En dat zal nog een tijdje duren.
Maar Jan voelt die koude, denkt aan de novembermaand, zijn geboortemaand en koopt zoals jaarlijks chrysanten .
Ik hou niet van chrysanten. Ik vind dat geen mooie bloem. Al geef ik toe dat het een vol boeket bloemen betreft. Maar neen, ik hou er niet van.
Waarschijnlijk heeft het te maken met één november.
Dat was een verschrikkelijke dag, zolang mijn tante Louise leefde.
Ze was mijn groottante in feite, en ook mijn meter.
En zij ging niet naar het kerkhof, neen, dat deed ze niet.
Ik ging voor haar.
En mijn grootmoeder ging ook niet naar het kerkhof. Neen, dat deed ze niet, het was te koud.
Ik ging dus voor haar.
En ik ging soms voor mijn vader, want die ging meestal, maar als het gesneeuwd had, dan ging hij niet. Neen, dat deed hij dan niet en dan ging ik voor hem.
En ik ging ook voor mij zelf, voor mijn overleden peter, grootooms, pepe.
Want ik was de jongste en ik had geen keus, ik moest wel gaan.
Stel je dus voor dat je de volgende bestelling krijgt :
- één bloempot chrysanten voor meme
- één bloempot chrysanten voor papa
- één bloemstuk voor tante Louise
- één bloemstuk voor mij.
Waar is het probleem?
Je hebt maar twee armen en handen en je kan geen 4 potten en/of stukken enkele honderden meters meezeulen naar het kerkhof in Aalst.
Bovendien is het daar een drukte van jewelste, niet te doen.
Dus ging ik eerst om de stukjes in de bloemenwinkel.
Die zaten in de koffer.
Eens de wagen geparkeerd ( en ik kan je verzekeren dat kon tegenvallen) , dan naar de kramen kijken en de prijzen vergelijken.
Eens je gezien had wat je wou, in de rij gaan staan en pot kopen en betalen.
Naar het graf ( niet meteen aan de ingang uiteraard en als je de eerste keer na een jaar gaat, dan is het ook even twijfelen, je van rij vergissen, lichtelijk beginnen panikeren dat je het niet zou vinden, of dat het weg zou zijn - af en toe kwam dat item trouwens ter sprake bij mijn groottante : haar graf zou levenslang moeten blijven bestaan, voorwaar, ik zeg U !!!!!neen maar !, om het dan opgelucht welzeker terug te vinden , de "familie Eemans-Blondeel" was intact en lag nog samen onder de grijze brede vierkante steen met een smeedijzeren ketting rond ) . Pot afzetten .
Terug naar de kramen. Pot kiezen en kopen en weerom naar het kerkhof.
Pot nummer twee afzetten.
Naar de auto en bloemstuk nummer één halen en naar het graf om het erop te zetten.
En tenslotte, bloemstuk nummer twee uit de wagen halen en voor de laatste keer naar het graf dat ik ondertussen blindelings zou teruggevonden hebben.
Het zag er een beetje zoals dit graf uit:
Het lag op een hoek, als je het centrale pad afliep, en op je rechterhand.
Ja ik weet het nog goed.
En als dat allemaal gepasseerd was dan moest ik verslag gaan uitbrengen bij tante Louise .
Om welk uur was ik er naartoe gegaan en wie had er al een pot op gezet? En wie een bloemstuk?
Het erge was dat haar neven en zussen potten en stukjes zetten met naamkaartjes op.
"Ja tante, Jozef en Rita zijn al geweest, een pot. Neen, geen stuk en Jean Paul en Betty ook, ja, een stuk ,neen geen pot. En nonkel Jef."
En de commentaar daarop dan : " Allez,een pot, dat had nu toch wel wat meer kunnen geweest zijn hé? En die stond er al toen jij eraan kwam om 10 uur. Tja, dan zijn ze dat gisteren komen zetten hé. Waren ze bevroren de bloemen ? ( ook een indice dat ze er niet op één november zelf opstonden) En ze zijn zij niet binnengekomen om goeiendag te zeggen!" Enzovoort, enzovoort !!!
Dan naar mijn grootmoeder, krak hetzelfde scenario.
Dan naar mijn pa bellen, ja hij staat erop.
Begrijpen jullie waarom ik niet van chrysanten hou?
Maar vandaag prijken chrysant en hibiscus samen op één van de terrastafeltjes, want de herfst is alsnog vergeten langs te komen in het zuidwesten, we verwachten hem elke dag...
