Ik word nu regelmatig gebeld door vrienden en kennissen om te vragen of "die hond" daar nog is ?
Wel lieve mensen het antwoord is positief.
Je houdt dat nu toch niet voor mogelijk : 18 dagen loopt die teef hier nu rond.
En het enige dat ze niet wil is in dat kot ( de bench ) kruipen.
Mét of zonder eten in, ze vindt het maar niks.
Of ze heeft het allemaal al eens meegemaakt en heeft definitief beslist dat haar dat geen tweede keer zal gebeuren.
Ondertussen is de 'refuge canin' ofte het hondenasiel van Cahors hier reeds drie maal geweest om "ons te helpen".
Want wij moeten geholpen worden, nietwaar.
Want wij willen die hond niet houden, toch?
De eerste keer waren ze na 10 minuten weer weg.
Ah neen, je kon de teef niet benaderen, neen.
Dat wordt lastig zei één van de twee dames.
We zullen morgen een kooi brengen en dan lokken we ze daarin.
Morgen werd overmorgen, maar dat kan je in de sudouest ook niet erg vinden.
De tweede keer brachten ze dus een reuzachtige kooi .
Daar zou de hond ingaan om te eten, maar dat zou hij dus niet doen.
Twee dagen later kwamen ze terug , nadat we ze eerst telkens bellen om te horen dat ze de dag zelf niet kunnen komen...
Nu hadden ze een dik donsdeken mee, dat moesten we over de kooi leggen, eens ze erin was, om haar een "veilig gevoel " te geven.
Ondertussen mochten we haar GEEN ETEN geven.
En onze honden binnenhouden.
Want anders zaten die in de kooi en niet de teef.
En onze bovenburen en naaste buren verwittigen dat die ook hun honden moeten binnenhouden, en de teef onder geen enkele omstandigheid mogen voeren.
En als dat dan allemaal gelukt was, dan zouden ze drie dagen nadien - drie dagen? - Ah ja, want het is pinksterweekend,madame ! , drie dagen nadien dus , de teef komen halen.
Maar vanmorgen belde ik dus met de mededeling dat de hond niet in de kooi zat.
Ze belden maar niet terug.
Jan kroop van zijn tractor waar hij ondertussen op vastgeroest is, ik kan het niet anders noemen, en wachtte binnen op de telefoon terwijl ik de drie honden uitliet.
Toen ik terugkwam vond ik een totaal overspannen Jan aan.
Ja ze hadden gebeld.
Neen ze kwamen niet vandaag.
We zouden meer geduld moeten hebben, sic !
Want het diertje zou gestresseerd kunnen geraken als ze haar met een lasso zouden vastgrijpen.
Jan antwoordde - op de hem typerende manier, dus heel hoffelijk, beleefd en heel kalm !!!- dat dat dier misschien niet mocht gestresseerd zijn, maar dat niemand er waarschijnlijk bij stilstond dat wij ondertussen op van de stress waren.
Ze kon het niet appreciëren.
Ze belde even later terug.
Of ik de hond niet wou binnenlaten in mijn huis.
Eens dat gebeurd was, mocht ik bellen en zouden ze even later komen.
-Wat bedoelen jullie met "binnenlaten" ,opperde ik?
Gewoon in huis laten.
Heel gewoon dus.
Bah ja, en wat nog?
Niemand durft het beest te benaderen.
Gilbert die een meute honden heeft , zei dat ik er niet mocht aan denken de hond trachten te pakken te krijgen. Té gevaarlijk.
Ze likt af en toe aan mijn hand, maar van zodra ik wil dichterbij komen begint ze te janken en te blaffen en loopt ze weg.
Ze eet alleen als ik me van haar verwijder.
Ze scheurt de vuilbak stuk.
Ze ligt op de golfplaten van de houtreserve aan de achterdeur.
Ze slaapt onder de auvent.
Ze gaat mee wandelen.
Maar ze laat zich niet vangen.
Ze wil hier blijven, dat is duidelijk.
En ik denk aan de 15000 bootvluchtelingen die verdronken zijn voor de Italiaanse kust en waar niemand om geeft....maar een hond waar niemand naar vraagt na 18 dagen , die zou gestresseerd kunnen raken als hij langs achter vastgegrepen wordt....ah ja hé madame !
Zijn jullie mee ?
ARGGGGGGGHHHHHH !
Wordt vervolgd!
