'la poste' en andere administratieve diensten

Ik moest er weer aan denken toen onze Engelse bovenbuur Paul, die hier verleden week is aangekomen om deze keer een paar maanden echt te 'blijven',een postzegel nodig had om een 'orange-contract' naar Orange te sturen: de post, een sketch op zich. De post opent rond 9 uur, niet om 9 uur. Een groot verschil. Ze kan dus openen om vijf vòòr 9 of om kwart ná 9. Ja, dat kan nu eenmaal in het zuidwesten. Daar wordt hooguit om 'gezucht' door de wachtenden, maar niet woedend over geprotesteerd. Neen, dat doe je niet. Er zijn nu eenmaal omstandigheden die maken dat je vijf minuten vroeger ( uiterst zeldzaam uiteraard) of een kwartier later kan aankomen op het werk. Je kan je overslapen, maar dat zeg je niet. Je kinderen waren nog niet klaar, maar dat zeg je niet. Je had gewoon geen zin om op tijd te zijn, maar dat zeg je niet. Neen, in die omstandigheden doe je best 'gewoon'. Precies of je bent op tijd, toch?. Dus vòòr 9 uur staat er meestal al een groepje burgers ( ik hou van dat woord, hier in het zuiden spreekt men graag over ' la cité ' en 'les citoyens', ik waan me dan altijd een beetje in 1789, de Franse revolutie of la commune. Verbijsterend hoe dat hier nog altijd leeft ) te wachten dus, op de postdame. Er is er maar één. In feite zijn er meerdere, maar je ziet er altijd maar één die bezig is aan het loket en een andere die zuchtend over en weer loopt achter het loket om ik weet niet wat te doen. Ze is ook het klankbord van de dame achter het loket als die bijvoorbeeld iets niet weet liggen, en dat gebeurt vaak. En dan kan zij helpen in de zin van : ' ga eens kijken achteraan, misschien op de onderste plank '! Zelf zal ze immers niet gaan kijken, zij heeft wel iets beters te doen. Wat dat 'beters' inhoudt is en blijft een raadsel voor de citoyens. De dame aan het loket verkoopt dus postzegels allerhande en toont je alle reeksen die ze heeft. Met windmolens, met plaatselijke unicums, in boekjes van 12 of van 10, groene eco-zegels , dat zijn zegels die er langer over doen dan een rode zegel. Zegels voor Belgïe, zegels voor Zwitserland ( vermits dat land niet in de EEG zit wordt dat land telkens apart vernoemd! Dat geeft me de kans om aan mijn nichtje Sophie te denken , die er toch maar in geslaagd is in dat bijzondere land te wonen en te werken!), zegels voor Amerika. Dezelfde dame geeft je ook de papieren die je moet invullen voor aangetekende zendingen. Waarna je weer de ganse rij moet aanschuiven om die dan af te geven.... Ze beheert ook de bank van de post: ze helpt oude papys en mamys met het invullen van die formulieren. Ze geeft geld en neemt geld aan. Ze helpt het geld in de portemonnée te steken van de oude mensen. Daarna slaat ze ook een babbeltje met hen, met de achteraan lopende dame die er zich dan wel mee bemoeit en zelfs met de aanschuivende mensen. Zo komt een mens al eens iets te weten. Sinds kort zijn er ook GSM's van La Poste. Dus, ze verkoopt ook GSM's en kan ze weer opladen. Ze helpt ook met het kiezen van pakjes om wat je wil verzenden te versturen. Zo kom je bvb met een minuskuul pakje aan en je vraagt hoe je dat naar Belgïe best kan versturen? Daar weet zij raad op: je kan het in een grote doos doen, van 25 Euro. Duur uiteraard en té gek. Bovendien zijn die dure dozen niet voor het buitenland, enkel voor Frankrijk roept de dame die achter het loket rondloopt ons toe. Misschien in zo'n enveloppe die een beschermde binnenwand heeft? Goedkoper , in elk geval. Wel opletten dat je de juiste neemt, want er zijn er voor binnen- en buitenland. 'Het is toch niet voor Zwitserland?' . Neen dus. Of weet je wat je doet? Wikkel er gewoon een papier rond en we sturen het via gewone post op. Kost dan 1,75 Euro. Goed hé?. Ja, zegt de dame die rondloopt, dat is misschien het beste, als het niet dringend is wel te verstaan. 'Maar je hebt geen papiertje bij?' Geen nood, zij heeft er wel ergens één. 'Kijk eens in de onderste la' , roept de voorbijwandelende andere dame. Ik krijg een papier. Ik kan gerust alles inpakken aan het tafeltje. Dat betekent dat ik daarna weer de ganse rij moet aanschuiven. Maar ik was er op voorbereid. Ik wist dat het lang zou duren. Het is terug aan mij. Voilà, dat is dan geregeld. Ik wil ook nog postzegels. Ik krijg weer de ganse uitleg en kies verschillende soorten zegels. Jan zegt dat ik de post hier onderhoud. Ik schrijf graag brieven en kaartjes maar krijg er niet gauw terug. Achter mij staat weer een lange file. Er wordt gezucht maar niet geklaagd. Soms hoor je wel iemand uit de rij 'wegstappen' en de deur achter zich luid toetrekkend. Een vorm van protest? We zouden niet durven,neen. Als je naar de post moet, hier in het zuiden, en ik zeg 'moet', want als je niet moet ben je beter dat je niet gaat, dus, als je naar de post moet, dan trek je daar best een halve voormiddag voor uit. Het is echt een expeditie op zich! Een troost is dat de dame achter het loket, voor iedereen evenveel tijd neemt, nooit moppert , even vriendelijk en onverstoord verder gaat, net zoals de andere dame die van links naar rechts in het kantoor rondloopt om één of andere voor mij tot hiertoe ongekende reden. Soms kan je ook echt pech hebben, zoals dat André te beurt viel. Die stond te wachten met zijn ogen op nul gericht. Maar er kwam NiEMAND opdagen. Noch de loketdame, noch de rondwandelende dame. Niet na tien minuten, niet na een kwartier....niet dus. Dan heeft er iemand van de chtenden gebeld naar het hoofdkantoor in Cahors. Daar vonden ze het even onbegrijpelijk, maar tja, het kan gebeuren hier in het zuidwesten. Het kan gebeuren hé?