Een nieuwe identiteitskaart ?

We vragen onze nieuwe identiteitskaart aan via het Consulaat in Marseille.
Alles staat keurig aangeduid op de website van het Consulaat, daar niet van.
Het is een hele boel papierwerk eer je "dossier" volledig is en kan opgestuurd worden. Je moet er de recente pasfoto's bijvoegen, in gepast formaat, twee bij voorbaat gefrankeerde briefomslagen die je aan jezelf adresseert , "lettre suivie" heet dat hier, en dan alles netjes in blokletters invullen.
Ook geen echt probleem.
En dan moet je hopen dat alles daar wel degelijk terecht gekomen is , dat je fier kan zijn op de goede consulaire diensten van ons klein landje en dat je zo'n 8 weken nadien je identiteitskaart in de bus krijgt en tegelijkertijd of een paar dagen nadien de pincode.
Die kan je slechts valideren als je in België bent, of op de ambassade in Parijs.

Deze keer was Jan aan de beurt.
Oei, hij had er niet echt bij stilgestaan dat zijn identiteitskaart verviel op 16 december en dat we een paar dagen later naar België zouden vertrekken....
We maken het dossier klaar en sturen het stante pede op.
Na een week of 6 bel ik naar het Consulaat.
Een vriendelijke Nederlandstalige dame zegt me dat het nog een beetje te vroeg is, dat ze zo rond 20 december zou aankomen in Marseille...geen nood, Jan heeft ook een paspoort.

Maar vandaag, de laatste werkdag van het jaar, lagen de twee door mij eigenhandig geschreven enveloppen in onze spiksplinternieuwe brievenbus die voortaan aan de ingang van onze straat staat.
Ik open de eerste en neem er de identiteitskaart ui. Ik kijk naar de foto, ja, goed gelukt vind ik.
Ik leg er de ongeopende enveloppe met de pincode naast.
Jan bekijkt zijn identiteitskaart.
Ze is verkeerd, zegt hij.
Hoe ze is verkeerd?, antwoord ik onnozel weg.
Ja, deze is voor een Laurent Hellemans die geboren is in Charleroi in 1974....maar de foto, dat is die van mij....
Neen !!!!!!, roep ik verbouwereerd.
Ik bekijk de identiteitskaart en inderdaad, Jan is plots 28 jaar jonger, op slag....ongelofelijk !

Ik bel het Consulaat.
Een Franstalige dame antwoordt mij,
Indien ik een Nederlandstalige medewerkster wil spreken moet ik even wachten, zegt ze.
Het is de laatste werkdag van het jaar, ik ga daar nu echt geen zaak van maken.
Dus we praten verder.
Ik leg haar uit wat er aan de hand is.
Dat gebeurt, zegt ze, het is uitzonderlijk, maar het gebeurt...
En wat nu, vraag ik.
Knip de identiteitskaart midden door, voeg er de ongeopende enveloppe met de pincodes bij. En een briefje met uitleg. Mijn naam is Kukk. Natuurlijk zal de nieuwe identiteitskaart maar binnen een zestal weken voorhanden zijn..... Sorry daarvoor...
Al een geluk dat we niet op reis moeten hé mevrouw, kan ik me toch niet laten van te riposteren...
Daar hadden we dan wel een oplossing voor gevonden hoor, zegt ze meelevend.
Moet ik er dan weer 2 lettres suivies met ons adres op bijvoegen?
Neen dat is niet nodig, een gewone enveloppe met de geknipte identiteitskaart, de pincode van Laurent Hellemans en een briefje met wat uitleg , U mag zelfs een gewone postzegel kleven....
Prettige dag nog, fijn eindejaar mevrouw.

Dit was het onwaarschijnlijke verhaal van de identiteitskaart van Jan Hellemans die op 1 dag 28 jaar jonger is dan wat hij dacht te zijn.

Uit privacy overwegingen druk ik geen foto af van de identiteitskaart. Wel van de omslag met de naam van Laurent Hellemans, die waarschijnlijk vandaag 70 jaar geworden is , volgens zijn identiteitskaart dan, wel te verstaan....

Olga, de bijna slimste mens van de wereld

Ik zou er willen voor tekenen.
Maar aan mij hebben ze niet gevraagd om mee te doen.
Maar had ik meegedaan, dan was ik zeker zo ver niet geraakt als mijn nichtje Olga.

Mijn andere nichtjes horen het niet graag, maar Olga vind ik persoonlijk de slimste.
En dat heb ik al heel lang geleden opgemerkt.

Zo'n 5 jaar geleden onderging ik een halswerveloperatie en was het me verboden om te reizen, met de wagen te rijden, méér dan 1 liter op te heffen, kortom ik mocht niks.
Dat hield ook in dat ik na de operatie niet terug naar huis mocht , naar Frankrijk dus, en dat bij mijn dochter zijn geen optie was aangezien ze overdag werkte en ik niet kon geholpen worden.
Geen nood,zei mijn zus Anne, kom jij maar bij ons, Jan vindt dat ook goed.
Haar Jan dus, maar de mijne vond het ook best.

Anne is zo'n goede zorg-ziel , iedereen kan bij haar terecht om te recupereren.
Haar schoonmoeder vroeger, onze pa later, en ik dus ook.
Olga moet zo'n jaar of 14 geweest zijn , ze kwam terug van school en had haar huiswerk al gemaakt zei ze.
Ik geloofde er niks van en vroeg terstond of ik de les eens mocht opvragen.
Ja hoor , tante Gene, graag zelfs...
En inderdaad, ze noemde foutloos alle Griekse helden van de les op.
Maar dat was niet wat me perplex liet.
Het was het feit dat ze bij elk personage nog eens een ganse filosofische overweging bijgaf.
In de aard van : Chronos is de god van de tijd, hij at zijn kinderen op, net zoals de tijd de minuten en de uren opeet...vind ik hé....maar mijn leraar zegt dat ik te veel fantasie heb....

Sindsdien weet ik gewoon dat zij de slimste is, ondanks het feit dat ze niet de slimste mens geworden is.
Maar hé, wie doet het haar na , pas 19 geworden en 11 maal deelgenomen?
Ha, voilà.
Dus , we blijven fier.
Fier op Olga .

Prettige kerst !

We waren de kerstboom aan het zetten bij Aude en Gustje wou er absoluur een gele ster in hebben. Met 5 punten.
Een vijfpuntige ster.
En in het midden moest en zou zijn mama de letter G schrijven.
De G van Gust.

Is dat geen symbolische ster?
Ah !
Inderdaad.
En de G van Gust, dat hadden de kenners onder jullie er waarschijnlijk ook nog nooit in gezien.
Nu wel dus.

Vroeger deze maand waren Aude en Gustje met Jan en mij aan het face-timen.
Papie, waarom kom jij nooit mee met mamie naar ons thuis? , vroeg Gust.

En de papie was sprakeloos....

Wat later die avond kwam Jan naar beneden en zei Ik heb eens gekeken op internet voor tickets naar België met kerst en die prijzen vallen nogal mee hoor....
Had ik het wel goed begrepen?
Zouden we samen met kerst naar Boechout reizen?

Ik heb maar meteen de daad bij het woord gevoegd en boekte de vlucht.
Stel dat hij van gedacht zou veranderen.

En dus vertrekken we een paar dagen naar Homeland .

De dakwerkers zijn ver geraakt .
Het dak ligt toe en dat is al iets.
Isolatie, golfplaten, dakpannen, parket onder de auvent.
Ze nemen ook een week vakantie tussen kerst en nieuw.
Ze hebben hard gewerkt de mannen.

Op het einde van de eerste week van januari zal het helemaal af zijn.
En dan, dan gaan we erop klinken.
Op het afgelopen jaar waarin er gedurende 6 maanden zware, belangrijke en ingrijpende veranderingen aan ons huis gebeurd zijn en waar we kunnen uitkijken naar een rustiger, lekvrije toekomst.

De culturele toer op

Ik ben dus fan van Hans Op De Beeck en volg hem een beetje overal.
Mijn schoonzoon heeft me ditmaal verrast met een speciale vertoning Nocturnes met beelden van Hans Op De Beeck en muziek van Johan Hoogewijs.
Ik keek er geweldig naar uit. Wij allemaal trouwens.
We gingen naar de Arenberg en dat was jaren geleden dat ik daar nog eens was. Ik meen me te herinneren voor Stef Bos en  Geert Hoste, maar ik kan verkeerd zijn.
Tegenwoordig vertrouw ik mijn geheugen minder en minder....dat belooft!
We hadden  topplaatsen. Op het podium waren piano, synthesizer, cello, contrabas en gitaar her en der verspreid over het podium, een video-installatie waar de magische zwart/wit beelden op zouden verschijnen en naast mij Hubert Damen. Witse zag er sympathieker uit in realiteit dan op het witte doek. Hoe vreselijk ik me kan ergeren aan Mijnheer Damen zijn gefakete woede-uitbarstingen, niet te doen! Hij bleef trouwens de ganse voorstelling lang opvallend stilletjes...zou hij mijn kritiek aangevoeld hebben?

De muziek was afwisselend toegankelijk of moeilijk.
Ik betrapte er me op dat ik bij wijlen indommelde gedurende twee à drie seconden, door de repetitief aanhoudende melodieën, maar dan weer betoverd werd door de ingrijpende heel fijn gedetailleerde beelden van Hans.

Het was TOP, we hebben er alle drie van genoten.

Mijn nichtje Sophie  had me dan weer verrast met topplaatsen bij een jonge Franstalige standup comedian, Guihome. Dat is echt een hilarische performance!
In Le Cirque Royale, waar ik trouwens nog nooit een voet had binnen gezet. Mijn culturele voetafdrukken worden groter.
De zaal zat stampvol met jongeren, ouderen, heel jonge en nogal oude mensen.
Allemaal om naar die jonge Guihome te kijken.
Het is in feite een uit de hand gelopen sketch , Guihome postte op YOUTUBE korte filmpjes over hoe hij zijn studie, zijn professoren, zijn moeder tijdens zijn studies percipieerde.
En dat is zo herkenbaar voor ons allemaal, dat je niet anders kan dan heel hard lachen telkens hij een onderwerp aansnijdt.
Guihome was ontwapenend, omdat hij ook ter plekke dingen uitvindt en dat hij daar ook vaak zelf niet ernstig bij kan blijven.
Een aanrader....maar dit was het allerlaatste optreden van zijn tournee. Even wachten dus als jullie zouden willen gaan kijken.

 Tenslotte ging ik afgelopen dinsdag  ,samen met de ganse familie, Olga aanmoedigen voor haar deelname aan de finale van De Slimste Mens ter wereld.
Als tante van de bijna slimste mens kan je dan niet aan de zijlijn blijven staan.
Dat was voor mij ook echt een ervaring.
Maar ik laat jullie in spanning, want morgen wordt de finale uitgezonden op VT4...
En ik heb beloofd om te zwijgen, en dan doe ik dat, uiteraard...

"Uw land" en andere kinderverhalen...

Een korte week in Belgenland zit er weer op en dat betekent ontdekken hoe de kleinkinderen groeien, veranderen, maar vooral hoe ze "denken".
En ik betrap er me op dat hoe groter Gustje wordt, hoe liever ik het heb.
Neen, ik ben zo geen babyliefhebbertje.
"Goelie-goelie, dada, dada mama, dada papa, aaaa-daaaaaaaaaaaaaa!", hoe onnozel sta je te doen als je voor zo'n weliswaar bloedmooi mensje staat?
En dan mag ik nog niet klagen, want Mauriceke is een doodbraaf kind.

Op woensdag ging ik de oudste kleinzoon afhalen op school. Hij had een mooie ingekleurde elandenkop bij . Helemaal binnen de lijntjes, straf.
We zouden de trein nemen naar de stad. De stad is voor de Antwerpenaren Antwerpen. Er is geen andere stad.
Dus, dat deden we.
Ik kocht twee ticketjes. En daar gingen we. Gustje stopte geen seconde met praten. Hij had op alles en nog wat commentaar. Zou hij dan toch op mij gelijken?
De treinconducteur kwam het kaartje knippen.
Waarom twee tickets mevrouw?, vroeg hij.
We zijn toch met twee....,aarzelde ik.
Tot 12 jaar reizen kinderen die begeleid zijn gratis, knipoogde hij.
Het kaartje terugbetalen zat er niet in, spijtig genoeg.

We stappen uit in Antwerpen Centraal en dat is inderdaad een indrukwekkend station.
Gust had meer oog voor de militairen die er nog steeds patrouilleren.
Eerst zouden we onze bioscooptickets gaan kopen .
Ik liet hem nog eens alle filmen zien die gedraaid werden die dag , opdat ik zeker zou zijn van de juiste keuze.
Vaiana.....dat zou het worden, de allerlaatste Disney film.
Ik zag dat wel zitten.
Een vrouwelijke heldin die het kwaad trotseert en zo haar volk redt van de hongersnood.

We staan aan de kassa en voor ons staat een Joods gezin. Het jongetje van een jaar of 10 heeft een uniform aan. Hij kijkt naar Gust en gaat naar hem toe, legt beide armen rond zijn nek en geeft hem een dikke zoen.
Gust staat er sprakeloos naar te kijken.
Ik lach, de andere mama ook.
Ze vertrekken en de jongen komt nog een keer terug en legt weer zijn armen rond Gust.
Liefde op het eerste zicht, zeg ik.
Soms kan je van niets gelukkig worden dacht ik.
We hebben de tickets en gaan iets eten.
Een happy meal met cola.
Niet aan mama verklappen hé mamie! , waaruit ik afleid dat ik juist een immense opvoedkundige fout gemaakt heb.
Cola mag niet blijkt, maar goed, het is ons geheimpje. Later op de avond zou hij het geheim onmiddellijk verklappen aan zijn vader ...om teleurgesteld in zichzelf dat hij het geheim niet had kunnen verzwijgen, met zijn kop tegen me aan te leunen....
Daarna gaan we naar de film.
Ik koop nog een karton popcorn en daar zitten we, midden tussen rijen joelende kinderen.
En dan wordt het stil. De ganse film lang.
Als het te eng wordt kruipt Gustje dicht tegen me aan.
En als de film gedaan is staart hij nog een tijdlang naar het immense doek.
Het was mooi.
Maar zo luid, niet te geloven. Mijn oren -en die van Gust-deden pijn achteraf.

Terug met de trein naar huis.
En van de trein in mijn Hertz huurauto om Maurice af te halen.
Mamie,  je op-reisauto is wel klein hé.
Mijn op-reisauto Gust?
We ja, in jouw land heb je toch een andere auto. Dan is dit toch jouw op-reisauto?
Ja daar kon ik niets tegen in brengen.


Eenmaal thuis begon Gust  te tekenen.
De tekening heeft een gans verhaal.
Mijn oom Louis de psychiater zou er zeker veel kunnen uithalen.

Mamie, dit is "uw land".
Je ziet ons huis, met steentjes voor het huis. Jan, zonder haar en ikzelf, met véél haar.
Een grote en een kleine hond.
Gras voor het huis.
De pruimenbomen.
Ik vond het gebladerte van zijn bomen nogal magertjes en tekende hem een grote boom met veel groen ( links op de foto) : Mijn bomen moeten nog groeien mamie !
Da's waar Gust, da's waar.

's Avonds voor het slapen gaan mag hij nog even naar TV kijken.
Twee rupsen kruipen naar elkaar toe en de zon verschijnt aan de hemel.
Kijk, de maan mamie.
Neen Gust, dat is de zon.
Neen mamie , dat is de maan.
Neen Gust, dat is de zon. De zon ziet geel, de maan wit.
Neen mamie het is echt de maan.
Neen Gust, het is de zon....

Mijn gedachten dwalen af naar mijn moeder die op een andere kerst meer dan 20 jaar geleden met een nichtje van mij, Anneke in de zetel zat in Boechout, bij mij thuis.
Aude had voor kerst een schaap gekregen waar ze haar pyjama kon insteken.
Anneke zei "vache".
En mijn moeder zei stilletjes : mouton !
Anneke zei "vache"
En mama herhaalde zacht : mouton !

Maar Gust geeft niet af:
Maar mamie, je bedoelt het niet zo, het is echt de maan, ik heb gelijk !
Gust vindt niets ergers dan iemand te kwetsen. Ik hou van zijn taalgebruik, "je bedoelt het niet zo"....
Ik sleur er de tablet bij, zoek de maan en toon hem dat ze wit ziet.
De zon geel.
De aarde- voor zolang dat nog gaat duren- blauw.
Hij kijkt sip.
Mamie heeft gelijk hé Gust?
Ja-aa ! zegt hij verontwaardigd.
Zeg het nu nog eens Gust : mamie heeft gelijk !
En warempel , hij geeft toe.

Een heerlijke dag, echt, echt heerlijk.

Alleen Elvis blijft bestaan

Dat is nu eens een programma naar mijn hart zie.
En deze keer was het voor mij een totaal onbekende persoon : Barbara Baert.
Niks wist ik over deze mevrouw.
Ik las dat ze de Franqui prijs gewonnen had en ik herinnerde me het belang van die prijs.
Aan de VUB was er toch een Franqui leerstoel of vergis ik me nu ?
Bref, ik wil ervan af zijn.

Wel, ik werd omvergeblazen door deze dame die met passie en gedrevenheid haar vak toelichtte.
Iconografie.
Wat was dat?
En naargelang het uur te vlug naar mijn zin verder schreed, legde ze haarfijn uit - ze sprak trouwens veel over "haar" in het algemeen, alle soorten haar trouwens ,als herkenbaar element van een tijd, van een generatie, van een wereldperiode - wat die term precies inhield.
En hoe dieper ze groef in die materie, hoe boeiender ik haar vakgebied vond.

Het is de mooiste studie die er bestaat ,zei ze en ik dacht wat heb ik gemist?

De verbanden die  ze legde, de facetten van elke diamant die ze me deed ontdekken, omdraaien, bekijken en opnieuw anders bekijken deed me duizelen.

Wat had ik graag zo'n professor gehad, dacht ik.

En terwijl zij maar verder weefde totdat haar tapijt helemaal zichtbaar werd, kreeg Thomas , de presentator het net op zijn heupen, als ware het navelstaarderij...wat heeft de wereld aan die iconografie? , vroeg hij haar.
En ze was even uit het lood geslagen, om daarna het volgens mij enige juiste antwoord te geven :
Als ik maar één iemand een andere kant kan doen ontdekken van een beeld....

En dat is nu juist wat ik mijn hele volwassen leven probeer te bereiken: als ik door mijn denken iemand anders , op een andere manier kan doen nadenken, iets anders kan laten zien dan de zekerheid die hij of zij had, iemand kan doen twijfelen aan zijn of haar vastgeroeste denkpatroon, dan ben ik gelukkig.

Met grote verwondering luister ik naar mensen die met een rotsvaste zekerheid beweren dat God bestaat. En met dezelfde verbazing kijk ik naar diegenen die met evenveel punch zeggen dat dat niet het geval is.
Ik ben een twijfelaar.
Ik weet het niet.
Ik zou niet durven zeggen dat het ene of het andere mijn voorkeur heeft. Ik vind evenveel argumenten tegen als voor.

Tja, het was een mooi programma.
De wereld heeft misschien niets aan iconografie, maar ik heb er in elk geval veel aan gehad.