Dat gaat van thrillers en detectives, naar hoogst literaire dikke turven, of juist hele kleine essays die meer aanleunen bij filosofie of psychologie, psychanalyse, symboliek of een benadering om symbolen te beschrijven,kranten en tijdschriften ook, biografieën van beroemde of juist onbekende personen tot doodgewone romans die ofwel grappig en goed geschreven zijn ofwel boeiend en spannend waarbij je wil naar bed gaan om 22 uur om je boek uit te lezen of om te weten wat er nu in 's hemelsnaam nog kan in gebeuren.
Dus, ik lees van alles.
Als je op de vreemden woont, dan kan je zomaar geen Standaard boekhandel binnenlopen of je vindt geen Boekuil om de hoek.
Hoe doe je dat dan?
Telkens we naar België gaan lopen we de Standaard boekhandel binnen, Jan op de eerste verdieping, ik op het gelijkvloers en daarna op de eerste verdieping en ik fotografeer in feite alles wat ik interessant vind of alles wat kleurrijk uitgestald ligt en waarvoor je een paar valiezen en heel veel geld nodig zou hebben om ze allemaal mee te nemen.
Maar meestal smijt ik mij 's vrijdags op de literaire bijlage van De Standaard.
We hebben een De Standaard digitaal abonnement. Een papieren krant is geen optie , de postbode komt drie keer per week- als hij al zin heeft om langs te komen en de brief aan de juiste bestemmeling te bezorgen, want heel vaak worden brieven lukraak in één van de drie brievenbussen van de bewoners van de vallei gedropt. Voor wie die brief is doet er niet toe voor de postman.
Patrick is de Franse buur en die zal onmiddellijk een aan hem verkeerde brief in één van de twee andere bussen steken. Adam, de Engelse buur die hier maar sporadisch verblijft, heeft de eerste brievenbus die het dichtst aan de voor de postbode gemakkelijk met één arm uit het autoraam te bereiken is en daar verwateren, verschrompelen, stapelen brieven voor de omliggende straten zich op . Na een paar maanden worden die dan in de juiste bus gestoken. En zo krijg je soms op 29 februari nog nieuwjaarskaartjes van een kennis die je misschien wel dood waande.
Ik had een abonnement op Le Monde, dat heb ik opgezegd omdat ik dat een onleesbare krant vind. Ik vind daar mijn draai niet in. Begrijp de à propos niet. Ik kan er niet bij en weet niet wat sommige zinnen betekenen of welke meerwaarde sommige "tournures de phrase" inhouden. Stop, weg ermee.
Dan had ik een abonnement op de weekendbladen van Le Figaro. Nogal rechts. Ook niet moeilijk als je eigenaar een multimiljonair is , zoals Groupe Dassault.
Maar- ik geef het toe- heel mooie tijdschriften met heel veel culturele info over tentoonstellingen, boekenrecensies, interviews over nieuwigheden allerhande. De krant van vrijdag kreeg ik de laatste tijd de week nadien op woensdag, dus dat vond ik overdreven en één belletje was voldoende om ook daaraan een eind te maken.
Maar De Standaard, en de boekenrecensies op vrijdag, ja daar had ik veel aan. Mijn zus Anne ook. En soms werd het bijna een wedstrijd wie het eerst iets ontdekt had wat de andere graag zou lezen.
Het is zo leuk als je ook iets voor iemand anders vindt.
"Zeg Anne, ik denk dat dat iets voor jou is zie !"
En als dat dan effectief ook zo is, tja dan betekent dat toch dat je de ander goed kent.
Of in elk geval weet wat de ander boeit en beroert.
Maar het laatste anderhalf jaar ben ik ontgoocheld .
Afgaand op de lovende commentaar van één of ander boek ,spring ik op de kans, koop ik het boek aan en ben ik na een dertigtal bladzijden zo teleurgesteld dat ik op een ander boek overstap om tot hetzelfde triestige resultaat te komen.
Of de vertaling van een leuk boek is zo verschrikkelijk dat ik me soms afvraag of iemand van de uitgeverij dat ooit herlezen heeft....
Hoe kan het nu toch dat ik vroeger heel vaak kon vertrouwen op de boekbeschrijving van de krant en tegenwoordig niet meer.
Daar zijn gewoonweg onleesbare boeken bij. Wat mij betreft natuurlijk hé. Ik kan niet veralgemenen.
Maar mijn zus heeft ook dikwijls die bedenking.
En ik word daar triest van.
Heel triest.
En als ik wroet in een boek dat ik niet begrijp, dan word ik chagrijnig. En zo komt het dat ik nu gewoon heel eenvoudige romans aan het lezen ben.
Ik word langzamerhand weer gelukkig door de eenvoud. Geen conflicten, Ik kan er soms gewoonweg niet meer tegen. Na alle verschrikkingen die we tijdens het journaal moeten kauwen en herkauwen kan een boek over alle wereldellende me momenteel niet meer boeien.
Maar dat is ook één van de redenen dat ik mijn inspiratiebronnen kwijt ben.
Voor het moment toch allez.
Sinds een paar weken heb ik mijn oude schriftjes ter hand genomen en heb ik alle nota's weer samengeraapt en heb ik weer "leesbare" boeken gevonden.
