 |
| Maurice en Gust |
Wat een kort weekje België doet met een mens...
Aude had een ganse week vakantie en dus waren we net in het paradijs. We bleven in Boechout maar deden uitstapjes met de kinderen, de zussen, de vrienden, de vrienden van de zussen, de kinderen van de zussen en de kinderen van de vrienden van de kinderen en de week was om voor ze goed en wel begonnen was, althans, dat was het gevoel dat ik erbij had.
Deze korte week gaf me de gelegenheid dingen te doen waarvoor ik anders de kans niet krijg. Een zieke vriendin wegbrengen naar het ziekenhuis, eten bij een dierbare vriendin die dat al 10 jaar aan een stuk vraagt ( waarmee ik al degenen die op me wachten onmiddellijk wil meegeven van de moed niet op te geven , ooit kom ik bij jullie !!!) , een Callike te doen ( Boechoutse term om een terrasje te doen in de California) , met de moemoe kleren te gaan kopen en op slag ook kleren kopen voor mezelf, paling in 't groen te eten, want hier denk ik dat niet te kunnen doen, shoppen met dochterlief, en Gustje trakteren op een nieuw voetbalkostuum van Manchester United deze keer. Hij slaapt in het wit/rode pak en zweert enkel nog bij zijn voetbalschoenen met toppen.
 |
| de zussen |
 |
| de oudsten van de zussen |
Op zondagmorgen pistolekes gaan halen bij Bieke. Terwijl ik om 7.45 u reeds buiten sta aan te schuiven en er drie man achter me staat, me realiseren dat ik een nummertje had moeten trekken...verbaasd zijn en met de glimlach zeggen "oei dat wist ik niet", waarbij de drie man achter mij de schouders ophalen en de glimlach beantwoorden met een nors "tja" en me prompt voorbijsteken.....geaffronteerd was ik en ik denk niet dat dat hier bij onze bakker zou gebeuren.
Want het grote verschil tussen noord en zuid is ...TIJD. Jawel, tijd. Een luxe.
Je kan het niet kopen. Het is een ingesteldheid.
Die gejaagdheid in het noorden, die vind je hier niet. En natuurlijk jammeren we hier over de "té traagheid"...maar niets is mooier dan dat.
Als je bij de bakker staat en je geldbeugel valt op de grond met klaterende munten her en der, je onhandig "je m'excuse" roept en de mensen achter je lachen en zeggen "on a le temps, aucun soucis!"
Tijd om aan een kruispunt even te twijfelen welk baantje je nu juist weer moest inslaan , zelfs al zijn er "vijf wachtenden na u "....in België heb ik soms de indruk dat de bestuurder die achter me aan rijdt reeds bij mijn intentie om te twijfelen klaarstaat om te toeteren!!! Non mais !
Deze keer viel het me eens te meer op dat mensen niet heel goed weten wat ze met me aan moeten als ze te horen krijgen dat ik hier reeds 10 jaar woon....en hier gelukkig ben en nog steeds niet van plan ben weer te keren.
Meewarig schudden ze dan hun hoofd en ze trekken een pijnlijk grimas in de zin van "hoe is dat nu mogelijk"!
"Ik zou het niet kunnen", zegt de ene, "Nooit zonder mijn kinderen!" ,zegt de andere, wiens ene zoon in Vancouver woont en de dochter in Singapore ...
Terwijl ik het nooit moeilijk gehad heb, noch met het ene, noch met het andere.
Momenteel kan je op donderdagavond op Eén een nieuwe reportagereeks van Annemie Struyf bekijken , dat heet "la vie en rose". Ze volgt Vlamingen die naar Frankrijk zijn uitgeweken gedurende vier seizoenen.Ze hebben allemaal wel een verhaal en het is uiteraard televisie. Er moet spanning zijn en we kunnen heimelijk genieten van de miserie van iemand anders.
Weinigen zijn zoals wij, gewoon blij van hier te zijn, geen Chambres d'hôtes, geen werk, geen miserie, gewoon te content van in deze absoluut adembenemende omgeving te kunnen leven .
Vlamingen die hier wonen becommentariëren de reeks op de sociale media bijvoorbeeld ( https://www.facebook.com/groups/22941349587 ) Vlamingen in de Sud-Ouest .
Zaterdagmorgen ben ik heel stilletjes vertrokken uit Boechout.
Gustje belde de volgende dag:
Mamie wanneer kom je nu terug?
Tja, dat weet ik nog niet Gustje. Maar ik mis je en ik hou van jou!
Ik mis je ook mamie en ik zie je ook heel gjaag ( sic) !
Maar een ganse week was ik bij hem, dag en nacht,we deden zo'n leuke dingen samen en binnenkort komt hij terug naar hier .
Dan mag je misschien ook wel op papie's tractor zitten Maurice ! , en Mauriceke knikt met zijn tutje in zijn mond....hoe zalig is dat.
Ik kijk door mijn venster en het toverachtige beeld prent zich nogmaals op mijn ogen. Het is hier magisch. Het is hier zo mooi.
 |
| lieu dit VERS |
