Jantje zag eens pruimen hangen

Toen we hier vijf jaar geleden kwamen wonen keken we uit op 45 ha landbouwgrond, wisselbouw, dus het ene jaar graan, of koolzaad of zonnebloemen en het andere jaar mais of sorgho of gierst of meloenen of courgetten en omgekeerd uiteraard. Die 45 ha behoorden toe aan de zoon van de dame uit een kasteeltje rechtover ons huis. Die twee komen helemaal niet overeen, erfeniskwestie, maar is dat niet op vele plaatsen het geval? Beneden ons huis kijken we uit op 2 ha pruimenbomen, drie variëteiten : précoces of japonaises, présidents of pruneau d'Agen en reines-claudes. Eind juni, begin juli was er veel activiteit in de vallei , Philippe en Chantal en hun kinderen en familieleden kwamen pruimen plukken. Jan bekeek het en begon mee pruimen te plukken en voor ik het wist stond ik ook met een emmer in mijn hand en hielpen we dagelijks met deze vermoeiende maar heel leuke activiteit. Het is vermoeiend want je rekt je constant uit naar takken die net een beetje té ver hangen om toch nog die mooie pruim te bemachtigen, vermoeiend omdat je je emmer te lang omhoog houdt in plaats van hem uit te kieperen in de mandjes en bakjes die daarvoor voorzien zijn, ook al omdat je bij je boom in de schaduw wil blijven staan en niet in de bloedhete zon rondzeulen met 10 kilo aan je arm, en leuk omdat je het samen doet, dat je vooruitgang ziet in je werk, dat je vooral beseft dat het niet voor eeuwig is, want die pruimenpluk duurt hooguit anderhalve maand. En zo groeide ons respect voor elkaar en onze vriendschap. We inviteerden de familie, wij gingen al eens bij hen iets drinken, werden ook gevraagd om te komen eten, we voelden ons integreren, leerden de mensen kennen op een andere manier. We werden vrienden, zo zou je wel kunnen stellen. Het vertrouwen was groot. Ik hield van de twee meisjes , bracht of haalde hen al eens van school, hielp met hun huiswerk of examens, kocht al eens een T shirt of zo , kortom goede maten. Jan had een afkeer van alles wat met jacht te maken had vòòr we hier naartoe kwamen. Philippe was echter een groot jager. Iedereen is hier bijna jacht-fan. Bijna elke landbouwer jaagt in de winter. Philippe is echter niet zomaar een jager, Philippe is een jacht-verslaafde. Dat wisten we niet uiteraard. Stilletjes aan werd Jan's interesse gewekt en was hij helemaal akkoord om de jagers van Castelnau te volgen tjdens het seizoen 2007-2008 met de camera, om er een filmpje van te maken. Hij zag de jacht en vooral de jagers met andere ogen, waardeerde het respect van de meesten onder hen ( er zijn overal uitzonderingen op de regels) voor de dieren, drachtige reeën, kleine everzwijnbiggetjes, zoeken van aangeschoten wild , en het jaar daarop schreef hij zich in voor het 'permis de chasse'. Niet eenvoudig voor Jan die de Franse taal niet zo machtig is als ik. Maar hij deed het en lukte van de eerste keer. De jagers hadden daar enorm bewondering voor, want ze lieten nooit na op één of ander feest waarop het filmpje naderhand getoond werd heel luid te verkondigen ' Jan a réussi son permis, donc chers amis Anglais, n'hésitez pas et inscrivez-vous!'. En sindsdien ben ik tijdens het jachtseizoen - lopens van 15 augustus tot eind februari-wat men noemt een 'jachtweduwe'.