Een voorgevoel

                                                                     

Misschien was het een voorgevoel.
Een aanvoelen van iets wat dreigend was.
Ik voelde me de ganse dag bij het minste ontroerd, de tranen kwamen als vanzelf bij één of andere gedachte en ik voelde me eenzaam.
Eenzaam in het zuidwesten is nu niet bepaald iets dat je wil nastreven.

Vannacht droomde ik al even onrustwekkend over een ontvoering.
Eerst kwam ik aan de beurt, maar uiteindelijk kon ik ontsnappen en was het een vriendin van mij die ontvoerd werd door een gewapende man, wiens lichaam vol tattoos stond.
Ik kon me alles herinneren toen ik aan de telefoon ( nummer 112 waarbij ik me zelfs de bedenking maakte dat zo'n eenvoudig internationaal nummer toch praktisch is )  aan de politie mijn getuigenis vertelde : mijn vriendin Maïté, het busje, de zwarte kleur , de man met de tattoos en de grote tattoo , een driehoek met een oog in, zoals het boze oog jawel, volledig omgeven door alle kleuren van de regenboog.

En toch was ik bang.
Onrustig toen ik opstond vanmorgen.

Ik facetimede wat met mijn zus Anne , daarna met Aude .
Ik ruimde op, dweilde de benedenverdieping , maar kon de droom maar niet plaatsten.

Rond 13 uur belde mijn zus Anne op mijn GSM, wat ze haast nooit doet :
"Gene, Renée belde zonet naar Pascal, papa is vanmorgen overleden".

En daarna werd het stil, zowel hier als bij haar.
Mijn zus Anne heeft de laatste maanden alles en meer gedaan om Renée en papa te ondersteunen. Ze was in totaal 12 weken bij hen.
En dat was een zware opdracht.
Ik ging maar één keer en kwam volledig gehavend terug van de strijd.

Had ik toen al afscheid genomen?
Waarschijnlijk.

Papa heeft steeds enorm veel impact gehad op ons denken.
We vonden hem wijs.
De combinatie van de wetenschapper en filosoof was bijzonder.
Het realistische en het irrationele .
De medicijnen en de astrologie.

Het maakte van ons eigenaardige denkers.

En daar ben ik dankbaar voor.

Vaar wel, papa.

                                                     

Het noorden kwijt

Het zal natuurlijk te maken hebben met het feit dat we een beetje (veel) overbelast zijn dezer dagen.
En dat zal nog duren tot 15 november.
Daarna wordt het hectische tempo wat getemperd.
Maar momenteel is het alle hens aan dek.

Onze beider vergaderingen in het verenigingsleven beginnen hun tol te eisen.
Dat gaat gepaard met mensen die heel kien zijn om een postje in de vereniging te bemachtigen ,maar eens ze daar dan geïnstalleerd zijn het laten afweten, voor niets nog tijd hebben, de essentie vergeten en raad vragen over zaken waar niemand in feite raad moet over geven en geen hulp vragen daar waar ze het uiteraard veel beter hadden gedaan.

Het is ook speciaal als je -voorzitster zijnde- het verwijt krijgt té meegaand te zijn en als je dan al eens je gedacht zegt en aan vervelende hoogoplopende "mise au points" zegt dat het debat gesloten is als kritiek meekrijgt dat je "het plotseling hoog in je bol hebt nu je voorzitster bent"...waar ligt de gulden middenweg ?.

Het valt me op dat Fransen dikwijls het hoge woord voeren. Ze hebben heel grote waardenormen. L'ère des Lumières, weet je wel? Voltaire en de Encyclopedisten.
Pas op, dat situeert zich in de 18e eeuw en daar zijn ze nog over bezig .
Daar komt geen eind aan.
En vermits ze dus aan de oorsprong liggen van ons Europees denken, moeten ze niets meer bewijzen, zo blijkt.
Veel woorden, geweldig veel woorden.
En de simpele Belg vraagt dan " bon , soit, bref, mais qu'est ce qu'on fait entretemps?" ( bon, goed, tot daaraan toe, maar wat doen we ondertussen?) ...en daar komt geen antwoord op.
Nooit.

Er is ook een generatiekloof.
Degenen die wel invullen wat de vereniging vraagt en waar je altijd op kan rekenen.
Maar nu is er een generatie "prinsessen".
En die prinsessen hebben nooit in hun leven ook maar iets moeten doen.
Ze moeten niet werken.
Hun kinderen hebben nannies. In het Frans " des nounous".
Ze hebben een huishoudster.
Een werkvrouw. In Frankrijk mag je een poetsvrouw geen werkvrouw noemen ( femme de ménage ) , c'est une auxilière de domicile . Een huishoudhulp.
Heel socialist. Maar niet zoals wij socialisten zien.
Een socialist kan hier stinkend rijk zijn. Aucun problème, no problem at all.
Socialist is links denken.

Ik denk links.

Rechts is mis. Volledig verkeerd.
Le Figaro, Sarkozy of een of andere nul die ook denkt dat hij zelf aan de basis ligt van l'ère des Lumières...
Maar eerder liberaal en dat ben ik dan weer wel.

En dus weet ik niet of ik links of rechts moet tekenen in dit land en inderdaad dan denk ik soms dat dat in België dan weer eenvoudiger is voor mij.

Hmm.
Niet gemakkelijk allemaal.

Neen, ik moet tot bezinning komen.
Het is hier niet beter of slechter dan in homeland.
Maat soms - als je de weg kwijt bent - is het even aanlokkelijk om te denken dat het "thuis, bij ons" beter is.
Quod non.
De jurist in mij doet me tot inkeer komen.

Dat gaat gepaard met twijfel.Tegelijkertijd denk ik dat zolang ik twijfel het nog goedkomt met mij.
Het zijn die zekerheden van anderen die me nu de das om doen.

Dus even de weg kwijt.
Maar ik zoek hem en hoop hem gauw terug te vinden.

Vliegen, dat doet hij, de "Tijd" ...

Maurice is al een maand oud en weegt ondertussen zo goed als 6 kilo.
Bah ja, dat is veel. Maar beter wat te veel dan te weinig als je maar zo oud bent.
Enfin, dat vind ik .
Er zullen zeer zeker tegenstrijdige meningen zijn , zoals dat tegenwoordig de gewoonte is.
Op alles valt er wel iets te zeggen.
Tegen alles kan je zijn.
En zeker tegen wat de ene vindt en de andere weer niet.
Soms beangstigt me dat, het feit dat als je je mening geeft er onmiddellijk, ogenblikkelijk zelfs, verschillende tegengestelde  reacties op je afkomen, zoals raketten, ongeleide projectielen, dingen die je niet had zien aankomen, bommen die boven je onnozele kop gedropt worden ...zodat je maar liefs in een heel klein putje zou kruipen om er pas in het midden van de nacht-als je denkt dat alles eindelijk rustig geworden is - weer uit te voorschijn te komen om dan heel vlug, als de weerlicht, naar je veilige -dat hoop je alleszins- huis te rennen om je op te sluiten in je slaapkamer en met bonzend hart je kopkussen vast te grijpen  als ware dat de enige houvast die je op dat moment nog hebt : dat kussen is tenminste van jou en heeft je tot dan nog nooit in de steek gelaten. Het belooft je veilige nachten van slaap boordevol dromen.

Gust is drie en Aude zond ons fier zijn eerste klasfoto.
Dat is even schrikken, plots wordt alles zo "echt".

Die blauwe achtergrond, dat ernstige kopje, die felle blik....alles komt terug. Precies of het was pas gisteren dat ik trots Aude's eerste klasfoto in mijn portefeuille stak. Ondertussen heb ik een ganse reeks foto's, de ene al beter gelukt dan de andere en je gelooft het misschien niet- ondanks de vele lachende gezichtjes vind je nooit die belachelijke eenheidsworstfoto's op het moment dat je ze heel hard nodig hebt : als je de pas van je dochter of zoon moet vernieuwen de dag voor hij of zij op reis vertrekt.

Maar Gustje liet het niet aan zijn hart komen en Aude zei " mama ik heb er ook een voor jou hoor, voor in je handtas..." en ik was nog blij ook!

Deze week waren we alweer compleet volgeboekt.

Ik moest zelfs vrienden vragen om te wachten op ons definitieve antwoord om op hun uitnodiging in te gaan, tot een ander koppel me groen licht zou geven of rood, al naargelang.
Te veel is trop en trop is teveel, dank zij Vandenboeynants een geijkte uitdrukking.
We hadden een vrijgezellenavond, en wie had ooit gedacht dat ik dat ooit nog eens zou meemaken , hier in Frankrijk bovendien...enterrement de jeune fille.
Met liedjes als " joli môme" en " à dada" waarbij we hilarisch als 15 jarigen- we zijn tussen de 38 en de 89 - een jockey op een paard nadeden....
We verkleedden de vrijgezel en lieten haar een "baguette d'amour" kopen, het liedje "à dada" zingen in een echt manège met een wit paard ( de prins kwam later) aan haar hand, we vertelden hoe we onze partner waren tegen gekomen en hoe we een huwelijksaanzoek kregen of zelf deden en we genoten van elk moment dat Pierette nog geen "madame Borrodon" was ....

Maar zie, er komt verbetering in de toestand na 15 november, dan zouden we een beter zicht moeten krijgen op het einde van het jaar.
En ik kijk er eerlijk gezegd nu al naar uit.

de "Saur"

De "Saur".
Dat is de watermaatschappij.
Witte camionettekes met een logo "SAUR"

We hadden ze nodig.

Toen we terugkwamen uit België merkte ik een akelig lek op die de zoldering van het WCtje op de overloop had nat gemaakt.
Echt vervelend.
Als ik daar dan stilletjes en heel terloops melding van maak bij de baas van de klusjes-in-huis, is de reactie nogal omgekeerd evenredig : "Godvermiljaarde enz enz"....
Jan gaat kijken op zolder en ziet inderdaad een lek aan een darmpje van de boiler.
Valmary bellen, de loodgieter dus.
Antwoordapparaat en bericht laten.
De volgende dag: geen loodgieter.
Terugbellen.
Bericht laten.
De volgende dag geen loodgieter.
Terugbellen.
Bericht laten.
De derde dag rond een uur of 5  staat Serge Valmary aan de achterdeur .
- Ik wou vroeger komen, maar het is uit mijn gedacht gegaan.
- Aucun soucis, zeg ik dan maar, wat  heel geïntegreerd klinkt. Als een echte connaisseur.
Hij gaat kijken. Jan ook.
Het is de "réducteur". Die van vòòr de meter. Dat betekent in vakjargon, die van de waterleiding zelf. Die van de Saur dus.
Hij zet een réducteur tussen de boiler en de afvoer, voor de veiligheid. Maar dringt er op aan dat ik de Saur bel om hen te zeggen dat ze de réducteur van vòòr de meter moeten vervangen, want dat er 7,5 bar druk op zit in plaats van 4,5 maximum. En dat het water waarschijnlijk al een ganse tijd veel harder loopt dan nodig.
-Morgen bellen hé, zegt de klusjesbaas.
Uiteraard zal ik bellen. Ik bel altijd. ik heb immers een duur abonnement. Ik kan van gelijk waar naar overal bellen, heb de nummers van alles en iedereen, contractnummer, depannage nummer, adres zefs, postbus, emailadres, noem het op, het zit in mijn Samsung telefoon.
Handig.
Voor Jan vooral, want hij heeft een heel goedkoop telefoonabonnement, ook wel een Samsung, maar kom, daar moet je niets van zeggen.
Persoonlijk -maar dat is zeer persoonlijk- , als je het mij vraagt, vind ik dat zijn goedkoop abonnement nog te duur is voor de paar keren dat hij effectief belt met dat ding.
Want naar wie belt hij?
Naar mij.
Om te zeggen of ik nog iets anders nodig heb dan wat er op zijn papiertje staat, nu hij toch in de winkel in Cahors staat?
Of om te zeggen dat de winkel waar hij naar toe wou ,gesloten is.
Of om te zeggen dat hij thuis zijn papiertje vergeten is.....
Kortom, nutteloze telefoongesprekken.
Of om telefoon te krijgen van de jagers dat er morgen géén jacht is, of wel jacht is, of dat er jachtvergadering is....
Ook interessant.
Maar ik, met mijn duur abonnement, ik bel naar de Saur , abonnementsnummer bij de hand zelfs.
De volgende morgen bel ik.
Het gesprek zal opgenomen worden, in het belang van ons beiden, zo wil men mij toch doen geloven.
Of ik problemen heb met mijn factuur? Druk dan 1.
Heb ik problemen met de leiding? Druk 2.
Is er een dringende herstelling vereist? Druk 3.
Heb ik een ander probleem? Druk 4.
Ik druk 4.
- Bonjour, la Saur à votre service !.
Ik leg het probleem uit.
- Of het OK is als ze woensdag komen?
- Ja.

Het is woensdag.
Ik durf de ganse dag geen voet uit het huis te zetten, want ik denk dat ze gaan bellen.
Die van de Saur.
Iedereen belt, behalve de Saur.
Rond 16.30 h bel ik hen op.
Ik verwijs voor het verloop van de intro naar de vorige regels ( druk 1,2,3 of 4)
Ik druk 4.
- Bonjour, la Saur à votre service !.
Ik ben minder opgewekt dan een paar dagen tevoren, maar bon .
Ik leg alles nog eens uit.
De mevrouw vindt het heel vervelend.
Noteert alles nog eens, net of ik had het de eerste keer niet uitgelegd.
- Ze gaan u straks bellen mevrouw.

Ik word niet gebeld, het is 18 uur en de Saur is dicht.

Donderdag ochtend.
Ik bel de Saur.
Ik verwijs naar de intro hierboven voor het keuzemenu .
Als een echte pro druk ik onmiddellijk "4".
- Bonjour, la Saur à votre service !.
Ik leg nogmaals uit wat er op mijn hart ligt.
En dat ze me niet terug gebeld hebben. En dat ik toch niet dagenlang binnen kan blijven om op hen te wachten.
-Je comprends madame. On vous appellera ce matin.
Ik word niet opgebeld.
Ik bel rond 16 h terug.
"Les sevices d'acceuil sont indisponibles suite à un incident technique".
Dat deed ik vroeger ook op het callcenter als we rond 16 uur geen kat op de dienst hadden.
Eenvoudig, efficïent en goedkoop.

Vrijdag ochtend.
Ik bel de Saur.
Ik druk onmiddellijk op 4 , of wat hadden jullie gedacht?
-Bonjour, la Saur à votre service .
Ik twijfel daar nu sterk aan.
Ik moet weer gans de uitleg doen.
Op haar scherm leest ze af dat de loodgieter moet komen om een réducteur te zetten aan de boiler...
Zucht.
Ik leg het weer uit , met handen en voeten.
- Vendredi prochain ,madame?
Volgende week vrijdag, roep ik in de hoorn, maar mevrouw, de afspraak was deze week woensdag, wat is dat nu voor iets?????
- ze begrijpt me, zegt ze.
- Maandag dan? Of ik thuis zal zijn?
Zucht.
Maandag.

Rond een uur of  vijf deze namiddag wordt er op de achterdeur geklopt.
De man van de Saur !
Allez, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Ik doe mijn verhaal.
-Madame ik heb nu pas over een kwartiertje in feite, bericht gekregen dat U een probleem heeft....

Hij bekijkt de reductor, zet er een nieuwe , heel kleine in, zegt ons dat dat het verschil is tussen een oude en een nieuwe.
De nieuwe zal half zo lang meegaan als de oude...zo zegt hij. Rommel !

Maar in elk geval, de aanhouder wint, ook bij de Saur.
Blijven bellen, zou ik zeggen.

Herfst

                                                           

- Gustje, wat heb je vandaag op school geleerd?
En tegelijkertijd kwam dat deuntje van vroeger, van de Elegasten terug in mijn hoofd " Wat heb je vandaag op school geleerd, zeg het eens kleine Jan!"...
- Van de herfst, zei deze kleine man.

Inderdaad, de herfst, een dankbaar onderwerp voor alle leraren kleuter- en lager onderwijs .
De juf had trouwens een papiertje in zijn rugzak gestoken, of we wat bladeren en eikels, kastanjes en bolsters wilden rapen tegen de volgende dag?
En vermits we toch met de knalgele koets waar Maurice vredig in lag te slapen Gustje zouden gaan afhalen op school en we terug zouden wandelen langs de molen, achter het huis , konden we dat zeker doen.
Jan had een plastic zakje mee en verzamelde de bladeren en de kastanjes.
-Meerapen ,hé Gustje ! zei Jan ,maar Gustje deed of hij niets gehoord had, hij zat trouwens op zijn fietsje en kon gewoon geen bladeren oprapen...

- Van de herfst,mamie , vervolgde hij. De bladeren worden bruin. En de eekhoorn is uit de boom gevallen!

- Oei, dat is vreselijk. En heeft hij zich bezeerd?

- Hij heeft zijn pootje gebroken !

- Ah, dan zal de dokter hem zeker genezen.

- Neen, hij is dood.

Dood? Alle hersencellen waren nu druk bezig met elkaar aan het communiceren. Dood !. Wat kan ik daarop antwoorden aan een kind van drie ?. Dood, begot, amai nog nie, dat is nogal drastisch hoor Juffrouw, moest die nu echt dood?

- euh Gustje, dat is echt heel erg. 

- Ja, en dan is hij in een doos gelegd en in de grond gestoken.

Zijn gezichtje was volledig ernstig en in overeenstemming met het droeve nieuws. Het was immers ook een bijzondere omstandigheid. Dood. In een doos. Doos-dood. Misschien heeft hij het verkeerd begrepen. Dat zou best kunnen. Maar zoiets verzin je toch niet als je drie bent, dacht ik.

- Enne, Gustje, hij kon niet meer beter worden ?

- Neen, hij was dood. In een doos. In de grond.

En ik weet dat ik met de verkeerde dingen lach en dit dit nu echt niet lachwekkend is, maar ik had moeite om niet te beginnen schateren.

Want zijn lieve heldere snoetje was zo serieus en het bericht van de dode eekhoorn zo onomkeerbaar en zonder hoop, en dat allemaal wegens een gebroken poot....
Het kan verkeren.

Aan tafel vertelde ik -samen met Gust die alhoewel ingetogen maar verwoed zat "ja,'t is echt waar" te knikken - het ganse verhaal aan Aude,Stienus en Jan.

We konden de verontwaardiging van hun gezichten aflezen.
En toen moest ik nog harder lachen ....

Ik weet het, ik heb verkeerde reacties als het over de dood of vreselijke accidenten gaat, beroepsmisvorming, neem het van me aan.

Waarna een heftig gesprek begon aan tafel ,over hoe het nu mogelijk is dat kinderen van drie al geconfronteerd worden met de dood na een banaal ongeval.

Maar Gustje vond het doodnormaal en slurpte verder van zijn soep met balletjes, want daar gaat niets boven . 

                                                        

Alcool Camphrée

Toen ik als kind verkouden was toverde mijn grootmoeder wondermiddelen uit haar kast.
Het was een gans gedoe.
De waterketel op de stoof ruimde plaats voor een tinnen kasserolletje waar ze citroensap met kokend water mengde en dat brouwsel moest ik om het uur opdrinken.
Heel heet.
"'t Zal je goed doen!", zei ze terwijl ze me aan de volgende remedie onderwierp.
"Doe je onderhemd uit".
Haar wil geschiedde.
Ze nam een grote prop watten en wreef mijn rug en borst in met "alcool camphrée ".

                                                          
Dat rook wel heel lekker. En het maakte ook onmiddellijk mijn neus vrij. Het moet gezegd.
Dan legde ze op mijn rug een lap thermogène .
Ik herinner me de doos nog goed. Er stond zowaar een duivel op die thermogène rond zich had zoals je een jas draagt. En hij spuwde vuur.
Dat was de bedoeling, dat ik vuur zou spuwen, Zo heet dat die roze watten aanvoelde.
En dan moest ik een lepel bromoform ( nu ook verboden) drinken ( heel lekkere smaak , ook iets wat tegenwoordig niet meer voorstelbaar is, een hoestsiroop die lekker smaakt, men denke ook aan phénergan, en die rode dikke siroop antibiotica die kinderen ook niet meer krijgen, je zou er maar eens verslaafd aan kunnen geraken en volgens Amerikaanse toestanden een proces uitlokken tegenover de farmaceutische industrie, ah non ! ).
En daarna, ja dat duurde wel even, moest ik naast de fel aangewakkerde kachel gaan zitten.
Naast en soms vòòr.
"'t Zal je goed doen!" en ik twijfelde niet aan haar goede bedoelingen, hoe erg ik het ook vond soms.
                                                           
Op een nacht, ik lag in bed, helemaal ingeduffeld onder de thermogène , en met een warmwaterkruik aan mijn voeten, met de mazoutstoof die voor de gelegenheid op de kamer was aangezet ....kreeg ik meer dan 40 graden koorts.
Mijn grootmoeder kleedde zich aan en ging bij Dokter Clinckaert aanbellen. Die woonde wat verder in de straat . En die man stond op en kwam.
Toen mijn moeder stervende was belde ik de dokter van wacht die recht tegenover haar woonde in Lier, ik zag hem de telefoon opnemen door het vensterraam , maar hij weigerde zich te verplaatsen, het was half zes ! Wat dacht ik wel! Dat was 19 jaar gelden, hoe tijden en zeden veranderen !
Ik ben hem drie dagen nadien een doodsbrief gaan afgeven, dan kon hij er eens over nadenken.
Soit.
Dokter Clinckaert, ook al geen jonge man meer bekeek me, en bekeek dan met diepe frons mijn grootmoeder : "Maar madame, dat kind slaapt met thermogène, een warmwaterkruik en de stoof brandt op de kamer! Dat is om te stikken, haal mij dat er allemaal maar af!" , in het Aalsters dialect dan ! ( Oljmèda der allemol nieker af hein !!!!!).
Ik verloor op slag een paar graden.
Ja lach maar, het is echt gebeurd en het is me bijgebleven.

Ik moest daar allemaal aan denken toen ik maandag, snipverkouden, koortsig, snotterend maar vooral hoestend naar de vergadering in Cahors trok.
Ik vond het mijn plicht daar te zijn, aangezien ik me veertien dagen ervoor had laten vervangen, een voorzitter moet niet overdrijven hé !, dus moest ik de sleutels van ons lokaal eerst gaan halen bij Renée.
Renée is niet zo jong meer, ze zou mijn moeder kunnen zijn eigenlijk,feitelijk.
En ik beschouw haar ook een beetje als mijn moeder, ze is rondborstig, heeft lang blond haar opgestoken in een chignon en komt uit de Aveyron. Ze spreekt zoals een echte zuidwestse...volledig de taal van Pagnol waardig.
"Ohlala ma belle, t'es arrangée là !!!!! Tu as mis des plaquettes de camphres?"
En dat woord alleen al deed me zo'n deugd, het voerde me zoveel jaren terug. Ik voelde de warme genegenheid van mijn mémè en ja, dat zou ik zeker gaan halen bij de apotheker. Je wikkelt er een zakdoek rond en je steekt dat in je zak, zegt ze, of je hangt het in een zakje rond je nek , "comme un gri-gri" , een talisman.
"Mets aussi un châle en soie autour de ton cou la nuit ! Ne l'oublies pas! Et chaque fois que tu pars en voyage , en train ou en avion, ou que tu te trouves dans un endroit où il y beaucoup de monde, tu mets de la vasiline goménolée sous ton nez, près des narines."

           


En nu heb ik dat hier allemaal staan.
De apothekeres bekeek me en zei," mevrouw, dat is zoals mottenballen hé, dat is tegen de motten , je mag dat niet op je huid aanbrengen, beloof je dat?"
"Jaaaaaaaa", ik weet echter wel beter. Ik zal haar zeker niet zeggen dat ik het als een grigri rond mijn hals zal hangen, onder mijn zijden sjaal en met de vasiline rond mijn neusgaten!

Maar die geur, ik zou er kunnen blijven aan ruiken, wat een herinnering, die geur !

le beau Maurice !

                                                     

Eindelijk ,zullen jullie ondertussen wel denken.

Inderdaad, ik was helemaal in de ban van het "mamie-zijn" en vergat de blog voor een tijdje.

Maar hier is hij dan, onze Maurice, onze trots , 4.450 g , 53 cm, gezond en al en meer moet dat dus niet zijn.
Hij is heel braaf, een groot verschil met Gust die vanaf zijn eerste levensdag het kot op stelten zette.

"Toen ik die kreet hoorde, wist ik genoeg!", zei Ingrid , de andere oma.

Ik denk dat ze dezelfde gil hoorde als die van haar zoon 31 jaar eerder.

Soit, Maurice is een braveke en een schoneke en al en al en al.

En aangezien hij een kloek bazeke is, eet hij, slaapt hij, eet hij en slaapt hij weer om pas wakker te worden om te eten natuurlijk.

Alles is goed verlopen en daar ben ik blij om.

Het was een heel toffe 14 daagse.

Ik voelde me bijzonder nuttig , nu ik op Gustje kon passen.

De dag dat Aude naar het ziekenhuis ging zaten we allemaal vol spanning te wachten. Ik haalde hem rond 12 uur van school, aangezien we ervan uitgingen dat de baby er tegen dan wel zou zijn...en Aude en Stienus wilden dat Gust de eerste zou zijn die -buiten hen dan- Maurice zou ontdekken.

Maar noppes, geen Maurice.

Gustje had een kroon op zijn koppetje, met daarop geschreven "Ik ben grote broer!" en een cadeautje van de juffen, want hij heeft er twee! En een reuze tekening met een wiegje en de namen van alle kindjes 

En wachten maar.
Rond een uur of 6 kregen we de verlossende ( what's in a name?) telefoon, het was een jongen ( Denis moet trakteren, want zijn pendel was deze keer toch maar verkeerd) , hij was gezond en zijn naam was Maurice!

Ik vind de naam mooi.
Goed passend met Gust ook.

Een oude naam, zoals die van Gust.

Alles komt terug.

We vertrokken met onze eerste cadeautjes naar de kliniek en Gust was echt in zijn nopjes met zijn broertje. Nu nog trouwens, hij is er bijzonder lief mee, geeft het zijn tutje als hij weent, komt ons dan vlug zeggen dat "hij niet meer weent", het viel reuze mee.

Ik bracht hem bijna dagelijks naar school. Hij op de fiets met helm en al en ik te voet. Jan ging ook vaak mee. We keuvelden na school met de andere mama's en papa's, oma's en opa's , gingen met Gustje naar de speeltuin en lieten ons dat allemaal welgevallen.

We deden boodschappen, kookten, ruimden op en genoten van elkaar, net of we woonden al jaren samen en dat ging prima.

We aten  steack frites, gingen ook om frieten bij de frituur, aten sushi , filet américain préparé en kip curry, allemaal ontberingen tijdens de zwangerschap maar nu moesten we daar allemaal geen rekening meer mee houden.

Er was ook tijd voor "retrouvailles", vrienden die we weer zagen na lange jaren , en dat allemaal tijdens de St Gummarus reuzentrein stoet, die maar om de 25 jaar naar buiten komt.

                                                                                

 En ja, ongelofelijk maar waar, daar rijdt ook Ros Beiaard ....kan je dat nu geloven? Ik dacht dat dat enkel een privilege van Dendermonde was ...Dries Van Noten ontwierp de bekleding van het paard en van de dieren in de reuzentrein. Bij gestaan door Fernande van Arlecchino , mijn vroegere amateur toneelvereniging in Lier.

Op straten en pleinen stonden bekende vrienden volksverhalen voor te dragen of beeldden ze toneeltjes en tafereeltjes uit.
Het was top !

 ( De Conne )

We hadden ook 14 dagen zon! Want wij brengen de zon mee, Vera. Het omgekeerde is minder waar. 

En afgelopen week liet Jan zijn knie ook opereren door zijn beste vriend . 

"Maar ja Gene, 's morgens binnen en tegen de middag mag hij naar huis! ",zei Eric.
"Met krukken dan?"

"Ah neen, zonder, vooral niet met krukken of een stok, rechtopstaand hoor, geen enkel probleem"

Hoorde ik daar de "aucun soucis" van het zuiden ?

Woensdag vertrok hij dapper naar Antwerpen. Rond twaalf uur ging ik hem halen.
Hij hinkte heel traag en ik kon mijn lach niet verbergen,maar ja, ik lach met de verkeerde dingen, niet?

Zo gemakkelijk was het niet.
Gelukkiglijk hadden Aude, Stienus en ik dat voorzien. Hij kon beneden op de zetel slapen ...

"Ja", knikte hij heel nederig,"dat zou goed zijn".

En dat was het ook.

Donderdagnamiddag reed ik met mijn zus naar Woluwe om er onze tante en oom terug te zien. Bernadette zou ons daar vervoegen.
En ook dat was een gelukkig weerzien : "Tu n'as pas changé, je te reconnais tout de suite!" , zij is 82 !, tante Nizon. We dronken koffie en aten taart, bij "Les délices de mon moulin" en voor een meunier moet dat niet meer zijn.

En dus zijn we zaterdag vertrokken.
Ik aan het stuur, de ganse rit.

Bekaf was ik, en ik besefte dat ik geen 20 meer ben.

Geen 40 ook niet.

En deze morgen ben ik de "jongens" gaan halen bij Madame Diczy.
Ze waren door het dolle heen, maar blaakten van gezondheid.

En nu, nu is alles weer zoals voorheen.
Aude heeft net gebeld, zoals steeds 's avonds.

We praten over de dag die voorbijging, een dag zonder gezellig samenzijn.

Ik mis ze, allemaal, Gust die dapper zei " Mamie gaat weer naar Frankrijk, maar daar ga ik niet voor wenen!" , Stienus die van links naar rechts de wereld verandert, Aude die de zorgzaamste moeder is die ik ken, mijn zussen die allemaal hun gedacht zeggen over alles en nog wat, de nichtjes die verhuizen of net aan de unief begonnen zijn, de vrienden uit Lier, de vrienden van Mechelen, de vrienden die ik niet zag maar belde, de familie van Jan, de Limburgse vrienden, de buren, de school.

Maar toen ik deze morgen de vallei zag, de jongens thuis waren, de soep aan het sudderen was, Lynn kwam vragen of ze pruimen mocht plukken "of course, are there still plums????" , Paul de sleutels kwam terugbrengen, ik telefoon kreeg van Kennissen van hier om te vragen of ik nu eindelijk mamie geworden was, toen besefte ik eens te meer  dat ik hier zo op mijn plaats ben.

We blijven hier nog even, denk ik toch !