Toen we nog opgesloten zaten in ons kot tijdens de confinement, trachtte ik de dames van mijn vrouwenclubje in Cahors toch een gevoel van samenhorigheid te geven, door onder andere, een wekelijks krantje rond te sturen met nieuws van elk van ons. We zijn met 34 en de leeftijd varieert van 34 jaar tot 93 jaar. Geen enkel lid van de club was of werd ziek. Geen corona, maar ook niks anders. Er zijn dokters,verpleegsters, thuisverpleegsters bij die dagelijks in contact kwamen en nog komen met corona zieken, maar onder onze leden, geen virus.
Er waren er die zich als vrijwilligster opgaven om in ziekenhuizen of EHPAD's - onze Vlaamse Woon Zorg centra- te gaan helpen en die waren soms 4 weken weg van huis, want ze sturen je liefst ver weg (echt hé) , wel ook daar, geen zieken.
Maar sinds de versoepeling van de maatregelen evolueert dat gans anders.
En plots werd iedereen ziek...
Arthritis, een pijnlijke schouder, zona , gezichtsverlamming, hartritmestoornissen, een lek in het hart, kristallen in de oren, een darminfarct, galstenen, overspannenheid,depressies... ik begrijp er niets van, de helft van de ploeg heeft één of andere belangrijke infectie, voelt pijn hier en daar, gaat naar dokter, kiné, specialist, de "urgences" ...kortom, het is net of we sterker waren tijdens de lockdown dan erna....
Ik weet niet wat moeilijker is: de leden warm houden voor de groep tijdens afzondering of ze troosten tijdens de versoepeling.
Ik kwam tot de vaststelling dat -als je voorzitter bent- iedereen je in vertrouwen neemt omtrent zijn kwaaltjes, ziektes, familiegeheimen, vriendenruzies, burenhinder, wantrouwen omtrent iets , "indignation" ten opzichte van inciviel gedrag, ergernis jegens links, jegens rechts, jegens midden.....maar dat je dat als voorzitter voor jezelf moet houden , "ceci n'est pas pour la gazette ", of eerst een ganse litanie over alles wat misloopt en dan : "et pour la gazette"....en dan denk ik bij mezelf " wie zijn we echt?" , waarom vinden we het zo moeilijk om ons kwetsbaar op te stellen?
Waarom mag de groep niet weten dat je ziek bent?
En waarom worden we NU ziek ?
In feite zijn mensen sterk, vind ik. Want in barre levensomstandigheden hoor je niemand klagen. Dan beklagen we degenen die het nog moeilijker hebben dan wijzelf: de verplegers en dokters die dagelijks geconfronteerd worden met zwaar zieken, degenen die op ene klein appartement in grote steden wonen, mensen met veel kinderen die niet naar school kunnen, werklozen, technisch werklozen, homeworkers die geen collega's zien en geïsoleerd zijn, ouden van dagen in een rusthuis zonder bezoek, mensen die alleen sterven....Maar eenmaal het ergste voorbij is, vergeten we zo vlug dat we er gisteren van uitgingen dat de wereld niet meer dezelfde zou zijn als tevoren....
neen, dan lappen we alle veiligheidsvoorschriften aan onze laars en dan zijn we weer op het "IK" -pad terecht gekomen, op de IPAD , letterlijk dan !
Ik hoop dat we ons herpakken.
Ik hoop het echt.
Want dit is voor mij een tweede golf van de corona, ééntje die we niet hadden kunnen voorspellen omdat we zoiets nog nooit hebben meegemaakt.
Jan belde met de longarts uit Clinique des Chaumes uit Montauban en op het einde van het gesprek zei hij " et monsieur, attention, le virus n'est pas parti, il règne toujours parmi nous, restez prudent!
Van een specialist komt dat hard aan.
We werden er stil van.
