Philippe Vercruyce
20/05/1953 - 30/09/1996
Ik wou dat ik even onsterfelijk was,
dan leefde ik door en door.
Dan ging ik naar een grote waterval,
waar ik kon zingen van oor tot oor
Aude
vrijdag 30 september 2016
20 jaar gelden werd het plots heel stil in huis....
Philippe Vercruyce
20/05/1953 - 30/09/1996
Ik wou dat ik even onsterfelijk was,
dan leefde ik door en door.
Dan ging ik naar een grote waterval,
waar ik kon zingen van oor tot oor
Aude
donderdag 29 september 2016
het mysterie van het koffiezetapparaat
In april kochten we een nieuwe koffiezetmachine. Geen goedkope, de duurste van bij Darty. 99 EURO. Electrolux. Luxueus dus, dacht ik ten minste.
Er was een ingebouwde timer....ik heb geen timer nodig , zei Jan, maar dat liet ik niet aan mijn hart komen.
Je kon het aroma intenser of "gewoon" instellen.
Er konden 10 tassen in.
De kan was een thermoskan.
Bref, iets goeds , dacht ik tenminste.
Al bij de ingebruikname ondervond ik gebreken. Of misschien waren het enkel onhandzaamheden.
Er stonden bvb wel 10 tassen op aangeduid, maar doordat het waterreservoir scheef staat kunnen er maar 9 in.
Als je de thermoskan opent, wat nogal stroef gaat, en je wil inschenken ga je zeker morsen.
Je kan de kan ook niet helemaal tot op de bodem leeggieten, er blijft altijd wel een restje koffie instaan.
Na een maand of zo maakte de machine hels lawaai, we moesten ze al ontkalken.
We doen dat.
De dag nadien begint de miserie.
Telkens er een kop water door het toestel loopt, stopt de machine en moet je op de knop "brew" drukken.
Dat betekent dus inderdaad, dat je 10 x op de knop moet duwen om een volle kan koffie te maken.
We ontkalken ze nog eens.
Niks aan te doen.
Telkens stopt de koffiezet.
We halen een klein exemplaar van de zolder, eentje die we gratis bij carrefour hebben gekregen naar aanleiding van één of andere actie , merk Grundig, ook niet slecht feitelijk. Maar bon, je kan er slechts 6 tassen koffie mee zetten.
We brengen de Electrolux naar Darty in Cahors. AL onze machines komen van bij Darty. Zoiets als de Vandenborre in België.
Ze zullen hem laten repareren. Ze zullen bellen als het zover is.
Anderhalve maand later bel ik naar Darty, of de machine soms hersteld is?
Ja hoor mevrouw, die staat hier al een maand...
Euh...
Ik ga ze halen, de machine. Ze hebben de elektronische kaart vervangen.
De volgende morgen duwt Jan op de knop en zet de machine aan.
Na één kop stopt de machine en zegt ze piep !
Ik hoor tot boven godvermiljaardenè ...
Niks aan te doen.
Ik breng de machine terug.
Ik bestel tegelijkertijd filters, dat zijn hele gekke....
We zullen bellen...
Anderhalve week later ga ik ze halen.
Weet U mevrouw, ik heb de machine hier 2x geprobeerd hé en hier functioneert ze wel...dus...
Ongelofelijk. Ik neem ze terug mee.
De filters zijn nog niet binnen.
De volgende morgen duwt Jan op de knop.....godvermiljaardenè !
Allez, dat kan nu toch niet hé Jan.
Jan brengt zelf de machine terug en staat erop dat ze voor zijn ogen getest wordt....de machine doet het!
Ongelofelijk. Een wonder....
Ik ga ze toch terug naar het atelier sturen hoor meneer, want dat is te zot hé !
De filters zijn nog niet binnen.
Ik krijg een sms deze keer.
Ik mag de koffiezet gaan halen.
Het kleine Grundig toestelletje hapert ondertussen niet één enkele keer.
Keurig.
Gratis.
Ik heb ze mee. Ze hebben het verwarmingselement vervangen, dat is wat er op het papier staat. De garantieperiode wordt verlengd.
En de filters zijn er ook deze keer..
Thuisgekomen probeer ik eerst de filter te vervangen, open het plak, zet het filtertje in de erbij geleverde houder en stop ze in de machine: de filter is te groot. Niet dezelfde dan degene die erin zat.
Niet et doen, denk ik bij mezelf. Wat een miserie.
Ik zet de oude er terug in en laat bij wijze van test de koffiezet eens 10 tassen water maken: ze doet het ! Deze keer is er hoop.
Ik zet het toestel klaar voor de volgende morgen, eerst een filter en dan de koffie, zodat Jan alleen maar op de knop moet duwen.
Ik ben echter eerst wakker en ik spoed me naar beneden. Ik zet het toestel aan.
Aan tas 4 gekomen, stopt ze, piep zegt het ding. Ik duw op de knop. Ze gaat verder en begint vervaarlijk te grommen.
Niks aan te doen. Ik kan blijven duwen op die knop. Niks te niksen.
En gisteren ging ze wel, wat is er nu toch veranderd ?
En dan zeggen we alle 2 tegelijkertijd : DE FILTER.
De melitafilter!
Allez jong!
Ik neem de handleiding ter hand. NERGENS staat er in dat je geen papieren filters mag gebruiken, nergens...
Ik zet koffie voor de 2e keer. Zonder melitafilter, met de filter die erbij geleverd was, zo'n zijdeachtig spul dat je altijd bij een koffieapparaat bijkrijgt.
En weten jullie wat?
't Is opgelost.
En dit was nu het mysterie van de Electrolux koffiezetmachine.
dinsdag 27 september 2016
Winterklaar
Nu de warmtepompen (eindelijk) geïnstalleerd zijn, de warmte-elementen aan de muur hangen en de afstandsbediening ( wéér een afstandsbediening ! - dat is zoiets als een paswoord, dat schrijf ik op maar ik weet dikwijls niet meer waar....en de afstandsbediening is ook iets dat je nogal kwijtgeraakt...) ernaast prijkt, de dubbele ramen ons plots veel meer zonlicht verschaffen, vermits het volle ramen zijn en geen kleine vierkantjes, is mijn kuis-woede opgedoken. Niet bij mij alleen, Jan heeft nieuwe rekken gekocht om in de berging te zetten en daarmee hebben we ons vandaag bezig gehouden.
Het mag er zijn !
Het kan verkeren !
Ik had daarna zo'n gevoel van " 't mag oorlog worden, wij zijn er klaar voor", want met Donald Trump die méér en méér aanhangers begint te krijgen ben ik veel minder gerust op het gebied van wereldvrede.
Vannacht om 3 uur is er het eerste grote TV debat. Miljoenen mensen gaan er naar kijken.
Jij ook zeker? ,vroeg Jan, die weet dat ik dat wel zou doen, zo lang opblijven.
Maar eerlijk gezegd, ik kan de stress niet aan.
Ik erger me dood aan zulken opgefokte gesprekken.
Hoe opgedraaid zou Hillary zijn ?, denk ik.
Man,man,man, daarvoor moet je uit een speciaal soort hout gesneden zijn om presidentskandidaat te willen zijn.
Ik gun het haar van harte.
Back to earth: de laatste boontjes zijn geoogst en de conserven staan te blinken in de remise.
De pruimen bezorgden ons lekkere confituur, ze werden op alcohol ook weggezet, of gedroogd of in de diepvries gestoken.
De vijgen hebben we ook nog verwerkt en dus....taratata...wij zijn winterklaar !
Stel dat het sneeuwt en we kunnen de berg niet meer op of af, geen nood we overleven het.
Stel dat Trump president wordt...dat het oorlog wordt, dat de Chinezen binnenvallen of de Russen , wij kunnen er tegen.
Aude stuurde me een app'je : ik denk dat je nu wel genoeg potten hebt hoor mama!
Ik denk het ook.
Na al dat werk mijmerden we nog na over Venetië en klonken we op onze oogst met een lekkere aperolspritz !
Top !
donderdag 22 september 2016
Maurice
Eén jaar wordt hij vandaag en dat is toch iets om trots op te zijn.
Eén jaar op 22 september , en dat is ook de naamdag van de heilige Maurice...
Ze hebben het er niet om gedaan, maar het is wel een feit
Dans l'actualité
Hij is groot en sterk.
Altijd vrolijk.
Altijd goedgezind....
Deze zomer waren we naar vaste gewoonte op een donderdagavond naar Lauzerte gegaan.
De kinderen en de kleinkinderen waren mee. Voor Gustje een aards paradijs, want dan mag hij op de paardenmolen en eendjes vissen van de mamie en komt hij met een grote graad van zekerheid terug aan de lange houten tafel zitten met een reuzegrote jeep of, een camion, of....
Maar voor Mauriceke was het de eerste keer.
En hij had enkel belangstelling voor het eten.
Terwijl Gustje met zijn ouders aan het rondkijken was om uit te kiezen waar ze het meeste zin in hadden, hield ik mijn Mauriceke bij.
Er kwam een koppel naast ons zitten.
Il m'a l'air très sage , zei de mevrouw die zowat even oud was als ik.
Hij is ook heel braaf, antwoordde ik fier. Zijn broertje was veel moeilijker !
Waarop de man van het koppel zo vlug als tellen zei Wel hé mevrouwtje, wij hadden ook zo'n hele brave bij ons thuis, maar dat is later helemaal veranderd !
En zijn vrouw en ik schoten danig in de lach terwijl de ontgoochelde man kwaad naar zijn bord bleef staren....
Nu de feeën nog over hem waken wens ik alleen maar dat Maurice zeker braaf, maar ook ondeugend zal worden....geen heilige, want die hebben, denk ik ,een heel moeilijk leven.
,
Nu wordt hij enkel boos als zijn bord weggezet wordt...want eten doet hij het allerliefste.
Zo graag zelfs dat Stienus me zei dat hij graag kookbladen leest...om de gerechten erin op te eten, letterlijk dan:
Het gat in de papieren hamburger heeft hij er met zijn 4 tandjes uitgebeten, kan je dat nu geloven?
Ja, dat manneke is ne goeien eter , zou meme gezegd hebben.
Zo spijtig dat ze dat niet meer meegemaakt heeft.
dinsdag 13 september 2016
Venetië
En eindelijk werd het dan 7 september en konden we niet wachten om onze valiezen te pakken en richting Toulouse te rijden.
Want ja, ik zou na pakweg 20 jaar Venetië terugzien en Jan zou de Dogenstad voor het eerst in zijn leven ontdekken.
Ik was al bijna zenuwachtiger dan hij, zo benieuwd was ik naar "zijn" ontdekking van dit wereldwonder.
Zou hij het even adembenemend vinden als ik? Zou hij blijven kijken naar al dat moois? Zou hij kunnen genieten van de terrasjes en de passanten? Van al die culturen en nationaliteiten? Van de Japanners, de Chinezen en de Russen?
Ik stond er op twee extra grote valiezen mee te nemen. 't Zal wel zijn ! AL die prachtige schoenen en handtassen! Ik ging er ook kopen. Schoenen, sandalen en botten. En een handtas.
Ik had het al lang in mijn hoofd allemaal op een rijtje gezet. Niet nadenken, gewoon doen !
En laat dat nu het op één na enige van de reis zijn dat -wat mijn ervaring dan betreft- is tegengevallen ( een tweede tegenvaller was een nachtelijke mug.....en er zijn er veel in Venetië!) : er zijn zo goed als geen mooie exclusieve Italiaanse schoenwinkels meer in Venetië. Het is net of iedereen loopt op sneakers, want daar zie je er heel veel in de uitstalramen, van Gucci, Ferrangamo, Mosccino....maar zo goed als geen schoenen.
En de handtassen...allemaal eenheidsworst. Allemaal identieke handtassenwinkels met exact dezelfde modellen....uitgebaat door Russen , stuk voor stuk.
Voor de rest zijn het de één na de andere souvenirwinkeltjes met "brol" en winkels met maskers en andere met Murano glas. All MADE IN ITALY , vanzijneigensda !.
En als je al eens een handtas zou vinden die je mooi vindt- dan kost ze minstens 500 EURO. En zelfs al klaag ik niet, ik ging tenslotte naar Venetië, en ik ben dankbaar dat ik er naartoe kan, dan nog is 500 EURO voor een handtas die ik nu net "iets" beter vond dan al de rest, veel geld.
Ik liet dus de schoenen en de sacoches voor wat ze waren en had veel plaats over in mijn grote koffers op het einde van de reis....
We hadden ook tevoren een compromis gemaakt Jan en ik: Venetië uiteraard, Murano en de glasblazerij, maar ook Burano, Torcello, in een gondel zitten en een glas prosecco drinken op de Place San Marco....meer moet het niet zijn ...
En daar zaten we dan, ondergedompeld in de mensenmassa en tegelijkertijd met ons tweetjes, terugdenkend aan de voorbije 18 jaren en wat er sindsdien allemaal is gebeurd...
We probeerden de vaporetto met een driedagenabonnement, en ja we riskeerden ons ook de gondel. We hadden de beste dag gekozen, namelijk op zondag als het motorbotenverkeer verboden is in de binnenstad....
Wat me vooral opviel was de stilte als je op die gondel zit. Volledige rust. Zalig.....
Ja we bezochten Murano en zagen de meester-glasblazer bezig terwijl hij een paardje en een vaas maakte, maar mijn herinneringen gingen uit naar de clowns, waarvan mijn grootooms en tantes een serieuze verzameling hadden.
Je ziet geen prijzen staan bij die clowns en ik wrong me dan ook in onmogelijke bochten om de prijs te kunnen achterhalen....800 EURO en op sommige plaatsen - 50 %, 400 EURO alla, een peulschil. Ik heb er geen gekocht.
Van Murano naar Burano. Wel dat is een kleurrijk eiland. En prachtige winkels met modieuze kleding. In de eerste zaak die we bezochten zag ik een droom tafellaken in kant. Ik vroeg naar de prijs : 7000 EURO ( dit is geen typfout, zevenduizend EURO).
Tja, rijke mensen moeten ook iets hebben, placht mijn mama te zeggen.
Tja, rijke mensen moeten ook iets hebben, placht mijn mama te zeggen.
En dan naar Torcello. Warm, heet, vochtig, een plek waar ik me dan weer plots op de buiten waande, rustig en vredig, een plaats waar Venitianen waarschijnlijk op zondag komen uitrusten, speeltuinen voor de kinderen, picknickplaatsen en dan een bijzonder oude kerk ( 7e eeuw) en museum .
Op zondag bezocht ik het Peggy Guggenheim museum en ik kan me geen betere culturele ervaring meer voorstellen....de plek is onwaarschijnlijk mooi, een palazzo op de Canal Grande en dan het ene meesterwerk naast het andere. Ik was vooral onder de indruk van Max Ernst en van Brauner, met een schilderij van " the magician" uit het tarotspel.
Als je dan uit het museum komt hoor je gedurig aan klokkengelui van tientallen kerken. Je hebt geen idee hoeveel kerken mensen gebouwd hebben op zo weinig vierkante meter...Elke wijk zijn kerk, of meer kerken...
We logeerden in Carnareggio en bezochten er de Joodse wijk. Een netwerk van smalle doodlopende steegjes, kosjer restaurants , om dan na een poosje terug aan het Canal Grande te geraken.
Venetië is echt een web van straatjes en steegjes en iedereen loopt er rond, gewapend met één of meer plannetjes, die je dan eens links omhoog houdt, dan eens draait om degene die op je afkomt met een vraagtekengezicht aan te staren , als was je er heimelijk van overtuigd dat hij zou weten waar je je op dat eigenste moment bevindt...niet dus. Want de stad bestaat uit honderden kleine eilandjes die met elkaar verbonden zijn door bruggetjes. En als je dus denkt dat je weet hoe de stad in elkaar zit, ben je er meteen ook zeker van dat je verkeerd bent. Want je kan geen logisch plan in je hoofd opslaan. Ga je rechts, rechts en denke je , ik ga terug links links, dan kom je aan één of andere kerk terecht die je ook nog niet gezien hebt maar na een tijdje heb je het wel gehad met die kerken, me dunkt.
Venetië is echt een web van straatjes en steegjes en iedereen loopt er rond, gewapend met één of meer plannetjes, die je dan eens links omhoog houdt, dan eens draait om degene die op je afkomt met een vraagtekengezicht aan te staren , als was je er heimelijk van overtuigd dat hij zou weten waar je je op dat eigenste moment bevindt...niet dus. Want de stad bestaat uit honderden kleine eilandjes die met elkaar verbonden zijn door bruggetjes. En als je dus denkt dat je weet hoe de stad in elkaar zit, ben je er meteen ook zeker van dat je verkeerd bent. Want je kan geen logisch plan in je hoofd opslaan. Ga je rechts, rechts en denke je , ik ga terug links links, dan kom je aan één of andere kerk terecht die je ook nog niet gezien hebt maar na een tijdje heb je het wel gehad met die kerken, me dunkt.
We hebben ook heel lekker gegeten en gedronken in Venetië. Aperol spritz als aperitief is een must, prosecco een alternatief, vino bianccho of rosso, chianti, kalfslever met pollenta, gefrituurde zeevruchten, gebakken vis, baars, pladijs, tong, antipasti, pasta's...we aten en dronken het allemaal....
En toen de reis ten einde was zaten Jan en ik nog te mijmeren over wat we gezien hadden en wat we eventueel gemist hadden....
Het was de moeite.
woensdag 7 september 2016
Dagelijkse kost
Dagelijks gaat Jan 's ochtends de moestuin in om de planten en groenten water te geven.
En dagelijks komt hij terug met een grote grijns van hier tot ginder wanneer hij één of twee of drie volle emmers van zijn 'oogst' aan de achterdeur afzet...Sjoe, ik heb iets mee hé...Hij wacht meestal niet tot ik volledig moedeloos kom kijken wàt hij juist mee heeft gebracht. Hij vlucht lang vòòr de reactie van sjoe-lief.
Een vraag die me tegenwoordig helemaal destabiliseert is de volgende : Maar wat doe je met al die tomaten? Wat doe je met al die pruimen? Wat doe je met al die groenten?
Meestal ben ik té moe om daar zelfs een zinnig begin van antwoord op te geven.
Want wat doe je met al die pruimen ? impliceert meestal dat degene die de vraag stelt ook wel zin heeft in DIE pruimen. En met al wat we hier dagelijks aan werk verzetten heb ik geen zin om ook nog eens voor vrienden en vriendinnen, kennissen en vrienden van kennissen paletten pruimen gereed te zetten. En Jan ook niet.
Je mag er altijd komen rapen of trekken,is meestal mijn antwoord en daar blijft het dan bij. Je ziet ze niet.Te lastig. Te warm. Te vermoeiend.
Dus, ja, wat doe je met pruimen van meer dan 300 pruimelaars die wonder-net onderhouden zijn door manlief?
Een deel pluk je om er nadien confituur van te maken.
Een deel laat je ne kie-jer opkommen zoals meme placht te zeggen, waarmee ze bedoelde dat ze ze gewoon eens liet opkoken om onmiddellijk het vuur weer uit te zetten . Dan laten afkoelen, 's ochtends bij de boterham of na een lekkere maaltijd met een bol vanille ijs als toetje , kwestie van eventjes af te koelen. Het is hier trouwens stikheet. Gisteren was het nog 30 graden om 20 uur...ik moet er waarschijnlijk geen tekening bijmaken?
Of je kan de pruimen ook deshydrateren, drogen voor degenen die zich zouden afvragen wat ik daar nu weer mee wil zeggen.
Daarna duw ik ze in een bokaal en overgiet ik ze met zelf gemaakte pruimen eau de vie. Met zelfgemaakt bedoel ik het stoken van heel rijpe, meestal op de grond gevallen pruimen, volledig legaal door een ambulante stoker. ( zie le brouilleur : "met man en macht" ).
Of ik maak er vacuüm pakjes van om "des 's winters" in een Far te verwerken, dat is een lekker gebakken flan- achtig dessert.
Of ik steek er in de diepvries , voor als ik later een pruimentaart wil bakken.
En met tomaten en courgettes verloopt het ongeveer even druk.
Ik maak gazpacho van tomaat. Van courgettes ook trouwens.
Ik maak zakjes klaar met alle groenten die nodig zijn om later nog meer gazpacho te kunnen maken.
Ik maak een mengeling van alles en snijd ze in piepkleine blokjes, als er gasten komen en dan maak ik bruscetta. Nog nooit iemand gehad die het niet mocht!
Ik maak conserven tomatencoulis.
En ratatouille conserven.
En courgettesoep conserven.
Ik droog tomaten en courgettes en steek ze daarna in bokalen gevuld met olijfolie, look, peperbolletjes, koriander- en venkel graantjes...
Ik steriliseer kersttomaatjes en die kan ik dan weer op pizza gebruiken.
En weet je wat, ik ben zo blij dat ik STOP gezegd heb tegen Gilbert die 50 kilo tomaten wou komen leveren! Zo blij! Kan je dat geloven ?
Abonneren op:
Posts (Atom)