En eens we aan zee zijn, en mama en mamie hebben alles naar het appartement gesleurd, dan gaan we op de dijk wandelen en dan kies je een cuistax uit ...wat zou je kiezen? , vroeg ik Gustje die volledig apathisch in de luie zetel lag, want na de woensdagmiddagspeeltuin, de schoolreis naar het Molse Zilvermeer en de dag erop de sportdag ( moet dat allemaal zo nodig op elkaar volgen voor hummeltjes van 3,5 jaar oud vraag ik me af? Hoe vermoeiend en spannend is dat niet allemaal , weze terloops gezegd.) was het ventje een beetje het noorden kwijt.
Maar het was schoonzoon Stienus die antwoordde : Cuistax ? Wat is dat?
Ik was nogal verbijsterd en wist niet goed wat ik er moest van denken. Zo'n trapwagentjes aan zee dat zijn toch Cuistaxen? Begon ik aan plots opkomende dementie te lijden? Was het zo ver...Altzheimer...op 60 ? Lag het aan de leeftijd misschien ? Of had mijn schoonzoon lief nooit in een cuistax gezeten?
Zijn familie gaat immers elk jaar naar zee, maar inderdaad in Nederland. Misschien zijn er daar geen cuistaxen, ocharme...
En 's avonds, toen ik in bed de libelle of zo aan het lezen was, las ik een gans artikeltje over cuistaxen.
Of "BILLENKAR" !
Billenkar, kan je dat nu geloven? Nog nooit gehoord.
Natuurlijk heb ik het blaadje op Stienus'bord gelegd bij het ontbijt...Non mais ! Un cuistax, quand même ! Neen de mamie is nog bij de les, geloof me !
Bref.
Hij ging voor een brandweerwagen en was de koning te rijk in zijn machine! Hij wil later voetballer worden en wou enkel zijn "rode duivels"jasje aan.
En wij, moeder en dochter genoten van elkaar, van de zee, van de goede lucht, van het water, van de ijsjes ,van de garnaalkroketten, van de kinderen en kleinkinderen en van het feit dat geluk in een klein hoekje zit. Dat het niet meer moet zijn.
Gewoon, arm in arm op de dijk.
En in een cuistax. Of is het nu billenkar ?
