Soms zit je met je neus recht op iets op en zie je het niet.
Soms zie je iets maar weet je na een paar tellen niet meer wat je nu juist waar gezien hebt en waaraan je dat deed denken op dat eigenste moment.
Soms denk je niet na en zie je van alles wat de moeite waard is.
Soms kijk je niet en denk je dat je iets belangrijks hebt gezien.
Soms denk je niet en zie je niks.
Soms denk je dat je iets ziet maar was het een illusie.
Maar soms, even maar, zie je het wel.
En denk je na over wat je ziet.
En begrijp je het teken, het symbool.
Een paar tientallen meter boven ons huis, op de weg die ik dagelijks neem met de twee honden, dag in dag uit, de weg op en de weg af, elke ochtend rond een uur of acht in de zomer en rond half negen in de winter, daar zag ik het.
Het hart.
Het hart dat reeën hebben gemaakt door met hun geweitjes te schuren op de oude eik.
En Catherine die er tijdens haar vakanties ook langskomt had het nog niet gezien , schreef ze me. En nochtans passeert ze er ook zoals ik elke dag, als ze er is.
Je ziet maar wat je wil zien.
En zo vergaat het eenieder van ons.
Dit jaar stond ik versteld van al de mensen om me heen die niet zagen wat ik zag of die zagen wat ik niet had gezien.
En daar sta ik bij stil.
Heel vaak zelfs.
En als je zoals ik een kritische partner hebt, dan zie je al eens iets meer dan een ander.
Want dan zie je niet alleen wat je zelf wil zien, maar dan is er iemand thuis die op je wacht en die je meteen zegt "dat had ik al gezien", voor het geval je zou denken dat je zelf het dynamiet hebt uitgevonden.
Of " dat weet ik nog zo niet hoor of dat wel van een reetje is !" als je al zou denken dat je zelf de reden van het mysterie hebt opgelost.
Kortom , met twee ziet de wereld er breder uit.
En ook dit jaar waren er vrienden die niet meer met twee maar alleen waren en dat is spijtig,maar helaas.
Vrienden die vastzitten in de rouwperiode van het alleen zijn en die de berg niet opklimmen , of moeite hebben om de weg weer op te nemen.
Anderen die dat wel doen en kilometers stappen om de weg terug te vinden.
Want alleen is maar alleen en het vergt veel van iemand om de draad weer op te nemen.
Er zijn vrienden ziek geworden. Zwaar ziek. En hun moed en verbetenheid om ziekte te overwinnen verstomde me menigmaal met verbijstering en bewondering.
Anderen zijn er niet meer en met weemoed denk ik telkens terug bij dit liedje , die melodie of dat boek.
Er zijn baby's geboren , studenten studeerden af, mama's werden oma's , werkenden werden gepensioneerden , anderen verloren hun job en zegden niets, sommigen vonden er een terug en zegden evenmin veel.
Maar bovenal voel ik dankbaarheid.
Dankbaar omdat ik niet ziek was of geworden ben , dat ik niemand dichtbij verloren ben, dat ik elke dag wakker word in een mooi land met een prachtig uitzicht vanuit mijn slaapkamer naar de vallei toe, dat ik een (nieuw) dak boven mijn hoofd heb, vrienden die van me houden zoals ik ben en soms ook niet , kinderen en kleinkinderen die je zou opeten omdat ze zo schattig zijn ,familie die ik steeds weer zie en een verbondenheid voel en een partner naast mij die zich gelukkig voelt met onze gezamenlijke keuze.
 |
| Gust en Maurice |
Meer moet het niet zijn.
Meer moest het niet zijn.
En dus wens ik voor iedereen een jaar waarop hij of zij kan terugblikken met vreugde en dankbaarheid voor elk moment.
Beste wensen trouwe bloglezers.
 |
| Antwerpen Centraal Station 2017 |
