En hij antwoordde iets in de zin van " Ik heb nog nooit iets verschrikkelijks meegemaakt in mijn leven. Ik heb een goede vrouw, mijn ouders zijn gezond, ikzelf heb een goede gezondheid en heb een werk dat ik graag doe, kortom ik weet niet wat het is om ongelukkig te zijn ,dus kan ik niet antwoorden op de vraag of ik gelukkig ben. "
En een paar weken terug las ik een interview met Steven Laureys, die wereldberoemde Belgische neuroloog ( kandidaat Nobelprijswinnaar 2013 ) die mensen uit coma kan halen en die dus dagelijks geconfronteerd wordt met leven en dood.
Hij zei :" Er zijn mensen die met evenveel enthousiasme werken als ik en het toch niet maken, omdat ze geen geluk hebben. Je kunt hard werken, maar uiteindelijk moet je op het juiste moment op de juiste plek mensen ontmoeten. Succes is echt niet het werk van één genie."
Als ik hier met "de jongens" een ochtenwandeling maak, Aude aan de telefoon heb gehad en weten dat alles goed met haar gaat, Jan de tractor hoor buitenzetten, eraan denk dat we morgen weer lieve vrienden kunnen ontvangen, een goed boek ter hand kan nemen, eens in het zwembad duiken op tijd en stond, de zon zien schijnen en de zonnenbloemen mee zien wiegen op de lichte bries van de vent d'autan, dan denk ik weleens, -dikwijls is een beter gekozen woord die eerder strookt met de werkelijkheid - "wat ben ik toch een geluksvogel!"
Maar ik was ook dikwijls op de juiste plaats met de juiste mensen.
Ja, dat heet dan gelukkig zijn .Denk ik, tenminste.
Maar wat ik ook weet is, dat dat geluk heel broos is en binnen de kortste keren kan omslaan in een allesverwoestende spiraal.
Als Jan dan zegt " ik sta ervan te kijken hoe jij onder al die moeilijkheden zo kalm kan blijven,", dan denk ik bij mezelf : "'t is nu zo, je kan er toch niks meer aan veranderen, veerkracht kan immers bergen verzetten"...
Je leeft immers maar één keer. Ook iets wat ik geleerd heb met de jaren.
