zondag 8 september 2013
Stairway to heaven
Dinsdag belde Jan in een vlammeste koleire naar Monsieur Novarino om hem nog maar een te vragen wanneer hij nu eindelijk van plan was de trap naar het zwembad te komen aanleggen...
"Je pensais justement venir vous voir ce soir , Monsieur"
"Wanneer ga je die werken uitvoeren aub?"
"Jeudi ou vendredi..."
"Oui mais, quand exactement Monsieur???"
...
Jan is veel directer dan ik, toegegeven, maar op de lange duur heeft een mens er schoon genoeg van, van dat wachten en uitstellen tot juttemis.
Het zit hem namelijk zo dat er nog geen trap was aangelegd naar het zwembad toe en dat het zwembad redelijk hoger ligt dan het grasveld.
En als het regent, zoals vandaag bvb, dan moet je bergschoenen met pinnen aandoen om naar boven te geraken en ski's om veilig terug naar beneden te komen. Niet evident.
En zie, vrijdag, rond een uur of 11 's morgens, "knock, knock, nous voilà, nous venons faire votre escalier !"
Met drie man.
Wij blij.
Ook een constante in het zuidwesten, je sakkert je rot op die werkmannen maar je bent o zo blij als ze dan eindelijk voor je deur staan dat je alle ellende gauw vergeten bent.
En ze hebben hard gewerkt, want rond 17.30u was de trap af.
Maandag zouden ze steentjes komen brengen om rond het zwembad te egaliseren en nog het één en het ander ( "en wa weetikallemaal" ), maar goed, we kunnen nu met gemak naar boven én naar beneden. Een ganse verbetering.
Ze waren weg rond 17.45u toen Eric en Cynthia eraan kwamen, onze Belgische vrienden die het weekend bij ons zouden blijven. Echte zonnekloppers, maar dat was buiten Paul Frédérique Cassez gerekend : slecht weer tot maandag. Daarna weer verbetering en oktober ziet er nu al goed uit.
Maar onze vrienden hebben niet aan het zwembad kunnen zitten en hebben ook niet geprofiteerd van de trap.
"Nous avons le moral dans les chaussettes" , zei Paul-Frédérique, wat neerkomt op "de moed zakt me in de schoenen". Alletwee neerwaarts dus, zoals onze trap.
Maar niet getreurd, de vrienden hadden andere hemelse geschenken voor ons bij , zoals daar zijn, de enige echte, onevenaarbare "caprices van Neuhaus". Alleen voor mij, nog nooit zo'n volle doos gekregen ooit.
Té lekker om te delen.
Och , morgen gaat de zon weer op. Spijtig voor de vrienden, maar leuk voor de boeren die anders weeral zouden klagen over " da weer hé " !
"Je pensais justement venir vous voir ce soir , Monsieur"
"Wanneer ga je die werken uitvoeren aub?"
"Jeudi ou vendredi..."
"Oui mais, quand exactement Monsieur???"
...
Jan is veel directer dan ik, toegegeven, maar op de lange duur heeft een mens er schoon genoeg van, van dat wachten en uitstellen tot juttemis.
Het zit hem namelijk zo dat er nog geen trap was aangelegd naar het zwembad toe en dat het zwembad redelijk hoger ligt dan het grasveld.
En als het regent, zoals vandaag bvb, dan moet je bergschoenen met pinnen aandoen om naar boven te geraken en ski's om veilig terug naar beneden te komen. Niet evident.
En zie, vrijdag, rond een uur of 11 's morgens, "knock, knock, nous voilà, nous venons faire votre escalier !"
Met drie man.
Wij blij.
Ook een constante in het zuidwesten, je sakkert je rot op die werkmannen maar je bent o zo blij als ze dan eindelijk voor je deur staan dat je alle ellende gauw vergeten bent.
En ze hebben hard gewerkt, want rond 17.30u was de trap af.
Maandag zouden ze steentjes komen brengen om rond het zwembad te egaliseren en nog het één en het ander ( "en wa weetikallemaal" ), maar goed, we kunnen nu met gemak naar boven én naar beneden. Een ganse verbetering.
Ze waren weg rond 17.45u toen Eric en Cynthia eraan kwamen, onze Belgische vrienden die het weekend bij ons zouden blijven. Echte zonnekloppers, maar dat was buiten Paul Frédérique Cassez gerekend : slecht weer tot maandag. Daarna weer verbetering en oktober ziet er nu al goed uit.
Maar onze vrienden hebben niet aan het zwembad kunnen zitten en hebben ook niet geprofiteerd van de trap.
"Nous avons le moral dans les chaussettes" , zei Paul-Frédérique, wat neerkomt op "de moed zakt me in de schoenen". Alletwee neerwaarts dus, zoals onze trap.
Maar niet getreurd, de vrienden hadden andere hemelse geschenken voor ons bij , zoals daar zijn, de enige echte, onevenaarbare "caprices van Neuhaus". Alleen voor mij, nog nooit zo'n volle doos gekregen ooit.
Té lekker om te delen.
Och , morgen gaat de zon weer op. Spijtig voor de vrienden, maar leuk voor de boeren die anders weeral zouden klagen over " da weer hé " !
Abonneren op:
Posts (Atom)