De kleine en de grote post

Vermits ons huis eindelijk in de steigers staat, er een kraan tegen de voorgevel rust, je met moeite je wagen kan draaien omdat we in een doodlopende steeg wonen, dacht ik dat het misschien menslievend zou zijn om de postbode die moeite te besparen en aan het postkantoor in Castelnau te vragen of ik misschien best geen postbus zou huren voor een maand.
De post is hier een bron van ergernis. Je moet volledig ZEN zijn om er naar toe te gaan om bijvoorbeeld postzegels te kopen of een pakje te versturen. Ik heb al menig gezelschap doen gieren van het lachen bij het in scene zetten van een sketch hieromtrent. Het is hilarisch, zonder meer.
Maar Catherine, onze vrouwelijke postbode verdient het dat we haar sparen. Vandaar.

Ik ga naar het kleine , vernieuwde postkantoor in het dorp.
Het is een maand gesloten geweest wegen verbouwingswerken " pour encore mieux vous servir"...
Het is gewoon lelijk. Lelijk verbouwd en onlogisch. Het is zo onlogisch dat de voordeur vol papieren hangt met berichten wat je moet doen of vooral niet moet doen om er binnen te geraken.
"Sonnez pour entrer"; tot daar aan toe.
Maar WAAR moet je bellen?
Na enkele andere berichten te hebben ontcijferd lees ik " poussez sur le bouton vert".
Er is geen bouton vert, alleen een bouton rouge.
Recht voor mij zit de postbeambte te telefoneren en druk te gebaren dat ik moet duwen op een knop.
Ik duw me ziek, niks.
Ten lange leste lukt het me toch en voel ik me al totaal onnozel en incompetent als ik het lokaal betreed.
De mevrouw is nog altijd druk aan het telefoneren. Er staat voor mij een jonge man op één been aan de toog te wiebelen, verzet zich op zijn ander been, wacht af tot de bediende de goedheid zal hebben om haar telefoongesprek te beëindigen.
Ik kijk op mijn polshorloge, we zijn 12 minuten verder.
In het lokaal hangen grote posters waarop  de efficiëntie van de post  geprezen wordt, wat ze allemaal voor ons doet, hoe belangrijk ze is in ons leven van elke dag.
Ik zucht.
De man voor mij ook.
Excusez-moi, c'était ma responsable,zegt de postbeambte.
Maar ik begrijp niet waarom dat een gefundeerd excuus zou zijn.

Eindelijk is het aan mij.
Ik leg de thuissituatie uit en vraag dus of ik zo'n hokje kan huren voor een maand.
De dame achter het loket bekijkt me alsof ik haar om een zak goud gevraagd heb.
Dat is heel duur hé mevrouw, op jaarbasis kost dat 82,5 EURO.
Ok, zeg ik, maar voor een maand zal dat dus 10 EURO zijn of zo en dat vind ik best hoor.
Ik weet niet hoeveel het kost,zegt ze.
Kan je het voor me uitzoeken ?, vraag ik.
Ze begint op haar computer te tokkelen en vraagt mijn naam.
Ik begrijp niet waarvoor dat nodig is, maar ik slik mijn commentaar in.
Op slag zeg ik haar dat Jan zijn naam ook in aanmerking moet komen op die postbus.
Dat is een probleem. Ze kan geen twee namen invoeren voor één bus.
En een Spanjaard dan, vraag ik, die heeft altijd een dubbele naam, toch?
De mevrouw bekijkt me nu als een koe op een elektrische trein, zoals Jan pleegt te zeggen.
Ja ik kan het niet vinden mevrouw, ik kan u de prijs niet zeggen, maar we kunnen wel gewoon voor U de post bijhouden.
Wel, laat ons dat dan doen,zeg ik. In feite wou ik dat niet, want dat betekent- zo stelde ik me dat immers voor- dat ik dagelijks in de wachtrij zou staan- en de wachttijden kunnen zoals hierboven aangetoond oplopen ! - en dat wou ik dus vermijden.
Ze draait zich om om een formulier te pakken , want dat moet je verplicht invullen als je die optie wil.
Oh, de formulieren zijn op, ik zal ze aanvragen in Cahors. Kan U overmorgen terugkomen? ,en ik zag dat ze blij was dat ze van mij vanaf was.
Laat maar mevrouw,zei ik, ik rijd zelf wel naar de grote post in Cahors sud ! Dat zal rapper gaan, dacht ik bij mezelf.

10 kilometer verder gereden dus, naar het rond punt van Cahors sud en daar lieten ze me ook wachten, tot ik doorhad dat ik op een rode knop moest duwen om bediend te worden.
Ze kwamen met twee, de postmeester en een kaderbediende.
Ik leg de situatie uit.
En ook dat ze in Castelnau, in de kleine post, geen formulieren meer hadden.

Madame, zei de kaderbediende op strenge toon , poste restante betekent dat U bij elke brief die U ontvangt zal moeten betalen...
Ik kon me dat bijna niet voorstellen, maar bon, als ze het zegt.
En als we uw post moeten bijhouden, ging ze streng verder, dan doen we dat 14 dagen ( 15 jours in Frankrijk, ze hebben kennelijk altijd 1 dag meer nodig dan een Vlaming) maar dan betekent dat eveneens dat U gedurende  die 14 dagen uw post niet kan inzien. Met andere woorden, U kan niet dagelijks uw post komen afhalen...
Wat kwam ik daar dan feitelijk doen, dacht ik bij mezelf.
Ik had zo de indruk dat ik door mijn "menslievend voorstel" iedereen problemen bezorgde...

Wat stelt U dan voor?  vroeg  ik, kennelijk onder de indruk van de boze blik van de postmeester.
Wel, hebt U geen doos , een waterdichte, waarop U in grote letters uw naam schrijft en die U bij een buur zet? En dan zullen we een papiertje schrijven voor de postbode - ze neemt prompt een gerecycleerd papiertje, een vodje feitelijk, en een pen - en dan zal die uw post tot...ja tot wanneer ? 

Tot 31/12/2016 , repliceerde ik.

Wel OK tot 31/12/2016 , tot dan zal ze uw post daarin leggen.

En dat was het.

Waarom had ik nu het gevoel een lastpost te zijn in plaats van een bruggenbouwer?
Je me le demande !!!! 


( zie ook 'la poste' en andere administratieve diensten , post van 9/7/2012 )

De wonderen zijn de wereld niet uit.

Maandag , een uur of drie.
Ik zit aan de computer een onnozel spelletje te doen en ben volledig zen.
Niets verwachtend , op niets hopend, behalve de rust die ons hier te beurt valt.
Ik hoor buiten een dreun.
Ik schiet naar de voordeur, open ze en kijk om de hoek ...twee dakwerkers die een stelling aan het lossen zijn.
Zou dat echt waar zijn ?, dacht ik .

Ja hoor , ze zijn er.
Ze zijn begonnen.

En toch heeft mijn hart nog een paar keer stil gestaan die dag.
Meestal is Jan degene die zich druk maakt als er iets niet verloopt zoals gehoopt.
En het is buitengewoon zeldzaam dat het omgekeerde gebeurt.
Maar als het gebeurt...
Dan word ik weer een ijskoude verzekeringsjuriste, wit rond de neus en ik boor iemand gelijk de grond in.
Maar ik geef toe, dan moet het hoog zitten.
Zoals Madame Thiran zei, bij wie ik op kot zat  (een doodbrave vrouw bovendien) : Je veux bien être poire aussi longtemps que moi je veux être poire! Non mais !

De dakwerker kwam binnen en zei dat hij de isolatie zoals ze op het bestek stond , niet kon plaatsen, dat dat onmogelijk was....
Het was of de vloer  onder mijn voeten wegzakte.
En dat zegt U nu, na zes maanden...een bestek is een bestek hé meneer .

En Jan probeerde deze keer de gemoederen te temperen: Ja maar meneer gaat kijken wat er dan wel mogelijk is en hoeveel de meerkost is.
Het probleem is dat de firma overgenomen is door de medewerkers van de dakwerker met wie we de werken waren overeengekomen.
Al met al is het zelfs een verbetering en is er maar een verschil van 600 EURO.
Allez , dat valt dan nog mee.

En dus zijn de werken begonnen.
Mogen wordt de kraan gezet en dat zal ook nog een fijn klusje zijn, vrees ik....

Momenteel niemand welkom bij ons, want je kan er gewoon niet geraken...
Onze auto's staan bij de buren.

Hij komt, hij komt, die lieve, goede...

Dakwerker.
Die zou namelijk komen.
Maar die is niet gekomen.
"Ah mais pas de soucis madame Meunier, ce sera fait avant l'hiver!"
't Zou er nog aan mankeren ! En trouwens, l'hiver...is dat nu niet? Neen het is nog herfst.
Dus het zal af zijn voor 21 december.
Als mijn berekeningen juist zijn.

In maart hadden we de devis ondertekend.
Ja hoor, in september werd er een nieuw dak gelegd op ons huis.
Dat is geen klein werkje natuurlijk. Een maand zware arbeid zelfs.
Vrienden worden in die periode niet uitgenodigd. Etentjes worden verlegd. Want parkeren wordt moeilijk met stellingen rond ons huis, dakpannen, golfplaten, isolatiemateriaal, liften...

Eind augustus bel ik de dakwerker. Die is nu met pensioen.
Het bedrijf is ondertussen overgenomen door de twee meestergasten, maar daar moest ik me geen zorgen over maken. " Pas de soucis madame Meunier, le travail sera bien fait"
En dat deed ik ook niet, me zorgen maken ,bedoel ik.
Ik was er gerust in.
Ik belde naar de nieuwe dakwerker.
Tja hij had wat problemen gehad op de andere werf en dus vertraging opgelopen. Het zal november worden...
November....
Stilte aan mijn kant van de lijn.
"November???"
"Aucun soucis madame, le toit sera fait avant l'hiver".
't Zou er nogal aan mankeren! Non mais.
Ik begon me nochtans zorgen te maken, echt hé!


Vrienden worden niet meer uitgenodigd in die perioden, etentjes worden verplaatst.
De reden lezen jullie twee maanden eerder.

Eind oktober bel ik naar de dakwerker.
" Het zal 15 november worden, en ik kom eerst langs met een man die eventueel toch een kraan zou zetten, dat werkt vlugger".
15 november....pff.
Maar ze komen inderdaad het terrein verkennen en de kraan zal gezet worden.
Dat scheelt.
Ik maak me zorgen kunnen jullie dat geloven?

14 november , ik bel naar de dakwerker. Kwestie van mijn auto bij de andere buurman te zetten, zodat ze met de kraan beter langs het huis kunnen rijden.
"Het zal begin volgende week worden"

En dan, ontploffing van de Hellemans-kant die voorwaar roept ' dat hij niet meer moet komen!', waarbij ik mijn ontgoocheling laat blijken , zeker als hij voor de 4 e maal op rij beweert dat ze "door de weersomstandigheden de andere chantier nog niet hebben kunnen afwerken"....want het heeft hier ocharme op zes weken tijd twee dagen geregend...

Ik stuur nadien een boze sms, " que je me fais par contre de très gros soucis" , maar dat zal niet helpen , daar ben ik zeker van.
Ik maak me vanaf vandaag heel grote zorgen.
Met reden, denk ik.

Je moet geduld hebben in de Sud Ouest.
Zover is duidelijk.

En dat is nu net iets wat we te weinig hebben, vrees ik.
Hakuna Matata
( Hakuna Matata, Mais quelle phrase magnifique. Hakuna Matata, Quel chant fantastique! Ces mots signifient. Que tu vivras ta vie, Sans aucun souci ) 

Is mijn leven veranderd nadat ik de Lotto gewonnen heb...?

Bah neen....zegt die man in de reclameboodschap.
En telkens vind ik dat grappig.

We hebben dubbel glas, we hebben verwarming, en maandag beginnen ze (eindelijk) aan het dak.
En als ik naar mijn huis kijk , vanuit de verte, tijdens de ochtendwandeling met de honden, bedenk ik dat ondanks het feit dat ik - tot nog toe - de Lotto niet gewonnen heb, het net aanvoelt of dat wel zo is.
En dan wil ik die man uit die reclameboodschap tegenspreken.
Bah ja, mijn leven is veranderd dit afgelopen jaar.
De stress om het vuur  gaande te houden.
Het op en neer lopen vanuit de zetel naar de Behrman, of vanuit mijn bureaustoeltje naar de kachel in de keuken, en dit om de 20 minuten, uit schrik dat het hout is opgebrand. Want als dat zo is, dan is dat in se geen catastrofe, maar dan heb je toch wel een probleem. EN ik mag zelfs eens egocentrisch zijn, dan heb IK een probleem. Weer klein hout aansleuren, weer een krant opproppen , weer een lucifer nemen en weer een schietgebedje doen tot de Heilige Bernadette die in mijn kast staat : laat het alstublieft vlug weer hard branden zoals het afgelopen uur....
Gedaan die ellende.
Geen vooruitziende vrouw meer zijn als ik de achterdeur achter me dichttrek om naar de markt te gaan in Cahors, of bij een vriendin in Pradines...gewoon zien dat de warmtepompen aanstaan en hupsakee, vroem de auto in en weg zijn wij.
De afgelopen 9 jaar was dat wel een probleem. Alhoewel ik er onmiddellijk moet aan toevoegen dat we hier NOOIT maar dan ook nooit kou gehad hebben.
Integendeel.
Heel dikwijls moest ik diezelfde achterdeur openzetten omdat het net té warm was.

En nu brandt het haardvuur om de gezelligheid aan te wakkeren.
Want vanavond is het feest.
Gilbert komt eten.
Het wordt everzwijn zoals ik alleen dat klaarmaak.
Voor Jan.
Want gisteren was het een heel bijzondere dag voor hem.
Maar nu zijn de jagers nog op pad.
Morgen ook.
Zondag ook.
En maandag gaan ze op de ree om Fredo een plezier te doen.

En ik?
Ik geniet van de kalmte en de rust.
En van de warmte binnen in mijn huis.

't Is gebeurd !

En dat is zowat in één zin samengevat waar mijn gedachten sinds maandag voor vreesden.
Ik was er niks gerust in.
Gisteren bleef ik wakker tot zo'n uur of één , ging slapen, stond terug op, bekeek Canvas en al die blasé politiekers die wel beter wisten, natuurlijk zou Hillary winnen, het gezond verstand drijft altijd boven, toch?
Maar naargelang de minuten voorbij tikten begon ik door al dat gezever heen te horen dat Hillary toch ook niet dé uitgelezen kandidaat was, geen charisma, een ijspegel, ze 'had' het niet...
En ik bedacht dat deze campagne bijzonder vrouwonvriendelijk was geweest en dat over de ganse lijn.
En dan wil ik het zelfs niet hebben over Trump's uitspraken dat vrouwen "honden" zijn, "grote zeugen", ik heb het over het expliciete seksisme  die deze verkiezingsstrijd gekenmerkt heeft van bij de start. Seksisme is spijtig genoeg niet een exclusief alleenrecht van extreem rechts...
Indien Hillary een man was geweest, met krak dezelfde meningen, dezelfde speeches, hetzelfde diploma rechten, dezelfde loopbaan in de Hoge Administratie; indien die man dezelfde problemen zou gehad hebben met zijn emails en het voorwerp zou geweest zijn van dezelfde onderzoeken -waaruit trouwens niets illegaals is naar voor gekomen , ook geen corruptie- , dan zou de strijd minder hard geweest zijn, daar ben ik zeker van.
Jarenlang kreeg Hillary Clinton kritiek op haar kledingstijl, haar haar zat niet goed, of haar décolleté was té diep, haar gebrek aan emotie, of juist haar emoties, haar lach en haar stem vooral....als ze haar stem verheft klinkt ze "verbitterd" of "woedend". Donald Trump heeft niets anders gedaan dan gescholden. Bernie Sanders ook. Maar over hun maatpak, hun das, hun empathie, geen woord.
Haar ambitie maakt haar verdacht, las ik in een tijdschrift hier te lande. Voor een man was het anders geweest. Ambitie is eigen aan de man.

Mijn nichtje Olga is 19 en doorstond 11 afleveringen van de populairste kwis in Vlaanderen. "De slimste mens". Ze kon het record van 12 afleveringen niet breken. Als je je de druk die op haar jonge schouders lag kan inbeelden, is dat niet verwonderlijk. In plaats van het bijzonder te vinden dat zo'n jonge dame van amper 19 zoveel algemene kennis kan ten toon spreiden, van haar knappe prestatie, het feit dat ze zo druk bezig is op TV én geslaagd was in eerste kan Rechten, regende het op de sociale media van haatberichten , haar benen, haar rokjes, haar verschrikkelijk vervelende lach, haar emotie , haar wil om te winnen, kortom haar ambitie ...

Vannacht heb ik een piepklein boekje uitgelezen van Chimamanda Ngozi Adichie " we moeten allemaal feminist zijn". Ik raad het iedereen aan. Het kost amper 2 EURO.
Is het niet zo dat we dikwijls van "onze" mannen horen : "komaan, de tijd dat er ongelijkheid bestond tussen mannen en vrouwen is voorbij"!. Of ook nog "Ik denk helemaal niet na over gender", waarmee ze ons willen aantonen dat wij wat hen betreft hun gelijke zijn. Dat is fijn om te weten.
Maar dat is nu juist deels het probleem. Dat mannen niet bewust nadenken over gender of opmerken dat gender bestaat. Dat veel mannen, ook de mijne, zeggen dat het misschien vroeger slecht was, maar dat tegenwoordig alles oké is. En dat veel mannen niets doen om het te veranderen. Mannen moeten hun stem laten horen , telkens ze in schijnbaar onbeduidende situaties van genderongelijkheid terecht komen.

De uitslag van de Amerikaanse verkiezingen maakt me triest als vrouw. Het was een buitengewone sprong voorwaarts geweest.
We hebben een grote stap achteruitgezet.
Vandaar dat we er vanaf nu -zeker- alles moeten aan doen om onze stem te laten horen.
Misschien kan Michèle Obama binnen 7 jaar het verschil maken.
Ik hoop het .
Voor haar.
Voor mij.
Voor ons.
Voor Olga die aan het begin van een sprankelende carrière staat.
Ik gun het haar van harte.

Artikel Le Soir, Franstalige Belgische krant . En wat het onderwijs betreft : Jan Frans Willemsschool Boechout, Koninklijk Lyceum II Antwerpen, Universiteit Antwerpen. En gij nu https://www.youtube.com/watch?v=Ligb8wICe9w