Hier kan je niets plannen

                                                       

In feite kan je hier niets plannen.
Zei ik een paar dagen geleden dat het een mooie dag was- ik moest eens niets doen, zat op mijn gemak stillekes een 7 sterren doorloper in te vullen terwijl de tijd ongelofelijk snel vooruitging, sprong ik al eens in het zwembad, probeerde mijn puzzel wat verder op te lossen op de vredige tonen van Julio Iglezias of Frank Sinatra, toen de telefoon ging en we Adam zijn gaan redden zo'n 160 km van hier.
Gisteren hielden we verenigingsfeest. En dat was ook plezant, het regende dat het goot maar we zaten in een feestzaal van Montlauzun, zo'n 15 km van hier, voor eens was het niet te ver voor mij.
Ik heb me moeten haasten gelijk de beesten omdat ik nog getracht heb een andere garage te regelen voor Adam, de Engelse buur, dat ik in de rapte nog wat boodschappen deed met hem erbij, want de man had niks in huis en ze zijn met 7 ! , maar ik was er op tijd en het is goed geweest.
Maar zie, vandaag zou ik eens niets doen zie.

Gilbert klopte op de deur gisterenavond-na het feest dus.
-Jan ton téléphone ne marche pas....
Jan bekijkt zijn mobieltje zoals een Marsman een milky way zou bekijken ...
 -Ah en effet, il y a un problème !

Hij had zeker 5 keer gebeld, geen antwoord.

Maar ja, Jan bekijkt nooit zijn telefoon, ik heb immers een telefoon en ben in huis de communicatieverantwoordelijke met een duur abonnement...Hij heeft een abonnement van 10 euro. Ah ja, hij heeft dat niet nodig.
EN als hij een telefoon nodig heeft, wat al eens gebeurt, dan zegt hij :
-Gene bel eens naar die...vraag eens aan de andere, wat heeft hij gezegd....net zoals mannen vrouwen bekritiseren en ridiculiseren met hun alsmaar grotere handtas, maar zij steken er hun sleutels, portemonnaie, portefeuille, gilet, klak en wat weet ik allemaal in....maar ze hebben geen "sacoche" vandoen, ah neen!

Gilbert had zich dus te pletter gebeld.
Of Jan zin had om met hem morgenvroeg -laat ons zeggen ten laatste om 7 uur- cèpes - eekhoorntjesbrood, paddestoelen dus - te gaan rapen in een bos vlakbij?

(boleten van een uur of twee oud)

(cèpes de Bordeaux of têtes de Nègres )

Ja, Jan had daar zin in. Jan heeft altijd zin om met Gilbert mee te gaan.
En dus vertrokken ze gezwind onder hun tweetjes deze morgen.

En ik, ik zou eens niets doen zie. Ik had het mezelf immers al een paar dagen beloofd, niet?

Rond 11 uur belde Jan, of ik cèpes wou komen eten bij Gilbert?
Of ik zijn schoenen, vestje en twee flessen wijn wou meebrengen?

En dan begon het me te dagen, ik zag de kisten met cèpes staan en besefte dat ik daar vandaag nog werk zou moeten van maken.
Na de verrukkelijke maaltijd, cèpes met geconfijte eendenborst, hielpen we Gilbert met het snijden van zijn 10 kilo cèpes.
Hij wou ons helpen met onze 5 kilo....
Maar dat wou ik zelf thuis wel doen.
Hij leerde me hoe ik te werk moest gaan om ze te bakken met olie ,look en peterselie om er dan de bokalen mee te vullen en ze later op de avond 2.30 u te steriliseren....
Paul Goris zal content zijn, hij vindt steriliseren maar niks.
Toch vraag ik me af wat de man met 5 kilo cèpes zou doen? Dat blijft niet goed hé, dat moet zo vlug mogelijk verwerkt worden.

Ik ben naar de Gam Vert gereden met Spotje, om bokalen te gaan bijhalen.
En dan begon ik aan de onvoorzien klus.
Het mag er wezen.
                                         De vaat was er ook niet naast, wat een werk ,maar daarna zou ik eens genieten van een welverdiende rust, zie....

-Bon soir....hoorde ik aan de achterdeur.
Het was Lynn de Engelse bovenbuurvrouw.
Of ik zin had om met Jan een borrel te komen drinken nu haar kinderen en kleinkinderen op bezoek waren?
Zeker Lynn.
"Jaaaaaaaaaaaaaaaaan, Lynn verwacht ons binnen een half uur boven!

En dus hebben we het gezinnetje leren kennen die we anders enkel via facebook
ontdekken.

En nu, nu is het hier zo rustig, geen gedacht.
Ik denk dat ik de telefoon ga uittrekken, zo ben ik zeker dat ik voor de rest van de avond niets zal moeten doen.

Van een goede buur en een verre vriend

Onze Engelse buurman is vanmiddag samen met zijn moeder en zijn vijf kinderen terug naar Engeland vertrokken.
Hij bleef maar twee weken dit jaar, zijn bijna ex- echtgenote meet zich inderdaad sinds het begin van de echtscheidingsprocedure een echt moederinstinct aan. Ze mist zowaar "de kinders" en ze mogen niet meer 6 maar slechts 2 weken naar Frankrijk komen, ze kan niet meer zonder.
Er waren andere tijden.
Dat de buurman alleen met zijn kroost gaande van een tweeling van drie maanden tot  de oudste van 6 voor 6 weken naar Castelnau kwam.
Redelijk onverantwoord in feite, stel dat er iets gebeurt, dan moet je ze alle 5 in de wagen laden , want ze zijn nog te klein om alleen te blijven.

Hij zuchtte toen hij me vertelde dat de vakantie kort zou zijn, te kort.
En zie, vanmiddag waren ze al weg. Ik heb ze nauwelijks gezien.
Maar zo gaat dat tijdens de vakanties, de familie gaat voor.

Rond 18.30 u kregen we telefoon .
Het was de Engelse buurman.
Hij had autopech, de radiator was stuk en het zou een een week duren voor de wagen hersteld was...
Of ik misschien wist of er een taxi in Castelnau was die hen kon komen ophalen, dan zou hij morgen met het vliegtuig vanuit Toulouse terug naar Londen vliegen ?. Hij kreeg geen vervangwagen, want er was er geen.
Geen huurauto , want er was er geen.
Daar stond hij dan in een garage, 160 km van hier, in het hol van Pluto.
Hij belde terug, taxi Andrieu van Castelnau was op een trouwfeest....

Jan en ik bekeken elkaar:
- Als je ze wil gaan halen moet je je wel nu decideren...
Ik bel naar de buurman: we komen jullie halen.
- Ja maar Gene, we zijn met 7 !
-We komen met twee auto's , what else ?

En nu, 4 uur later zit ik dit postje te schrijven.
Ze liggen al in hun bed hiernaast.
Het was een vermoeiende dag.

Paul, de andere Engelse buurman heeft hem al laten weten dat hij ze allemaal naar de luchthaven zal brengen morgen.
Soms is een goede buur beter dan een verre vriend...

De buurman sms-te :" thank you, above and beyond the call of duty!"

Al-oef, zou Aude zeggen.

                                                        

Un petit Gervais

Lap, weer van dattum!

Ik werd wakker door een donderslag .
De donderslag week voor talloze bliksemschichten.
Bonkte er nadien weer op los.
En Spotje zette het op een onbedaarlijk bibberen, rillen en amechtig ademen.
Helemaal over zijn toeren.
Gewoon onweer. Dat was het.
Alle hens aan dek.
Altijd spannend , onweer, hier in de vallei.
Want op minder dan 10 minuten kan ons huis ineens een gruyèrekaas worden, en gutst het water door het dak.

Alles begon zo'n twee jaar geleden, toen we hier een ongelofelijke hagel-storm-bui boven ons huis kregen.
We hadden net bezoek, het zal altijd wel iets zijn- en op een mum sijpelde het water van boven door het plafond recht de living en de keuken in.
Nooit voorgehad, tot die bewuste dag.
En sindsdien is het een sukkelgang.
De locale dakwerker komt en gaat.
Dan wordt er eens lood tegen de venster gelegd, of er wordt al eens een dakpan vervangen en soms is het heus niet meer dan dat, één pan maakt het ganse verschil.
Soms.
Want nu had ik er echt genoeg van.
"Gedaan met die zever ,Jan, we gaan op zoek naar een andere dakwerker en we maken er werk van , van dat dak"
We reden naar Jean-Claude. Laatst was het dak van zijn moeder en dat van zijn schoonmoeder vervangen en we hadden die werken zien gebeuren en vlot vooruitgaan in feite. Zo iemand hadden wij nodig, zie!
"Ah oui ", zei Jean Claude,"et bien Bouzerand. Il est bien. Il habite...".en dat laat ik maar voor wat het is, want dat is redelijk onbegrijpelijk als je niet ter plekke woont. Ze leggen je dat uit met lieu dits, krommingen en wegen, buren en ondernemers, trefpunten en rivieren, beekjes en plaatsen waar de jagers des 's ochtends samenkomen, je wil het niet weten. Maar wij wisten "ongeveer" waar we moesten zijn voor die man. Een telefoonnummer kon hij ons niet onmiddellijk geven.
We zochten nog een andere dakwerker op, een zekere Pascal, maar die man schijnt aan de drank te zijn en zijn firma ging op de fles een paar maanden terug. Goede stielman, daar was iedereen het over eens, maar ja, de drank hé ....enz. enz.
We gaven Mijnheer Bouzerand zijn adres in op de GPS, je weet maar nooit dat we het verkeerd zouden begrepen hebben, en die GPS gaf een volledig ander parcours weer dan wat wij meenden verstaan te hebben....In feite maakte de GPS een lus, en verwees hij ons door via een reusachtige omweg om op dezelfde plek uit te komen als die waar we stonden, de wegen van de GPS zijn net zoals Gods'wegen, ondoorgrondelijk...
Ja, we vonden het.
Een klein, mager manneke kwam ons tegemoet.
"C'est pour quoi?" vroeg hij argwanend.
We leggen hem uit dat we gestuurd zijn door Jean-Claude, dat we zijn werk gezien hebben en dat we een probleem hebben aan ons dak.
Hij bekijkt ons van boven tot onder.
Geeft geen blijk van enthousiasme , integendeel, hij geeft ons de indruk dat hij niet voor om het even wie om het even wat doet.
Hij zal komen kijken zegt hij. Overmorgen of vrijdag. Neen, hij heeft geen GSM.
Alleen een vaste lijn. En enkel 's middags en 's avonds na 19 uur. Of je kan ook komen, zoals wij nu.
We zijn onmiddellijk gesteld en op de hoogte van de regels van het huis Bouzerand.
Degenen die hem nodig hebben weten hem te vinden, ook zonder GSM...ja, zulken mensen bestaan nog.
We vertrekken, alle twee in gedachten verzonken.
We zullen zien of hij komt.

Rond 14 uur wordt er op de voordeur geklopt.
Bouzerand...non mais!

Hij gaat op het dak kijken.
Het ziet er niet zo erg uit zegt hij. Hij zal donderdag of vrijdag komen.

We zijn blij en opgelucht.
Eindelijk.

De volgende dag, 7.30 u, ik sta in de badkamer en Jan klopt op de deur : " Gene, die Bouzerand zit al op het dak!"
Ik ga kijken.
"On ne vous attendait pas, quel plaisir de vous voir monsieur !"
Neen, we verwachtten hem niet, maar hij kwam vroeg zei hij, omdat er anders te veel wespen van tussen de pannen vandaan komen.
Hij klopt op elke pan.
Zie je, zegt hij, al naargelang het geluid dat de pan geeft, weet ik of de onderpan gebarsten is. Want dat is het probleem, de bovenpannen zijn goed, maar de onderpannen niet.
"Je recherche le son de la tuile"...Ik zoek de klank van de dakpan...en hij klopt op een pan en Jan is helemaal in vervoering door zoveel vakkennis.

Hij heeft een uur of drie gewerkt en komt dan met het verdikt: Het zou moeten lekvrij zijn, en in de lente vervangen we het dak !

"Ah oui, et en fait je m'appelle  Gervais, Gervais Bouzerand "...

Geen klein Gervais-ke deze Gervais !

Meunier tu dors ton moulin va trop vite, meunier tu dors ton moulin va trop fort !!!"

( Molen van in Jean Claude zijn tuin )

Wat doe je daar als het de ganse dag regent?

Annemie schildert vosjes.
Tessa maakt confituur.
Paul kookt de meest fantastische gerechten voor zijn lief.
En ik maak conserven.

Het begon allemaal met Cathy die me belde om te zeggen dat ze nog twee sleutelhangers gevonden had in haar garage en ik wou die toch hebben?
Dat was ook zo.
Cathy heeft een tijdje een snuisterij winkeltje gehad in Cahors.
Lang heeft haar experiment niet geduurd, maar zoals ze zelf zei " als ik het niet probeer ga ik er mijn leven lang spijt van hebben dat ik het niet gedaan heb..." en dat is een waarheid als een koe.

Cathy woont in Saint Aureille, vermaard te land en ter zee voor zijn heilige die je oren beter maakt.
Echt.
Jan heeft hem al meermaals een bezoek gebracht en aan zijn arm gewreven....neen, het helpt NIET.
Maar goed, bij de ene niet, bij de andere misschien wel. We zijn niet zo heiligendingens gelovigen. Of bijgelovigen ?. 't Is maar hoe je het bekijkt.
Maar Cathy woont rechtover die kerk, vandaar.
En toen ik daar aankwam had Cathy een reuzegrote pan op het vuur staan waar 2 bakjes rijpe tomaten in aan het garen waren: dé tomatensaus van Cathy.
Het rook geweldig.
En ik had er ook zin in.
Maar door de extreme weersomstandigheden zijn er bijna geen tomaten dit jaar.
Er is bijna niks dit jaar.
Een heel dure moestuin als je het mij vraagt.
Niet alleen de aanschaf van de planten, maar ook het materiaal , al het materiaal zeg maar, de naft in de tractor, het onderhoud van de tractor , om helemaal te zwijgen over de TIJD die Jan daar in steekt ! Dat is niet niks.
Dat is gewoonweg onbetaalbaar.
Bij Zwany is het nog nét iets erger gesteld dan bij ons. Daar komen de reeën of Duke , de labrador, de tomaten opeten. Ze hebben niks dit jaar.
Thuisgekomen dacht ik na en Jan zei me "waarom gaan we morgen niet naar le marché des producteurs, hier in Castelnau en kopen we daar tomaten?"

En dat deden we.
10 kilo tomaten, rijpe rode roma tomaten, voor 10 EURO. Dat is heel goedkoop, maar toch.
Ik mag daar niet bij stilstaan of ik word razend van het werk en het weggesmeten geld van de moestuin !!!!!


Maar goed.
Thuisgekomen begon ik eraan.
EN dit is het resultaat:

In feite maak ik 12 keer tomatencoulis met de thermomix. En ik ben er zo'n 6 uur zoet mee, afwas niet meegerekend.
Dan is het werk nog niet af.
Want dan moet ik die weckbokalen steriliseren.
En steriliseren betekent buiten zitten en opletten dat de temperatuur in de ketel niet boven de 100 graden uitstijgt .
En opletten dat de vlam niet uitdooft of uitgebalzen wordt door een zijdelings windje of wind.
En dat was nu net het probleem.
Want het heeft niet geregend , het heeft gegoten.
Het was gewoonweg storm.

Jan had me al gezegd dat hij naar La Française ging die namiddag om één of andere vijs die een paar millimeter breder en langer moest zijn dan die die hij wél had, maar nét niet gepast was om mijn ovengrill vast te zetten. Daarmee wou hij me duidelijk maken dat hìj die vijs niet nodig had, maar ik. Kortom, dat het (weer ) mijn schuld was dat we in kosten vielen....0,10 centiemen...
Hij wou rap weg, waarschijnlijk om mijn kwade blik te ontwijken, maar ik zei heel vlug "ik ga mee, want ik ga mij ook iets kopen, maar ik zeg niet wat"
Jan lachte.
En we reden weg, zo'n 15 km verder in het hol van Pluto.
Maar en het moet gezegd, in die quincaillerie hebben ze ALLES. Van oude materialen of gereedschap tot de allermodernste en hipste serviesjes.
Maar dat wou ik niet.
Ik wou een elektrische sterilisator.

Deze , inderdaad.

Jan bekeek het met lede ogen.

Weer een machien. Inderdaad.

Maar, wat een machien !

En 's avonds heb ik al mijn tomatensaus potten gesteriliseerd.

Blij als een klein kind.

Zondag bracht ik de mevrouw op de markt haar plastic kistje terug ;

"T'es mignonne" , zei ze, zo blij was ze dat ik mijn woord had gehouden om haar bakje op zondag terug te brengen.

En ik kocht andere groenten om ratatouille te maken. Verleden jaar, zonder "goutte à goutte" , zonder motoculteur en met veel slechter weer, kilo's groenten...snif, snif.

Maar neen ik laat de moed niet zakken en dus 10 kilo "groensels" gekocht en 12 potten ratatouille later bereikte ik dit resultaat :

Allez, we zijn weer gesteld, zoals ze bij ons zeggen !

Overboeking

- Of we dan woensdag zouden willen komen eten? Met Christiane en Josy en de partners? , vroeg Corinne en ze ging ervan uit dat dat geen enkel probleem zou zijn voor een Belgische expat, die hier waarschijnlijk weinig mensen kent buiten de leden van onze gezamenlijke vereniging .
- euh, dat is heel vriendelijk, maar dat zal niet gaan Corinne. We zijn immers uitgenodigd bij Dominique en Co samen met een koppel vriendinnen die ons komen oppikken.
- Ah bon, quel dommage ! Et vendredi? . Ze hield vol.
- Ben non, vrijdag gaan we naar Gérard ...
- Mon Dieu ! , riep  de vriendin die nochtans in geen enkele God gelooft. Mais t'es fort occupée là !
En dat is ook zo.
We gingen donderdag naar les soirées gourmandes de Lauzerte met Gilbert en nog twee vrienden.
Op vrijdag hadden we niets.
Zaterdag schoven we bij aan een verjaardagsdiner van Martine die 60 werd en op slag "heel oud" is, en waarbij ik me "heel jong" voelde. Nog zes maand te gaan en die zes verschijnt ook op mijn curriculum vitae, spijtig genoeg. Nu nog even genieten van de jeugd van 50 ...
Zondag was er het feest van Lard, waar Rita en André naar jaarlijkse traditie de ganse straat en hun familie en vrienden verwelkomen met een reuze barbecue.
Het regende dat het goot.
Verschrikkelijk in feite, ware het niet dat we met een aantal vrienden een heuse tent bezitten die onze wederhelften dan op zo'n gelegenheid opbouwen.
En dat was nodig, want we zijn niet onder die tent vandaan gekomen. Maar het vlees was heerlijk, daar niet van, en het gezelschap ook.
Maandag niks.
Dinsdag vrienden bij ons om te eten.
Woensdag Dominique.
Donderdag niks.
Vrijdag Jean Luc ...

Is dat niet ongezond veel?
                                   

Van de zevenslaper en de rugstreeppad

Het is bijna zoals de titel van een fabel  van La Fontaine .
Iets zoals " le corbeau et le renard" , wat we ooit op school allemaal hebben geleerd.
Weet je nog hoe het begon ?
"Maître corbeau sur un arbre perché tenait dans son bec un fromage . Maître renard par l'odeur alléchée lui tint à peu près ce langage...."
Dat je zoiets onthoudt en andere dingen die je net gezien of gehoord hebt op radio of televisie niet. Ik versta dat soms niet van mezelf.
Of namen onthouden.
Nog zoiets. En wéten hoe die man heet hé, maar zich zijn naam niet meer kunnen herinneren.
En dan beginnen spinnen, alle letters van het alfabet in ijltempo aframmelen : A, B, C...ja, het is Camille.Of neen, neen, dat is het niet, D,E,F,G....Gérard, neen, toch niet, etcetera etcetera....
Graaf.
En er vooral niet blijven over doorpiekeren en beginnen denken dat het het begin van Alzheimer is....neen, ik kon vroeger ook al geen namen onthouden, het is beslist geen Alzheimer, maar toch, of toch niet.
Bon.
Soit.

Van de zevenslaper en de rugstreeppad dus.

Af en toe zit er al eens een relmuis op zolder.
Aude had immers een beest gehoord tussen de pannen. En ja, dat maakt geweldig veel lawaai zo'n klein beestje.
"Mama, het was een rat!"
"Maar allez Aude, dat kan niet, dat is geen rat, dat is een loir ( loewaar uitgesproken, voor de Nederlandse vrienden die capabel zijn om er lo-ier van te maken, non mais !) "
"Ik weet het niet hoor, maar het maakte geweldig kabaal"

Gustje had gezien dat ik volledig onthutst was door het woord "rat" ( want daar ben ik bang voor, maar van een relmuis ben ik niet bang) , dat hij me met een lachje en twinkelende oogjes bekeek en vrolijk riep "het was een rat, mamie ! een rat!" en lachen dat we allebei deden. Ik vind dat zo fantastisch dat hij humor heeft en mag ik hopen dat hij toch iets van mijn karakter geërfd heeft? Want volgens de vader van mijn schoonzoon heeft Gustje enkel zijn kwaliteiten , 't is te zeggen "een schoon ventje, intelligent, snel, handig, sportief...".
Tot op een dag Gustje een woedeaanval had en gans de familie naar het braaf manneke stond te kijken en ik heel fijntjes zei "tja Kris, dat heeft hij ook niet van mij zie!"
Hij heeft er nooit nog iets van gezegd , van die kwaliteiten bedoel ik.

Maar ik dwaal weer af.
Zoals steeds.
Van het één komt meestal het andere.

Dus, de relmuis.
Aude was vertrokken richting het noorden, en de relmuis verplaatste zich ook. Als wou ze zeggen "eens iemand anders blij maken 's nachts zie!".
"'t Is niet waar hé", zei Jan.
Toch wel.
"Ik zal morgen het kooitje terugzetten en er een pruim inhangen, ze lusten graag fruit", zei hij.
Maar ik had een beter idee, een gedroogde abrikoos. Dat blijft langer sappig met die hitte.
Het kooitje stond en tegen de ochtend aan, zo rond een uur of half zes, "BANG!", klap dicht. Hebbes !

De relmuis.
En ik verklap er al iets bij :  relmuis nummer één , jawel!

Jan is het beestje gaan uitzetten ,boven op het plateau.
We dachten dat we er van af waren, maar zetten toch het kooitje terug mét abrikoos en al, op zolder.

De volgende ochtend, rond een uur of zes, "BANG", klang , luikje dicht.

Juist, zevenslaper nummer twee.

Jan gaat het beestje uitzetten op het plateau, ik mee.

Wat je echter niet ziet- en dat komt omdat ik zo geschrokken ben dat ik mijn GSM bijna liet vallen....kan je nagaan!- , is dat dat kreng van een beestje dat er toch zo schattig en lief uitziet , naar omhoog sprong op Jan's been en hij schudde het er af, maar het sprong terug en Jan gaf het een mep en toen liep het gelukkiglijk toch weg!
Man,man,man, zooooooooo akelig, geen gedacht !
En als zo'n beestje dat zich in een bolletje rolt met zijn lange pluimstaart rond zich wanneer het neerzit of slaapt, wel als zo'n beestje rent, dan ziet het er net uit als een eekhoorntje, dan wordt het lang en smal.

Gilbert kwam langs en we vertelden hem van de twee zevenslapers.
"Mais bien sur, Jan, il est revenu le loir. Il faut le mettre très très loin Jan, pas sur le plateau, il va revenir !"
Want naar het schijnt komt zo'n beestje terug , dat vindt zijn stek terug, zijn goeie stek.

En wat dachten jullie?
De volgende dag, inderdaad, weer prijs!
Dat kan nu toch niet waar zijn?
"BANG", klang, klep toe, relmuis nummer drie !

Zijn staart was tussen de klep blijven hangen en het zat angstig in een hoekje van het kooitje .
Jan is hem gaan afzetten in een andere vallei. We waren er van af.

Dachten we, want twee dagen nadien: "BANG" Klang !
Nummer 4 !!!!
EN kwaad dat dat beest was.
Ik heb er een videootje van gemaakt, maar het is wat donker. Het is vooral het geluid dat ik wou vastleggen, het piept als een muis als het blij is, maar als het kwaad is, oo jee , dan is het zoiets als "oink, oijnk "!!!

Luister vooral :

Dat exemplaar zijn we verder dan het dorp gaan vrijlaten...want ze komen terug.

Sinds een paar dagen zijn we relmuis-vrij.....

En gisteren hadden we bezoek en mijn vriendin Sophie ,die in Cahors woont, "dans les hauteurs", hoog in de heuvels aan de rand van de stad, vertelde dat haar tuin vol gaten zit.
We lachen wat, plagen haar, maar dan zegt ze heel serieus " il s'agit du crapaud calamite"!
Hilariteit alom, ik wist niet wat ze juist bedoelde, niemand van de gasten trouwens.
Vandaag zocht ik het op bij Wikipedia. Dan kan ik gelijk de vertaling vinden voor dat lelijk beest.
Het gaat om de rugstreeppad, jawel .


Lelijk he, en dat beest springt niet, dat kruipt en dat maakt overal gaten in het gazon, net zoals een mol hopen maakt, graaft dit putjes...
En je mag het niet doden. Het is heel erg beschermd.
Wat doe je daar nu aan?

Wat wij hier allemaal tegenkomen, pff, ....en de zomer is nog niet om hé!

La Reine- Claude

                                                         




't Is dat ik zo van koningshuizen hou.
Van Albert en Paola, Willem-Alexander en Maxima, Caroline van Monaco en Co, the Queen en Downton Abbey , de "point de vue et images"...en bijzonder goed op de hoogte ben van hun doen en laten. Iets zoals Story en Dag Allemaal, maar dan enkel voor blauw bloed. Voor minder doe ik het niet.
Toen ik in het  voorjaar naar Spanje ging, herinnerde mijn zus me daaraan. Hoe ik me graag placht te noemen toen ik jong was. " Geneviève Verplancke Belhoide de Saint Genois des Mottes".
Hoe komt iemand erbij hé?
Wel, mijn groottante sliep sinds de oorlog bij "Mademoiselle Callebaut" op de Botermarkt in Aalst.
Tijdens de oorlog sliep gans mijn familie langs vaderskant op andere locaties dan wat ze hun "thuis" noemden.
Mijn vader met grootoom Georges sliepen ook op de Botermarkt maar in een ander huis.
Daar was de stencilmachine voor de sluikpers opgesteld.
Mijn grootmoeder woonde in de Molenstraat bij "madame van de socialisten".
Tante Louise sliep in het huis van Juffrouw Callebaut.
Nonkel Paul sliep  in de Molenstraat boven de schoenwinkel en mijn overgrootouders in "den hof"  , op de Gentse Steenweg.De Joodse familie sliep bij tante Suzanne in Erpe.
Kwestie van geen argwaan te wekken en vooral om verspreid te kunnen manoeuvreren.
En na de oorlog bleef Tante Louise bij Juffrouw Callebaut slapen. Op de bovenste verdieping van een heel mooi herenhuis. Voor dat huis was een trapje met een smeedijzeren leuning. Heel chique, Juffrouw Callebaut was dan ook een chique juffrouw. Ze sprak Frans met Tante Louise, ook met mij.
Ze had ik weet niet hoeveel honden. Allemaal verloren gelopen exemplaren, het was bijna een klein asiel. Het gebeurde regelmatig dat we 's morgens toen we vandaar naar de schoenwinkel vertrokken een hond vonden die vastgebonden was aan de leuning van dat trapje-op.
Die honden hadden telkens dezelfde naam, de poezen ook trouwens. Als er één stierf kreeg de volgende zijn naam .
Ik herinner me steevast Corra, Mijo, Bobby en de poezen waren altijd Minou, Minette "en wat weet ik allemaal" ( voor de insiders).
Als we 's avonds - zeg maar 's nachts voor een klein kind - tegen een uur of 11 te voet van de Molenstraat naar de Botermarkt stapten, hielden we halt bij de frituur. Een groot pak en een klein.
Dat was natuurlijk veel te veel, maar Tante Louise wist ook wel dat Juffrouw Callebaut nog zou wakker zijn en graag ene frietje meeat.
Als we dan binnenkwamen, hoorde je ze vlug met haar stok op tafel kloppen en roepen " Corra, Bobby, Mijo , parterre !!!!"
Want die honden mochten alles, ook op tafel lopen.
Maar soms lag Juffrouw Callebaut al in bed of voelde ze zich niet lekker en dan gingen we haar in haar kamer goedenacht wensen.
En dus, op zo'n avond , lag de krant open " La Libre Belgique" uiteraard, of wat hadden jullie gedacht, bij de overlijdensberichten en daar stond het dan, de annonce van het schielijk overlijden van ene "Geneviève Verplancke Belhoide de Saint Genois des Mottes".
Mijn verbeelding sloeg helemaal op hol.
Ik herhaalde de naam keer op keer tot ik hem vanbuiten kende.
"Oui", zei de Juffrouw, " ze zat in mijn klas op pensionaat".
Nog straffer! Ze kende haar!
En het was net of die glorie ook een klein beetje schitterde op mijn kopje.
En sindsdien maakte juist die naam deel uit van mijn jeugd.
Net zoals de gestorven hond zijn naam gaf aan de  geadopteerde nieuwkomer, zo zou ik ook door het leven gaan als een volwaardige blauw bloed .

Maar nu woon ik op een "erf" zoals Tessa zegt.
En daar heeft blauw bloed weinig van doen.
Het is pruimentijd, jawel.
En dit jaar zijn er eindelijk reine-claudes.
Dat is uitgerekend drie jaar geleden.
Want een boer heeft altijd iets voor : het is te warm of te koud, te nat of te droog, om nog maar van de hagel te zwijgen.
                                                       

En maandagmorgen zijn we met z'n tweetjes bucolisch reine-claudes gaan plukken.
Twee kistjes maar hoor, meer moet dat niet zijn als je je een paar dagjes wil bezighouden!
34 potten confituur. Met munt, met gember, met alcohol of gewoon
Vandaag 6 , maar dan op een andere bereidingsmanier.
24 uur laten staan met de suiker en dan pas maken.Mét pruimenlikeur .
En ik heb ook twee potten gedroogde reine-claudes gemaakt en opgelegd in pruimenlikeur.
Pour les amateurs,waaronder ikzelf  natuurlijk.
En morgen maak ik van die gedroogde reine-claudes nog maar eens een paar potten gelei.
En dan heb ik het gehad met de reine-claudes.

Koninklijke kunst, anders gezien !