"Si c'était le bon moment?" , vroeg ik haar aan de telefoon rond een uur of 9 . Want met haar weet je nooit.
Meestal krijg je immers haar antwoordapparaat te horen dat zegt " Laissez moi votre numéro de téléphone et je vous rappelle VRAIMENT, Vraiment, mais alors VRAIMENT aussi vite que possible".
Wat ze dan gegarandeerd niet doet en waarna je moet terugbellen om weer dezelfde boodschap te horen te krijgen.
Maar allez, ik had chance, het was vroeg genoeg, ze was bereikbaar.
"Oui oui, vous pouvez venir"
Tien minuten later waren we bij haar en hoorden we Spotje al huilen .
Ik riep" Spoddie en Touchie!!!" en madame Diczy werd bijna vooruitgetrokken door twee honden die meer op locomotieven leken dan op een Jack Russel en een Epargneul.
Ja ze hadden het goed gehad, neen ze waren niet vermagerd spijtig genoeg ,maar wat wil je na een paar dagen?
Afgerekend en dan naar huis. Ze kwispelden allebei, hijgden zwaar en toen we de bocht van onze weg indraaiden konden we ze bijna niet meer stil houden, ze hadden hun stal geroken.
"Het eerste wat ze nu gaan doen" , zeg ik tegen Jan " is uit hun waterbak gaan drinken"
"Denk je ?" zei hij.
En ja hoor, na een dolle rush door de tuin, de boomgaard naar beneden en naar boven ( wij zouden er 20 minuten over doen) , gesnuffel hier en daar, recht naar de keuken , waar de waterbak staat.
"Mijn huis is waar mijn Stella staat!", ze hebben het van geen vreemden.
