Het laatste trimester van het schooljaar 2012/2013 heb ik forfait gegeven, geen inspiratie meer, de oorspronkelijke groep was volledig uiteengevallen, anderen waren de groep komen vervoegen en dat was niet zo'n succes.
De nieuwe deelnemers waren best aardige mensen, zeker weten. Maar ze waren wat te druk voor mij.
Praten over mensen die ze gezien hadden ,hoe het met hun zus ging, of hun vader beter was, de kinderen, de kleinkinderen. En eerlijk gezegd heb ik daar geen boodschap aan als ik aan het tekenen ben.
Onze lerares Karine is er één uit de duizend. Een jonge vrouw van een jaar of 35, die in alles en iedereen het potentieel ziet.
Ze laat onze geest creatief werken.
Ze geeft ons een onderwerp. Deze keer was het Jeroen Bosch.
Je wil niet weten hoe de Fransen dat uitspreken, het is Jérôme Bosj geworden.
Onnodig hen 10 keer na elkaar Jeroen te laten zeggen, ze blijven Jérôme zeggen en merken helemaal het evrschil niet. Heel bizar is dat.
Nu Nederlanders hebben dat ook maar met Franse termen. Blijven negeren en blijven verkeerd uitspreken. Ik versta dat niet en kan me daarover opwinden, wat anderen dan weer niet begrijpen, maar bon, iedereen heeft zijn grenzen.
En dan laat ze ons een schilderij zien van de beroemde Jérôme Bosj en dan wordt het onderwerp "veelvoud"...
Allerhande symbolen, monsters, irreële wezens , half man, half dier en vooral veel details.Liefst op een A4 blad niet groter, opdat we ons niet verliezen in grote vormen. Het moet klein worden.
En dan beginnen we eraan. Meestal staren we dan met open mond naar elkaar, de slappe lach volgt dikwijls.
Maar eens de inspiratie komt, dan zijn we niet meer te stoppen.
Het is nog niet helemaal af, maar kijk, dit wordt het zo ongeveer:
