Ziek zijn in het gastland

Ziek zijn in het gastland is soms geen pretje. Belgen zijn heeeeeel veel gewoon op gebied van gezondheidszorg. Laten we maar stellen dat Belgen in een paradijs wonen op gebied van medische hulpverlening. Alle Belgische vrienden en kenissen hebben wel hun verhalen over het grote verschil van aanpak van patiënten en hun pathologiëen. Een arts is hier nog altijd iemand die op een hoge pied de stalle staat. Zoals bij ons vele jaren geleden ' mijnheer doktoor' . Je komt daar dus zomaar niet binnen. Een grote administratie ook , secretaresses die je best goed behandelt want anders geraak je helemaal niet tot bij de dokter. Ze schrijven je brieven om te zeggen dat ze je telefonisch niet konden bereiken, daar waar je geen enkel onbeantwoord bericht hebt in het geheugen van je telefoon...vreemd. Als je ze daarop wijst zijn ze verschrikkelijk op hun teen getrapt: je zal ze toch geen lesje willen leren zeker ? Zij die zolang gestudeerd hebben. Het is zelfs zo erg dat ik hier een kennis specialiste ken die me heel ernstig zei dat de dokters in Belgïe slechts een opleiding van 5 jaar hebben daar waar ze in Frankrijk wel 7 jaar moeten studeren! Ik was zo sprakeloos dat ik geeneens de moeite deed erop te antwoorden. Een afspraak bij een specialist duurt een maand of drie. Ik spreek over longarts, huidarts, gynecoloog en noem maar op. De huisarts gaat vlugger, maar die mag dan niet doen wat een huisarts bij ons doet. Of die wil het misschien gewoon niet doen. Bloedafname, dat is voor een verpleegster . Het aannemen van een urinestaaltje: daar bevuilt mijnheer doktoor zijn vingers niet aan, dat moet je afgeven aan de verpleegster beneden. Behalve griepvaccins , ken ik weinig huisartsen die inspuitingen geven. En dat is spijtig. En dat zijn momenten waarop je denkt : was ik maar in Belgenland. Ik kan me daar vreselijk aan ergeren. Want je voelt je machteloos hé. Je kan moeilijk even over en weer naar het vaderland voor een pikuurtje. Dus moet je je beheen 'avec les moyens du bord' . Pilletjes en nog eens pilletjes. Uiteraard zijn er (gelukkiglijk genoeg) altijd uitzonderingen op de regel en ook in Frankrijk zijn er heel bekwame dokters . Al-oef zou Aude gezegd hebben toen ze klein was. En er zijn nog positieve kanten: het is hier goedkoper. Dus voor wat hoort wat! Je betaalt de dokter 1 euro , de rest wordt automatisch geregeld door de sociale zekerheid en de private verzekering die je hier onderschrijft. De geneesmiddelen op voorschrift zijn zo goed als gratis. Maar je ziet langer af.... Wat heb ik dan het liefste ? Een dokter die inzit met zijn patïenten , die luistert naar hun pijn en die niet zegt 'madame je ne peux pas gérer votre mal, vous devez aller aux urgences'zoals Rita eens voorhad. Al een geluk dat je op de spoeddienst goed geholpen wordt. Maar zie, eens mijn pijn onder controle zal zijn, zal ik er weerom kunnen mee lachen tijdens de zondagse aperitief in de Bardouquet. Ondertussen zien we af.