Tot voor een paar jaren kon ik als eerste "zalig Pasen" zeggen tegen onze pa...het was de enige die de zin daarvan nog echt begreep . Maar nu blijven mijn wensen beperkt tot een minder spiritueel maar daarom niet minder gemeend 'Vrolijk Paasfeest'.
Gustje en Maurice facetime-den en lieten de eieren zien die de paashaas hen had gebracht.
Binnen hé mamie, want buiten is het te koud.
Geen klokken van Rome voor die twee , de paashaas , gevreesd dier voor mijn nichtje Sophie die ooit eens een meter hoog sprong toen de paashaas van achter een rayon paaseieren geprongen kwam in de Sarma Lux in Waterloo.
Mijn grootmoeder langs moederskant stierf heel jong. Mijn grootvader die in Leuven woonde hertrouwde met een weduwe en die noemden we 'Tante Maria'.
Ik had weinig contact met hen, alhoewel ik er soms op vakantie ging en dan zou ze alles gedaan hebben om het me naar mijn zin te maken.
We deden ook uitstappen. Zo namen ze me alletwee ooit mee naar Montaigu. Ik dacht dat we naar Frankrijk gingen en verheugde me daar helemaal op. Mijn bonpapa lachte de ganse rit en tante Maria
glimlachte gestaag...tot we toekwamen in ...Scherpenheuvel.
Mijn teleurstelling was groot, vooral die in mezelf dan, omdat ik niet beter geluisterd had en Montaigu had vertaald naar het Nederlands.
Ja mijn grootvader zijn naam was Peeters en hij was Franstalig. En hij was dokter in Leuven. Moet er nog zand zijn? Maar hij sprak evengoed Nederlands als jij en ik. Uiteraard.
Ze woonden in de Tiensestraat nummer 32. Nu is daar een restaurant, als dat nog bestaat, want alles verandert zo vlug.
Bij Bonpapa Louvain rook het bijzonder. Je kan zo soms de geur van een huis ergens volledig terugvinden. Plots stilstaan en ruiken en zeggen "precies zoals bij bonpapa". Een mengeling van geneesmiddelen, zeep, zoete koek. Ik kan het moeilijk omschrijven.
Die geur.
En Tante Maria.
Want zij, en zij alleen stuurde me jaarlijks met Pasen een kaart.
"Joyeuses Pâques chère Geneviève".
En dat, dat doet echt niemand meer.
Spijtig genoeg.
