Een voorgevoel

                                                                     

Misschien was het een voorgevoel.
Een aanvoelen van iets wat dreigend was.
Ik voelde me de ganse dag bij het minste ontroerd, de tranen kwamen als vanzelf bij één of andere gedachte en ik voelde me eenzaam.
Eenzaam in het zuidwesten is nu niet bepaald iets dat je wil nastreven.

Vannacht droomde ik al even onrustwekkend over een ontvoering.
Eerst kwam ik aan de beurt, maar uiteindelijk kon ik ontsnappen en was het een vriendin van mij die ontvoerd werd door een gewapende man, wiens lichaam vol tattoos stond.
Ik kon me alles herinneren toen ik aan de telefoon ( nummer 112 waarbij ik me zelfs de bedenking maakte dat zo'n eenvoudig internationaal nummer toch praktisch is )  aan de politie mijn getuigenis vertelde : mijn vriendin Maïté, het busje, de zwarte kleur , de man met de tattoos en de grote tattoo , een driehoek met een oog in, zoals het boze oog jawel, volledig omgeven door alle kleuren van de regenboog.

En toch was ik bang.
Onrustig toen ik opstond vanmorgen.

Ik facetimede wat met mijn zus Anne , daarna met Aude .
Ik ruimde op, dweilde de benedenverdieping , maar kon de droom maar niet plaatsten.

Rond 13 uur belde mijn zus Anne op mijn GSM, wat ze haast nooit doet :
"Gene, Renée belde zonet naar Pascal, papa is vanmorgen overleden".

En daarna werd het stil, zowel hier als bij haar.
Mijn zus Anne heeft de laatste maanden alles en meer gedaan om Renée en papa te ondersteunen. Ze was in totaal 12 weken bij hen.
En dat was een zware opdracht.
Ik ging maar één keer en kwam volledig gehavend terug van de strijd.

Had ik toen al afscheid genomen?
Waarschijnlijk.

Papa heeft steeds enorm veel impact gehad op ons denken.
We vonden hem wijs.
De combinatie van de wetenschapper en filosoof was bijzonder.
Het realistische en het irrationele .
De medicijnen en de astrologie.

Het maakte van ons eigenaardige denkers.

En daar ben ik dankbaar voor.

Vaar wel, papa.