En telkens vind ik dat grappig.
We hebben dubbel glas, we hebben verwarming, en maandag beginnen ze (eindelijk) aan het dak.
En als ik naar mijn huis kijk , vanuit de verte, tijdens de ochtendwandeling met de honden, bedenk ik dat ondanks het feit dat ik - tot nog toe - de Lotto niet gewonnen heb, het net aanvoelt of dat wel zo is.
En dan wil ik die man uit die reclameboodschap tegenspreken.
Bah ja, mijn leven is veranderd dit afgelopen jaar.
De stress om het vuur gaande te houden.
Het op en neer lopen vanuit de zetel naar de Behrman, of vanuit mijn bureaustoeltje naar de kachel in de keuken, en dit om de 20 minuten, uit schrik dat het hout is opgebrand. Want als dat zo is, dan is dat in se geen catastrofe, maar dan heb je toch wel een probleem. EN ik mag zelfs eens egocentrisch zijn, dan heb IK een probleem. Weer klein hout aansleuren, weer een krant opproppen , weer een lucifer nemen en weer een schietgebedje doen tot de Heilige Bernadette die in mijn kast staat : laat het alstublieft vlug weer hard branden zoals het afgelopen uur....
Gedaan die ellende.
Geen vooruitziende vrouw meer zijn als ik de achterdeur achter me dichttrek om naar de markt te gaan in Cahors, of bij een vriendin in Pradines...gewoon zien dat de warmtepompen aanstaan en hupsakee, vroem de auto in en weg zijn wij.
De afgelopen 9 jaar was dat wel een probleem. Alhoewel ik er onmiddellijk moet aan toevoegen dat we hier NOOIT maar dan ook nooit kou gehad hebben.
Integendeel.
Heel dikwijls moest ik diezelfde achterdeur openzetten omdat het net té warm was.
En nu brandt het haardvuur om de gezelligheid aan te wakkeren.
Want vanavond is het feest.
Gilbert komt eten.
Het wordt everzwijn zoals ik alleen dat klaarmaak.
Voor Jan.
Want gisteren was het een heel bijzondere dag voor hem.
Maar nu zijn de jagers nog op pad.
Morgen ook.
Zondag ook.
En maandag gaan ze op de ree om Fredo een plezier te doen.
En ik?
Ik geniet van de kalmte en de rust.
En van de warmte binnen in mijn huis.
