een vermoeiende dag .

Ik heb één kist weggewerkt. 10 Pompoenen.
Je moet die niet schillen,zei mijn zus.
Maar de meeste recepten die ik bekeek raadden het me toch aan.
Ik hield er twee grote blaren op mijn rechterhand aan over. Zo hard heb ik moeten drukken op mijn mes om het pompoenvlees in stukken te snijden.
Maar mijn soep was heerlijk.
Toen ik ze proefde dacht ik aan Pierre die me ooit zei Vous avez le mérite d'être connue ! 
Awel ja, dat is waar, de soep is gewoonweg verrukkelijk.

La canette de Jeanette

Thibault stond om 9 uur op een zondagmorgen aan onze voordeur.
We staan altijd vroeg op.
't Is te zeggen, Jan staat altijd eerst op en ik zo'n half uur later.
Dan ontbijten we en dan ga ik met de "jongens" wandelen, de berg op.
Die wandeling is iets waar ik naar uit kijk, weer of geen weer, warm of koud, droog of nat.
Ik overpeins hoe ik gereageerd heb op dingen en mensen, hoe de respons daarop was, waarom ik dit gedaan heb en niet dat, of ik nog altijd hetzelfde standpunt heb of juist veranderd ben van mening en vooral waarom, of iets de moeite is of net niet ..
En steeds kom ik tevreden en voldaan de berg weer af na een half uurtje , een frisse neus en zoveel energie te over om de dag door te komen.
Dat was allemaal reeds achter de rug toen Thibault, de kleinzoon van Jeanette aanbelde, daar niet van, maar 9 uur is toch een redelijk vroeg uur om bij iemand gewoon langs te gaan, bedacht ik toen ik hem gebaarde langs achter te komen- wat hier in het zuiden meestal het geval is. En vermits hij langs voor kwam, wist hij maar al te goed dat het héél vroeg was voor een zondagmorgen...
Bref.
Daar stond hij dan.
Zeeën van tijd heeft die jongeman.
Hij moet zo'n 22, 23 jaar zijn en komt elk weekend bij zijn mamie Jeanette logeren.
Hij doet haar gras af, de haag, snoeit bomen, verzorgt de dieren, ja, hij is dol op het kasteeltje waar ze woont en van de ganse natuurlijke omgeving.


En hij gelijkt heel hard op zijn mamie.
Qua uiterlijk, niet qua kledingkeuze die voor Jeanette reeds sinds jaar en dag bestaat uit drie, vier versleten schorten over elkaar, zodat je de indruk hebt dat er toch nog stof zit onder de uitgerafelde draden, korte sokken met redelijk wat gaten, aan de tenen en aan de hiel, in tot op de binnenzool versleten galoches , handen, armen en benen zo donker alsof ze net met een grote schop kolen uit een mijn naar boven gehaald heeft.

Mamie demande si vous avez envie d'une canette ?
Of we soms een eendje willen?
Hij laat me het degelijk geplukt diertje zien en tja, waarom niet feitelijk?
15 euros, mais si vous ne la voulez pas, aucun soucis...
We blijven even goede vrienden als ik ze niet moet hebben.
Neen, neen, ik neem ze wel.

Het vervelende met Thibault is dat "je er niet vanaf geraakt".
Je denkt dat hij gewoon dat eendje komt leveren.
Mis.
Hij komt binnen, natuurlijk wil hij wel koffie, of als het tegen de middag is een ricard of drie, of een glas wijn of een glas water, het doet er niet toe, maar zitten zal hij en blijven ook.
En dat vind ik erg.
Ik weet het, ik zou geduldiger moeten zijn en begrijpen dat hij zich ook steendood verveelt bij zijn oma, maar toch, ik kan het niet helpen dat mijn gezicht soms boekdelen spreekt van ergernis...

Mamie vult zo'n eend met veel looktenen en uien. En boter. En aardappelen erbij en klaar is kees...het is buitengewoon lekker.
Ik knik, geloof hem op zijn woord en zou daar straks eens werk van maken zie.

Eens hij vertrokken is bekijk ik het eendje, alhoewel het woord eend eerder gepast zou zijn.
Ze ziet er voortreffelijk uit. Vers. Proper. Ruikt zelfs lekker .
Ik vul ze met look en kruiden, ga tussen het borstvlees en het vlies boter en kruiden steken, begin veel ui te bakken, leg de eend erin en zet ze in de oven.
Zo'n anderhalf uur.
Van zodra de eend begint te braden liggen de 2 honden naast de oven geduldig te wachten tot deze fantastische schotel op tafel zal staan. Ik krijg ze niet uit mijn keuken.
Ondertussen begint het ganse huis zich te vullen met een zalige geur van knapperig gebraad.
En als die uit de oven komt is het feest .

La canette de Jeanette, ze mag er wezen !
Dit is echt voor herhaling vatbaar.
Ik heb nog nooit zo'n lekker beest gegeten....

20 jaar gelden werd het plots heel stil in huis....

Philippe Vercruyce
20/05/1953 - 30/09/1996

Ik wou dat ik even onsterfelijk was,
dan leefde ik door en door.
Dan ging ik naar een grote waterval,
waar ik kon zingen van oor tot oor

Aude

het mysterie van het koffiezetapparaat

In april kochten we een nieuwe koffiezetmachine. Geen goedkope, de duurste van bij Darty. 99 EURO. Electrolux. Luxueus dus, dacht ik ten minste.
Er was een ingebouwde timer....ik heb geen timer nodig , zei Jan, maar dat liet ik niet aan mijn hart komen.
Je kon het aroma intenser of "gewoon" instellen.
Er konden 10 tassen in.
De kan was een thermoskan.
Bref, iets goeds , dacht ik tenminste.

Al bij de ingebruikname ondervond ik gebreken. Of misschien waren het enkel onhandzaamheden.
Er stonden bvb wel 10 tassen op aangeduid, maar doordat het waterreservoir scheef staat kunnen er maar 9 in.
Als je de thermoskan opent, wat nogal stroef gaat, en je wil inschenken ga je zeker morsen.
Je kan de kan ook niet helemaal tot op de bodem leeggieten, er blijft altijd wel een restje koffie instaan.

Na een maand of zo maakte de machine hels lawaai, we moesten ze al ontkalken.
We doen dat.
De dag nadien begint de miserie.
Telkens er een kop  water door het toestel loopt, stopt de machine en moet je op de knop "brew" drukken.
Dat betekent dus inderdaad, dat je 10 x op de knop moet duwen om een volle kan koffie te maken.

We ontkalken ze nog eens.
Niks aan te doen.
Telkens stopt de koffiezet.

We halen een klein exemplaar van de zolder, eentje die we gratis bij carrefour hebben gekregen naar aanleiding van één of andere actie , merk Grundig, ook niet slecht feitelijk. Maar bon, je kan er slechts 6 tassen koffie mee zetten.

We brengen de Electrolux naar Darty in Cahors. AL onze machines komen van bij Darty. Zoiets als de Vandenborre in België.

Ze zullen hem laten repareren. Ze zullen bellen als het zover is.

Anderhalve maand later bel ik naar Darty, of de machine soms hersteld is?
Ja hoor mevrouw, die staat hier al een maand...
Euh...

Ik ga ze halen, de machine. Ze hebben de elektronische kaart vervangen.

De volgende morgen duwt Jan op de knop en zet de machine aan.
Na één kop stopt de machine en zegt ze piep !
Ik hoor tot boven godvermiljaardenè ...

Niks aan te doen.
Ik breng de machine terug.
Ik bestel tegelijkertijd filters, dat zijn hele gekke....

We zullen bellen...   
Anderhalve week later ga ik ze halen.
Weet U mevrouw, ik heb de machine hier 2x geprobeerd hé en hier functioneert ze wel...dus...
Ongelofelijk. Ik neem ze terug mee.
De filters zijn nog niet binnen.

De volgende morgen duwt Jan op de knop.....godvermiljaardenè !
Allez, dat kan nu toch niet hé Jan.

Jan brengt zelf de machine terug en staat erop dat ze voor zijn ogen getest wordt....de machine doet het!
Ongelofelijk. Een wonder....
Ik ga ze toch terug naar het atelier sturen hoor meneer, want dat is te zot hé !
De filters zijn nog niet binnen.

Ik krijg een sms deze keer.
Ik mag de koffiezet gaan halen.
Het kleine Grundig toestelletje hapert ondertussen niet één enkele keer.
Keurig.
Gratis.

Ik heb ze mee. Ze hebben het verwarmingselement vervangen, dat is wat er op het papier staat. De garantieperiode wordt verlengd.
En de filters zijn er ook deze keer..
Thuisgekomen probeer ik eerst de filter te vervangen, open het plak, zet het filtertje in de erbij geleverde houder en stop ze in de machine: de filter is te groot. Niet dezelfde dan degene die erin zat.
Niet et doen, denk ik bij mezelf. Wat een miserie.
Ik zet de oude er terug in en laat bij wijze van test de koffiezet eens 10 tassen water maken: ze doet het ! Deze keer is er hoop.
Ik zet het toestel klaar voor de volgende morgen, eerst een filter en dan de koffie, zodat Jan alleen maar op de knop moet duwen.

Ik ben echter eerst wakker en ik spoed me naar beneden. Ik zet het toestel aan.
Aan tas 4 gekomen, stopt ze, piep zegt het ding. Ik duw op de knop. Ze gaat verder en begint vervaarlijk te grommen.
Niks aan te doen. Ik kan blijven duwen op die knop. Niks te niksen.

En gisteren ging ze wel, wat is er nu toch veranderd ?
En dan zeggen we alle 2 tegelijkertijd : DE FILTER.
De melitafilter!
Allez jong!
Ik neem de handleiding ter hand. NERGENS staat er in dat je geen papieren filters mag gebruiken, nergens...

Ik zet koffie voor de 2e keer. Zonder melitafilter, met de filter die erbij geleverd was, zo'n zijdeachtig spul dat je altijd bij een koffieapparaat bijkrijgt.

En weten jullie wat?
't Is opgelost.
En dit was nu het mysterie van de Electrolux koffiezetmachine.

Winterklaar

Nu de warmtepompen (eindelijk) geïnstalleerd zijn, de warmte-elementen aan de muur hangen en de afstandsbediening ( wéér een afstandsbediening ! - dat is zoiets als een paswoord, dat schrijf ik op maar ik weet dikwijls niet meer waar....en de afstandsbediening is ook iets dat je nogal kwijtgeraakt...) ernaast prijkt, de dubbele ramen ons plots veel meer zonlicht verschaffen, vermits het volle ramen zijn en geen kleine vierkantjes, is mijn kuis-woede opgedoken. Niet bij mij alleen, Jan heeft nieuwe rekken gekocht om in de berging te zetten en daarmee hebben we ons vandaag bezig gehouden.

Het mag er zijn !
Het kan verkeren !

Ik had daarna zo'n gevoel van " 't mag oorlog worden, wij zijn er klaar voor", want met Donald Trump die méér en méér aanhangers begint te krijgen ben ik veel minder gerust op het gebied van wereldvrede.
Vannacht om 3 uur is er het eerste grote TV debat. Miljoenen mensen gaan er naar kijken.
Jij ook zeker? ,vroeg Jan, die weet dat ik dat wel zou doen, zo lang opblijven.
Maar eerlijk gezegd, ik kan de stress niet aan.
Ik erger me dood aan zulken opgefokte gesprekken.
Hoe opgedraaid zou Hillary zijn ?, denk ik.
Man,man,man, daarvoor moet je uit een speciaal soort hout gesneden zijn om presidentskandidaat te willen zijn.
Ik gun het haar van harte.

Back to earth: de laatste boontjes zijn geoogst en de conserven staan te blinken in de remise.

De laatste courgettes, aubergines en tomaten leverden weer x aantal potten ratatouille op, en tomatencoulis.

De pruimen bezorgden ons lekkere confituur, ze werden op alcohol ook weggezet, of gedroogd of in de diepvries gestoken.


De vijgen hebben we ook nog verwerkt en dus....taratata...wij zijn winterklaar !


Stel dat het sneeuwt en we kunnen de berg niet meer op of af, geen nood we overleven het.

Stel dat Trump president wordt...dat het oorlog wordt, dat de Chinezen binnenvallen of de Russen , wij kunnen er tegen.



Aude stuurde me een app'je : ik denk dat je nu wel genoeg potten hebt hoor mama! 

Ik denk het ook.

Na al dat werk mijmerden we nog na over Venetië en klonken we op onze oogst met een lekkere aperolspritz !
Top !