de loir of zevenslaper : aflevering 625

Hoeveel keer heb ik al een verhaal verteld over een zevenslaper ofte loir ?
Maar wat ik nu ga vertellen tart elke verbeelding!

We hadden afgelopen zomer zeker een keer of acht prijs bij de loir-vangst.
We hebben vallen op zevenentwintig plaatsen staan, omhoog, omlaag , kooitjes op zolder , vol van droge vruchten, of verse vruchten, je wil het niet weten.
We zijn erop voorzien.
We dachten dat er geen loir nog op zolder zou geraken, nu ons dak twee jaar geleden vernieuwd is. Maar niets was minder waar. Ze kwamen terug.

We hebben onze zolder volledig opgekuist , kwestie van eventueel een nest te vinden, of een gat of een holletje, of een spleet, kortom, we hadden gehoopt de sluipweg van de loirs te ontdekken.

We vonden geen hol, geen gat, geen scheur, geen reet, we vonden geen loir, geen muis, geen rat-een mens weet immers nooit.

Oef.
't Was proper en dus zouden ze niks maar dan ook niks meer vinden om op zolder te komen logeren des winters....

Op een ochtend vond ik echter houtschilfers naast een houten krat, beneden in de keuken, waar ik mijn aardappelen in bewaar.....
Dat was minder goed nieuws.
Valletje dichtbij de krat gezet.

Volgende dag, aardappel een stukje opgegeten, valletje leeg.

Tweede val bijgezet.
Volgende dag, zoete aardappel half opgegeten.
Val leeg.

Aardappelen in de lade van de frigo gelegd.

Volgende dag ruik ik ui ....een loir eet toch geen ui? Of wel?
Jawel, een niewe springui...aangevreten.

Ui weg, ook in de ijskast.
Val bij de uien gezet.
Geen loir in de val.

We waren een week in België en kwamen terug, geen loir in huis toen we terugkwamen, niets aangevreten, alles netjes op orde.
Oef, de loir zal waarschijnlijk het huis uit zijn, of ergens dood liggen van de honger.....je kan bij mij geen millimeter compassie ontdekken waar het loirs betreft.
Ze maken me zenuwachtig.
Ze maken me gek omdat ik hun schuilplaats niet vind .

Gisteren hadden we vrienden op bezoek.
Ze brachten chocolade mee.
Orangettes , Jan lust dat graag.
En er waren er nog drie over die ik in een kommetje op tafel achterliet en dan een kommetje met zo'n 200 gram paaseitjes in een zilverpapiertje, je kent dat wel.

vanmorgen zegt Jan
"Gene , heb jij die laatste orangettes gisteren nog opgegeten?"
Ik verzwijg jullie de manier waarop hij me dat vroeg...alhoewel, hij zei het met zo'n blik van "natuurlijk heeft ze het zich niet kunnen laten !!!!"

"neen Jan, ik ben er niet aan geweest"

De drie orangettes waren verdwenen.

"Maar Jan, maar Jan....."
"Ja, wat is er?????"
"Maar Jan, die paaseitjes ......allemaal , ALLEMAAL weg"

Dat zijn er DUS 27 , want we hadden er drie opgegeten.
27 paaseitjes van chocolade, met papier en al weg.
Geen eitje op de grond, geen papiertje, geen snippertje .
Niks spoor van een loir.
Maar waar zit dat beest.
Hoe is dat 27 keer van dat kommetje met een eitje naar zijn nest kunnen lopen?
Hoe is dat mogelijk?

Ik ben er niet goed van.
Weet iemand raad?
Alstublieft?

Lost in translation

Wooow Gene, ga jij op je oude dag de filosofische toer op ? , schreef mijn zus die zelf een echte filosoof is , met diploma's en al....als reactie op een blogpost .

Ik dacht dat ik al van jongs af aan de filosofische toer op was, maar schijn bedriegt natuurlijk.

Het begon allemaal een beetje voor nieuwjaar toen ik naar de film " Three billboards outside Ebbing, Missouri"  aan het kijken was.Ik was danig onder de indruk. 
In feite moest ik aan een omgekeerde  Toren van Babel denken : allemaal mensen met hun eigen kijk op de zaak die reageren vanuit hun eigen visie en die niet naar elkaar luisteren. Mensen die samen wonen maar apart leven. Mensen die samen werken maar handelen of ze zelfstandigen zijn. Mensen die van elkaar houden maar die enkel hun eigen gelijk willen halen.Mensen die niet met elkaar praten.
En als ze praten met elkaar verstaan ze er hetzelfde niet onder.

Het was ook in die periode dat ik verschillende boeken las over taal.
Eerst een biografie over de Wittgensteins, geschreven door ene Alexander Waugh. Een aanrader. 
Alle kinderen uit die gefortuneerde Oostenrijkse familie waren getalenteerd. Allemaal waren ze zo goed als waanzinnig. Waanzinnig getalenteerd.Getalenteerd waanzinnig.



Filosoof, pianist, familiefortuin, het verlies ervan, de oorlog, de familieruzies...het was boeiend . Leerrijk.

Tegelijkertijd vroeg een Duitse vriendin hoe ik het woord "sehnsucht" zou vertalen en gans de familie hielp mee. We dachten aan weemoed, melancholie, verlangen, vurig verlangen...maar het moest in het Frans. En daar hadden we alleen mélancholie...
Maar het was geen melancholie, zei ze en ik begreep ze.
Was het saudade ? Van de fado?
Of de duende van de flamenco ?


Ik probeerde - en zij ook- aan onze andere Franse vriendinnen uit te leggen wat we bedoelden, maar we kwamen niet veel verder.
En toch, door met handen en voeten uit te leggen wat ik bedoelde begon het te dagen . 

Als ik een Frans woord niet ken, of het nog geen deel uitmaakt van mijn woordenschat, dan omschrijf ik waarover het gaat en meestal vinden we het specifieke woord.

En dan kan ik zelfs zeggen dat als we een gezamenlijke tekst opstellen - stel je 30 vrouwen voor die moeten overeenkomen over een te verzenden tekst- en we niet tot een akkoord komen, ik meestal diegene ben die zorgt voor het "compromis" . Door de gedachten te omschrijven kan ik op een andere manier uitleggen wat we in feite bedoelen,

Ik denk dat het een Belgische specialiteit is .
Ik meen het.
Dat we daar moeite voor doen en dat er culturen zijn die daar geen enkele moeite voor doen.
Die onmiddellijk besluiten "on n'y arrivera jamais".


We zoeken oplossingen als we horen "on n'y arrivera jamais!". We kunnen daar niet tegen.
We proberen een compromis te bereiken

Het is maar als je ver weg woont dat je dat beseft.

Maar het is niet gemakkelijk als je het woord niet vindt omdat het niet bestaat in de andere taal. Hoe kan je dan dat gevoel uitdrukken.

Na de taalfilosofen las ik over de existentialisten, Sartre, de Beauvoir ....en de fenomenoloog Husserl.

                               

Ik realiseerde me dat ook ik op een dag  terug naar iets basics wou. Weg van de drukte , alles achter je laten . De glooiing van de vallei die me liefelijk als spiegel dient en die ik als het ware "herken" , zoals  zij me ook erkent, nu ik al 12 jaar deel uitmaak van haar horizon..

Een stuk van mezelf.
Een beeld op mijn netvlies gegrift.

Eenvoud.
Zo ver mogelijk weg van stress.
Het banale bestaan.

En dat ik de dingen beschrijf en benoem. 
Zoals Marc, die 's morgens de dingen groette ...zoiets ongeveer.
Dat ik de berg opga met Cartouche en elk blaadje op de grond bekijk en afwacht of er verandering is ten opzichte van gisteren.
Of de natuur op me wacht ? .
Of ze terugkomt en er weer zal zijn, morgen;overmorgen ? .
Of niet deze keer ? .

Morgen komt immers altijd terug.