Ik had gisteren "pot-au-feu" gemaakt met schenkel en klapstuk en groenten en al en mijn huis rook heerlijk naar bouillon . Dus moest ik enkel nog aardappelen schillen, en zoals Jeroen Meeus gisteren nog zei: "dat kan iedereen".
Maar rond een uur of 11 kwam Jean-Claude , de schoonvader van Philippe, de landbouwer die de landerijen rondom ons huis en boomgaard bewerkt, eens kijken hoe het stond met de pruimenbomen.
Denis had verleden week al toegezegd om volgende week te komen snoeien en dan is het uitgerekend de tijd waarop ook Jean-Claude eens komt kijken hoe het zit.
Jan was beduusd aan het kijken naar zijn jonge perzikboompjes die hij verleden jaar had geplant en Jean-Claude uitte het onvermijdelijke verdict : "Ils sont morts !"
Tja, nieuwe kopen dan?
"Oui, mais c'est le moment", zei de boer.
Waarmee hij in feite zoiets wou zeggen als ' 't is bijna zo goed als te laat'.
"Maar waar koop ik goeie exemplaren? ", vraagt Jan.
"A Vazérac".
"Wil je niet meegaan?", oppert Jan.
"Bien sur" zegt Jean-Claude en weg zijn ze.
Rond half één waren ze terug en neen Jean-Claude bleef niet aperitieven, geen tijd.
"A la semaine prochaine pour la taille" riep hij nog.
Na de heerlijke pot-au-feu, een soort hutsepot in feite, een kleine korte siëste en dan is hij eraan begonnen.
Pêches de Vigne, een heel gegeerde perziksoort, cerises noires, nog een andere soort perziken en kersen, van alles wat.
Ze waren allemaal gelukkig .
Af en toe was er een karweitje voor mij bij : een boompje vasthouden terwijl Jan aarde over de wortels verspreidde.
Of een boompje aanreiken.
Maar meer dan dat moet je mij niet vragen, want ik bak er niets van.
"Waarom wil je nou feitelijk nog bomen bijplanten" ,vraag ik Jan op de man af.
Want we hebben maar een pruimenboom of 300, denk ik zo bij mezelf.
"Om ook variatie te hebben", zegt Jan.
En daarmee was het onderwerp afgesloten.
Mooi hoor de bloesems, en de geur ! Onwaarschijnlijk die geur.
