Dag 20 !!!!! Bye Bye Vieille Canaille !

Gisteren zijn de 2 ladies van het hondenasiel nog eens komen kijken.
Met hun handen achter hun rug en vanop een afstand bekeken ze het toneeltje met de schuwe hond.
-On n'y arrivera pas, neen zover was duidelijk.
Ze gaven ze nog wat kroketjes, ze liep altijd verder weg.
Madame Diczy van de hondenkennel kwam erbij.
- Dat gaat nooit lukken , zei de Zwitserse hondenkenner.

Ik vroeg of we ze toch niet in slaap konden krijgen met pilletjes?
Danielle Diczy vond dat een goed idee.
De ladies van het asiel niet. Neen, de hond zou dan weglopen en gelijk waar in slaap vallen en misschien in een beek sukkelen of in het meer....dat kan niet.
Een schot met een thermodynamisch geweer , met een slaappijltje, zoals je soms op safari ziet ?.
Tja, eventueel, maar daar konden zij ook niet voor zorgen, dat kon alleen de gemeente.
En vermits zij niet van deze gemeente zijn, maar van 't Stad ( hé ? van 't Stad, dat is lang geleden) , van Cahors dus, tja, kunnen ze ons niet helpen.
Danielle belt naar de adjunct burgemeester en krijgt hem na heel lang wachten aan de lijn.
-Of ze zo'n pijltje konden regelen met één of andere jager?
Neen, dat kost 70 EURO en dat willen ze er niet aan geven.

-Jullie zullen meer geduld moeten hebben, zeiden de ladies.

Jan werd er niet goed van.
Ik was de wanhoop nabij.

-We zullen vanavond of morgen slaappillen geven , zei Danielle, neem de kooi maar mee dames, ik bezorg de  pillen.

Het is namelijk zo dat alles hier zodanig gereglementeerd is in dit volledig bureaucratisch land , zodat het asiel geen pillen mag afleveren, zelfs geen voorstel mag doen om de pillen te geven,
Laat staan om een injectie te geven.
Dodelijke administratie.

Vanavond was het dan zover.
Danielle had me de pillen bezorgd en ik mengde er drie- nou, zeg maar vier bedacht ik, om zeker te zijn hé- onder haar lekkere hapjes en brokken.
Ze at ze allemaal op .
Na een half uurtje begon ze wat te zwalpen en belde ik Danielle.
Na een half uurtje kwam ze eraan.
De hond kwam haar vrolijk tegemoet, precies of er was geen sprake geweest van een pilletje.

-Geef de twee laatste ook maar, zei Danielle, het gaat anders nooit lukken.

Zo gezegd ,zo gedaan...
Niks te niksen.
Telkens Danielle of ik naar haar toe gingen met de lasso liep ze weg.
Danielle dronk koffie na koffie....en vertrok .
We waren al 3.30 u bezig.

En dan, ongelofelijk maar waar, heeft de hondenfluisteraar ter plaatse-Jan dus- de lasso over haar kop gekregen.
"Ik heb ze beet" , zei Jan.
                                           

Vlug gebeld naar Danielle, ocharme, die na 15 minuten terug op onze oprit reed.
We namen de kooi en ze ging er zonder enige moeite in.

Dag hond, au revoir vieille canaille !

De volgende keer dat er hier een weggelopen hond passeert zal ik mijn dierenhart niet tonen, voorwaar ik zeg U !

Afgepeigerd zijn we van gans deze historie, nous sommes l'objet d'une très grande fatigue !

                                           

Dag 18 : "la canaille" est toujours là !

                                                             

Ik word nu regelmatig gebeld door vrienden en kennissen om te vragen of "die hond" daar nog is ?
Wel lieve mensen het antwoord is positief.
Je houdt dat nu toch niet voor mogelijk : 18 dagen loopt die teef hier nu rond.
En het enige dat ze niet wil is in dat kot ( de bench ) kruipen.
Mét of zonder eten in, ze vindt het maar niks.
Of ze heeft het allemaal al eens meegemaakt en heeft definitief beslist dat haar dat geen tweede keer zal gebeuren.

Ondertussen is de 'refuge canin' ofte het hondenasiel van Cahors hier reeds drie maal geweest om "ons te helpen".
Want wij moeten geholpen worden, nietwaar.
Want wij willen die hond niet houden, toch?

De eerste keer waren ze na 10 minuten weer weg.
Ah neen, je kon de teef niet benaderen, neen.
Dat wordt lastig zei één van de twee dames.
We zullen morgen een kooi brengen en dan lokken we ze daarin.
Morgen werd overmorgen, maar dat kan je in de sudouest ook niet erg vinden.

De tweede keer brachten ze dus een reuzachtige kooi .
Daar zou de hond ingaan om te eten, maar dat zou hij dus niet doen.

Twee dagen later kwamen ze terug , nadat we ze eerst telkens bellen om te horen dat ze de dag zelf niet kunnen komen...
Nu hadden ze een dik donsdeken mee, dat moesten we over de kooi leggen, eens ze erin was, om haar een "veilig gevoel " te geven.
Ondertussen mochten we haar GEEN ETEN geven.
En onze honden binnenhouden.
Want anders zaten die in de kooi en niet de teef.
En onze bovenburen en naaste buren verwittigen dat die ook hun honden moeten binnenhouden, en de teef onder geen enkele omstandigheid mogen voeren.

En als dat dan allemaal gelukt was, dan zouden ze drie dagen nadien - drie dagen? - Ah ja, want het is pinksterweekend,madame ! , drie dagen nadien dus , de teef komen halen.

Maar vanmorgen belde ik dus met de mededeling dat de hond niet in de kooi zat.
Ze belden maar niet terug.
Jan kroop van zijn tractor waar hij ondertussen op vastgeroest is, ik kan het niet anders noemen, en wachtte binnen op de telefoon terwijl ik de drie honden uitliet.
Toen ik terugkwam vond ik een totaal overspannen Jan aan.
Ja ze hadden gebeld.
Neen ze kwamen niet vandaag.
We zouden meer geduld moeten hebben, sic !
Want het diertje zou gestresseerd kunnen geraken als ze haar met een lasso zouden vastgrijpen.
Jan antwoordde - op de hem typerende manier, dus heel hoffelijk, beleefd en heel kalm !!!- dat dat dier misschien niet mocht gestresseerd zijn, maar dat niemand er waarschijnlijk bij stilstond dat wij ondertussen op van de stress waren.
Ze kon het niet appreciëren.

Ze belde even later terug.
Of ik de hond niet wou binnenlaten in mijn huis.
Eens dat gebeurd was, mocht ik bellen en zouden ze even later komen.
-Wat bedoelen jullie met "binnenlaten" ,opperde ik?
Gewoon in huis laten.
Heel gewoon dus.

Bah ja, en wat nog?
Niemand durft het beest te benaderen.
Gilbert die een meute honden heeft , zei dat ik er niet mocht aan denken de hond trachten te pakken te krijgen. Té gevaarlijk.
Ze likt af en toe aan mijn hand, maar van zodra ik wil dichterbij komen begint ze te janken en te blaffen en loopt ze weg.
Ze eet alleen als ik me van haar verwijder.
Ze scheurt de vuilbak stuk.
Ze ligt op de golfplaten van de houtreserve aan de achterdeur.
Ze slaapt onder de auvent.
Ze gaat mee wandelen.

Maar ze laat zich niet vangen.
Ze wil hier blijven, dat is duidelijk.

En ik denk aan de 15000 bootvluchtelingen die verdronken zijn voor de Italiaanse kust en waar niemand om geeft....maar een hond waar niemand  naar vraagt na 18 dagen , die zou gestresseerd kunnen raken als hij langs achter vastgegrepen wordt....ah ja hé madame !

Zijn jullie mee ?

ARGGGGGGGHHHHHH !

Wordt vervolgd!

Le refuge canin de Cahors

                                                  





Madame Diczy heeft dan eindelijk gebeld naar de refuge canin de Cahors, het hondenasiel zeg maar.
Dat moet hier allemaal volgens administratieve filières gebeuren, je houdt het niet voor mogelijk.
De hond moet al een tijdje bij jou verblijven, je krijgt hem niet te pakken, of je kan niet nagaan of hij een tatouage heeft of een chip.
Je belt Danièle Diczy die komt kijken ( zonder dat jij dat ziet) en dichterbij komt met een toestelletje dat chips kan lezen.

Onze gasthond heeft geen chip, of ze wil niet dichterbij komen en dus kan Danièle de chip niet aflezen.

Danièle (tracht) de adjunct burgemeester te bereiken, dat is de man die zich hier in het dorp bezig houdt met verloren gelopen of weggelopen of verdwenen honden.
Die adjunct hangt een bericht op de deur van de mairie en aan de valvas op het marktplein dat er een hond is gevonden, ras, grootte etc, waar hij gevonden is etc,...

Als dat niets oplevert ( jij blijft ondertussen ongewild met die hond zitten hé) , dan mag Danièle de forrière ( zo heet dat) bellen en ik moet toegeven, ze belden ons vlug terug.

Dinsdagochtend rond een uur of 11 kwamen ze eraan.
"Oui, ben,  c'est une canaille" , zei de jonge dame die me deed denken aan "the girl with the dragon tattoo" van Steve Larson.
Ze wou ze niet pakken met een soort lasso, want dat geeft de dieren te veel stress.
Ze probeerde met een koord, geen avance.
"Nous allons mettre une cage"
Ze zetten een soort grote val en het was een gans gedoe om aan te leren hoe we die moesten klaar zetten zodat de vondeling er heel gezellig in zou wandelen , om de lekkere hapjes die ik had verzameld te verorberen.

Rechts staat die ijzeren val, links het bedje van de "vondeling" .
Maar niks hé, niks aan te doen, de hond is verschillende keren rond die bench gewandeld, maar ze wist wel beter! Slim beest, zeg dat wel.

-We gaan die bench hier laten staan, zei de jongedame. Vanavond geen eten geven en de val gereed zetten. Dit dik donsdeken over de bench leggen en het zal wel lukken.

Ondertussen waren Paul en Lynn, onze Engelse bovenburen toegekomen in hun vakantieverblijf en dat betekende dat Colin ook van de partij was. Colin is een Boarder Collie-achtige hond , braaf beest, daar niet van, maar ook een grote eter, zoals Spot en Cartouche.
Dus moest ik de bovenburen gaan verwittigen wat er aan de hand was en vooral , dat ze de épagneul niet mochten voederen. Want ik ken de bovenburen hun gulheid, ze zouden dat zeker doen !

Leuk weerzien, daar niet van, flesje wijn, wat nieuws en roddels vertellen over "our valley" en dan terug naar onze miserie.

Vanmorgen zat de épagneul doodleuk naast de bench.
Mét de glimlach.
"Ik ben braaf geweest en ben niet in de bench gegaan hé" , zo'n snoet had ze .

Gebeld om 8 uur naar het dierenasiel.
Tja, dan kwamen ze vandaag maar niet, we mochten geen eten geven (waarop Jan bijna flipte, "neen zei hij, ik zal dat beest laten verhongeren omdat jullie niet komen vandaag!" ) en vanavond hetzelfde proberen...

En ondertussen, wel ondertussen beginnen we ons natuurlijk aan dat beest te hechten.
Ze komt al een ietsiepietsie dichter, maar is zo wantrouwig !

En ik denk aan het verhaal van de vos in De Kleine Prins van ST Exupérie.
De hond is ons aan het verleiden, en ik ben hem aan het temmen, en dat gaat heel traag, maar dat gaat wel lukken;
en dan krimpt mijn hart ineen dat ik haar  moet laten gaan .
En dat ze mijn valsheid ( ik geef haar mee met het asiel ) op haar hoopje wantrouwen zal leggen en waarschijnlijk geen enkel mens nog zal geloven.

Zucht.

"On ne voit bien qu'avec le coeur, l'essentiel est invisible pour les yeux...."

                           

Opgelucht in het Soulages museum

                                           

                             




Het is er eindelijk van gekomen- wat ik nog altijd niet kan zeggen van een reisje naar Andorra spijtiggenoeg en voor alle goede verstaanders van de blog zou dat me nu echt eens plezier doen zie, of het nu in de zomer ,in de winter, in of buiten het seizoen is, gewoon Andorra zien en sterven zoals men pleegt te zeggen van Capri, maar dat heb ik al gezien en neen ik ben daarna niet gestorven, ik ben er nog altijd en ben zinnens dat nog een serieus aantal jaren vol te houden, bref !- we zijn met een groep geestesgenoten uit de Quercy afgereisd naar andere vrienden in Rodez om er de stad, de kathedraal, het musée Fenailles en , tararatatatata, het musée Soulages te bezoeken.

Een aanrader.


In het Fenailles museum ontdek je menhirs. In de Aveyron bevinden zich naar het schijnt meer menhirs dan in Bretagne. Als je ze goed bekijkt zie je lijnpatronen die Soulages, een wereldberoemde schilder die in Rodez geboren is, geïnspireerd hebben in zijn latere werk.

(-- Statue-Menhir " Dame de Saint Sernin "

Het museum is een mooi oud gebouw in het midden van de stad dat volledig gerenoveerd is aan de binnenkant maar aan de buitenkant de originele architectuur behouden heeft. Daags voordien kwamen Martine en Manou ons hun foto's van Marokko tonen waar ze in een riad van hun broer verbleven en ik moest er gelijk geweldig aan denken hoe ook onze bouwkunst in de middeleeuwen beïnvloed werd door de Arabieren. Want als je van boven naar beneden kijkt in de binnenkoer van het Fenailles museum zie je als het ware ook de binnenpatio van een Riad ...of verbeeld ik me dat maar ?

De rode neon paal in het midden verwijst naar de tijdelijke tentoonstelling omtrent Claude Lévêque " le bleu de l'oeil" waar we ook naartoe gingen, een beetje later op de dag.

We maakten daarna een wandeling door de stad die qua historisch centrum ook wel doet denken aan Cahors. Hier rechts is het befaamde maison d'Armagnac .( 1525 ) Huis van een rijke koopman. En uiteraard geclasseerd monument.




Terwijl we langs de winkels slenterden om ons naar de kathedraal te verplaatsen, passeerden we voorbij een lingeriewinkel met een grote reclame op het uitstalraam "prima donna" .
-Goed merk, zei ik al lachend tegen Hélène, een andere juriste in ons groepje.
-Ja, Italianen hebben mooie lingerie , antwoordde ze.
- Prima Donna is Belgisch hoor, lachte ik haar antwoord weg.
Ze bleef prompt staan:
-Belgisch, tu rigoles ou quoi?
Ik bleef volhouden , Prima Donna is "ook" Belgisch, maar die mop begreep ze natuurlijk niet.

Daar bleef het niet bij, ze deed de deur van de winkel open en vroeg aan de verkoopster: Mevrouw ,Prima Donna is dat Italiaans of Belgisch ?
-Belgisch !

En gij nu, zei ik haar. Dat is bijna even erg als Marie-Claude die me verleden week, na een mooie reis naar Brugge, Gent en Antwerpen, verbaasd meedeelde "mais on mange bien en Belgique !!!"

Ja, wat had ze dan gedacht.

Dit enkel om culturele misverstanden uit de wereld te helpen en eens te doen nadenken over vooroordelen- en die bestaan bij iedereen !

We bezochten de donkere, reusachtig grote kathedraal, met wel een hele mooie middeleeuwse kapel.

/
Het was er bitter koud, dat wel. Zeker 5 graden kouder dan bij ons. Daar waar we verleden week 32 graden optekenden gedurende een viertal dagen, is de temperatuur plots gezakt naar 16 graden.
11 graden is weer iets gans anders. En wind ! Le vent d'autan. Kan drie dagen na elkaar fameus waaien, "on en devient fou" zei Jeanine die in Rodez woont.
Maar heel gek zag ze er toch niet uit.

Tenslotte bereikten we het befaamde nieuwe moderne museum.
Soulages.
Ik ben dol op Conques. En de glasramen van de abbatiale de Conques zijn ontworpen door Soulages. Hij heeft er 7 jaar aan gewerkt.
De glazen zijn grijs, een soort melkgrijs. En die laten licht door op een zodanige manier dat je er alle schakeringen van wit, roos, blauw, zwart en grijs doorziet.
Maar dat was in feite zijn bedoeling niet.
Hij wou lichte ramen daar waar de meeste ramen van kathedralen heel donker worden.
En toen hij dus de ramen had geplaatst en zag dat ze veranderden van kleur door het licht ,dacht hij dat zijn levenswerk mislukt was.
Het is echter wondermooi.

Ik bewonder passie.
En in dit werk zit passie.
Ik bewonder volgehouden werk.
Het duurde 7 jaar.
Ik bewonder vooral mensen die nederig zijn en inzien dat zelfs het perfectste werk wankel kan zijn en in een flits van licht teniet kan gaan door een inzicht in wat je bezighoudt.
Als je dat niet kan, als je niet kan terugkomen op een standpunt, als je niet alles wat je doet in vraag kan stellen, tja dan...hoeft het voor mij niet. Dan pas ik.

                               

Soulages is gekend voor zijn zwart . Ik hou van het idee dat hij zelf zegt dat om sneeuw te tekenen hij een zwarte streep moest trekken. Door dat zwart zie je de sneeuw. Zonder zwart zou je niets zien....






En om te eindigen ontdekten we de installatie van  Claude Lévêque.
Neonlampen die als je ze bekijkt wit zijn, maar op foto blauw schijnen. Zo vreemd.
Mensen met epilepsie mogen niet gaan kijken, want ze zouden een aanval kunnen krijgen , zodanig dat de felheid van het licht op de ogen een invloed heeft op de hersenen.
                                                 

Wit en zwart.
Licht en duisternis.

Soulages is een  schilder van het licht.
                                        

Chiens perdus sans collier

                                                 
             

Sinds een paar dagen hebben we bezoek van een Epagneul Breton, een vrouwtje naar alle waarschijnlijkheid, weldoorvoed , maar angstig als een wezel.

Ze komt goed overeen met Cartouche en Spot, maar ze mag van hen niet binnenkomen, stel je voor !

Jan en ik hebben al vanalles geprobeerd om haar vertrouwen te winnen, ze komt wel wat dichter na 4 dagen,maar gromt en weent als we haar roepen om bij ons  te komen.
Ze gaat 's morgens mee wandelen, volgt me op een paar meter, loopt nooit voor mij.

                                                     

We belden naar Daniele Diczy van het dierenasiel die bovenaan onze weg de hond ook had opgemerkt, maar net als wij boekte ze geen succes om de hond te kunnen vastgrijpen en mee te nemen.

Ik probeerde hem ook in Jan's auto te lokken om hem dan weg te brengen naar Daniele, geen avance .

Enerzijds zorgen we voor het dier, anderzijds is het vervelend omdat je toch steeds op je ongemak bent dat hij zou binnenkomen en vechten met de twee meesters van het hondendomein hier te velde.

We kunnen er ook niet bij om eventueel na te gaan of ze een tatouage heeft.

Daniele heeft reeds een bericht nagelaten op de mairie, je weet maar nooit dat haar baasje wanhopig naar haar op zoek is.

En voor de rest zeggen we tegen iedereen die we kennen dat er hier een mooie Epagneul zit te wachten op haar meester.

Jordanneke, da vriendelijk manneke van hierboven gooide vanmorgen een steen naar Cartouche : "Héla, vous là bas , gardez votre chien en laisse , c'est la troisième fois qu'il renverse mes poubelles ..."
Maar neen, mijnheer ( alhoewel ) , dat is onze hond niet, het is een verloren gelopen dier , ook een Epagneul en we kunnen hem maar niet te pakken krijgen...

"Ah bon, oui il était sur le plateau, excusez-moi madame"

Toen ik vanmorgen naar het dorp reed om brood te gaan halen kwam ik ons Jordanneke, dat braaf manneke tegen in de draai naar boven. Hij had een puppie mee , een pitbull ....
                                          


Lief hé ( als dat klein is) ....

Hij excuseerde zich nog eens en voegde eraan toe " si je le revois renverser ma poubelle je lui tire une balle dessus"...

Ik was een paar seconden sprakeloos . Jordanneke zou dus ook wapens hebben?

Man man man.

En nu ben ik nog liever voor de Epagneul, uit schrik dat ik haar hier op een morgen dood op de oprit zie liggen.

                                       

                 

"Chiens perdus sans collier" is een boek van Gilbert Cesbron, dat ik ooit moest lezen op school. Het ging om jonge delinquenten die geholpen werden door een jeugdrechter. Ik dacht aan de Epagneul die verloren gelopen was en aan Jordanneke, chef d'une bande de délinquants.
Maar misschien zie ik overal te veel symbolen , wie weet ...

Gene's Blog: Van het nuttige en het aangename

Gene's Blog: Van het nuttige en het aangename

Van het nuttige en het aangename

                                                      




Ik ben dan toch naar Spanje afgereisd en bezocht er mijn zieke vader in het Hospitaal Los Monteros in Marbella. Het was jaren geleden dat ik hem nog had gezien, fysiek dan wel te verstaan, want we bellen en skypen en facetimen of noem het op, maar in het "echt" is het toch weer anders.
Twee van mijn drie zussen waren er ook en mijn broer die ik ook al een jaar of twee niet meer had gezien kwam me afhalen aan de luchthaven in Malaga.
Het was een uniek weerzien , vier van de vijf Meunier's , het is me wat!

We huurden een huisje , een panda fiat en brachten de meeste tijd in de kliniek door. Van 9.30u tot 13 uur en dan gingen we zelf iets eten . We zaten dan op een terrasje in Marbella , dicht bij de Placa de la Naranja waar de appelsienen inderdaad nog aan de bomen hingen en de geur je vervoert naar andere werelden.
We rusten wat uit om nieuwe krachten op te doen om die op onze beurt weer aan de zieke te kunnen doorgeven. Net of je laadt een batterij op, zo leek het althans.

Rond 18 uur keerden we weer en brachten we wat lekkers mee voor de patient . Het avondeten wordt in Spanje in de kliniek rond 21.15 u aangeboden. Kan je nagaan dat het lange dagen zijn .

Meestal vertrokken we dan ook rond 22.15 u en gingen we nog een kleinigheid eten dicht bij ons hotelletje.

En zo konden we het nuttige met het aangename combineren .

We haalden herinneringen op, ergerden ons soms, gierden van het lachen zoals jonge pubers op andere momenten, terwijl ons kleine autootje -zonder airco , wat bijna niet te geloven is in 2015, toch?- zigzagde over de talrijke bochten die je telkens òf de blauwe zee, òf Gibraltar en de kolommen van Hercules ,òf het tipje van Afrika laten her-ontdekken ...

We hebben elkaar weer ontmoet ,zou ik kunnen zeggen, op een plaats waarin we tijdens onze jeugd misschien wel ooit het gelukkigst waren geweest , en daarom alleen al was deze pelgrimstocht de moeite waard.

We beloofden elkaar dit om de 10 jaar zeker over te doen.
En beloofd is beloofd nietwaar !

oude buren en nieuwe buren

                                                   

- Allo Geneviève? C'est Jeanette ! Ta voisine d'en face ...

Zeg dat het niet waar is, dacht ik bij mezelf. Ik keek automatisch naar mijn polshorloge, men zegge en schrijve 13.05 u.

Voor een keer dat ik geen sïesta zou houden en de krant wou lezen.Zucht...

- Bonjour Jeanette, comment vas-tu?

-Het is maar ,zegt ze, dat de jongste zoon van Patrick, Jordan , weer is komen opdagen.

Of ik hem al gezien heb?

-Ja , Jan heeft een jonge man gezien bij onze buur Patrick, maar of dat nu Jordan is, dat wist hij niet echt. Het is zeker 7 jaar geleden dat we die nog gezien hebben in feite.

- Natuurlijk, zegt ze, hij heeft 7 jaar in de gevangenis gezeten !

Oeps, niet precies de nieuwe leuke buur. Het manneke is ondertussen 26 jaar. Dat moet geen klein misdrijf geweest zijn, als je 7 jaar vastzit op je 19...

- Tja , gaat ze verder ( je kan er tijdens haar waterval van woorden, bedenkingen, zinnen, her-formuleringen-open vragen, gesloten vragen en alles wat op dergelijke expressievormen lijkt , geen speld tussen krijgen) , en hij is me komen goedendag zeggen .

Hij vertelde dat hij uit zijn kamer gezet is in Parijs, zijn werk verloren is, hij was immers werkzaam in een keuken, maar hij deed er een stommiteit en vandaar, en nu heeft hij dus geen dak meer boven zijn hoofd en geen werk en dus is Patrick, zijn vader die net gepensionneerd is - wist je dat dat hij gepensionneerd was? - en hij zou hier komen wonen- wist je dat? - maar ja, Catherine zijn vriendin - je kent zijn vriendin toch hé, ze is wel vriendelijk, heb je ze al gezien? - wel Catherine wil niet komen zolang Jordan hier is, dus Patrick heeft zijn zoon naar zijn huis hier in Vers gebracht en hij blijft hier 2 maanden, wist je dat? Maar hij heeft geen werk, en hij heeft geen auto- ah neen, want hij heeft geen rijbewijs- en hij heeft geen bromfiets- de enige die hij ooit heeft gehad is degene die hij hier op het makrtplein heeft gejat -wist je dat?- en zelfs een fiets heeft hij niet, dus wat gaat hij hier beginnen? En trouwens , hij gaat zich vervelen en als hij zich verveelt zal hij stommiteiten doen- maar zijn vader heeft hem 500 EURO gegeven zegt hij, want hij is hier geweest he, heb ik dat al gezegd? En ik viel bijna flauw toen ik hem zag want hij heeft mij ooit bestolen in mijn huis- wist je dat? - en hij zei me ook dat hij een vechthond heeft, zo'n rothweiler en ik vroeg hem waarom heb je zo'n hond? , wel omdat hij "chef d'une bande de délinquants" is en dus heeft hij die hond nodig voor zijn "werk". Wat is dat Geneviève "délinquants?" ....ze haalt adem.

- Een delinquent is iemand die een delict begaan heeft, dus wat dat"werk " betreft .....maar hoe kan je nu zo stom zijn om ziets te zeggen ! En een rothweiler ?

- Ja, heb je hem gezien.?

-euh..

- en ik zei waarom toch zo'n gevaarlijke hond en hij zei dat hij die misschien kon verkopen voor veel geld en zijn vader had gezegd dat hij hem beter nu zou verkopen en dan kan hij zich met dat geld een brommer kopen en in elk geval heb ik gezegd dat hij met zijn hond niet naar hier moet komen of Falco zal met hem vechten, want die heeft jullie Spot ook al aangevallen hé en dus dat zei ik hem maar . Maar dan vroeg hij of hij mij met iets kon helpen en ik zei dat ik me wel zelf kon behelpen en trouwens dant mijn dochters élke dag langskomen en dus daarom bel ik...wil je aub ook zeggen dat mijn dochters élke dag komen, dan weet hij dat er hier controle is en dan komt hij misschien niet meer langs. D'ailleurs, hij moet mij niet helpen parce qu'il a un poil dans sa main, hij kan niks en is te lui om te werken. 

- zeker Jeanette, dat zal ik zeker doen.Maar ik hoop dat hij ondertussen vertrokken is...

Ik keek terloops terug op mijn polshorloge : 13.56 u...Kan je nagaan.

- en draai je deur op slot , want ik draai nooit mijn deur op slot maar nu wel.  Het is zo lang gelden dat ik je gezien heb. Tu ne veux pas des oeufs ? En Jan heeft zo'n mooie groententuin, en ik heb tomatenplantjes voor hem. Wil je er geen komen halen?

En dat deden we dus de dag nadien, vandaar de foto's...

Leuke buren hé ?

Andere buren zeiden ons dan weer dat zo'n joch niet lang  hier blijft, waar de sociale controle zo hoog is, iedereen weet ondertussen dat " Jordanneke" terug in 't land is. In Parijs ligt dat anders, daar kan je terugzijn zonder dat iemand het merkt.

Maar hier niet, neen, hier weet iedereen alles van iedereen.

Soms heeft dat ook voordelen.

                       

                                                       Jeanette woont in dit kasteeltje.

En zo zie je ons huis en de pruimenbomen eens van de andere kant !