Jan zegt me dat ik tegenwoordig precies heel dikwijls met mijn gedachten elders zit.
Aude zegt me dikwijls als we elkaar zien, dat ik de indruk geef aan iets heel anders te denken dan waar de conversatie over gaat. Of van een antwoord te geven op een vraag die niet gesteld werd.
Ik weet dat dat waar is.
Dat ik heel vaak in het midden van een gesprek "van de hak op de tak" spring en al volledig opga in een woord, een idee, een gedachte en dat zo vlug mogelijk wil communiceren aan mijn gesprekspartner uit vrees dat het verloren zou gaan.
En dat geeft een verstrooide indruk.
Ik denk eerlijk gezegd dat het "de maan in de maagd" is , té kritisch hé.
Wat me niet altijd in dank werd afgenomen in het verleden en wat me nu nog vaak parten speelt ook.
Ik kan zo verbouwereerd zijn over het standpunt van iemand anders dat mijn gezicht boekdelen spreekt. In feite moet ik niet antwoorden , je ziet aan gans mijn wezen dat ik verbaasd ben.
En terwijl de andere tegenover mij ingaat op mijn verbijsterde houding door nog dieper en beter en straffer te argumenteren, gaan mijn gedachten hun eigen weg en zit ik al ergens helemaal anders.
Ik geef toe dat dat voor mijn praatgenoot niet leuk is.
Het geeft de indruk dat ik niet geïnteresseerd ben.
En dat ben ik juist wel,maar misschien niet helemaal zoals de andere het zou willen.
Maar ik dwaal af.
Want wat me gisteren overkwam tart elke verbeelding.
Ik zou geld afhalen bij de Banque Populaire waar ik geen klant ben, maar wel de medewerkers ken.
Maar 's maandags is alles dicht in de Lot-behalve Fredo, waarover later meer.
Dus geen medewerkers, enkel een kaal bankkantoor en dus een automaat.
Bankkaart in, code ( die je hier in Frankrijk niet kan veranderen, wat dus betekent dat als je bij vershillende banken een rekening hebt, je evenveel codes moet van buiten kennen, ik moet er geen tekening bij maken zeker?) invoeren en op "valider" tikken, altijd op "valider " klikken, ook als je in de winkel met je kaart betaalt, of aan het tankstation, "valider?" , "valider!" of het marcheert niet!
"Désirez-vous un reçu?"
Ah ja, want ik ben niet in mijn eigen bank.
"Validez!"
Wat ik doe en ik stap buiten.
Auto in.
Langs Fredo wiens broer buitenstaat en van wiens aanwezigheid ik gretig gebruik maak om vanuit mijn auto te vragen om 5 kg wortelen en 5 kg dikke aardappelen gereed te zetten, want dat ik eerst naar de dokter ga.
Leuk, denk ik, toch leuk, die Fredo.
Tot ik plots besef dat ik geen geld heb, dat ik het geld niet uit de geldautomaat genomen heb!
Ik denk dat ik groen zag...
Ik rijd dus het blokje rond, niet meer dan dat .
Er komt een oudere dame uit de bank en ik steven op haar af.
"Madame, est-ce qu'il y avait de l'argent dans le distributeur lorsque vous êtes arrivée ?"
Heel lief schudt ze van neen en laat ze me haar portemonnaie zien waarin 50 euro zit en haar recuutje ...
Vreemd hé.
En spijtig vooral.
Al een geluk dat ik maar 40 EURO afgehaald heb.
Maar toch zit je daarmee en voel je je volledig idioot.
En verstrooid.
Jan was er natuurlijk niet blij mee.
Waar zit jij toch met je gedachten tegenwoordig? mopperde hij.
Was ik blij dat hij vanmorgen zijn voorschrift voor bloedafname van de dokter thuis vergeten was en ik hem kwam achterna gereden tot in Castelnau !
Waar zit jij tegenwoordig toch met je gedachten, riep ik hem lachend toe met het briefje wapperend in mijn hand !
Verstrooid? Je wil het niet weten.
Toch ga ik morgen eens navraag doen bij de bank, of de automaat- net zoals met je bankkaart gebeurt als je ze vergeet uit de machine te halen- het geld niet terug inslikt...
Je weet maar nooit.
