Hout en andere fossiele brandstoffen

De afgelopen weken lees ik meer en meer berichten over het feit dat in sommige grote steden het branden van hout verboden wordt.
Natuurlijk begrijp ik dat er moet ingegrepen worden om het fijn stof zo laag mogelijk te houden.
Natuurlijk.
Maar als ik hier rond mij naar de huizen kijk , dan is er geen enkel huis waar niet met hout verwarmd wordt. Geen enkel.
Iedereen stookt hier met hout, zelfs degenen die genieten van centrale verwarming .
Enkel in appartementsgebouwen ligt dat anders uiteraard, maar echt hé, de rook komt hier uit alle schouwen.
En dan vraag ik me af : hoe gaan ze dat de plattelandsbewoners van Frankrijk uitleggen dat dat misschien binnenkort niet meer kan....ik zie dat nog zo gauw niet gebeuren.
En bovendien, welk is het alternatief? Wij hebben warmtepompen geïnstalleerd verleden jaar, maar toch denk ik dat menig gezin niet de mogelijkheden heeft om voor dit alternatief te kiezen.
Wat doe je dan?
Wat kan je dan doen?
Hoe gaan ze dat oplossen?

Zucht.

Mijn Dyson en ik

Maanden aan een stuk sukkelde ik  met mijn stofzuiger.
Ik vond het één van de slechtste aankopen ooit.
En één van de duurste ook, want zo'n Dyson Animal Pro kost stukken van mensen.
Maar geen zakken nodig, dus ik dacht: dat scheelt...
Tijdens de zomermaanden heb ik hem van pure misnoegdheid binnengebracht bij "la clinique du petit ménager" in Cahors en daar vertelde die man me dat ik ook op tijd en stond de filter moest uitwassen. Met rode kaken knikte ik van ja, ik deed dat wel, zeker en vast, maar er kon toch niet van mij verwacht worden dat ik die filter na elke poetsbeurt onder de kraan zou uitwassen?
En uitwassen is geen moeite, maar drogen dat ding, ho maar !!! Dat gaat zo maar niet in de winter. Dat duurt een paar dagen en er staat duidelijk op de gebruiksaanwijzing dat je geen natte filter in de stofzuiger mag steken, ah neen, dat doen we niet, toch?
Enfin, hij was nagekeken door experten , dus de fout zou zeker bij mij liggen.
Tijdens dezelfde zomermaanden had ik het er eens over met Rita , die toch dagelijks haar Dyson gebruikt in de Chambres d'hôtes. Zij was heel tevreden van het machien.
En weer dacht ik dat het enkel aan mij kon liggen.

Telkens ik de Dyson gebruikte ergerde ik me dood. Ik bleef maar met die borstels wrijven over dezelfde plek op de tapijten : niks te stofzuigen, het hondenhaar bleef erop liggen.

Ik heb een kleine Dyson handstofzuiger en die werkt perfect, dus tja. Voor de tapijten begon ik die te gebruiken.

Gisteren was ik de kamers aan het stofzuigen en was mijn geduld OP.
Ik begon tegen mezelf te spreken, gek werd ik ervan :
Nu is't gedaan ! Dit was je laatste beurt ( tegen de stofzuiger hé) ! Vanmiddag zwier ik je in de containers. En dan rijd ik naar Cahors en koop ik me een nieuwe Miele stofzuiger mét zakken. Weg ermee, ik ben toch niet gek hé ?

Als een razende kwam ik naar beneden en zei tegen Jan ,zonder zijn reactie af te wachten-mijn besluit was immers genomen- : Voilà sjoe, zeg maar dag tegen de Dyson, hij gaat naar 't stort, nu kan ik zelfs geen Onzelieveheersbeestje meer stofzuigen.

Hola, wacht even , zei Jan, als je nu niet begint te roepen dan zal ik er naar kijken, naar de filters en zo. Vraag dat gewoon !

Dat heb ik allemaal al gedaan, antwoordde ik, en ik heb het je al een paar maanden geleden gevraagd....

Hij begon eraan en na een tijdje riep hij me :
Ik heb het gevonden hé, kom eens kijken....

En daar was het probleem, tussen de zuiginstallatie en de stang, in een elleboogpijp :

Een stopsel.

Minder drinken hé Mama, schaterde Aude toen ik haar het verhaal deed.
Niks minder drinken, minder brol in huis ja, Jan spaart namelijk stoppen om de haard beter te kunnen aansteken.....en die liggen op een -voor hem- strategische plaats.

Maar niet voor de Dyson.

We zijn weer vriendjes, mijn Dyson en ik.
Oef .

Ons dagelijks brood

Elke dag Frans brood.
Als er vrienden of familie op bezoek komen dan zijn ze er gek van Joepie, stokbrood !
Maar als je dat elke dag eet is die euforie vlug verdwenen.
We kopen ook af en toe een FLUTE , een beetje breder dan een stokbrood, er is meer beet aan, laat ons het zo stellen.
Ware het niet dat Christian ,onze bakker, met tegenzin de bakkersstiel uitoefent en we meer dan eens per week grote gaten in onze flutes tegenkomen...

We proberen dan soms het brood van de koude bakker, een beetje verder in de straat, waar Marie-Pierre, de zus van Thierry achter de toog staat.
Zij heeft croustillon brood, dat is rond brood zoals wij dat kennen, maar - het woord zegt het zelf- met een krokante korst. Specialiteit van Cahors trouwens.
Ze heeft ook petit quercynois - specialiteit van onze streek, le Quercy, met een nog hardere korst.
Bij deze bakker : minder gaten, maar hardere korst.

En soms , heel af en toe halen we brood bij Fredo.
Een kleine kruidenier waar je zowat alles vindt wat je dagelijks nodig hebt.
Ook brood, van nog een andere bakker uit de omgeving.

De eerste dag, als het brood dus nog vers is, dan is dat goed te eten.
De tweede dag, dat is gans andere koek.

Jan en ik zaten aan tafel en aten brood van bij Fredo .
De tweede dag dus.
Of zeg maar maandag, want dan zijn alle winkels hier dicht.
We zwegen alle twee, heel geconcentreerd als we waren met het verorberen van ons brood.

Toen Jan zijn boterham had opgegeten zei hij " Ik ga slapen ! Doodop van dat brood"
En toen hebben we allebei zo onbedaarlijk de slappe lach gehad...zelfs nu, terwijl ik dit aan het schrijven ben, schiet ik nog in de lach.

't Heeft niet altijd voordelen dat leven in Frankrijk.

Maar ik los het op, net als Trump, of tenminste zoals hij voorhoudt wat we van hem mogen verwachten vanaf vanavond , ik bak mijn eigen brood zolang het zo vrieskoud is.

Een gouden dak...

Je vous souhaite un toit doré,  schreef Martine, een vriendin uit Braîne -le -Château die ook in de Cantal een huis heeft en die ik ondertussen 33 jaar ken.
33 jaar, dat is toch echt de moeite. Hoe symbolisch is dat?
33 jaar in dezelfde vereniging.
33 jaar vreugde, ontgoochelingen, spannende toestanden, verhogingen, 4 voorzitterschappen, zoveel nieuwe mensen leren kennen , oude kennissen terug tegengekomen, veel geleerd, veel gereisd, Kopenhagen, New York, Los Angeles, Parijs, Cahors, Sarlat en Toulouse...En het me na al die jaren nog nooit of te nimmer beklaagd.

Bref, en dit terzijde dus, een gouden dak.
En daar begon het een beetje op te lijken, eerlijk gezegd.

Want ondanks het feit dat we de werken begin 2016 besteld hadden, zijn de dakwerkers  de stellingen pas komen plaatsen op 20 november, de kraan kwam een paar dagen daarna.
En dan zijn ze er eindelijk aan begonnen:
Aucun soucis, madame, le toit sera prêt avant l'hiver...
Ik keek het met lede ogen aan. Dat zouden we nog moeten zien.
En dan mogen we nog van geluk spreken, want december was een zonnige maand.
Maar uiteraard was er kerst en nieuwjaarsvakantie, één weekje opleiding  in isolatie voor één van de mannen , een dag of twee vriesweer en een paar dagen regen....Zucht....

Maar zie, het is af, maar ja, het is klaar, wie had het gedacht?
De kraan komen ze deze week wegslepen. Misschien, want hier in het zuiden weet je maar nooit. De stellingen zijn van de gevel weg. Hoe dikwijls ik me daar die twee maanden aan geërgerd heb, want telkens ik naar de vuilbak ging stootte ik mijn domme kop wel bij het heengaan of weerkomen tegen de buizen die net iets te laag stonden om eronder door te kunnen lopen.

De eerste wensen voor een vreugdevol jaar zijn al met al werkelijkheid geworden.
En eerlijk gezegd, meer moet dat weeral niet zijn.

Goede voornemens

Ik heb vele vervelende gewoontes.
Waarschijnlijk zullen er menig onder jullie onmiddellijk bevestigend ja knikken als ik er één in het bijzonder vernoem.
Ik heb zo die gewoonte dat van zodra iemand met mij in gesprek gaat, om halverwege zijn of haar uiteenzetting af te haken, in die zin dat ik al ergens ver weg ben , op een eiland met een deel van de zin die aan mij gericht was, maar waar ik tegelijkertijd mijn  bedenkingen bij maak, in gedachten al vooruit loop met mijn commentaar, lees kritiek, of dat herinneringen- vervelende of leuke - mijn mijmeringen, mijn aha-erlebnissen, mijn inzichten,mijn déjà-vu's,  mijn "zie je, dat had ik nu gisteren ook gedacht", of "oh neen, dat wordt regelrecht een catastrofe" voor mijn ogen opduiken...
Dat betekent geenszins dat het verhaal me niet interesseert, integendeel, je kan ervan uitgaan dat juist jouw verhaal me helpt om verder en dieper in te gaan op mijn eigen gedachtegoed.
Maar het is vervelend voor degene die je zijn of haar verhaal vertelt.
Want ik heb het gezien, ik merk het op, in het midden van ons gesprek keert mijn gesprekspartner zich om en kijkt hij of zij naar een punt achter mij of naast mij. Waar niemand is.
Maar waar mijn ogen naartoe dwalen.
Vandaar.
En soms gebeurt dat meermaals in één gesprek.
En ik kan me heel goed inbeelden dat mijn maat die tegenover mij zijn of haar best aan het doen is helemaal niet opgezet is met het feit dat er zich helemaal niets interessants, of interessanter dan zijn of haar onderwerp achter of naast mij bevindt.
En daarom , en vandaar, dat ik plechtig beloof om te trachten bij het onderwerp te blijven.
Dat ik alles in het werk zal stellen om naar jouw gezicht te kijken terwijl je tegen mij spreekt.
Want ik zou het heel vervelend vinden indien jij je blik laat afdwalen naar een punt x terwijl ik je iets probeer diets te maken.
Weg daarmee.
Yes we can !

Confiture au citron et de la bergamote

Corinne had een klein geschenk voor mij. Tijdens de kerstvakantie had ze samen met haar zoon Primo confituur gemaakt van appelsien en dat is nu net mijn lievelingsconfituur. Ze stopte er nog een andere zeldzame lekkernij bij: confituur met citroen en bergamot...

En dan herinnerde ik me dat voorval met één van mijn zussen.
Want was het niet zo dat onze pa een nicht had die getrouwd was met de Hofmaarschalk van Koning Boudewijn? Wie kan dat zeggen? Ja we zijn een heel bijzondere familie vol verrassingen, of niet soms?
In elk geval, zijn nicht dus, een heel flamboyante dame, bijzonder lief en intelligent, eenvoudig en toch van wereldklasse,   ging jaarlijks op vakantie naar Nice en Monaco.
En voor ze vertrok bestelde ze steevast bij papa een handgemaakte zonnecrème op basis van bergamot. Een soort zelfbruiner avant la lettre.
Papa verklapte ons dat het dure crème was, maar ja, hoe kon het ook anders als je kind aan huis bent aan het hof?



Op een zomerdag kwamen we terug van ik weet niet waar, en één van mijn zussen was thuis gebleven. Ze zat te wenen onder het terras en toen we haar beter bekeken zagen we dat ze op grote delen van haar lichaam oranje gekleurd was....ze had er niet beter op gevonden dan pure bergamotolie op haar lichaam te smeren en dan te gaan zonnebaden..Het goedje had echter een totaal ander effect dan het door haar verhoopte resultaat.
Ik dacht dat mijn ouders een beroerte zouden krijgen. Niet zozeer om wat ze gedaan had , maar eerder omdat ze bang waren dat de kleur in haar huid gedrongen was en ze voor eeuwig en altijd vol oranje plekken zou staan.



Maar papa heeft haar gered, een beetje zoals Merlijn de tovenaar, een beetje van dit en een beetje van dat en allez, het ging er af...




Wat kinderen toch allemaal in hun hoofd halen , je mag er niet aan denken.

De bergamot (Citrus bergamia, ook wel Citrus aurantium subsp. bergamia) is een kleine, ronde tot peervormige, zure citrusvrucht, die aan een boom groeit. De boom kan ongeveer 4 meter hoog worden.

Op basis van genetisch onderzoek uit 2000 denkt men dat de bergamot een kruising is tussen Citrus limetta, een soort limoen, en Citrus aurantium, dat is de zure sinaasappel. Onbekend is of het een spontane, natuurlijke kruising betreft. Citrus aurantium komt van oorsprong voor in zuidelijk Vietnam.

De naam bergamot is afkomstig van de plaats Bergamo in Italië. In Griekenland wordt de plant Pergamonto genoemd en men zegt dat deze naam afkomstig zou zijn van het oude Pergamon (nu Bergama in Turkije). Sommigen vermoeden dat de naam bergamot afkomstig is van het Turkse beg-armudi, wat "peer van de prins" betekent. Dit vanwege de peervormige vruchten.^[1]

( alles van WIKIPEDIA ) 

Ganzenconfit , dag 2

So far, so good.
Rond 9 uur stond ik bij Gilbert, volledig warm ingepakt , muts, collants, dikke sokken, damart onderlijfje, drie pulls boven elkaar ( naar het schijnt is laagjeskleding beter tegen de kou dan een heel dikke trui) , handschoenen en om te werken van die plastic chirurgenhandschoenen, daim botten met wollen voering. Ik zou er zeker tegen kunnen, ware het niet dat het juist die nacht - 4,5 graden onder nul gevroren had en dat het berekoud zou zijn.

Gilbert had zijn grote auvent netjes opgeruimd, de steriliseerbokalen stonden op ons te wachten, de vuren brandden, Hij had de open muren met plastic afgeschermd en vroeg of het zo OK was?
Ik kon alleen enthousiast en dankbaar ja knikken.
We begonnen aan de zware klus.

Het vet in stukjes snijden.
De vleugels bij de karkassen en de nek na het smelten van het vet in de grote koperen ketel laten zakken. Niet proberen spatten te maken en af en toe het boeltje omwoelen, terwijl we met onze knie tegen de randen van de ketel duwden, opdat deze niet van de driepoot zou schuiven.

Na een uurtje gesudder in de koperen ketel halen we er de geconfijte karkassen uit.
En dan laten we de magrets ( ganzenborsten) en billen inzakken.
Een uur, niet langer.

Ik maak de nekken, naai ze langs een kant toe , vul ze met een zelfbereide farce en naai ze aan de andere kant ook dicht.

Na een uurtje halen we er alles uit.
En dan scheppen we heel voorzichtig het vet met pollepels uit de ketel, niet roeren, want onderaan ligt vlees en dat vlees mengen we niet met het vet.

Dan scheppen we de kleine stukjes vlees onder uit de ketel en die houden we apart. Daar zullen we later Fritons van maken. Kipkap, a kind of....

 Dan vullen we de potten, met vet, met magrets, met billen, met fritons, met nekken, met wat je maar wil feitelijk.
En dan gaat alles in steriliseerketels.
Eens het water kookt moet je één uur rekenen. Alles is immers reeds gegaard in het vet.
EN dan laat je de potten stilletjes aan afkoelen in de ketels.
De volgende morgen haal je de potten uit de ketels, draai je de deksels van de potten, kijk en controleer je of ze dicht zijn en dan kan je je collectie aanvullen.

Vreemd dat je hier echt ook periodes in het jaar hebt waarin de supermarkten "la foire au gras" of "la foire au porc" aanprijzen en ganse paketten maken om paté te bereiden. Ik kan me niet herinneren dat ooit in België gezien te hebben.

En al het materiaal dat je ervoor nodig hebt en dat ik -uiteraard- heb. Of wat hadden jullie gedacht?

 En ziehier het resultaat , dag drie :

 Bekaf was ik, rond een uur of 8 's avonds, van een ganse dag recht te staan in de vrieskou.
's Middags hebben we ook buiten gegeten, de karkassen opgepeuzeld ,
met gebakken aardappelen en een fles wijn én "la galette du roi", want het was Driekoningen en dat wordt hier heus gevierd, ware het dan dat de kinderen geen liedjes komen zingen aan je deur....de huizen liggen hier 500 m van elkaar, zie je ze gaan?????

Ik heb het gehad voor dit jaar met de inmaak. Vanmorgen maakte ik de ganzenlevers en nu is het welletjes geweest.
Ik ga op mijn lauweren rusten.

Le marché au gras

Het was best eng toen ik deze morgen zond 7.15u met de honden ging wandelen.
Pikdonker, met een zaklamp nog wel, berekoud, muts op, dikke handschoenen aan, winterbotten met wollen voering. Links, rechts en dan het getik van mijn stok op het beton.
Spot en Cartouche gingen dapper mee.
Stel je voor dat je op zo'n onmenselijk vroeg donker winteruur oog in oog zou komen te staan met een everzwijn...
Ik stond er zeker niet bij stil en stapte dapper door.

Als je zo vroeg in het donker op pad bent zie je wie er een vroege vogel is en wie niet.
Bij Babette brandde licht. Dat zou kunnen betekenen dat Domino, haar man, opnieuw aan het werk is.
Bij Fernand brandde licht, die ex-professor van de Sorbonne staat elke dag rond 5.30 h op, tot afgrijzen van zijn partner, Geneviève..Niet ik, een andere, ik ken hier namelijk véél Genevièves.

Gilbert verwachtte ons om 8u bij hem thuis en we zouden samen met zijn wagen en aanhangwagen naar Castelsarrazin rijden om op de "marché au gras" 18 eenden af te halen. Die worden daar bovendien ter plekke versneden door beenhouwers. Hoe goed is dat? Wat een tijdswinst, wist hij ons te zeggen....Dus, we deden mee.
Zo kan ik nog eens proefondervindelijk met ogen en oren leren hoe de vork in de steel zit, want een paar jaren geleden heb ik ook eens eenden gekonfijt en eerlijk gezegd was dat geen succes.

Maar ik had ook alles in huis om paté te maken, want we hadden een everzwijn-schouder in de koelkast steken en die moest ook versneden worden en dus.....stress...en dat kan ik niet meer hebben, volledig verleerd.
Maar goed, ik zou me wel organiseren, dacht ik .

Eenmaal bij Gilbert vertrokken we goed op tijd met de remorque. Volgeladen met lege waskuipen.

Voor 9 uur kan je er niet binnen ,zei hij, maar we waren er stipt op tijd en de deuren openden zich.

Daar zie je dan de locale boeren die hun waar tentoon spreiden. Wij hadden onze eenden al op voorhand besteld...Ze lagen op ons te wachten zie ... En dan worden ze dus gelijk versneden door de plaatselijke slager.

Borsten bij borsten, billen bij billen, karkassen, koppen en nekken, er waren geen levers bij.

Die heb ik afzonderlijk gekocht bij de nicht van Mevrouw Sanchez die ons de eenden verkocht.

Het zijn witte levers, wat inhoudt dat de eenden met witte maïs werden gevoerd , zei mevrouw Sanchez. Recht tegenover Mevrouw Sanchez haar toog stond die van een andere dame met bruine levers, kijk, die zijn met gele maïs gevoerd....
Zo word je elke dag wijzer.

En dan vertrokken we weer gezwind naar Ganic, waar Gilbert woont.
Ik dacht dat mijn dag erop zat dan. Maar dat was een grote vergissing. Want er werd van mij verwacht dat ik het eendenvet apart in kommen deed, de magen ( gésiers) proper maakte en de hartjes apart aan een koord reeg, van de nekken het vel af zou trekken zodat ik ze kan vullen met een 'farce', een vulsel van gehakt.
Het was ijskoud onder Gilberts'afdak dus ging ik me eerst thuis goed inpakken, collants, drie pullovers, muts, chirurgenhandschoenen, botten....Ik was echt elegant.

Maar rond 16 uur was ik weer thuis.
En begon ik paté te maken. Van everzwijn. Zeven bokaals van 500 g en één van 1 kilo.Ze zijn nu aan het afkoelen.
En vermits Jan  niet naar zijn vergadering ging ,  maakte ik ook eten. Balletjes met ratatouille en rijst.

En daarna heb ik de nekken toegenaaid en gevuld met een farce van gehakt en pruimen.
Want wat moet je met al dat fruit?

En dan, rond 20.45 u had ik het gehad.

Bek, maar dan ook bekaf.
Ik ga slapen want morgen wordt het gewoonweg nog erger ....

Jaaroverzicht

                                                   Aéroport de Toulouse, 28/12/2016




Het was het afgelopen jaar een aaneenschakeling van werkjes, werken en grote werken.
Nieuwe ramen, warmtepompen en een nieuw dak.
Het kan verkeren.
De dakwerkers zijn nog goed bezig met de afwerking van de genoises en we hopen dat de laatste pannen er tegen het eind van de week zullen op liggen.
 genoises tuiles
Daarna afbraak van de stellingen en wegrijden van de kraan en de rust kan weerkeren ten huize Cigalou...
Geen lekken meer, lekker warm , minder stof.
Ons leven is in belangrijke mate veranderd.
We kunnen nu langer dan één dag weg, we kunnen gewoon weg zonder dat we ons zorgen hoeven te maken over de temperatuur binnen in ons huis.
En dat is een serieuze verandering, al kan ik me inbeelden dat   je je niet kan voorstellen wat ik bedoel als je dat afkoelingsfenomeen niet aan den lijve hebt ondervonden.
De muren van de oude huizen zijn hier zo dik en de huizen liggen zo afgezonderd van elkaar dat het niet te vergelijken valt met de rijhuizen of de villawijken waaraan we gewoon zijn in België.

Het was het jaar van de vele reisjes en reizen.
Een keer of zes naar België , soms alleen, soms met twee.
Voor het eerst in jaren kerst in België met Aude en C° , de schoonfamilie en familie .
Tot jolijt van de kleinkinderen die niet konden geloven dat papie  erbij was....

Reis naar Collioure en eindelijk Andorra gezien.

We gingen naar Venetië want 2016 was ook een jaar waarin we beiden veranderden van TRAM, 60 en 70 en dat moest gevierd worden...

Het was het jaar van Olga en de slimste mens.

En tussendoor zorgde Jan voor hout en voor de moestuin, voor wild en gevogelte.
En ik hield me bezig met het koken, roken, drogen,inmaken, steriliseren en vacuüm trekken van al dat lekkers.
We genieten volop van alles wat we verzameld hebben en zijn nog altijd overdonderd van wat ons hier allemaal te beurt valt.

Maar dat wisten jullie allemaal reeds , dus gaan we weer voor een nieuw avonturenjaar.....