Het was best eng toen ik deze morgen zond 7.15u met de honden ging wandelen.
Pikdonker, met een zaklamp nog wel, berekoud, muts op, dikke handschoenen aan, winterbotten met wollen voering. Links, rechts en dan het getik van mijn stok op het beton.
Spot en Cartouche gingen dapper mee.
Stel je voor dat je op zo'n onmenselijk vroeg donker winteruur oog in oog zou komen te staan met een everzwijn...
Ik stond er zeker niet bij stil en stapte dapper door.
Als je zo vroeg in het donker op pad bent zie je wie er een vroege vogel is en wie niet.
Bij Babette brandde licht. Dat zou kunnen betekenen dat Domino, haar man, opnieuw aan het werk is.
Bij Fernand brandde licht, die ex-professor van de Sorbonne staat elke dag rond 5.30 h op, tot afgrijzen van zijn partner, Geneviève..Niet ik, een andere, ik ken hier namelijk véél Genevièves.
Gilbert verwachtte ons om 8u bij hem thuis en we zouden samen met zijn wagen en aanhangwagen naar Castelsarrazin rijden om op de "marché au gras" 18 eenden af te halen. Die worden daar bovendien ter plekke versneden door beenhouwers. Hoe goed is dat? Wat een tijdswinst, wist hij ons te zeggen....Dus, we deden mee.
Zo kan ik nog eens proefondervindelijk met ogen en oren leren hoe de vork in de steel zit, want een paar jaren geleden heb ik ook eens eenden gekonfijt en eerlijk gezegd was dat geen succes.
Maar ik had ook alles in huis om paté te maken, want we hadden een everzwijn-schouder in de koelkast steken en die moest ook versneden worden en dus.....stress...en dat kan ik niet meer hebben, volledig verleerd.
Maar goed, ik zou me wel organiseren, dacht ik .
Eenmaal bij Gilbert vertrokken we goed op tijd met de remorque. Volgeladen met lege waskuipen.
Voor 9 uur kan je er niet binnen ,zei hij, maar we waren er stipt op tijd en de deuren openden zich.
Daar zie je dan de locale boeren die hun waar tentoon spreiden. Wij hadden onze eenden al op voorhand besteld...Ze lagen op ons te wachten zie ... En dan worden ze dus gelijk versneden door de plaatselijke slager.
Die heb ik afzonderlijk gekocht bij de nicht van Mevrouw Sanchez die ons de eenden verkocht.
Het zijn witte levers, wat inhoudt dat de eenden met witte maïs werden gevoerd , zei mevrouw Sanchez. Recht tegenover Mevrouw Sanchez haar toog stond die van een andere dame met bruine levers, kijk, die zijn met gele maïs gevoerd....
Zo word je elke dag wijzer.
En dan vertrokken we weer gezwind naar Ganic, waar Gilbert woont.
Ik dacht dat mijn dag erop zat dan. Maar dat was een grote vergissing. Want er werd van mij verwacht dat ik het eendenvet apart in kommen deed, de magen ( gésiers) proper maakte en de hartjes apart aan een koord reeg, van de nekken het vel af zou trekken zodat ik ze kan vullen met een 'farce', een vulsel van gehakt.
Het was ijskoud onder Gilberts'afdak dus ging ik me eerst thuis goed inpakken, collants, drie pullovers, muts, chirurgenhandschoenen, botten....Ik was echt elegant.
Maar rond 16 uur was ik weer thuis.
En begon ik paté te maken. Van everzwijn. Zeven bokaals van 500 g en één van 1 kilo.Ze zijn nu aan het afkoelen.
En vermits Jan niet naar zijn vergadering ging , maakte ik ook eten. Balletjes met ratatouille en rijst.
En daarna heb ik de nekken toegenaaid en gevuld met een farce van gehakt en pruimen.
Want wat moet je met al dat fruit?
En dan, rond 20.45 u had ik het gehad.
Bek, maar dan ook bekaf.
Ik ga slapen want morgen wordt het gewoonweg nog erger ....
