We zagen ongewone beelden op TV van een paus die heel traag sprak en bewoog op weg naar de helicopter die hem naar zijn buitenverblijf van 55 hectare in Castelgandolfo gaat brengen.
Hij was omringd door de Zwitserse Garde.
En ik dacht terug aan Aalst en de St Martinuskerk.
Op zondag ging ik naar de 11uur mis , daarna ging ik bij de bakker de "patekes" halen die Tante Louise besteld had in de loop van de week.
En in die St Martinuskerk was er een "Zwisj".
Jaren heeft het geduurd vooraleer ik het verband maakte tussen de Zwitserse Garde en de Zwisj. De Suisse dus, de Zwitser, het lid van de Zwitserse garde.
Hij had een soort pittelaar aan met gouden bies en een hoed zoals Napoleon,maar hij zette die op een andere manier op zijn hoofd. Van voor naar achter, in plaats van zijdelings.
Een fotootje zal meer duidelijkheid brengen.
Die man zag er nogal angstaanjagend uit. Hij was heel serieus en stond aan de poort van de kerk om de gelovigen binnen te laten. Hij liep ernstig door de gangen en tijdens de communie stond hij voor het altaar en boog hij zijn staf.
En toch, telkens ik aan hem denk, schiet ik in een onbedaarlijke lach.
Dan denk ik terug aan de dag dat mijn zus Bernadette met me mee ging naar de mis. We moeten zo'n 14/15 jaar geweest zijn en Bernadette was zo waar nog vromer dan ik ( in die tijd, laat ons daar voor eens en voor altijd duidelijkheid in scheppen !). Steeds zei ze verkeerd " Maar spreek "slechts één woord" en ik zal gezond worden" , in plaats van "spreek en ik zal gezond worden". Tot mijn grote ergernis. Ik weet dat ik daar verschrikkelijk in ben. Als je het tenslotte één of twee keer juist hebt gehoord, waarom volhard je dan in de boosheid.
Soit.
Tot daar onze Christelijke achtergrond.
Maar op die bewuste dag dus zaten we aan "Het Heilig Hart". Ik zie ons nog zitten. De kerk afgeladen vol. We kunnen ons dat niet meer voorstellen. Niemand die ons zou geloven.
Ik had mooie lederen handschoenen, gevoerd met konijnenvel.
En heel stilletjes had ik die handschoenen omgedraaid. Bernadette was veel te ingetogen om daar iets van te merken.
Heel langzaam bracht ik mijn handen tot onder mijn kin, precies zoals een haas soms staat afgebeeld op foto's.
Het was zover : " Maar spreek slechts één woord", ze draait haar hoofd als ware om me te zeggen "Lap weeral mis, sorry" als ze mij ziet als konijn. Ze schatert het uit, ik ook uiteraard en zie daar kwam de Zwisj kijken wat er gebeurde en om ons aan te manen tot stilte. Ik bezweek bijna en Dette met mij. Ik weet zelfs niet meer of we de mis hebben uitegzeten.
Maar het is nog altijd een dierbare herinnering.
Ik vraag mij af of er nog altijd een Suisse is in de St MArtinuskerk. Ik zal het eens vragen eind maart aan mijn ex klasgenoten op onze jubilee. Wie weet zijn er nog onder hen die naar de mis gaan, alhoewel ik het betwijfel eerlijk gezegd.
