's Woensdags houdt INgrid immers Gustje bij en nu was ze volop in de weer met de voorbereidingen van haar dochters'huwelijk zaterdag jongstleden.
Jan bezocht zijn aloude vrienden , waarvan de meeste of op reis of naar een begrafenis waren en anderen weinig tijd hadden om onderuit te zakken gezien hun drukke bezigheden...
Ik?
Maar ik had niets anders te doen dan Gustje bezig te houden, in het oog te houden, te corrigeren, te herpakken, te bewonderen, te applaudisseren als hij vroeg om op het potje te gaan - wat trouwens heel goed lukt- en weer te vermanen, aan te manen, te verontschuldigen, te knuffelen, te fotograferen en in bed te leggen na al die "bemoeienissen' mijnentwege.
Ik zou 's morgens mijn zus opzoeken die ook 's woensdags op haar kleinzoon past.
Samen uitgebreid brunchen. Ze weet wat ik graag lust : filet américain préparé-onvindbaar in de sudouest- , grijze garnaalsla - al even onvindbaar in dit zuidwestelijk deel van Frankrijk-, salami met truffel - en dan nog beweren dat Vlaanderen in een crisis zit !?- en al wat iemand die ver weg is van huis wel zou kunnen missen, gaande van malse sandwiches ( hier bestaat dat ook maar die zijn gesuikerd en dat is eerlijk waar verschrikkelijk slecht als je er een ei op doet) tot vloerkes, boterpistolets, keizerkes, bruine pistolets, bruin brood en zeker wit boerenbrood....dat allemaal voor een paar man!!! Niet te doen.
Gustje ging dus mee in zijn buggy en na een poosje ging hij op de zetel liggen en bekeek hij een video, terwijl Leon naast hem in de zetel zat. Leon is nog een baby en hij legde zijn armpje rond Leons'schouder terwijl hij hem een zoentje gaf " Da's een lieve!",zei Gustje.
dus dat zat goed.
Na de middag zijn we een lange wandeling gaan doen, waarbij mijn zus me bijna bij elk huis tekst en uitleg kon geven van wie er woonde, of ik dat nog wel wist, wat er van die mensen geworden was, met hun kinderen enz enz enz...Verrijkend. Een hele update van de bewonders van Hove en Boechout waar we tenslotte waren beland.
"Mis je dat allemaal niet"? vroeg mijn zus en ik zag echt dat het voor haar duidelijk was dat dat wel zo zou zijn en vooral dat ze zeer verbaasd was van mijn duidelijke "Bah neen!" te horen. Neen ze kan daar niet bij en in feite verschiet ik telkens weer van mezelf. Neen ik mis dat niet. En dat is best vreemd, maar waar.
Menigmaal werden we aangesproken door kennissen en buren van vroeger: de Ronny, den Hugo, Fredje, Cynthia, we konden het bijna niet geloven hoeveel bekenden we die dag op onze herontdekkingsreis gepasseerd zijn.
We liepen verder door naar de California, wat een leuke plaats is om iets te gaan drinken, ware het niet dat dat geen goede plaats is om Gustje met zijn bal te laten rondlopen...recht de straat op.
"En de Jongste Telg"?, stelde ik voor.
"Goed idee! Ik vraag Olga om met haar bromfiets de fruitpap van de Leon te brengen"
Zo gezegd zo gedaan.
Ik heb me 2 x vergist van ingang bij Sint Mathildis alwaar ik dacht een binnenweg te herkennen...om tenslotte aan te komen waar we moesten zijn, met schommel, zandbak, springkasteel en al en waar zowel Olga als Jan ons komen vervoegen zijn.
Ik had een opplooibaar potje bij zodat Gust ook daar zijn training kon verder zetten.
En hij voetbalde wat met de grote jongens en daarna met Jan.
Moe maar voldaan keerden de twee mamies huiswaarts en beseften we dat we ook groottante geworden waren en daar konden we niet van over.
