Maggy fonkelt als een sterretje hierboven

Vanmiddag zat ik op facebook. Soms schep ik er plezier in om oude kenissen op te zoeken, en meestal is dat vruchteloos, maar soms heb ik succes. Vanmiddag dacht ik helemaal per toeval aan Maggy, Anne Wallaert, maar we noemden haar Maggy. Vraag me niet waarom. Zomaar. Ik vond dat het wel heel lang geleden was dat ik nog iets van haar had gehoord. Dus, ik bezocht haar facebook pagina. Er stond een bericht van haar zus Pascale : 'Maggy heeft ons gisteren om 22.30 u stilletjes verlaten en ze fonkelt nu als een sterretje hierboven...'. Ik was sprakeloos. Onmiddellijk heb ik gereageerd, om te zeggen dat ik het niet kon geloven en ik gaf mijn email adres op. De melding 'vind ik leuk' is hier op zijn minst ongepast.Er zouden andere mogelijkheden moeten bestaan op zo'n moment. Pascale antwoordde prompt, ze kende me ook nog, en vertelde dat Magytje sinds augustus vorig jaar streed tegen kanker en de strijd verloren had. Ongelofelijk. Drie jaar geleden hadden we elkaar terug gezien. In Antwerpen, op Aude's appartementje. We zijn samen gaan eten bij de Italiaan en spraken af dat het nu zolang niet mocht duren. Echte vrienden zijn diegenen waar je onmiddellijk weer de draad kan mee opnemen, zelfs na ettelijke jaren. Hier was het niet anders. We hadden beiden zoveel meegemaakt samen en apart, tijdens onze studies en erna. Maggy vrijdde met Fred en Fred was Philippe's beste vriend. Vandaar dat we boezemvrienden werden. Maggy werd advokaat, Fred notaris, Philippe magistraat en ik verzekeringsjuriste ( neen dat is geen roeping, maar daarover zal,ik het later wel eens hebben). Maggy wou absoluut advokaat worden, voor minder ging ze niet. Met of zonder clienteel, ze wou en ze zou slagen in de advokatuur. Ze wou geen kinderen, dat weet ik ook nog. Te veel afgezien vroeger. Neen, carrière wou ze maken. Fred sloop 's nachts uit de ouderlijke woonst in Brussel en nam de laatste tram naar Maggy's kot en hij kwam met de eerste tram terug naar huis. Zoveel liefde, zo graag gezien. Fred was Philippe's getuige op onze trouw. Ook daarna zagen we elkaar nog vaak. En toen gingen onze wegen wat uit elkaar. Ze was gek op paarden en honden en op zeilen. Onze eerste hond, een bobtail,ook Fred genaamd-hilarisch toch?-kochten we via Maggy. We verhuisden, kregen een kind, zagen elkaar minder. Op mijn zus haar 40e verjaardag had ik ze beiden uitgenodigd. Maggy greep me bij de arm,en zei : 'Fred wil van me scheiden!' Ik kon het niet geloven, en toch is het gebeurd. Het was onbegrijpelijk. Een aantal jaren geleden zocht een ex collega van mij een persoon die conversatielessen zou willen geven aan haar dochter en ik dacht aan Maggy..ze heeft die lessen gegeven en werd bevriend met de collega . Neen, ik heb enkel goede herinneringen aan Maggy, en dat kan je niet vaak zeggen van iemand. Ik ben droef vandaag, droef omdat ik te laat aan haar heb gedacht. Ik had haar nog graag gezegd dat ze het verschil gemaakt heeft in mijn leven op een bepaald moment. Dag Maggytje, vaar wel over die grote oceaan. Misschien zie jij Philippe al weer ? Ik mis je nu al.