 |
| Reims |
De laatste 4 weken heb ik duizenden kilometers afgelegd.
Ik had ze nodig. De kilometers en de afstand.
Van Castelnau naar Toulouse, naar Brussel en naar Antwerpen.
Naar Hove, naar Mortsel, naar Berchem.
Naar Lier en Booischot.
Naar Boechout vooral.
Naar Zaventem en Toulouse. Naar Castanet-Tolosan, naar Deyme.
Naar Montauban en Reims.
Naar Bordeaux en Montauban.
Naar Castelnau. Naar Cahors, uiteraard, 't zal wel zijn.
Naar Toulouse en naar Berlijn.
Terug naar Toulouse en Molière.
Naar huis en blij van er terug te zijn.
 |
| Berlijn |
Want die reizen doen me nadenken over waarom ik hier ben.
Twaalf jaar geleden kon ik redelijk paraat antwoorden op de vraag "waarom ben je feitelijk naar hier verhuisd?"
Nu betrap ik me erop dat ik het antwoord op die vraag meestal schuldig moet blijven.
Ik weet niet meer waarom ik naar hier verhuisd ben.
Omdat ik waarschijnlijk zo geïntegreerd ben in deze zuid Franse gemeenschap.
Als ik soms opper "indien ik alleen zou achterblijven in Castelnau weet ik niet of ik hier zou blijven....", dan zijn de reacties van mijn vrienden hier " Dat meen je toch niet? Je overweegt toch niet om terug naar België te gaan?"
 |
| Berlijn |
Dus ja, soms is dat een dilemma .
Iets waar ik bij stil sta als ik 's morgens met Cartouche de berg op ga .
Doe ik het of doe ik het niet?
Telkens ik naar buiten kijk , kijk ik met dezelfde ogen naar de vallei als die die 12 jaar geleden deze laagtes en hoogtes aanschouwden. Verwondering, herkenning, gelukzaligheid, een thuisgevoel...
dat is gebleven.
Dus ergens is er op mijn netvlies iets geprint geweest dat ik herken of herkend heb en waardoor ik hier en niet elders terecht gekomen ben.
 |
| Berlijn |
Mijn ideeën stroken niet altijd met de vrienden die ik hier heb leren kennen.
We denken anders. We zijn anders "gevormd". Anders opgeleid.
Onderschat dat niet.
Ik spreek dezelfde taal. En ondanks het feit dat mijn afkomst onmiddellijk gedetecteerd wordt hier te velde " Vous êtes de Cahors? Vraiment, on ne le dirait pas...?" , ik ben Belg en dat kan ik niet verbergen ondanks mijn diepgaande kennis van de Franse taal, denken we niet op dezelfde manier over mensen en dingen.
Elyane en ik zijn alle twee Belg.
Zij komt uit het zuiden van het land en ik uit het noorden.
We kennen elkaar al meer dan 30 jaar.
En ondanks het feit dat zij Franstalig is en ik Nederlandstalig hebben wij in Reims maar een half woord - wat zeg ik, een blik- nodig om elkaar te begrijpen als er iemand iets zegt dat ons niet aanstaat.
 |
| de muur |
Een Belgisch gevoel van samenhorigheid. Zou dat dan toch bestaan?
Soms zijn wij Belgen zo progressief! Daar hebben de meeste Belgen in het vaderland geen idee van.
Abortus, homohuwelijk, euthanasie....Man ,man, man! Die strijd ligt zo achter ons !.
Maar niet in het land van de Verlichting. Echt niet.
Zelfs niet in progressieve linkse intellectuele middens .
Echt niet.
 |
| Berlijn in januari |
Soms geef ik de moed op hierover mijn standpunt te blijven herhalen.
Het gevoel van "mijn strijd ligt achter mij" ...jullie zoeken het maar uit.
Maar dan probeer ik toch nog maar eens uit te leggen hoe we zover geraakt zijn in Belgenland.
En dan kom ik bij het belangrijkste : het compromis.
Want "compromis" is hier iets pejoratief en bij ons iets constructief.
Altijd tot compromis geneigd, want altijd overheersd door één of andere mogendheid ....we passen ons aan.
Vandaar misschien.
Mijn stilzwijgen verraadt mijn nadenken.
Sorry.
 |
| terug thuis |
