Dagelijks ga ik met Pipa wandelen.
Ik vertrek van bij ons en ga de berg op, langs de Engelse buur die bijna nooit "in zijn kot is" want hij woont in Londen , de Franse buur wiens vriendin in Parijs werkt, een gemak, zeg nu zelf , zo'n 600 km van hier en dan ga ik helemaal tot aan de drie brievenbussen die verleden jaar een keer of twee door vandalen in elkaar geramd zijn. Dan draai ik rechtsaf en denk ik even aan Michèle van Domaine Lacombe die een prachtige B&B uitbaatte toen we hier pas kwamen wonen en bij wie we trouwens bij ons eerste bezoek aan dit dorp logeerden....het was vlug beslist: voor ons geen B&B, daar zou ons koppel niet tegen bestand zijn.
En we zijn blij dat we dat niet gedaan hebben. Michèle woont nu in Portugal. Maar ze was hier voor een week of twee en nu kan ze niet meer terug....
Een beetje verder draai ik rechtsaf en na enkele tientallen meters ben ik weer in een dreef omringd door bossen en hou ik de sleutel van mijn andere Engelse bovenburen vast om te kijken of er post in hun brievenbus ligt. Zo ja, dan scan ik die en vraag ik wat ik ermee moet doen. Dat kan bvb een groene verzekeringskaart zijn en dan stuur ik die naar Ralph, een andere Engelsman die in Montcuq woont en waar Paul's -want zo heet hij- auto geparkeerd staat de helft van het jaar. Het kan een attest van de bank zijn, of van de Thésaurie voor de onroerende voorheffing, kortom het kan van alles zijn en vermits hij hier niet permanent woont zorg ik ervoor.
Hij was ongerust in verband met de Brexit en vroeg zijn residentie aan in Frankrijk, en dus verwachten zowel hij als ik die kaart op een dag in de brievenbus. Dan kan ik hem hopelijk het goede nieuws brengen " Yes Paul, it worked ! You can stay on the continent if you want too".....maar tot hiertoe hebben ze hem van de Franse administratie nog niets laten weten.
Maar nu zijn we natuurlijk des te meer ongerust. Door het coronavirus. Want zien we elkaar nog terug? De grenzen zijn dicht. Hij kan niet meer naar hier komen ....
En dan bevrijd ik Pipa van haar leiband en mag ze weer dartel vrij rondlopen tot bij ons thuis.
Zo gaat dat, dag in , dag uit, in de zon, in de mist, door de wind door de regen, dwars door alles heen ,zoals Ingeborg het zo mooi kon zingen.
Maar nu, nu doe ik dat niet meer. Dat zal niet eeuwig en altijd zo blijven, trouwens we zijn niet eeuwig en mijn leeftijd werd nog maar eens flink benadrukt door mijn dochter Aude die me op het hart drukte " Mama, ze hebben daarnet gezegd dat mensen boven de 60 jaar binnen moeten blijven en niet op de kleinkinderen mogen letten".
Omdat mijn eerste reactie op dat lelijke virus uiteraard was dat ik mijn koffer zou nemen en naar Belgenland zou rijden om mijn twee hartendieven te verwennen terwijl hun ouders zouden werken.
Nu, de kinderen zijn inderdaad thuis, maar de ouders ook. Stienus is zelfs ziek en als hij hopelijk volgende week aan de beterhand is zal hij thuiswerken om alle geplande evenementen die hij het tweede trimester voor de Zaventemse jeugd gepland had naar een latere datum te verplaatsen.
En Aude is economisch werkloos. Ze is vrij ongerust want ze was nog nooit "werkloos". Wat moet ze zich daarbij voorstellen? Zal ze toch geld op haar rekening krijgen deze maand? Zullen ze hun lening nog kunnen betalen?
We stellen haar gerust. De staat zal ervoor zorgen.
En we zijn toch blij verrast dat die maatregelen er zo vlug komen. Dat er voor ons gezorgd wordt.
Op de sociale media zie ik onwaarschijnlijk agressieve wansmakelijke reacties op de nieuwe Federale noodregering. Ik ben daar niet goed van. Op Premier Wilmes die tenslotte doet wat ze kan. Die dat kalm doet en flink haar best doet om vrij goed Nederlands te praten. Hoeveel Vlamingen zijn er niet die geen woord Frans spreken? Ik versta dat niet. Dat je zo lelijk uit de hoek kan komen als je zelf die andere taal niet beheerst. Ca me dépasse!
Ja, we zitten thuis. Maar wij zitten meestal zitten thuis, waar zouden we anders zijn? In feite is er niet veel verschil in ons bestaan door het coronavirus, zolang we niet bezocht worden door dat lelijke beest.
We gaan nu winkelen in de supermarkt van het dorp, maar blijven naar de twee bakkers gaan, naar de slager, naar de kleine kruidenier Frédo....Tevoren zouden we voor grotere aankopen naar Cahors gaan. Dat is het enige verschil. Meer niet.
Ons verenigingsleven ligt plat. Ik probeer de leden van mijn groep op de hoogte te houden van eenieders gezondheid en situatie. We sturen gekke mailtjes naar elkaar en bellen naar de oudere leden 2 X per week.
Maar iedereen stelt het goed.
De verkiezingen gingen wel door, maar de burgemeesters worden niet "geïnstalleerd" op een bijzondere vergadering die erop volgt....hoe gek is dat? Waarom werd die eerste toer dan toch gehouden, vragen we ons allemaal af....Want we zouden een nieuwe burgemeester krijgen, Domino of zo...neen, echt zo, ook een buurman en daar zijn we blij mee. Maar we zullen nog even moeten wachten vrees ik.
Wat er wel veranderd is, is het traject van mijn dagelijkse ochtendwandeling. Ik ga de berg niet meer op.
Ik ga nu de berg af met de hond.
En maak een wandeling rond het meer .
Een ander perspectief.
Het huis vanop afstand . Ik bekijk het nu van beneden naar boven en niet omgekeerd.
Totdat alles achter de rug is en ik de berg weer op zal gaan.
Zoals iedereen.
En tijdens al die wandelingen denk ik terug aan het allerlaatste zinnetje van de speech van President Macron « le jour d’après, quand nous aurons gagné, ce ne sera pas un retour au jour d’avant »
Ik denk het ook niet.
We zullen de wereld vanuit een gans andere kant gezien hebben.
