Ik vind het een mooi woord.
De lieveheersbeestjesinvasie.
Want dat is het, een invasie.
Met honderden vliegen ze ons in zwermen tegemoet en plakken ze zich vast op onze achtergevel, de achtedeur, de ramen, tussen de voegen en de raamkozijnen...
Tot er zwarte plakken gevormd worden en je met enige schrik terugdenkt aan de film The birds .
Het is de tweede maal dat we dat hier meemaken.
Jaren terug, toen mijn zus en mijn nichtje Sophie hier verbleven, hadden de -overigens heel lieve- beestjes zich in trossen in de gordijnen gewrongen, tot grote ergernis van mijn nichtje en tot wanhoop van mij, want wat doe je daaraan?.
Ze mogen dan wel lief zijn en we noemen ze geen beesten maar beestjes , toch is het geen plezier om het mee te maken.
En doordat ze juist zo lief zijn, niet steken, geen angels hebben, mooi zijn ook met hun rode lijfjes en zwarte stipjes, zo schattig als ze vliegen met hun kleine zwarte vleugeltjes en zoemend grommen, krijg ik al meteen een schuldgevoel als ik ze dood mep.
Eén lieveheersbeestje sla ik uiteraard niet dood.
Twee ook niet en zelfs bij 5 zou ik het niet in mijn hoofd halen om de beestjes kwaad te doen.
Maar honderden....
Tja.
Vanavond belde Lynn, of ik ook zo veel last had van de ladybugs ? .
Ik moest even nadenken wat dat wel zou kunnen zijn.
Ladybugs.
Lieveheersbeestjes.
Ja, ik was meteen mee, ik had er immers ook last van.
Ook mooi in het engels, ladybugs, als je het mij vraagt.
Of in het frans coccinelle. Toch ook mooi.
Of in het westvlaams : piempampoentje...Hoe lief is dat?
Maar vandaag heeft het lichtjes geregend.
De ladybugs en de lieveheersbeestjes zijn weg.
Hopelijk voor een jaar of 5.
