Vroeger ging ik eerst naar de Fnac, maar tegenwoordig vind ik hun aanbod veel minder aantrekkelijk dan Standaard boekhandel, dus...
Ik heb een beige carnetje, een boekje waar ik vanalles inschrijf, gaande van paswoorden voor allerlei sites of toestanden, tot quotes van interessante mensen of interessante quotes van veel minder interessante mensen, naar dingen die ik niet mag vergeten, kunstenaars die ik de moeite waard vind, CD's die ik graag zou hebben, maar bijna nooit meer aankoop, DVD's die uitgekomen zijn en die ik zou moeten aankopen voor koude lange winteravonden als er geen aanbod is op TV dat de moeite waard is, en dus vooral, boeken die ik zou willen lezen.
En in Belgïe aangekomen spoed ik me dus naar Standaard boekhandel en ga ik mijn lijstje af.
Soms hebben ze niet wat ik verlang. Dat was nu ook het geval.
Ik wou zo graag een boek dat "het jaarboek" heet en een ander boek"de ontheemden" van Amin Maalouf voor Jan? Noppes, geen één van de twee.
Maar niet getreurd, mijn lijstje was lang en ik had toch weer een leuke buit van een tiental boeken.
Mijn hart staat altijd een beetje stil ( of juist niet) als ik bij de check in aanbeland, want mijn valies weegt altijd geweldig zwaar.
Maar bon, deze keer was het enkel de filet américain die niet door de beugel kon in Zaventem.
Het geweldige van een blog is dat sommigen die ook lezen en dus stond Zwany vanmorgen aan het viskraam op mij te wachten met...je gelooft het niet : een potjes filet américain préparé , preuve à l'appui :
Maar terug naar mijn onderwerp : boeken.
Nu had ik die op tafel gelegd om aan Jan mijn vangst te tonen en ik was er zeker van dat ik die boeken daarna naar boven had gebracht, op onze slaapkamer welbepaald en dat ik een stapeltje reeds gelezen boeken in de boekenkast had opgeborgen, en dat ik de nieuwe stapel op de kast had gelegd.
Dacht ik.
Eens in bed, Jan sliep reeds, wilde ik het laatste nieuwe boek van Barnes ter hand nemen, maar het stapeltje was verdwenen.
Tiens, zou ik die dan mee in de kast hebben gestoken?
Kast open, neen.
Heb ik die beneden gelaten?
Check, neen.
In de logeerkamer?
Neen.
In de andere kamer?
Neen.
In Jan's bureau?
Neen.
Op WC ( mezelf al verwensend voor zoveel wanorde), neen.
Maar enfin dat kan toch niet meer.
Ik heb die boeken toch naar boven gebracht.
Nog eens in de kast. Niks, nog eens de logeerkamer, niks.
Ik werd voorwaar volledig ongerust over mijn geestelijke vermorgens. Ik dacht dat het noodlot toegeslagen had en ik Alzheimerpatient was geworden.
En toen, dacht ik de dag erna, wist ik plots waar ik die boeken gelegd had en viel ik prompt in slaap.
Ik had een vreselijke nachtmerrie. Droomde over mijn moeder en mijn grootmoeder, over Lier en het feit dat ik Lier niet meer herkende, dat ik er op tijd moest zijn en ik te laat zou zijn , tot een vriedenlijke dame me zei "Je bent in Lier hoor !".
En ik ben in snikken uitgebarsten.
Zo werd ik wakker.
Ah, dacht ik, nu ga ik eens kijken waar ik die boeken gelegd heb. En ik was weer vergeten waar dat was.
Nu begin ik gewoon over mijn toeren te geraken. Gisterenavond voor het slapen gaan wist ik toch weer waar ik ze gelegd had, waar was dat toch, ben ik dat nu ook weer vergeten?
Echt in paniek was ik, denkend aan ALzheimer.
Jan en ik maakten aan wandeling, maar de vraag liet me niet los.
Ik ging naar de vismarkt, maakte eten , en terwijl Jan een aperootje aan het drinken was zei ik:
"Jan, ik zal het maar zeggen, maar ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen, want ik vind het zo erg..."
Hij bekijkt me met een bezorgd gezicht.
"Ik weet niet meer waar ik die boeken heb gelegd gisteren, ik dacht in de slaapkamer, maar niet dus"
En wat zegt de braven man " Ah maar die heb ik onderaan in de groene bibliotheek gelegd, want ik vond dat die daar niet moesten blijven liggen"
Hij vond het hilarisch, maar ik gaf hem een lichte tik!
12 uur bezorgdheid om niks.
Maar toch blij dat het Alzheimer niet was die aan mijn deur geklopt had.
