Ze zijn vertrokken...

Jaarlijks komen Aude, Stienus en Gust en Maurice naar het zuidwesten afgezakt om bij ons te verblijven.
Hoe hard we daar naar uitkijken kan ik zelfs moeilijk onder woorden brengen.
Ik spaar dingen en leg die in hun kamertjes opdat ze ze zouden ontdekken eens ze hier zijn. Een beetje als paaseieren rapen, maar dit zijn - dat weet ik best- vijgen na pasen uiteraard.

Tegelijk vinden de kinderen ook speelgoed van de afgelopen jaren terug dat hier met opzet wordt bijgehouden. Het is heerlijk om de kreetjes te horen eens alle spulletjes weer eigen gemaakt zijn:

Oh mama kijk, mijn tractor, oh en hier die dinosaurus en oh kijk mama, mijn tekening hangt hier en zie ik had het je toch gezegd mijn boeken, ohhhhhhhhhh!!!!!!!!!!!

Nu is er een tweede ventje bij en die heeft een heel zware en lage basstem. Het is zo grappig zijn stem te ontdekken en we lachen dan ook constant als hij "ja" of "neen" antwoordt, als hij " floefen " zegt omdat hij de "s" nog net niet kan uitspreken .

We waren bang dat Maurice té enthousiast zou zijn ten opzichte van de honden , maar niets was minder waar. Hij was er zalig zacht en lief tegen.
Woefen, woefen! Woefeeeeeeeeeeeen .....en de liefde droop van zijn snoetje.
Om op te eten.
Bij Spotje ging hij op zijn ukje zitten en wreef hem zacht op zijn dik buikje.
En bij Cartouche stond hij recht en aaide hem over zijn kop, waarbij hij zijn eigen krullebol dicht tegen zijn oor bracht; Woefennnnnnnnn !!!

Elke morgen ging Gust met mij mijn berg op.
Het is wel heel hoog hé Mamie ! 
Ik ben een beetje moe !

Maar hij stapte dapper door.
Onderweg leerde ik hem " ik heb, jij hebt, papa heeft, wij hebben" laten  herhalen en herhalen, tot het er ingeklopt was als een mantra.

En de laatste dag wou Maurice mee de berg op en dat ventje deed dat dan nog ook, te voet, hem optillen was niet nodig.
Boven gekomen zei hij "warm" ...en dat kon ik helemaal begrijpen van de kleine man.

Jaarlijks gaan we naar Animapark , tussen Montauban en Toulouse en herontdekken we de dieren, de dino's, de speeltuigen, het waterpark.
Het is een zalig park voor de kleintjes.
Helemaal niet zo overweldigend als Walibi, gewoon op maat van de kleinsten, en het waterpark is dé droomafsluiter .
Allemaal jonge gezinnen, niks drummen of zo, iedereen aardig voor elkaar, de kinderen op en van de tuigen heffen, iedereen helpt iedereen.

Lauzerte is op donderdagavond dé uitstap. Paardenmolens, eendjes vissen, en voor de groten lekkere hapjes in tientallen kraampjes.
We komen er oude en nieuwe vrienden tegen , Constant, Caroline en Co, Nel en West-Vlaamse vrienden die Aude en Stienus ontmoet hadden op de woensdagavondmarkt van Castelnau.

We vieren dubbele verjaardagen onder de auvent en laten onze bakker heerlijke chocoladetaart en een toren van gevulde choukes maken.

Het is lawaai van 's morgens tot 's avonds, gekrijs, gegil, gehuil, gelach, gerust....we doen het allemaal.
En dan, plots, is het voorbij , wuiven we ze uit en sturen we onmiddellijk een sms naar elkaar "ik mis je nu al", "ik mis je ook mama, tot gauw!" .

De stilte is onwezenlijk.
Zijn ze echt weg?
Is de vakantie nu reeds voorbij?

Alles verloopt weer zoals vanouds: de honden nemen  hun plaats in die ze plegen te hebben : de eerste !
We eten andere dingen, "grotemenseneten".
We gaan naar Castelnau en aperitieven er met de Franse en Belgische en Engelse vrienden.

Het gaat allemaal zo vlug.

Jacob Wallenberg en rosé

Jacob Wallenberg.
Weet je wie dat is ?
Neen?
Ik wist het ook niet. Maar het moet één of ander belangrijk en bijzonder voortvarend Zweeds topindustrieel zijn.
En wat zei die man, volgens De Standaard op 6 juli jl. ten minste ?
"Op 55 met pensioen? Wat ga je dan doen? Rosé drinken de rest van je leven?"

Ik hoor 's man's Scandinavische bulderlach tot diep in het zuiden van Frankrijk.
Hoe erg is dat niet? Tot het einde van je dagen rosé drinken?

En wou dat nu ook juist lukken dat  mijn Frans tijdschrift net dat weekend aan de rosé wijn wijdde...
En ik dacht : " wat is er nu verkeerd aan om de rest van je leven rosé te drinken?"

Het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk.
Hij kan zich niet voorstellen dat je niet meer zou willen werken en ik kan er niet meer bij dat je ervan uitgaat dat je dan in een put belandt omdat je -volgens deze man en zovele andere mensen althans- niets meer te doen hebt.

Want niets is minder waar.
Jacob Wallenberg heeft waarschijnlijk een poetsvrouw of twee, iemand die het huishouden bereddert, een chauffeur, hij doet zeker geen boodschappen en maakt geen eten tenzij er een artikel aan zijn hobbies gewijd wordt in één of ander financieel trendvol tijdschrift en waar hij dan in dure vrijetijdskleding en met een gepersonaliseerde voorschoot ,in een balzaal van een keuken op een kookeiland van hier tot ginderachter een gerecht staat te bereiden waarvan je de meeste ingrediënten zelfs bij naam niet kent, zijn reis wordt georganiseerd, zijn was en plas en strijk gebeurt tegen betaling, en "er schiet hem dus heel veel tijd over om te kunnen gaan werken".


Maar, beste Jacob Wallenberg, als je dat nu eens allemaal zelf zou doen, hé, zou je dan nog veel tijd hebben om te werken?

Voilà.
Vandaar dat ik tot het einde van mijn dagen rosé ga drinken.
Tussen de poetsbeurten door, het gekokkerel, de was en de strijk, de boodschappen en de vriendenbezoeken en de boeken die ik lees.

Want echt hé, beste Jacob Wallenberg, ik heb al heel veel bijgeleerd sinds ik niet meer werk.
Dingen en zaken waar ik niet het flauwste benul van had en die plots vanzelf belangrijk zijn geworden.

Eergisteren zag ik oneindig uitegstrekte graanvelden boven op "mijn berg".

's Middags zag dat veld er al gans anders uit.

En de volgende morgen waren er al balen gemaakt van het koren.

En stel nu, Jacob, dat ik aan het werk was geweest, wel dan had ik dat niet meegemaakt. Of wa?

En ik zie plantjes die ik nog nooit ofte nimmer gezien heb en waarvan sommige landbouwers me ook niet kunnen zeggen wat het is .

En ik volg dat plantje.
Nu, na een week of drie wordt het pluizig en ziet het er zo uit:

En dan gewoon verder lopen en denken aan de kleinkinderen en kinderen die straks komen en die er dikwijls aan denken om hier bij ons te vertoeven . Om samen rosé te drinken.

La vie en rose ,quoi.

En mijnheer Wallenberg?
Die gaat tot het einde van zijn dagen werken .
Het is hem vanzijneigens van harte gegund.

Orange een beetje helpen zie !

Demain je serais là à 6 heures pour tailler les arbres chez le voisin d'en haut! ,zei Gilbert, die gele pruimpjes kwam halen voor zijn parkieten.

In de zomer willen zijn buren immers niet dat die vrij rondvliegen omat ze alle fruit van hun bomen pikken. Ils deviennent fou ! roept hij en vandaar dat hij ze troost met lekkers, zijnde onze gele 'Japonèse' pruimen...het helpt om hun gemoederen te kalmeren.

Zes uur, denk ik bij mezelf. Dat betekent dat Jan zijn wekker om 5.15u zal zetten om zeker op tijd wakker te zijn.
Dat impliceert ook dat ik mee moet opstaan want ik zal voor koffie zorgen, de honden zullen zenuwachtig beginnen blaffen van al de drukte rond het huis, bref, het wordt een drukke dag.

Door de blikseminslag op de telefonielijn bij onze twee buren heeft orange de nodige reparaties uitgevoerd. Maar ze werden allebei verzocht de (boven ) leidingen vrij te maken want nu hangen er nogal wat takken over van eikenbomen. En zolang de leidingen niet "vrij zijn van" kunnen ze geen nieuwe kabels trekken.

Tja, wie wil zo'n werkje opknappen? Want het is hoogtewerk. En het gaat om een serieuze 'dreef' waarin de eiken die langs de linkerkant van de weg staan moeten onthoofd worden als het ware.

Gilbert will fix it, vertelden we aan de Engelse bovenburen.
Maar Gilbert zou Gilbert niet zijn als er niet iets was tussengekomen op de dag dat hij beloofde te komen met zijn tractor, ervan uitgaande dat Jan hem uiteraard zou helpen bij de klus...
Bij Gilbert kan dat een plots voorbijtrekkende vos zijn die NU meteen moet worden "geëlimineerd", het kan de prefect uit de noordelijke departementen zijn die met hem een week 's morgens op reeën komt jagen, het kan overwerk zijn op zijn werk , het kan vanallles zijn...maar het was niet wat we gedachten hadden wat het zou zijn, Gilbert had zijn pols verstuikt.

Aha. Uitstel van executie.
Jan was er niet mistevreden voor. Dat gaf hem tijd om iets anders te doen.
Maar die zondag dus zou Gilbert wel komen, om zes uur nog wel, met zijn tractor.
Paul, de Engelse buur was verwittigd per telefoon....zo kon hij ook komen helpen.

En inderdaad, om 6 uur was Gilbert er.

Hij had een oude tractor bij met vooraan een soort houten bak die hij dan naar omhoog kon heffen zodat hij tot aan de toppen van de bomen kon.
Jan moest de tractor van tijd tot tijd verzetten , of er achteraan lopen . De gevallen takken naar de kant sleuren, zodat hij er weer met de tractor langs kon. kortom, een ganse klus.

Terwijl zij al een tijdje bezig waren liet ik de honden uit.
En het was al bijzonder druk in onze vallei.

Thibault , de kleinzoon van Jeanette, was bij de andere buur Patrick aan het "débroussailleren" . Ik zou het Vlaamse woord hiervoor niet kennen, of niet meer kennen....kortwieken komt er het dichtste bij, laat het me zo stellen.

Een beetje lager was Philippe Compan met zijn tractor de kanten van de beek en het meer aan het kortmaaien.

En ik weet niet waarom, maar het gaf me zo'n heerlijk gelukkig gevoel.
Iedereen druk bezig om 6 uur ' ochtends.
Want de warmte overdag was niet te harden.

The job was done  rond de middag. Aperootje met Gilbert.
Terwijl Cartouche zijn vallei bewaakte en zag dat het goed was.