We moeten het niet altijd met elkaar eens zijn

Toi qui installes fermement
Au centre de tes certitudes
L’absence de toutes croyances
Ou bien toi qui remplis du nom de Dieu
Tout l’espace creux de ta finitude
Comment recevrais-tu sur ta peau
L’humble caresse du doute
Le léger toucher de l’inconnaissance
Du souffle et de la compassion                                        

Jean Lavoué
www.enfancedesarbres.com

Soms lees je zo'n eenvoudig zinnetje en dat zinnetje kan je ganse belevenis veranderen.
Dat vind ik spannend.
Zo ook met deze frase : we moeten het niet altijd met elkaar eens zijn om overeen te komen.
Want is dat niet wat we steeds betrachten?
Dat we het altijd en overal met elkaar eens zijn?
En waarom doen we dat?
Waarschijnlijk omdat we ons minder alleen voelen en bondgenoten willen vinden op ons pad.
Omdat we ons dan sterker voelen en meer deel uitmakend van iets gemeenschappelijks?
Omdat we steeds weer elkaar willen overtuigen van ons gelijk.
Vermits dat zo menselijk is, inderdaad.
Maar is dat belangrijk?
Want als we het niet eens zijn, maken we elkaar rijker.
We stellen ons begripvol op ten opzichte van de andere.
Van iemand anders zijn gedacht.

Gelovigen willen persé dat niet gelovigen begrijpen dat ze het bij het verkeerde eind hebben.
Ongelovigen schudden meewarrig hun hoofd als gelovigen preken houden omtrent geloof, hoop en liefde.

En ik?
Ik weet het niet.
Ik weet zo weinig.
Ik wou dat ik het wist.
Maar ik heb mijn bedenkenkingen bij het ene en het andere.
Ik twijfel .

Maar als we elkaars gedachten respecteren, dan komen we misschien wel ergens uit.
Het is en blijft een buitengewoon moeilijke oefening.
Misschien op een dag, geloof ik.
Maar het is mogelijk dat ik nooit geloof.
Of misschien blijft twijfel mijn motto...

We moeten het niet altijd met elkaar eens zijn om overeen te komen, neen.
Dat is wat ik ervan denk.