Zestien jaar was hij onze trouwe vriend.
Zestien jaar zonder één enkele panne.
En zelfs nu, nu de tijd rijp was om een nieuwe huisgenoot aan te schaffen liet hij het in feite nog niet afweten.
De auto.
De Toyota Corola.
Een zalige wagen.
Jan's wagen in feite waar ik hier gezwind mee door de bergen en de dalen zoefde.
En nu heb ik een nieuwe Toyota.
Zo'n blits sexy modelletje, straaljagertype.
En nu vlieg ik door de valleien en de heuvels.
Een C-HR.
Een witte.
En hij stond op mij te wachten bij de dealer in Cahors....
Als een kind zo blij ben ik ermee.
Ik betrap er me op dat ik af en toe stiekem eens ga kijken hoe hij erbij staat, of hij er nog staat, of hij nog proper is. Dat het toch een mooie wagen is, dat hij toch heel zacht rijdt, en dan zucht ik eens.
Dankbaar, dat ik nog eens een wagen zou kopen.
En dus planden we uitstapjes.
Naar en van Cahors, naar Caussade op maandag naar de markt, naar Rodez en we vierden deze heuglijke gebeurtenis zowaar bij Brasserie Bras in Rodez, na een zoveelste bezoek aan het Musée Soulages waar er momenteel een tentoonstelling loopt van Calder.
De moeite.
Maar Bras was ook de moeite.
Die heeft een heel bekend en beroemd sterrenrestaurant in Laguiole.
De brasserie als annex van het museum in Rodez is een echte aanrader.
Voor Jan was het een ontdekking. Hij wil er zeker terug.
Wel reserveren als je van plan bent er te gaan lunchen.
( www.cafebras.fr )
En op weg ernaar toe bezochten we de cisterciënzerabdij van Beaulieu-en-Rouergue. ( www.beaulieu-en-rouergue.fr ) Met een tentoonstelling/ installatie van een Belgische kunstenaar, Philippe Ringlet, " du chaos à l'unité" als dat niet symbolisch is?
Om het aangename met het nuttige te combineren.
En Rodez zelf is een aangenaam stadje. In de Aveyron dus. Gekend om zijn kathedraal en zijn charcuterie ( of vice versa al naargelang je interesse ).
Ik kon er niet aan weerstaan Laguiole messen te kopen.
Een kaasmes ontworpen door Philippe Starck, mijn schoonzoon zou er jaloers op zijn, zeker weten.
De doos was 5 x zo groot als het mes en al een design item op zich.
Aan ons rijgedrag is inmiddels niets veranderd : we blijven evenveel ruzie maken in de wagen als voorheen. Ditmaal omdat er zoveel knopjes aan het stuur zitten dat we er horendol van worden. Om nog maar van het touchscreen te zwijgen. Met GPS, GSM, internet, SMS , je kan het je bijna niet voorstellen.
De inhoud van deze kinderachtige gesprekken vertaalt de hoeveelheid keuzemogelijkheden en ons beider onkunde om daarmee ( nu nog) om te gaan:
- Blijf er af !
- Wat heb je nu weer gedaan?
- Zie naar de baan in plaats van aan dat scherm te prutsen !
- Moet het al meteen kapot?
- Straks is't kapot !
- Wil ik rijden?
- We waren beter thuis gebleven!
- Had jij nu niet genoteerd wat je dan juist moest doen?
- Waar is dat notaboekje feitelijk?
- Morgen naar de garage en nog eens om uitleg vragen vrees ik!
Zouden wij alleen met de aan deze 'nieuwe auto geralateerde stress" te maken hebben?
Je me le demande !
