snijbonenIk lust bijna alles.
Er zijn dingen die ik pas op latere leeftijd ben beginnen appreciëren, zoals daar zijn "wijn" ...inderdaad, het klinkt ongelofelijk en toch is dat zo.
Ik dronk zo goed als geen alcohol toen ik jong was, en zeker niet tot ik zo'n 23 ,pakweg 24 jaar werd.
Akkoord, daarna heb ik mijn schade zeker ingehaald, maar goed, "there was a time"...
Ik herinner me ook , toen ik 17 was en uitgenodigd werd door David Davidse, mijn studiegenoot voor een paar maanden in eerste kan rechten, om bij hem thuis te komen eten.
Bij hem thuis, was bij niemand minder dan bij "Nonkel Bob".
En tja, zelfs al voelden we ons toen zeker volwassen, Nonkel Bob dat was een begrip !
Goed, de stem van Nonkel Bob galmde door het huis in Strombeek-Bever, en Annie kwetterde er al even vrolijk op los, steeds achtergrond commentaar gevend op wat haar man zei.
Nonkel Bob had gekookt.
En zie....taratatata....gestoofde andijvie!
Hij zette mijn bordje voor mij en ik kreeg bijna een appelflauwte toen ik het zag, dat slijmerige groene ding , ik wist niet hoe ik het zou binnenkrijgen.
Ik weet nog altijd niet waar ik de moed vandaan haalde om te zeggen dat ik het niet lustte....maar ik deed het toch.
Geen probleem,zei onze jeugdleider van weleer, ik heb nog wat gestoofde prei.
En alhoewel ik niet wist hoe dat zou smaken, was ik dankbaar voor de edelmoedige geste.
Dat je zoiets niet vergeet.
Dat je - als je dan een goede indruk wil maken- volledig afgaat als een gieter en het niet over je hart kan krijgen "sterker " te zijn om toch dat verschrikkelijk groenachtige slijmerige groentending naar binnen te werken.
Onze vriendschap is er niet aan ten onder gegaan en jaren later heb ik het denk ik goedgemaakt bij David, toen ik er 's middags eens een boterham ging eten en hij me twijfelachtig zei dat hij iets speciaals zou bakken voor bij de boterham...."uier!".
HEERLIJK ! , antwoordde ik, uit de grond van mijn hart. Ik vind "neur" zoals we het in Aalst plegen te noemen overheerlijk. Ik vind het hier niet. Soit. Maar dikwijls in België koop ik het toch. Idem met gekookte lever. En dat alles op de boterham met een beetje zout ...mjam.
Maar geen andijvie dus.
En waar ik ook graag voor pas, maar wat ik wel kan opeten, zijn snijbonen.
Jan is erop verlekkerd.
Mijn vader lustte het ook graag.
Vroeger had ik zo'n speciaal molentje om de snijbonen mee fijn te snijden.
Maar alleen de geur al maakt me half misselijk.Waarom?
Oh ik heb er echt wel een verklaring voor.
Mijn grootmoeder was alles behalve ene keukenprinses.
En elke week- tijdens het seizoen uiteraard- maakte ze snijbonen klaar. En buiten het seizoen maakte ze ook snijbonen, wekelijks, uit bokalen dan.
En telkens ik de zware zwarte ijzeren voordeur opendeed met mijn sleutel kwam de weeë geur van die slappe smakeloze groente me tegemoet.
Ik heb nooit meer snijbonen klaargemaakt. Tot ik Jan leerde kennen.
Hij wou snijbonen.
En ce que l'homme veut, Dieu le veut...
Ik maakte van mijn hart een steen en maakte de groente klaar.
En Aude was er op slag gek van.
Erg hé !
