Uranus vierkant Mercurius : of waarom je soms beter niet reist.....

- Ga je nu mee naar Parijs Jan ,in januari ? , vroeg ik hem terwijl ik een vriendin uit Septfond aan de lijn had. Zij had me gevraagd mijn kamer te delen tenzij Jan me zou vergezellen en we er een plezierreisje zouden van maken in plaats van enkel naar een jaarlijks congres van mijn vereniging te gaan. 
- Neen, ik heb geen goesting, ik blijf hier.

Ook goed ,dacht ik, voor mij niet gelaten. Een reisje onder vriendinnen is ook eens leuk.

Een paar dagen later zegt Jan me terloops : Spijtig dat ik niet mee ga, ik had wel graag de Da Vinci tentoonstelling in Parijs gezien....
- Ja, nu is het te laat hé Jan!

Maar vanaf dat moment begon mijn denksysteem in derde versnelling te schakelen.
Hoe, hij wou naar een tentoonstelling? Had ik iets te doen ? Kon ik ergens heen in plaats van naar een tentoonstelling te gaan?
En ja hoor, ik had het gauw gevonden.
In december was er een internationale vergadering waar ik zo graag wou bijzijn en als ik dat nu eens combineerde met die Da Vinci tentoonstelling? Hé? Was dat geen gedacht?
Voor zijn verjaardag bijvoorbeeld.
Even booking.com checken.
Top, hotelletje gevonden dicht bij mijn verenigingshuis. 
TGV vanuit Montauban voor een goede prijs.
Tickets tentoonstelling , check!
Audiofoon : besteld.
Bellen naar vrienden in Parijs : ja, ze zouden terug zijn van hun reis naar de zuidpool ( echt hé ) , dus ja ze keken er naar uit.
Inschrijving voor mijn congres, cheque ( hier wordt meestal een cheque gevraagd in plaats van een overschrijving) opgestuurd.
Alles was geregeld.
Nu nog kunnen zwijgen tot 10 november.

Maar ook dat was gelukt.
En mijn verrassing was een succes. Jan had niet gedacht dat ik zoiets zou in elkaar steken.
We keken er naar uit.

De 3e november was ik in Toulouse en hoorde ik terloops van vriendinnen dat er waarschijnlijk treinstaking zou zijn de 5e december.....
We zouden de 6e naar Parijs vertrekken.
Ik was er niet gerust in.
De stakingsdreiging werd realiteit.

Mijn internationale bijeenkomst werd afgelast.

Dat is niet erg, dan ga ik ook naar de Da Vinci tentoonstelling.
Even een kaartje nemen zie : GEEN ENKELE PLAATS VRIJ TOT begin  februari , enkel de 4e december kon nog...

Dat is niks, ik vind wel iets anders ....ik ga shoppen, dat zal me eens iets anders zijn dan de enkele winkels voor maatje 38 tot 42 in Cahors.....Of ik ga naar de expo Francis Bacon in het Centre Pompidou?
Wie weet? Niet aantrekken.

We kunnen nog chance hebben met de trein.

Mail van de SNCF ( treinen) : Uw TGV van zondag 8 december is afgelast.  U kan uw geld terugeisen....( 't is al iets ! ik dacht dat je bij overmacht niets terugkreeg....) 

De volgende dag, tweede mail van de SNCF : uw TGV van 6 december is afgeschaft, maar U kan uw geld terugeisen.

Dat is niks,.We gaan niet klagen hé. 
We zullen met de auto gaan.

Danielle, de Parijse vriendin belt.  Nous sommes de retour d'Ushuaia, mais est-ce que vous venez quand même à Paris le 7 décembre ?

Ja hoor, we komen met de wagen !

-Oh, dat is goed nieuws, kunnen jullie dan een passagier meenemen naar Parijs?

-Maar natuurlijk, waar moeten we hem oppikken? 
- Wel bij ons thuis in Le Vigan....

- Ah.....

Allemaal niet erg hoor, gewoon nog een uur traject langer.


Maar dat is allemaal niet erg, we gaan ervoor.

De dag voor ons vertrek is Cartouche , onze 13 jarige Epagneul Breton zo moe, zo "op" , hoest hij zo hard en is hij zo opgezwollen dat ik van mijn hart een steen maak en besluit hem niet langer te laten afzien.....We vreesden er al een paar weken voor, hij kreeg nog een antibioticakuur, er werden platen genomen die ons niets goed toonden, integendeel.....Maar nu ging het zo snel....
Het was verschrikkelijk, het was zo'n trouwe vriend, we zagen hem zo graag....maar het idee alleen al dat hij zonder ons , terwijl hij in de opvang zou zijn , zou sterven was voor mij een onmogelijke gedachte....

Ik kwam alleen terug van de veearts en bracht Pipa van 7 maanden naar Madame Diczy.

Het huis was plots "leeg" en vooral "stil" ...

We vertrokken om 6 uur de volgende morgen. Changement d'air zou ons goed doen.
Eerst naar Le Vigan , we verloren een uur.....dan naar Parijs.
Alles verliep goed tot zo'n 25 km voor Parijs . Enorme files.
Uiteraard, geen treinen, geen vliegtuigen, geen metro's, geen bussen....Mega- opstoppingen en vooral tijdverlies. De auto's wriemelden als mieren van links naar rechts, de moto's , de scooters, de fietsen , de elektrische fietsen, allemaal zonder licht, de bestuurders zonder helm, voor mij, naast mij, achter mij....Een nachtmerrie.
Al een geluk dat onze vriend voor een taxi koos vanop de Place de la Bastille, want ik zag me niet naar de Eiffeltoren rijden om hem "even af te zetten" . Man, man, man!

Ik had nog vlug voor ons vertrek een bewaakte parking geboekt en dat viel mee.
Om 14.30 u waren we eindelijk in ons hotel.

Kilometers hebben we gestapt en we waren bekaf. Maar toch hadden we nog moed om naar ons lievelingsrestaurantje in de buurt te gaan "Chez Paul" en dronk ik er -zoals gewoonlijk een beaujolais Saint Amour. Ik weet het, niemand lust dat, ik des te liever!

's Avonds bestelde ik nog taxis voor de volgende dag. 
Maar liefst zes afzeggingen , niemand wou ons blijkbaar van punt A naar punt B brengen....we begrepen waarom de volgende dag.
We zouden om 9.15 u worden opgehaald , want Jan moest om 10.30 u in het Louvre zijn. We hebben er bijna een uur over gedaan om er te geraken. Maar we zijn er geraakt !

Daar stonden reusachtige files , om binnen te mogen in het Louvre, maar niet voor de bijzondere expo Leonardo Da Vinci...;

Gewoon om naar de permanente tentoonstelling te gaan kijken. " Opening later dan gebruikelijk" stond er op borden. Want door de stakingen van het openbaar vervoer geraakt het personeel ook niet ter plekke natuurlijk. Daar sta je niet bij stil (alhoewel je wel stilstaat doordat je niet binnen kan, uiteraard) ....maar om de deuren te openen moeten er mensen zijn die ze kunnen openen hé !

Ik ging naar het Centre Pompidou maar als ik de rijen wachtenden voor mij zag om naar Francis Bacon te gaan kijken gaf ik het op.
Neen, ik ga naar de hallen en ga naar de winkel.

Rond 11.30u genoot ik van een heerlijke kop warme chocolademelk, ik installeerde me met mijn Tolino ....Jan belt " Ik ben klaar, waar zien we elkaar?"

Dag relax moment.
Vlug naar de Marais. Metrolijn 1 reed wel...want dat is een automatische lijn, zonder bestuurder.

Nog wat kuieren langs de kunstgalerijen Place des Vosges en dan met flinke tred naar het hotel.

Siestaatje en om 19 uur komt de taxi ons halen om naar de vrienden bij de Eiffeltoren te gaan  dineren. Meer dan een uur voor 9 km....

Om 23.30u wachtte de taxi buiten op ons.En een half uur later waren we in het hotel.

-Wat gaan we morgen nog doen? ,vroeg Jan
- We kunnen naar de markt aan de Bastille? En wat eten kopen voor morgen? 
- Goed plan !

Maar de volgende morgen stortregende het. We bekeken elkaar : NEEN, dat gaan we niet doen.
We kochten een brood voor 's avonds en we zijn uit Parijs vertrokken rond 10 uur. Er was weinig verkeer en al met al was dat dus wel een goede beslissing.
Maar het heeft geregend , gegoten, tot we thuis waren.

Alles viel tegen.
Maar had ik dat niet moeten weten ?
Want wat zei mijn horoscoop nu weer?

Uranus vierkant Mercurius :

Reizen kan in deze periode bijzonder frustrerend zijn. Hoe zorgvuldig u uw plannen ook voorbereidt, alles zal volkomen anders uitpakken dan u had gedacht en u wordt wellicht gedwongen uw reis op de meest onmogelijke tijden voort te zetten of te onderbreken. Aangezien de kans op een ongeluk niet helemaal kan worden uitgesloten, dient men het reizen tot een minimum te beperken.

De ene Maurice is de andere niet

Maurice op zijn ster in Oostende 

Mamie , ik heb over een appel geleerd op school !
Ah bon, Maurice, en ga je er een tekenen ook?
Maar Mamie, het is Karel Appel.

Eerst begreep ik helemaal niet waarover mijn kleinzoon het had.
Welke appel zou hij bedoelen?
Karel Appel?
Verkeerde biotoop , dacht ik.
Hij bedoelt toch niet Karel Appel, de schilder, daagde het me plots...

Karel Appel, Mamie, dat is een kunstenaar.!

Ik bekeek het 4 jarig kleinkind, sprakeloos, want wat kan je daar nu over zeggen?

Karel Appel en die woont in een ander land.
Ah ja, da's waar - inmiddels was ik weer bij mijn positieven gekomen en kon ik "weer mee" . Die woont in Nederland ,hé Maurice ?
Neen Mamie, die woont in een ander land.
Awel, in Nederland!
Neen Mamie, in een "ander" land.

Waarschijnlijk kan hij zich geen ander land voorstellen waarin het woord "land" gewoon voorkomt.

En ik herinnerde me dat Gust me een paar jaren geleden hetzelfde lapte met Mondriaan.
Toen was ik ook even onthutst over wat zo'n kleine kleuter allemaal al weet en kan.
Het is zo fijn te ontdekken dat kleintjes al met kunst bezig zijn en dat ze daar dan iets mee doen zoals in de stijl van Appel of Mondriaan tekeningen maken en vooral dat ze naar kunst leren kijken.
Misschien zelfs zin krijgen om te schilderen, of om te zingen, of om te dansen.
Fijn vind ik dat.

Tijdens de vakantieperiode is er hier veel te doen geweest over een andere Maurice, de haan uit l'Ile d'Oléron ( Charente-Maritime). Ondertussen is hij de meest beroemde gevleugelde zanger van het halfrond.
Er werd zelfs een artikel aan hem gewijd in De Standaard  https://www.standaard.be/cnt/dmf20190905_04594029 .Nog straffer, ook de The New York Times berichtte over hem .
Een stel gepensioneerde vakantiegangers had de eigenaar van Maurice-de haan dus- een proces aangedaan, omdat zijn gekraai hen belette 's morgens uit te slapen.
De rechter besliste in juli dat het nu echt eigen aan een haan is dat die kraait, jawel.
Het vonnis beschrijft nauwkeurig de vaststellingen van de deurwaarder die ter plaatse ging.
"De eerste ochtend - bij het krieken van de dag- heeft de deurwaarder niets gehoord."
De tweede dag hoort Meester Godet in de verte een haan "toeteren" .
"Om 6.42u hernam de haan zijn gekraai.", zegt de deurwaarder.
De Rechtbank leidt eruit af " dat het gekraai onderbroken werd ....om te hernemen tot 7 uur."
"Hij kraait niet constant, maar stopt af en toe...In de leefruimte van het bejaarde koppel is het gekraai, hoorbaar, zelfs al zijn de vensters gesloten.  Maar dat houdt in , dat het geluid slechts van lichte aard is...."
De derde ochtend wordt hetzelfde vastgesteld als de twee vorige dagen.

Het vonnis besluit dat een haan nu eenmaal kraait en dat dat geluid niet "overdreven" is, geen geluidshinder uitmaakt en dat je op het platteland met dergelijke geluiden geconfronteerd wordt.

Het is het gevecht tussen stedelingen en plattelandsbewoners.
De eersten dromen van zoiets als een universele geluidloosheid. Van kerken zonder klokken, van boerenerven zonder gekakel.
De anderen van een "wet Maurice" om alle landelijke geluiden te beschermen.

De landbouwer van de vallei vertelde ons ooit dat Parijzenaars die rechtover ons een huis bezitten hem gevraagd hadden of hij zijn graan niet veertien dagen later kon afrijden "ze waren immers met vakantie".
Toen hij hen zei dat dat spijtig genoeg niet kon, zijn ze naar de burgemeester gegaan , maar ze kregen lik op stuk.

Andere stedelingen die hier kwamen wonen zochten ook de burgervader op omdat een telefoon pyloon dicht bij hun huis stond en ze vonden dat die moest verzet worden.
"Wie was eerst?" , zei Monsieur le Maire," de pyloon of jullie?"
't Was vlug van de baan , of eerder, de pyloon bleef op de baan staan.

Verdraagzaamheid , een schone deugd.

Niet te vatten

Ik val waarschijnlijk in herhaling als ik zeg dat ik "Babette's Feast" als een van de beste films vind die ik ooit gezien heb.
Naar het schijnt vindt de paus dat ook.
Dat kan tellen.
Niet dat ik een bijzondere band heb met de paus, maar hey, kom, het is niet niks.
We kunnen het in elk geval over één ding eens zijn hij en ik en dat is al heel wat.

Babette's "feest" is gebaseerd op een kort verhaal van Karen Blixen, ofte Isak Denisen die beroemd werd met haar boek " Out of Afrika", ook verfilmd, inderdaad.

De fijne, gesofistikeerde Française ,Babette, ontvlucht Parijs waar ze chef was in een vermaard restaurant en komt terecht bij twee ongetrouwde zussen , dochters van een strenge Protestantse dominee, in feite het hoofd van een "sekte" in een  dorpje aan de Deense kust.
De twee zusters bieden haar onderdak aan inruil voor huishoudelijk werk. En dat doet ze heel plichtsgetrouw, ze wordt graag gezien door iedereen in het dorp.
Op een dag ontvangt ze bericht van haar broer dat ze de grote loterij gewonnen heeft.
Ze vertelt het aan de zussen en vraagt of ze - na 14 jaar trouwe dienst- eens iets mag doen wat ze niet gewoon zijn: ze biedt een diner aan aan iedereen uit het dorp.
De zussen roepen de dorpelingen bijeen en hoewel ze het een heel vreemd verzoek vinden, zijn ze het erover eens dat Babette nooit iets gevraagd heeft wat niet kon en dat ze steeds heel blij waren met het werk dat ze deed.
Ze besluiten dan ook haar die "laatste" gunst toe te staan, want ze gaan ervan uit dat Babette hen zal verlaten, nu ze de lotto gewonnen heeft...ah ja hoe zou je zelf zijn?

Maar Babette zag dat anders.
Ze laat de beste wijnen, de beste ingrediënten, het mooiste porselein, het chiqueste bestek aanrukken vanuit Frankrijk .....alles komt per boot aan in dit kleine dorp.
En samen met twee jonge knapen bereidt ze dagenlang het "festijn" voor.

En dan zit de diepgelovige gemeenschap aan tafel.
Ze "ondergaan" alles, want ze drinken nooit wijn in feite, ze leven zo sober als maar kan.
En "au fur et à mesure" dat het diner verloopt, hoe meer ze beginnen te ontspannen en je hoort ze slurpen en smakken en staren naar al die pracht.....

Het feest is volledig geslaagd.

Maar jullie zullen moeten kijken om te weten hoe dit afloopt.


Welnu ,ik maak altijd en overal reclame voor die fantastische film en de buitengewone vertolking met de mooie Stéphane Audran in de hoofdrol.
En zo vertelde ik ook over Babette aan Michel , de echtgenoot van één van mijn vele vriendinnen uit Cahors.
En ik leende de DVD uit.
" Cela s'appelle retour hein Michel", stel je voor dat ik de film zou verliezen.Ik koester hem, ligt steeds bovenaan de stapel DVD's...

Twee weken later zag ik Michel terug.
"Et alors Michel, le film t'a plu? ...?" vroeg ik benieuwd
"Mmm, je ne sais pas trop, ik heb al 3/4 uitgekeken, maar eerlijk gezegd begrijp ik die film niet goed"

Ik stond versteld.
Hoezo hij begrijpt die film niet goed?
Ik raadde hem toch aan de film uit te kijken, misschien zou hij dan beter het geheel kunnen evalueren?

En ik zag Michel terug, hij had de film mee.
"En?" vroeg ik.
"Nee, eerlijk waar, ik begrijp die film niet"
Mijn vriendin kwam erbij staan.
"Neen, echt" zei ze "we begrijpen het niet goed"

Tja....

"Maar misschien heb jij die film in het Engels bekeken?", zei Michel.
Tja, dat zal wel, dacht ik, het is een Engels-Frans-Deense film, er wordt wat vanalles gesproken...
"Wel dat is het dan" zei Michel
"Jamaar Michel, er zijn toch Franse onderschriften? Of was er geen Franse ondertiteling?  Want dat gebeurt ook natuurlijk"
"Toch wel, er waren Franse onderschriften, dat wel, maar daar is geen beginnen aan he om dat zo vlug te lezen"

Je had mijn gezicht moeten zien.
Hoezo dat is moeilijk te lezen?
En dan daagde het mij in  het Oosten.....natuurlijk hier worden alle buitenlandse films gedubd.
De acteurs die personnages dubben in series ( neem nu James Bond) zijn vast verbonden aan dat personnage en zijn ook "gevierde acteurs".
Hier in Frankrijk leest men geen onderschriften mevrouw!


Misschien daarom dat wij Vlamingen zoveel talen machtig zijn of vlug aanleren... omdat we de originele versie beluisteren terwijl we simultaan de onderschriften in het Nederlands lezen?

Niet te vatten hé?

Net voor de Brexit

We hebben twee Engelse buren.
Boven ons en naast ons.
Ze kunnen niet meer verschillend zijn.
De enen -hoogopgeleid en met pensioen- kijken waarschijnlijk al de ganse dag naar de memorial over Woodstock. Ze missen amper een festival in Frankrijk, Noord Spanje, en reizen zelfs tijdens de zomermaanden terug naar Engeland om zo'n happening maar niet hoeven te missen.
De andere Engelsman- hoogopgeleid en aan het werk in "the city" , rugbyfan en ex-speler, wereldreiziger op hoog professioneel niveau , wel die werd 50 en nodigde maar liefst 60 mensen uit in zijn vakantiewoning.
Ze kwamen van heinde en verre, zelfs een doodzieke vriend uit Australië die het feest voor geen geld van de wereld wou missen en die daardoor  10 dagen terreur zwaaide in onze hameau. Ik denk dat gans ons dorp op de hoogte is van zijn strapatsen. Daar niet van, de man is doodziek en het was een echte schok om hem na drie jaar terug te zien.
Tenslotte strandde hij net voor het feest op de luchthaven in Blagnac Toulouse van waaruit hij via Londen en Dubai terug zou keren naar Melbourne....het mocht niet zijn, hij viel bewusteloos voor de check in en werd afgevoerd naar de kliniek in Toulouse waar hij alsnog verblijft. Morgen komt er een verpleegster uit Australië om hem terug te vergezellen naar huis.
Ongelofelijk.
Maar waar.
En een echte catastrofe voor onze Engelse vijftiger.
10 dagen van zijn vakantie met zijn 5 kinderen én zijn moeder volledig omvergeblazen door de vriend des huizes....Het siert hem in elk geval. Hoe hij het allemaal onderging. De vijf kinderen, de moeder, de doodzieke vriend....de verpleegsters af en aan, de dokters af en aan, naar het dorp af en aan en ondertussen werd het nieuw aangelegde terras verder opgesmukt met kussens en rieten meubelen - Engels , dat was ik nog vergeten zeggen denk ik....

Dus, onze  Engelse buur nodigt gasten uit. Hij stuurt ons een gedrukte uitnodiging in maart en jawel de zes "Franse" buren zijn ook geïnviteerd. 
Wij dus, de Engelse bovenburen en de Franse nevenburen.

En na die uitnodiging volgen er werken.
Niet zomaar een werk, grote werken.
Sinds maart is het hier een echte werf naast de deur. Camions, camionettes, kranen zonder de "werfleider" te vergeten, een Engelsman, natuurlijk of wat hadden jullie gedacht?
Een volledig nieuw terras rond het zwembad.
Ommuurd.
Mooi.
Groots.
Binnen allemaal nieuwe meubelen.
Engelse meubelen, of wat hadden jullie gedacht?

Het ziet er echt echt schitterend uit.

De feesten duurden drie dagen.

Vrijdagavond tocht op de Lot met muziek en diner, zaterdag gasten afgehaald met bus vanuit Cahors .
Naar het marktplein in Castelnau alwaar ze allen genoten van "la fête du vin"en een lunch bij de Bardouquet en dan met de bus naar onze hameau de "Vers" om daarna  met minibusjes naar beneden gevoerd te worden waar de catering uit Maxou (een echte aanrader, feilloos echt waar, door vier dames ) hen (en ons ) opwachtte voor de " apéro " met , jawel , gin tonic of champagne, canapés, foie gras, worst met foie gras, eend gebakken ....mensen in het zwembad, rond het zwembad ...
Petanque , en daaraan deden mee : de buren : de Engelse bovenbuur die in Wales in een heuse petanqueclub speelt, de Franse buur die meer een "jeu de boules" doet en er elke donderdag kampioenschappen speelt en Jan mijne man die gewoon meedeed, voor de lol.

Het was leuk.
De Franse buurvrouw week niet van mijn zijde. Ze spreekt alleen Frans.

En om 8 uur groots diner met 5 gangen en schitterende wijn uit lang vervlogen jaren.

Het was een festijn.
Het was groots ,het was memorabel.

En zondag after-after drinks natuurlijk.
En verhalen ophalen van hoe goed het allemaal wel gelopen was.

Het was een voorrecht om te mogen deelnemen aan zo'n 'Britse Party'.
Net op tijd, net vòòr de Brexit ....

"Al-oef" zou Aude zeggen !

We zijn er nog lang niet !

Pipa is onderhand zo'n twee en een halve week bij ons en de nachten blijven kort.
We houden vol om ze beneden in een bench te houden 's nachts.
We hadden er een hele mooie gekocht in Caussade verleden week maandag.
Een snoezige ,comfortabele, luxueuze reismand.
Aan de kassa vroeg de dame ons voor welk ras de mand zou dienen?
Croisement Jack Russel,  zei ik fier.
Je crains le pire ! lachte ze, maar gelijk had ze.

We gingen nog maar eens naar het feest in Flaugnac en kwamen rond middernacht thuis....
Pipa kwam ons kwispelend tegemoet ,wat normaal gezien dus niet kon, ze lag immers in de bench.
Ze is waarschijnlijk tegen het net aangesprongen en daar is er een scheur ontstaan en zo is ze dus uit de mand gewipt...
Maar bon, onafgezien van de slechte kwaliteit van een vrij dure bench- Pipa weegt 2,5 kg en de mand is goed voor een hond van 30 kg....- er was niets kapot gebeten in huis, althans heb ik nog niets stukgebeten gevonden tot hiertoe, en de twee honden liepen vrolijk naast elkaar, dus ruzie hadden ze ook niet gehad.
Cartouche is immers vrij jaloers.
Buiten geen probleem, binnen , ho dat is andere koek.

Dus ging Jan gisteren om een andere bench. Een steviger modelleke, even duur, daar niet van.
Zoals een vriend van ons gisteren opmerkte " je hebt haar misschien gratis en voor niks gekregen, maar nu zijn er kosten aan !"

Er staan ook twee ijzeren kooien op zolder. 
Stel dat het weer verkeerd loopt, dan hebben we nog "gerief" !

Pipa huilt, weent en blaft minder lang dan in het begin.
Maar die twee en een halve week waren bijzonder vermoeiend.
Rond 23.00u gaan slapen, om 5 uur op, om 5.15u, om 5.30u ,om 6 uur...en tussenin de kwartieren enzovoort enzovoort.
Ik sta op, maak koffie en lees de krant terwijl de kleine spruit op één of ander speeltje knabbelt.
Om dan doodleuk terug in slaap te vallen onder tafel.....
Zucht.

Na een tijdje was ik volledig uitgeteld.
Doodop.

Ik bedacht dat vrouwen het toch zwaar hebben als ze jong zijn. Aude kan soms ook volledig "op" zijn. Een paar nachten doorslapen en ze is er weer volledig "klaar" voor .....maar dat gebeurt zo zelden.

Op een ochtend zei ik tegen Jan dat ik toch progressie ondervond ,ze huilt en blaft al wat minder lang nu hé? , zei ik.
Maar nu blaft ze toch niet meer?,antwoordde hij.
Ik was verbouwereerd.
Maar Jan, dat heb je toch wel gehoord? Het is minder OK, maar toch nog altijd een half uurtje hoor....
Ik heb niets gehoord, zei hij, maar ik heb dan ook oordoppen in hé .

Echt? ,dacht ik.
Echt waar?

En ik waande me 35 jaar terug in de tijd, toen mijn man tegen vrienden pochte dat we zo'n braaf kind hadden, dat nooit 's nachts weende....terwijl ik tot ze twee jaar geworden was zo goed als elke nacht opstond om rond twee uur haar tut in haar mondje te steken..

Er is nog niet veel veranderd in 35 jaar.
Het zijn nog altijd meestal de vrouwen die  's nachts opstaan om te gaan kijken wat er met de kinderen -of in casu met de dieren scheelt.
Vrouwen denken na over de opvoeding van de baby of de pup ....het zijn nog altijd meestal zij die onwezenlijk naar dat klein grut zitten te staren, die nauwelijks werk kunnen verzetten want ze  mogen die kleintjes geen moment uit het oog verliezen, terwijl manlief "ik zal boven een beetje op mijn bureau gaan werken"  prevelt.
Hij werkt, boven, op zijn bureau.
Zij doet niets, zit doodop te staren naar de kroost.
En er wordt van uit gegaan dat je daar moeilijk moe kan van worden hé, van dat staren...

Moet ik iets doen? vraagt manlief als het allemaal allang voorbij is.
En er -neen- niets meer moet gedaan worden van wat had kunnen gedaan worden..

We zijn er nog lang niet!
Oh neen !

Korte zomernachten

Sinds één week-welgeteld-hebben we een nieuwe leefgenoot.
Pipa.
Gustje opteerde nochtans voor "Emma", alsof hij de krant gelezen had en haar de populairste meisjesnaam wou toebedelen.
Maurice dacht dat "Waffie" wel leuk zou zijn.
En dus werd het in gemeen overleg "Pipa,Emma,Waffie", iedereen tevree.

Haar komst was volledig onverwacht.
Aude ging op bezoek bij Sandra, Gilberts'dochter en zei me "weet je dat Sandra een nest hondjes heeft van één van Gilberts'hondjes ? Ze zijn zo schattig mama !"
Sandra stuurde me een paar fotootjes per whatsapp en ik was op slag verliefd.
Sinds Spot er niet meer is hadden we het er al meer dan eens over of we opnieuw een tweede hond zouden nemen.
Danielle Diczy van de refuge hielp mee zoeken. Maar we vingen telkens bot.
En volgens haar zat Cartouche er niets mee in dat hij alleen was.
Toch vonden we dat hij treurde. Hij begint kale plekken te krijgen doordat hij zich constant likt. Een "toc" zegt de veearts, een "tic" zeggen wij.
Of misschien zijn het hormonen, zou ook kunnen , of een "champignon" , en dus wachten we op de uitslag van een analyse van een haarstaal. Dat kan een week of drie duren, dus moeten we nog wat geduld uitoefenen.
Van de ene op de andere dag had hij ook net een blaas van opgehoopt vocht in zijn oorschelp.
"Dat is een hematoom, door met zijn oren te schudden" zei de veearts.
Een week onnodig pilletjes geslikt - want volgens Danielle Diczy helpen die pilletjes NOOIT- en daarna operatie. Vijf gaatjes in zijn oor geprikt, vijf keer genaaid en dan 14 dagen wachten ( quinze jours, in Frankrijk duurt een veertiendaagse immers een dag langer, daar moet je niet van verschieten)
Dinsdag mogen de draadjes eruit..

Dus ja, ik had altijd al een hondje gewild van Gilbert zijn hondjes. Ze zijn grappig, goede jagers, niet te groot maar ook niet heel klein, slim, proper op hun eigen.....
"Mogen we komen kijken Sandra?"
En dat deden we dan ook, stante pede.
Jan en Stienus kwamen mee en uiteraard Aude en de twee kinderen.
Ik wou een vrouwtje, Jan vond het enigste mannetje van het nest het mooist. Dat was ook wel zo, maar ik wou een teef. Voilà.
En dus kozen we , en na algemeen overleg werd het deze viervoeter.

Gilbert zit dan wel in Madagaskar vanille te oogsten, wij profiteren hier van wat hij achterliet.

"Wat vraag je ervoor Sandra?"
"Helemaal niets, ik wil hem je geven, Gilbert zou niet anders gewild hebben!"

Kan je nog meer van toeval spreken ?

En dus gingen we hem allemaal samen op vrijdag halen. Net op tijd zodat kinderen en kleinkinderen  nog een volle dag van Pipa konden genieten.

De eerste nacht sliep ik op de zetel met het piepkleine diertje, want Aude vertrok vroeg naar België de volgende dag en ik wou ten allen prijze vermijden dat ze allemaal een ganse nacht geblaf, gehuil en gepiep zouden horen.
Ik herinnerde me maar al te goed de komst van Cartouche ,nu meer dan twaalf jaar geleden.
Een ganse week een ganse nacht door geblaf, geween, gehuil, gekrab aan zijn keef, zodat ik op een nacht-moegetergd- hem uit het nest haalde, mee naar onze slaapkamer nam en hem op een kussen legde, waarna we een hele grote,langzame "ZUCHT" hoorden en we hem nooit of te nimmer nog hebben horen huilen, janken, blaffen of piepen .
Hij had zijn veldslag gewonnen.

Maar nu zou het niet waar zijn.
Pipa zou in een keefje slapen.
Da's zeker dat.
En niets aan tafel krijgen.
Da's zeker dat.
En geen overschot van ons eten krijgen 's middags. neen gij !
Dit hondje wordt opgevoed door kenners.
Ho maar !

Dus na een eerste, bijna slapeloze ongemakkelijke nacht op de zetel, heb ik ze in een nestje gezet met malse kussentjes, een speeltje, een zachte pluchen diertje, een kleedje dat mijn geur heeft.....

Het gevolg was, gejank, gepiep ,gekrijs, gehuil, de ganse nacht.
Om 4.30u ben ik van armoe opgestaan.
Ik moet eruit gezien hebben als een zombie.

En de volgende nacht, idem.
Al was het 5.30u, we maakten vooruitgang.
Jan stak quiesbolletjes in zijn oren.
Cartouche zuchtte en kreunde.
Ik was meestal wakker.

De derde nacht hoorde ik na een halfuurtje niets meer. Tot een uur of vijf.
Allez, toch iets kunnen rusten.

En nu verbetert het een beetje.Maar we zijn er nog lang niet.
Waarschijnlijk doe ik iets fout, ik wil het best geloven.
Maar ik weet niet wat ik anders zou moeten doen.

Danielle Diczy zegt dat je van haar keef een nest moet maken, waar ze in en uit kan , zodat ze niet de indruk heeft dat ze "gestraft" wordt als ze moet gaan slapen.
Maar ze gaat nooit naar dat keefje om te rusten, ze ligt overal maar niet daar.

"En hoe zit het met Cartouche?" vroeg mijn zus.
Die is jaloers.
Heel jaloers.

Buiten op wandeling kan hij best Pipa's aanwezigheid verdragen. Buiten ook feitelijk.
Binnen is het iets moeilijker.

"Het komt goed" verzekert iedereen me.
Maar ondertussen heb ik toch stress.

En stress, dat is iets dat je verleert als je in Frankrijk op het platteland woont, geloof me!
Ik ben die stress niet meer gewoon.
Ik wil geen stress.

Dus goede tips zijn welkom.
Laat maar horen !

De democratie....

AL dagen zit mijn hoofd vol van het liedje "de fotografie" van De Nieuwe Snaar. Ik kan de melodie maar niet uit mijn kop laten.
Vraag me niet waarom, ik zou het niet weten.
Of zou het misschien toch komen door de gedachte dat we zo blij mogen zijn met onze " democratie " , nu de verkiezingen voor de deur staan en we geconfronteerd worden met papierwerk allerhande, gaande van kiesbrieven, kies-reclamedrukwerk, facebookpromotiecampagnes van allerhande partijen, brieven en mails van de ambassade in Parijs en van het Consulaat in Marseille, brieven van het Ministerie van Binnenlandse Zaken van België .....
En dat ik het ene begrip verwar met het andere, enkel en alleen omdat fotografie en democratie op elkaar rijmen?

Ik moest er vooral aan denken toen ik anderhalve week geleden een brief kreeg uit België van het Ministerie Binnelandse Zaken om me mee te delen dat mijn volmacht wel degelijk werd afgeleverd bij de persoon aan wie ik een jaar geleden volmacht had gegeven.
Ik stond er toch maar even bij stil. Bij het feit dat ik een jaar terug gevraagd werd wat ik het liefste zou doen: per brief stemmen of per volmacht en dat me haarfijn werd uitgelegd hoe ik dan te werk moest gaan.
Akkoord je moet de papieren lezen tot op het eind, maar hey , dat kan je toch niemand kwalijk nemen?

Daarna keurig een copie van de volmacht.

Met stempel en alles.
En op tijd.

Een week nadien kreeg ik onze nieuwe "carte électorale" , kiesbrief van de Franse gemeente waar we wonen, afgetekend door monsieur le Maire hier te velde, Mr. Gardes   , ook op tijd, zodat ik voor Europa kan gaan kiezen zondag in mijn Frans dorp.

Nog wat later een brief van de VLD waarin ze me vertellen wat deze partij zinnens is om te doen voor Belgen in het buitenland, maar ja, zelfs hier kennen ze ons nog denk ik dan.
Nochtans waren er ook ongelukkige Frankrijkgangers die deze reclame niet konden appreciëren.  Ze vonden het ongepast. Nutteloos uitgegeven geld van een partij.
Ik vond het integendeel positief. Tenslotte deed de partij wel moeite voor Belgen die nog altijd Belg zijn maar niet meer in België wonen. Neen, ik was er blij verrast door. Het was de enige partij die dat deed...ik kreeg geen andere.

Tot ik een paar dagen later een dikke enveloppe kreeg met maar liefst 18 verschillende vellen bontgedrukt papier met allemaal partijen waar ik nog nooit van gehoord had, laat staan dat ik wist waar ze voor stonden.....en dat kwam dan weer van het Franse ministerie.

Er was er eentje bij waarbij ik toch moest glimlachen : "parti de la droite et du centre" , je hebt ook le parti de la droite en le parti du centre. Deze combineert de twee, iets tussenin wellicht...

Allez, we zijn gesteld.

Het is misschien veel papier, maar ik voelde me oprecht dankbaar.
Dankbaar dat ik in een land leef waar democratie geen loos begrip is.
Dat ik uit een land kom waar diezelfde waarde van belang is.

Hoe vaak lazen we de laatste weken dat de stemuitslagen in Congo bijvoorbeeld werden aangevochten of gewoon vervalst waren, dat in Turkije moet herstemd worden omdat er van alles verkeerd ging of zou gegaan zijn.....

Niet bij ons.
Netjes de procedure gevold, helemaal op tijd, keuze zat, van traditionele partijen tot partijen waar je nog nooit van hebt gehoord, in het thuisland voor kamer en senaat, in het gastland voor Europa.

En ik had weer hoop , ergens het gevoel van "mijn stem telt" en er wordt moeite gedaan om mijn stem te krijgen.

Ja, het moet me van het hart na alle zo negatieve berichten waar er van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat mee rond mijn oren geslingerd wordt ....wel ik vind het positief dat ik kan en mag stemmen.

"Zalig" Pasen

Er zijn nog maar weinig mensen aan wie ik een "Zalige Hoogdag" kan wensen.
Maar er zijn er nog altijd. Mijn zussen, mijn broer, Ludwine en Hugo en dat is het dan zowat.
Aan alle anderen wens ik "Vrolijk Pasen", dat is even welgemeend, daar niet van natuurlijk.
En het is ook niet zo dat ik zo katholiek ben of zo, helemaal niet, het is meer een herinnering aan vroeger, aan mijn ouders, mijn grootouders, groottantes en -nonkels.
De nostalgie naar het elkaar weerzien op belangrijke jaarlijks terugkerende momenten.
Tradities, zeg maar.
Als kind uitkijkend naar de klokken.
Zouden ze komen dit jaar?
Zou er veel chocolade zijn?
Zou ik weer die paasbrioche met dat gekookt ei middenin bij het ontbijt geserveerd krijgen?

Hopen dat het niet regent. Stel je voor.

En dan opstaan , je vlug aankleden en gaan kijken....
Naar de paasmis en dan naar de grootooms en -tantes , lekker eten, veel familie....
"zalige" momenten, zeg maar.

En dan later als je zelf ouder bent, de avond voor Pasen alles gereed zetten.
Vroeg wakker worden en de eieren op niet te gemakkelijk vindbare plaatsjes verstoppen.
Je vooral herinneren waar je ze verborgen hebt - maar als je jong bent lukt dat wel ( ik mag er niet aan denken dat ik dat hier in het zuiden zou vergeten waar ik een chocolade ei gelegd zou hebben, rekening houdend met de "huis-relmuis" die gek is op chocolade eieren!) .
Ook hopen dat het niet regent- ik herinner me één Pasen waar ik in de gietende regen de eieren op zilverpapiertjes in de tuin gelegd had....

Nostalgie naar vervlogen tijden.

van uit de eetplaats 

Ik zou dus couscous royal maken, dacht ik bij mezelf.
Bij de slager in het dorp zag ik het uitnodigende bord "n'oubliez pas vos commandes de Pâques!" .
Ik stapte binnen en bestelde een lamsnek, 2 souris d'agneau en 4 merguez worstjes.
Ik mocht ze vrijdag afhalen.
Je hebt dan ook kikkererwten nodig, couscous uiteraard, courgettes, aubergines, tomaten, rapen, lente raapjes, ui, look, tomaten, pepers, wortelen, zoete aardappel en nog zoveel meer. Maar op zaterdag is er een heel mooie markt in Cahors, een uitstapje voor ons twee . We kennen er onderhand zoveel bekenden tegen dat het een plezier is om er te vertoeven!

Vrijdag dus, ik ontving de bestelling en vroeg terloops aan de beenhouwer hoeveel vlees dat nu in feite voorstelde ?
" Vous êtes combien? , vroeg hij
"Deux ! " , zei ik.
Je had zijn kop moeten zien , toen hij me de zak met om en bij de 2 kilo lam doorgaf.


Gisteren begon ik aan ons paasmenu  en na een drietal uurtjes was de klus geklaard.
Ik bekeek de ovenschotel en realiseerde me dat we zeker voor een week te eten hadden.

"Zouden we geen vrienden vragen voor Pasen, Jan?"

Tja, zo laat nog iemand bereid te vinden om de benen onder tafel te schuiven is ook niet evident.
En toch vonden we een ouder bevriend koppel die ons voorstel "zalig" vonden.
"Il n'y aura pas d'entrée, Renée, j'ai trop de viande !" 
Ook dat was niet erg.
Er was "zalige" kaas van bij Marty in de hallen van Cahors, de beste kaasboer van het halfrond, Van Trichtgewijs....

En taart met pruimen van vorig jaar.
Het kon niet meer stuk.

Ik voelde me zowaar Babette, die van Babette's Fest , weet je wel.

Zo was het al met al toch nog echt Pasen in het zuidwesten ten huize Cigalou, een "Zalig" en welgemeend "Vrolijk" Pasen dus .

PARIJS

 Parijs mei 2018

In het midden van een vergadering maandagavond zei de Voorzitter dat de Notre Dame in Parijs in  brand stond.
Even was ik verward en dacht ik aan een aanslag...je weet immers nooit. En zeker als het zo'n monument betreft.
Werelderfgoed.
Een kathedraal waar ik jaarlijks de tijd voor neem om ze nog maar eens van dichterbij te bekijken.
Hoe mooi ze is. Hoe majestueus. Hoe groots.
Denkend aan het verleden , de Compagnons du Tour de France die er in de middeleeuwen  meer dan honderd jaar aan gewerkt hebben.
Met passer en winkelhaak,

En dan, door een ongeval,  een grote tegenslag- want voor elke ambachtsman is dit een nachtmerrie - is het meesterwerk weg. Weggebrand.
Alleen as blijft over.
Zoals bij de mens als hij sterft en begraven wordt.

 Want ook bouwwerken verdwijnen. Zelfs al hopen we dat ze er voor eeuwig en altijd zullen zijn.
Een natuurramp , een aanslag maar ook een stom ongeval kunnen iets tot niets herleiden.
Niemand en niets ontsnapt eraan.

De ramp is nu een echte "staatszaak" geworden.
Emmanuel Macron, diepgelovig man, belooft met een stellige overtuiging dat het erfgoed binnen de vijf jaar weer zal heropgebouwd zijn.
In vijf jaar.....herdoen wat meer dan 100 jaar geduurd heeft.
De Sagrada Familia is nog niet af.
De groep Charlois , grootste Franse producent in eikenhout is onmiddellijk hout beginnen opzij leggen. Ze hebben 3000 kubieke  meter hout nodig om het dak- toepasselijk "la forêt" genoemd- opnieuw te maken. Hij denkt niet dat hij dat in zo'n korte tijd bij elkaar kan krijgen.
Vijf jaar,zegt de President. Zo belooft hij eens te meer "hoop".

Weg , de uitslag van "le grand débat" die net maandagavond zou bekend gemaakt worden, een nationaal debat waarbij iedereen ondervraagd werd en gevraagd werd om voorstellen te doen zodat de regering maatregelen zou kunnen treffen om grote ongelijkheden op sociaal vlak terug in evenwicht te brengen.
Als reactie op de gele hesjes.

Weg, de aanzet van de campagne voor de Europese verkiezingen.

Alle heikele onderwerpen worden tot nader order opgeschort.

Er zijn immers belangrijker zaken.
Het hart van Frankrijk is geraakt.

-Mama, vind je dat stom van mij als ik vind dat er toch ergere dingen in de wereld zijn dan het teloorgaan van de Notre Dame, al vind ik het ook heel erg hoor !

Neen Aude, ik vind dat zeker niet stom, want ik denk er hetzelfde over.

-En dat er op één uur tijd 700.000.000 EURO bij elkaar gebracht werd door een paar mensen  om de Notre Dame weer  in de oorspronkelijke staat te herstellen?

En dat er 7.800.000 EURO vrijgemaakt werd door Frankrijk in 2018 voor Yemen, waar elke 10 minuten een kind sterft.....(   https://www.diplomatie.gouv.fr/fr/dossiers-pays/yemen/relations-bilaterales/) ....

Ik word er stil van.
Van het ene zowel als van het ander.

Ik vroeg me af waarom er niet voor zoiets als de Kaiser Wilhelm Gedächteniskirche in Berlijn kan geopteerd worden, een kerk die gebombardeerd werd en die op die manier herinnert aan de Tweede Wereldoorlog. Ernaast staat een hyper moderne kerk .
Zo zou je het verleden en het heden kunnen eren.
De vergankelijkheid en het steeds weer uit de as herrijzen...

Kaiser Wilhelm Gedächteniskirche Berlijn

Het beeld van de verdwenen glorie, het ligt moeilijk in Frankrijk vrees ik.

Maar ik las in een artikel dat de haan van de Notre Dame gered werd.
De haan die op zowat elke kerktoren symbool staat voor Johannes de Doper , die de komst van Jezus aankondigt  .
En in die haan bevinden zich  drie relikwieën :
een doorn van de kroon van Jezus, een reliek van de heilige Denis en een reliek van de heilige Geneviève, Patrones van Parijs, jawel, die samen met de heilige Aude de Hunnen tegenhield aan de poorten van de stad.
( Le Point, 16/4/2019 Par ailleurs, trois reliques étaient nichés dans le coq surmontant la flèche qui s'est effondrée lundi soir : une parcelle de la Sainte Couronne d'épines, une relique de saint Denis et une de sainte Geneviève.)

Ik kan er alleen maar blij om zijn....

Parijs, rue de la Montagne Sainte Geneviève 

de loir of zevenslaper : aflevering 625

Hoeveel keer heb ik al een verhaal verteld over een zevenslaper ofte loir ?
Maar wat ik nu ga vertellen tart elke verbeelding!

We hadden afgelopen zomer zeker een keer of acht prijs bij de loir-vangst.
We hebben vallen op zevenentwintig plaatsen staan, omhoog, omlaag , kooitjes op zolder , vol van droge vruchten, of verse vruchten, je wil het niet weten.
We zijn erop voorzien.
We dachten dat er geen loir nog op zolder zou geraken, nu ons dak twee jaar geleden vernieuwd is. Maar niets was minder waar. Ze kwamen terug.

We hebben onze zolder volledig opgekuist , kwestie van eventueel een nest te vinden, of een gat of een holletje, of een spleet, kortom, we hadden gehoopt de sluipweg van de loirs te ontdekken.

We vonden geen hol, geen gat, geen scheur, geen reet, we vonden geen loir, geen muis, geen rat-een mens weet immers nooit.

Oef.
't Was proper en dus zouden ze niks maar dan ook niks meer vinden om op zolder te komen logeren des winters....

Op een ochtend vond ik echter houtschilfers naast een houten krat, beneden in de keuken, waar ik mijn aardappelen in bewaar.....
Dat was minder goed nieuws.
Valletje dichtbij de krat gezet.

Volgende dag, aardappel een stukje opgegeten, valletje leeg.

Tweede val bijgezet.
Volgende dag, zoete aardappel half opgegeten.
Val leeg.

Aardappelen in de lade van de frigo gelegd.

Volgende dag ruik ik ui ....een loir eet toch geen ui? Of wel?
Jawel, een niewe springui...aangevreten.

Ui weg, ook in de ijskast.
Val bij de uien gezet.
Geen loir in de val.

We waren een week in België en kwamen terug, geen loir in huis toen we terugkwamen, niets aangevreten, alles netjes op orde.
Oef, de loir zal waarschijnlijk het huis uit zijn, of ergens dood liggen van de honger.....je kan bij mij geen millimeter compassie ontdekken waar het loirs betreft.
Ze maken me zenuwachtig.
Ze maken me gek omdat ik hun schuilplaats niet vind .

Gisteren hadden we vrienden op bezoek.
Ze brachten chocolade mee.
Orangettes , Jan lust dat graag.
En er waren er nog drie over die ik in een kommetje op tafel achterliet en dan een kommetje met zo'n 200 gram paaseitjes in een zilverpapiertje, je kent dat wel.

vanmorgen zegt Jan
"Gene , heb jij die laatste orangettes gisteren nog opgegeten?"
Ik verzwijg jullie de manier waarop hij me dat vroeg...alhoewel, hij zei het met zo'n blik van "natuurlijk heeft ze het zich niet kunnen laten !!!!"

"neen Jan, ik ben er niet aan geweest"

De drie orangettes waren verdwenen.

"Maar Jan, maar Jan....."
"Ja, wat is er?????"
"Maar Jan, die paaseitjes ......allemaal , ALLEMAAL weg"

Dat zijn er DUS 27 , want we hadden er drie opgegeten.
27 paaseitjes van chocolade, met papier en al weg.
Geen eitje op de grond, geen papiertje, geen snippertje .
Niks spoor van een loir.
Maar waar zit dat beest.
Hoe is dat 27 keer van dat kommetje met een eitje naar zijn nest kunnen lopen?
Hoe is dat mogelijk?

Ik ben er niet goed van.
Weet iemand raad?
Alstublieft?